ЕВАНГЕЛЛЕ

Мк 14, 12–16. 22–26

«Гэта Цела Маё. Гэта Мая Кроў»

У першы дзень Праснакоў, калі ахвяравалі Пасху, кажуць Езусу вучні Ягоныя: Дзе хочаш, каб мы пайшлі і прыгатавалі Табе з’есці Пасху. І пасылае дваіх з вучняў сваіх і кажа ім: Ідзіце ў горад; там сустрэне вас чалавек, які будзе несці збан вады. Ідзіце за ім і там, куды ўвойдзе, скажаце гаспадару дому: Настаўнік кажа: дзе святліца, у якой Я мог бы з’есці Пасху з вучнямі Маімі? І ён пакажа вам вялікі верхні пакой, засланы і падрыхтаваны; там прыгатуеце нам. І пайшлі вучні Ягоныя, і прыйшлі ў горад, і знайшлі, як сказаў ім; і прыгатавалі Пасху. 

І калі яны елі, Езус, узяўшы хлеб, благаславіў, ламаў і даваў ім, кажучы: Бярыце, гэта Цела Маё. І, узяўшы келіх, падзякаваў і даў ім; і пілі з яго ўсе. І сказаў ім: Гэта Мая Кроў запавету, якая за многіх праліваецца. Сапраўды кажу вам, што ўжо не буду піць ад плоду вінаграднай лазы да таго дня, калі буду піць яго новым у Валадарстве Божым. І, праспяваўшы гімн, яны пайшлі на гару Аліўную.

catholic.by

Бог заклікае нас да супрацоўніцтва. Пан Езус просіць Апосталаў прыгатаваць месца, і гэта першы вопыт сённяшняга дня, бо адзінства супольнасці, сабранай на Святой Імшы, бярэцца з гэтай падрыхтоўкі да яе. Неабходна адважыцца выканаць усё, што загадвае Хрыстос: пакінуць свае справы і прыйсці на гэты цуд перамянення хлеба ў Божае Цела і віна ў Божую Кроў.

Цяпер толькі адбываецца найважнейшае: калі ў мяне ўжо ёсць час і жыву верай. Цяпер магу зразумець, што значыць «бярыце і ешце» не толькі ў хвіліну, калі прыступаю каб спажыць Найсвяцейшыя Постаці, але і на працягу даўжэйшых гадзін яднання з Богам: падчас Адарацыі і наследавання Яго ва ўчынках. Словы «Гэта Цела Маё» датычаць не толькі маіх адносін з Богам - яны адкрываюць перспектыву ўсяго Містычнага Цела, дапамагаюць заўважыць прысутнасць Хрыста і ў іншых жывых частках Касцёла.

Як часта я выконваю запаведзь Хрыста, каб браць і спажываць Яго Цела? Ці ёсць у мяне магчымасць штодзённай Святой Камуніі, а калі не, то ці практыкую духоўную Святую Камунію? Вялікія святыя практыкавалі гэты досвед шмат разоў на дзень, бо знаходзілі ў гэтай духоўнай практыцы часам адзіны спосаб узрастання ў веры.

Брат Ян Фібэк OFMCap, Польшча.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Вось мы падымаемся ў Ерузалем, і Сын Чалавечы будзе выдадзены 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.

У той час:

Калі вучні былі ў дарозе і падымаліся ў Ерузалем, Езус ішоў наперадзе іх. Яны ж дзівіліся, а тыя, хто ішоў за Ім, былі спалоханыя. Ён зноў узяў Дванаццаць і пачаў казаць ім пра тое, што павінна з Ім здарыцца: 

Вось мы падымаемся ў Ерузалем, і Сын Чалавечы будзе выдадзены першасвятарам і кніжнікам, і яны асудзяць Яго на смерць, і аддадуць Яго язычнікам. І будуць здзекавацца з Яго, аплёўваць Яго і бічаваць Яго, і заб’юць Яго, а на трэці дзень Ён уваскрэсне.    

Падышлі да Езуса Якуб і Ян, сыны Зэбэдэя, і сказалі: Настаўнік, мы хочам, каб Ты зрабіў нам тое, пра што Цябе папросім. Ён адказаў ім: Што хочаце, каб Я зрабіў вам? Яны сказалі Яму: Дай нам сесці аднаму праваруч, а другому леваруч Цябе ў славе Тваёй. Але Езус сказаў ім: Не ведаеце, аб чым просіце. Ці можаце піць келіх, які Я п’ю, і прыняць хрост, якім Я ахрышчаны? Яны адказалі: Можам. А Езус сказаў ім: Келіх, які Я п’ю, будзеце піць, і хростам, якім Я хрышчуся, будзеце ахрышчаны, але даць сесці праваруч і леваруч Мяне — не ад Мяне залежыць, а каму прыгатавана.

І, пачуўшы, дзесяць іншых вучняў пачалі абурацца на Якуба і Яна. 

А Езус, паклікаўшы іх, сказаў ім: Вы ведаеце, што тыя, хто лічацца князямі народаў, пануюць над імі і вяльможы іх уладараць над імі. Але не так няхай будзе між вамі: хто хоча быць найбольшым сярод вас, няхай будзе вам слугою; і хто хоча сярод вас быць першым, няхай будзе нявольнікам усіх.

Бо і Сын Чалавечы не на тое прыйшоў, каб Яму служылі, але каб служыць і аддаць жыццё сваё для адкуплення многіх.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Крочыць трэба разам з Панам Езусам. Сённяшняе Евангелле падказвае, што лепш нават крочыць разам з Ім, блізка, побач, бо тыя, хто ішлі за Ім, баяліся, што кіруецца непасрэдна да крыжа. Таму нічога дзіўнага, што ў такой дарозе выкрываюцца і іншыя прагненні. Вось браты Апосталы, Ян і Якуб, прагнуць сядзець каля Хрыста ў Яго Нябесным Валадарстве. Нечакана, што Пан Езус не адмаўляе: маеш права «піць з келіха» Яго мукі. Адначасова зазначае, што толькі служба, быццё апошнім у служэнні, «слугою ўсіх» вядзе да сапраўднага яднання з Богам.

Набліжаемся сёння да ўрачыстасці Божага Цела, зноў будзе ў нас магчымасць ісці побач або толькі здалёк за Хрыстом Эўхарыстычным. Няхай нам гэта дапаможа ўсвядоміць, ці добрае месца мы выбіраем сабе ў гэтай вандроўцы. Ніхто ж з Апосталаў не прасіў апошняе месца, якое дасягаецца праз прыняцце Божых ласкаў. Усе падумалі толькі пра першыя месцы і спрачаліся толькі пра сродкі, якімі можна іх дасягнуць. Няхай ужо сёння прыжывецца ў нас прагненне апынуцца на апошнім месцы, дзе трэба служыць і дапамагаць, каб атрымаць усё неабходнае для яднання з Богам.

Як я сёння рыхтуюся да заўтрашняга свята? Ці далучаюся да ўпрыгожвання шляху святочнай працэсіі? Ці ўпрыгожыў сваё жыллё звонку ці ў сярэдзіне, нават калі працэсія не будзе праходзіць каля майго дому? Спрабуйма адважыцца паслужыць Хрысту ў гэтых прыгатаваннях.

Брат Ян Фібэк OFMCap, Польшча.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Няма нікога, хто б не атрымаў бы ў сто разоў больш цяпер, у гэты час, а ў будучым часе — жыццё вечнае

+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.

У той час:

Пётр пачаў казаць Езусу: Вось мы пакінулі ўсё і пайшлі за Табою. Езус жа адказаў: Сапраўды кажу вам, няма нікога, хто б пакінуў дом свой, ці братоў, ці сясцёр, ці маці, ці бацьку, ці дзяцей, ці поле дзеля Мяне і дзеля Евангелля, і не атрымаў бы ў сто разоў больш цяпер, у гэты час, дамоў, братоў, сясцёр, маці, дзяцей і палёў сярод пераследу, а ў будучым часе — жыццё вечнае.

Але шмат першых будзе апошнімі і апошніх — першымі.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Страх перад катаклізмамі, хваробамі ці смерцю могуць трымаць чалавека далёка ад свайго паклікання. Не паспяшыць ён на дапамогу іншаму чалавеку, бо можа зашмат страціць. Не далучыцца да справы перабудовы гэтага свету паводле евангельскіх прынцыпаў, бо і так усё будзе знішчана. Ці ж, аднак, не найгоршы страх - гэта страх перад іншым чалавекам? На фоне ганенняў на хрысціян шукаем спосаб, як, прынамсі, у нашым клімаце не дражніць патэнцыйнага ворага і заключыць з ім кампраміс. Вучымся так званай «талерантнасці» да зла. Пан Езус выразна гаворыць: «Тых бойцеся, якія забіваюць душу».

Страх перад грахом і такім ладам жыцця павінен нас абараніць, каб не трапілі ў сіло вечнага асуджэння. Толькі супраціўляючыся злу, атрымаю дадатковую ласку.

Каго я баюся? Ці ўсведамляю сабе, што Пан Бог прадбачыў дастатковую колькасць ласкі, каб даць рады гэтаму выкліку?

Брат Ян Фібэк OFMCap, Польшча.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Прадай усё, што маеш, і ідзі за Мною

+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.

У той час:

Калі Езус вырушыў у дарогу, падбег да Яго адзін чалавек, упаў перад Ім на калені і спытаўся ў Яго: Настаўнік добры, што мне зрабіць, каб атрымаць у спадчыну жыццё вечнае?

Езус сказаў яму: Чаму называеш Мяне добрым? Ніхто не ёсць добрым, толькі адзін Бог. Ты ведаеш запаведзі: не чужалож, не забівай, не крадзі, не сведчы ілжыва, не ашуквай, шануй бацьку свайго і маці. 

А той сказаў Яму ў адказ: Настаўнік, усё гэта я захоўваў з маладосці сваёй.

Езус, паглядзеўшы на яго, умілаваў яго і сказаў: Табе нестае аднаго: ідзі, прадай усё, што маеш, і раздай убогім, і будзеш мець скарб у небе. Тады прыходзь і ідзі за Мною.

А ён засмуціўся ад гэтых слоў і адышоў маркотны, бо ў яго была вялікая маёмасць.

Езус паглядзеў навокал і сказаў сваім вучням: Як цяжка будзе тым, хто мае багацце ўвайсці ў Валадарства Божае! Вучні ж дзівіліся словам Ягоным. Але Езус зноў сказаў ім у адказ: Дзеці, як цяжка тым, хто спадзяецца на багацце, увайсці ў Валадарства Божае. Лягчэй вярблюду прайсці праз вушка іголкі, чым багатаму ўвайсці ў Валадарства Божае. 

А яны яшчэ больш здзіўляліся і казалі адзін аднаму: Хто ж можа збавіцца?

Езус, зірнуўшы на іх, сказаў: У людзей гэта немагчыма, але не ў Бога; бо ў Бога ўсё магчыма.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Пан Езус кажа, што толькі ў Бога магчыма ўсё, людзі не ў стане здабыць ласку збаўлення, нават калі б хацелі аддаць усю сваю маёмасць. Кожны раз, калі чытаем фрагмент Евангелля пра сустрэчу Езуса з багатым чалавекам, вяртаецца да нас гэтая тэма – перадаць усё іншым дзеля таго, каб стаць чалавекам, свабодным ад зямных клопатаў. Часам задумваемся: ці можам сабе дазволіць адмовіцца ад усяго, каб атрымаць нічым не абмежаваны доступ да Бога?

Трэба аднак памятаць, што не дакранёмся да таго адзінства з Панам Богам, калі будзем адмаўляцца ад тых «дабротаў» дзеля ўласнай карысці. Варта дазволіць, каб Бог сам – быццам бы па нашай просьбе, або бачачы нашу згоду на такое дзеянне – забіраў па чарзе дадзеныя нам раней даброты на выкарыстанне іншым людзям. Тады будзеш дасканалы, калі дазволіш Богу распараджацца сваімі дабротамі, прычым не толькі матэрыяльнымі. Да гэтых каштоўнасцяў варта залічыць таксама здароўе, сілу маладосці, мудрасць даросласці і іншыя.

Гэта Бог мае права вырашаць, наколькі беднымі сродкамі можна збавіць свет. Калі сумняваешся ў гэтым, то паглядзі, якія ўбогія сцэнары жыцця Ён напісаў кожнаму са святых. Трэба аднак найперш паглядзець, наколькі ўбогі быў сцэнар жыцця, выкананы Богам на зямлі, калі прабываў тут 33 гады як Адкупіцель.

Ад якіх каштоўнасцяў мне было б сёння найцяжэй адмовіцца (здароўе, славутасць, маладосць)? Што разлічваю атрымаць узамен, аддаючы Богу сваё штодзённае «ўсё»?

Брат Ян Фібэк OFMCap, Польшча.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Хрысціце іх у імя Айца і Сына, і Духа Святога

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Адзінаццаць вучняў пайшлі ў Галілею на гару, куды загадаў ім Езус. І калі Яго ўбачылі, пакланіліся Яму, але некаторыя засумняваліся. Тады Езус наблізіўся да іх і сказаў ім:

Дадзена Мне ўсялякая ўлада на небе і на зямлі. Дык ідзіце і навучайце ўсе народы, і хрысціце іх у імя Айца і Сына, і Духа Святога. Вучыце іх захоўваць усё, што Я загадаў вам. І вось Я з вамі ва ўсе дні аж да сканчэння веку.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Часам паўстае пытанне: ці ўладу навучання атрымалі толькі Апосталы? Адказ гучыць: так, ім належыць місія аўтэнтычнага навучання. Гэтую місію да сённяшняга дня Хрыстовы Касцёл выконвае праз вызначаных біскупаў і святароў. Але ж і кожны з нас, праз сваю лучнасць з Містычным Целам Хрыста, абавязаны таксама абвяшчаць Евангелле.

Пан Езус гаворыць сёння выразна: «Вучыце іх захоўваць усё, што Я загадаў вам». Прысутнасць Пана Бога ў нашым жыцці праяўляецца ў пэўным дыялогу, што вядзем унутры нашага сумлення, дзе чуваць Духа Святога, які пераконвае нас «пра грэх і ласку». Адбываецца гэта для таго, каб мы маглі пераймаць чарговыя ўчынкі любові, якім навучыў нас Езус Хрыстус. Але ўсё гэта не проста для таго, каб нам стаць дасканалымі, а перш за ўсё для таго, каб мы аддалі пашану Усемагутнаму Богу.

Ва ўрачыстасць Найсвяцейшай Тройцы чарговы раз усведамляем, што нам была адкрытая адна з найбольшых Божых таямніц – Ён з’яўляецца адзінствам Асобаў ва ўзаемным дзеянні любові. Але і гэтае аб’яўленне адбылося не дзеля таго, каб мы проста здабылі веды пра сутнасць Бога, а дзеля таго, каб мы жылі гэтай таямніцай. Хто прымае хрост у імя Святой Тройцы, той становіцца і носьбітам вялікай праўды пра асобаснае дзеянне Бога, і настаўнікам гэтай праўды, у тым ліку і для сябе. Дзеянне Святой Тройцы адбываецца не столькі дзеля нашага ўнутранага ўдасканалення, колькі дзеля нашай эфектыўнасці ў любові. Адкрываем тады просты прынцып, што мы патрэбныя Богу, - і гэта надае сэнс нашаму жыццю. Пан Бог дазваляе нам уваходзіць у адзінства з Яго Асобай, каб нас чыніць сапраўднымі асобамі.

Ці жыву ў асвячальнай ласцы, якая забяспечвае адзінства з Богам у Духу Святым? Ці наследую паказанае ў Евангеллі жыццё Пана Езуса так, каб іншыя ўбачылі Яго блізкасць? Ці аддаю пашану Усемагутнаму Богу, адносячы да Яго ўсе добрыя ўчынкі?

Брат Ян Фібэк OFMCap, Польшча.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Хто не прыме Валадарства Божага, як дзіця, той не ўвойдзе ў яго

+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.

У той час:

Прыносілі да Езуса дзяцей, каб ён дакрануўся да іх. Вучні ж дакаралі іх. А Езус, убачыўшы гэта, абурыўся і сказаў ім: Дазвольце дзецям прыходзіць да Мяне, не забараняйце ім, бо такім належыць Валадарства Божае. Сапраўды кажу вам: хто не прыме Валадарства Божага, як дзіця, той не ўвойдзе ў яго. І, абдымаючы іх, ускладаў на іх рукі і благаслаўляў.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Што значыць прыняць Божае валадарства, як дзіцё? У чым мы можам браць прыклад з дзяцей? Здаецца, яны такія несамастойныя, залежныя ад дарослых. І гэта праўда. Дзеці не могуць самі зрабіць вельмі шмат розных рэчаў. Аднак кожнае дзіцё ведае, што, калі штосьці не атрымліваецца, заўсёды можна папрасіць тату ці маму, якія абавязкова дапамогуць: пададуць цацку, вытруць нос, абароняць ад суседскага сабакі.

Як гэта адносіцца да Божага валадарства? Вельмі часта нам не хапае таго разумення, якое маюць дзеці, - што мы не можам зрабіць усяго ўласнымі сіламі. Мы можам вельмі старацца быць добрымі, захоўваць усе запаведзі, пільнаваць кожны свой крок і ўчынак, аднак без нашага Таты ніколі не ўвойдзем у Яго валадарства. Так, як малыя дзеці, мы патрабуем дапамогі Бога. Гэта не мы заслугоўваем вечнае жыццё, а Бог яго нам дае, бо нас любіць. І чым хутчэй мы гэта зразумеем, тым лепей для нас.

Ці памятаю пра тое, што вечнае жыццё – гэта Божы дар? Ці не стараюся «збавіць» сябе ўласнымі сіламі? Як выглядаюць мае адносіны з Богам? Ці з’яўляецца Ён для мяне татам?

Брат Ян Садоўскі OFMCap, Італія

ЕВАНГЕЛЛЕ

Што Бог злучыў, чалавек няхай не разлучае

+ Чытанне святога Евангелля паводле  Марка.

У той час:

Езус прыйшоў у межы Юдэі за Ярданам. І зноў збіраліся да Яго людзі, і Ён, паводле свайго звычаю, зноў навучаў іх.

Тады падышлі да Езуса фарысеі і, выпрабоўваючы Яго, спыталіся, ці дазволена мужу разводзіцца з жонкаю? Ён сказаў ім у адказ: Што наказаў вам Майсей? 

Яны сказалі: Майсей дазволіў пісаць разводны ліст і разводзіцца. А Езус сказаў ім у адказ: Дзеля жорсткасці сэрца вашага ён напісаў вам гэтую запаведзь, бо на пачатку стварэння Бог стварыў іх мужчынам і жанчынай. Таму пакіне мужчына бацьку свайго і маці сваю і злучыцца са сваёй жонкай, і будуць двое адным целам. Так што яны ўжо не двое, але адно цела. Таму тое, што Бог злучыў, чалавек няхай не разлучае.

У доме вучні зноў спыталіся ў Яго пра гэта. Ён сказаў ім: Хто развядзецца з жонкаю сваёю і ажэніцца з іншай, той чыніць распусту ў дачыненні да яе. І калі жонка развядзецца з мужам сваім і выйдзе за іншага, чыніць распусту.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Часам, разважаючы пра сваё цяперашняе жыццё, мы вяртаемся думкамі ў мінулае, да моманту навяртання альбо да пачатку свядомага перажывання веры. Вельмі часта здаецца, што раней было лепей. Было прасцей маліцца, хацелася працаваць над сабой, быў энтузіязм. Гледзячы на сябе цяпер, пытаемся: што здарылася? Чаму быць верным Богу ўсё цяжэй? Адказ можа нас адначасова ўзрадаваць і засмуціць. У духоўным развіцці так, як і ў навуцы: калі мы заканчваем адзін этап, з’яўляецца другі, больш складаны. Гэта патрэбна, каб мы ўвесь час развіваліся і імкнуліся да дасканаласці. Аднак чалавек заўсёды застаецца чалавекам, і, акрамя знешніх цяжкасцяў, да ўсяго далучаюцца нашыя слабасці і грахі. І прыходзіць такі момант, калі здаецца, што мы не ідзем наперад, а рухаемся назад. У такія моманты важна не паддавацца. Часам трэба толькі трываць насуперак сумненням і няўпэўненасці.

У сённяшнім Евангеллі Езус удасканальвае адносіны паміж мужчынам і жанчынай і цярпліва паўтарае новыя вымаганні вучням, якія, магчыма, былі здзіўленыя тым, што пачулі. Аднак Езус не змяняе сваіх словаў, хоць і бачыць недасканаласць апосталаў. Ён ведае іх магчымасці, гатовы чакаць, покуль зразумеюць. Акрамя гэтага, Езус не пакідае іх без апекі, а спасылае ім Свайго Духа, які ўмацуе вучняў і павядзе наперад. Але ўсё ў свой час.

Як выглядае мой духоўны рост? Што змянілася за апошні месяц, год? Ці я гатовы ўдасканальвацца і ісці наперад?

Брат Ян Садоўскі OFMCap, Італія

ЕВАНГЕЛЛЕ

Мк 14,22–25

Гэта Цела Маё. Гэта Мая Кроў

+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.

І калі яны елі, Езус, узяўшы хлеб, благаславіў, ламаў і даваў ім, кажучы: Бярыце, гэта Цела Маё. І, узяўшы келіх, падзякаваў і даў ім; і пілі з яго ўсе. І сказаў ім: Гэта Мая Кроў запавету, якая за многіх праліваецца. Сапраўды кажу вам, што ўжо не буду піць ад плоду вінаграднай лазы да таго дня, калі буду піць яго новым у Валадарстве Божым.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Аўтар Паслання да Габрэяў параўноўвае ахвяры чалавека з ахвярай Хрыста. Розніца паміж імі відавочная. Нашыя штодзённыя ахвяры ніяк не могуць знішчыць грэх. Аднак хапіла толькі адной ахвяры Хрыста, каб перамагчы грэх назаўсёды. Ці гэта значыць, што наш штодзённы высілак не мае значэння? Канешне, не. Нашая праца над уласнымі слабасцямі вельмі важная. Гэта наш шлях да святасці, шчасця. У сваю чаргу, моц ахвяры Хрыста нагадвае нам, што гэта Бог дае нам збаўленне. Нашая залежнасць ад Бога не падкрэслівае нашую слабасць і бездапаможнасць. Стварэнне заўсёды ў пэўнай ступені залежыць ад Стварыцеля. Гэта нармальна. І нават больш: у нашых адносінах з Богам гэтая залежнасць зусім не перашкаджае Богу любіць нас і выкарыстоўваць яе як магчымасць паклапаціцца пра нас. Гэта як адносіны бацькі і дзіцяці. Тое, што дзіцё, асабліва напачатку свайго жыцця, патрабуе апекі бацькоў, зусім не перашкаджае ім любіць яго больш за ўсё на свеце. Так і любоў Бога да нас: чым больш мы бездапаможныя і слабыя, тым больш Божая любоў да нас праяўляецца ў нашым жыцці.

Ці я добра выкарыстоўваю сваю залежнасць ад Бога? Ці заўважаю, як любоў Бога дзейнічае ў маім жыцці?

Брат Ян Садоўскі OFMCap, Італія

ЕВАНГЕЛЛЕ

Хто не супраць нас, той з намі 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.

У той час:

Ян сказаў Езусу: Настаўнік, мы бачылі чалавека, які ў імя Тваё выганяў злых духаў, і забаранялі яму, бо не хадзіў з намі. 

Езус жа сказаў: Не забараняйце яму, бо ніхто, хто ўчыніў цуд у Маё імя, не зможа адразу пачаць зласловіць Мяне. Бо хто не супраць нас, той з намі. 

Гэта слова Пана.

catholic.by

Яшчэ ўчора мы чыталі пра тое, што апосталы не разумеюць навукі Езуса. Замест таго, каб Яго слухаць, вучні спрачаюцца, хто з іх найважнейшы. Езус, канешне, тлумачыць ім, што значыць быць першым. І што адказвае на гэта Ян? Гаворыць, што забаранілі камусьці выганяць дэманаў у імя Хрыста. Думаю, што кожны з нас можа зразумець слабасці і недахопы апосталаў. Лёгка заўважаем ва ўчынках вучняў свае ўласныя памылкі. А вось зразумець паводзіны Езуса нам не так проста. Што Ім кіруе? Чаму не знойдзе сабе кагосьці лепшага за Яна, Пятра і іншых? Гэта і ёсць таямніца Божай Любові, якую мы ніяк не можам ані зразумець, ані прыняць.

Любоў Бога да нас такая вялікая і незразумелая, што вельмі часта замест надзеі і радасці напаўняе нас неспакоем. Гэта адбываецца, бо мы самі не ўмеем любіць іншых,  і таму не можам паверыць, што Бог можа любіць нас і людзей навокал. Колькі розных пытанняў нараджаецца ў галаве: “Я ж такі грэшны, чаму Бог мяне любіць? Гэты чалавек вядзе такое грэшнае жыццё, чаму Бог яго не пакарае? Чаму іншым Бог дапамагае, а ў маім жыцці столькі праблемаў і цяжкасцяў?” Бог не любіць кагосьці больш, а кагосьці менш. Любоў Бога праяўляецца ў жыцці кожнага чалавека па-рознаму. Мы не зможам гэта зразумець, але заўсёды можам яе прыняць. Так проста, без пытанняў.

Ці заўважаю я Любоў Бога ў маім жыцці? Ці не зайздрошчу іншым? Ці Любоў Бога з’яўляецца для мяне прыкладам?

Брат Ян Садоўскі OFMCap, Італія

ЕВАНГЕЛЛЕ

Сын Чалавечы аддадзены будзе… Хто хоча быць першым, няхай будзе ўсіх слугою

+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.

У той час:

Езус і Яго вучні выйшлі і праходзілі праз Галілею, і Ён не хацеў, каб нехта ведаў. Бо вучыў сваіх вучняў і казаў ім, што Сын Чалавечы аддадзены будзе ў рукі людзей, і заб’юць Яго, і забіты ўваскрэсне праз тры дні. Але яны не разумелі гэтых словаў, а баяліся ў Яго спытацца. 

Прыйшоў Ён у Кафарнаум і, калі быў у доме, спытаўся ў іх: Пра што па дарозе вы разважалі? Яны маўчалі, бо па дарозе разважалі паміж сабою, хто большы.

Сеўшы, Ён паклікаў Дванаццаць і сказаў ім: Калі хто хоча быць першым, няхай будзе з усіх апошнім і ўсіх слугою. Потым узяў дзіця, паставіў сярод іх і, абняўшы яго, сказаў ім: Хто прымае аднаго з такіх дзяцей у Маё імя, той Мяне прымае. А хто Мяне прымае, той не Мяне прымае, але таго, хто паслаў Мяне.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Езус ужо другі раз прадказвае сваю муку і ўваскрасенне. Аднак вучні не разумеюць Ягоных словаў, і нават баяцца запытаць, што яны значаць. Для нас рэакцыя вучняў можа здавацца дзіўнай і незразумелай. Гэта ж тыя людзі, якія заўсёды побач з Езусам. Хто можа зразумець Яго лепш за апосталаў? Вучняў не цікавіць, што гаворыць Езус, яны занятыя сабой.

Ці ж не тое самае адбываецца з намі? Ня важна, як выглядае нашая сувязь з Богам. Ня важна, хто Ты: святар, манахіня альбо свецкі. Мы заўсёды клапоцімся пра сябе. Прыходзіць такі момант, калі мы пачынаем гэта заўважаць. Вельмі часта з’яўляюцца смутак, сорам, няўпэўненасць і нават адчай. І гэта добры момант, бо мы пачынаем адкрываць праўду пра сябе. Але гэта праўда не павінна нас забіваць. Яе заданне – дапамагчы нам палепшыць нашыя адносіны з Богам. Апосталы таксама не былі дасканалымі і прайшлі доўгі і складаны шлях, і ў канцы змаглі аддаць сваё жыццё за Хрыста.

Як я слухаю Словы Хрыста? Што раблю, калі чагосьці не разумею? Як прысутнасць Езуса змяняе маё жыццё?

Брат Ян Садоўскі OFMCap, Італія

ЕВАНГЕЛЛЕ

 «Каля крыжа Езуса стаяла Маці Ягоная»

Стаялі ж каля крыжа Езуса Маці Ягоная і сястра Маці Ягонай, Марыя Клеопава, і Марыя Магдалена. Езус, убачыўшы Маці і вучня, які стаяў побач і якога Ён любіў, сказаў: Жанчына, вось сын Твой. Потым сказаў вучню: Вось Маці твая. І з гэтага часу вучань узяў Яе да сябе.

catholic.by

Сёння адзначаем чарговае свята, звязанае з Марыяй. Ніводзін святы на працягу літургічнага года не ўспамінаецца столькі разоў, як Марыя. Чаму Найсвяцейшая Панна так шануецца ў Касцёле?

Літургія Слова паказвае нам, што Марыя была побач з Езусам. Гэтая блізкасць вынікала не з Яе мацярынства, а з яе любові. Любоў Марыі дапамагла Ёй вытрымаць усе цяжкасці і застацца вернай Богу. Тая самая любоў чыніць тое, што Марыя дапамагае таксама людзям прыйсці да Бога.

Так, як ад самага пачатку Марыя клапацілася пра Касцёл, які толькі нараджаўся, так і цяпер апякуецца намі з Неба. Яна заўсёды была з Касцёлам: пакутавала пад крыжам, трывала на малітве з апосталамі, прыняла Святога Духа. Раздзяліла са сваім Сынам і Яго вучнямі ўсе цяжкасці і радасці. Марыя з’яўляецца для нас не толькі прыкладам, але таксама заступніцай. Звяртаемся да Яе, як да нашай Мамы. Мама заўсёды выслухае, зразумее і суцешыць. Марыя разам з намі моліцца да Бога ў нашых інтэнцыях.

Як выглядаюць мае адносіны з Богам? Ці я заўсёды побач з Ім? Чаму я магу навучыцца ад Марыі?

Брат Ян Садоўскі OFMCap, Італія

ЕВАНГЕЛЛЕ

Як паслаў Мяне Айцец, так і я пасылаю вас, прыміце Духа Святога

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

Калі быў вечар таго першага дня тыдня, і дзверы дома, дзе збіраліся вучні, былі замкнёныя ад страху перад юдэямі, прыйшоў Езус і стаў пасярэдзіне, і сказаў ім: Спакой вам! І, сказаўшы гэта, паказаў ім рукі і бок. Узрадаваліся вучні, убачыўшы Пана. Тады Езус зноў сказаў ім: Спакой вам! Як паслаў Мяне Айцец, так і я пасылаю вас. І, сказаўшы гэта, дыхнуў, і кажа: Прыміце Духа Святога. Каму адпусціце грахі, таму будуць адпушчаны; на кім пакінеце, на тым застануцца.

Гэта слова Пана.

catholic.by

У сённяшнім Евангеллі Езус прыходзіць да вучняў у найгоршы момант. Яны закрыліся. Баяцца. Магчыма, што не ведаюць, што цяпер рабіць. Напэўна, гэты першы дзень тыдня быў для апосталаў цяжкім і няпростым. І вось вечарам, калі ўсе былі стомленыя, поўныя страху і няўпэўненасці адносна таго, што з імі будзе, прыходзіць Уваскрослы Езус і кажа: «Спакой вам!» Так проста. І зноў паўтарае: «Спакой вам!» І адразу пасылае сваіх вучняў. Дае ім Святога Духа, які будзе спадарожнічаць апосталам, кіраваць імі і падтрымліваць у цяжкія хвіліны.

Тое, што ў нашым жыцці здараюцца дрэнныя дні, тыдні ці нават месяцы – гэта нармальна. Мы ж звычайныя людзі. Нават апосталы не справіліся са сваімі страхамі: адзінаццаць дарослых мужчын схаваліся, закрыліся ад цяжкасцяў, якія маглі іх спаткаць. І гэтыя паводзіны мы можам зразумець. А вось прыняць і паверыць у тое, што ў гэты момант да нас прыходзіць Уваскрослы Езус, не так проста. Але Ён гэта робіць! Проста ўваходзіць і прыносіць спакой. І нават больш: не чакае, што мы збярэмся, адчуем сябе лепей. Не. Езус адразу дае Святога Духа і пасылае нас. Страх і неспакой закрываюць нас, робяць нас самотнымі. Езус выводзіць нас з гэтай ізаляцыі і дае нам Духа, каб мы не былі адныя. А тое, якія вялікія справы здзяйсняе Дух Святы, мы можам убачыць у жыцці святых, нашых блізкіх і ў нашым уласным жыцці.

Ці я малюся аб дарах Святога Духа? Ці давяраю Святому Духу кіраванне маім жыццём? Ці бачу, як Ён дзейнічае ў маім жыцці?

Брат Ян Садоўскі OFMCap, Італія

ЕВАНГЕЛЛЕ

Той вучань напісаў гэта, і сведчанне ягонае  праўдзівае

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна. 

У той час:

Пётр азірнуўся і ўбачыў, што за ім ідзе ўмілаваны вучань Езуса, які на вячэры спачываў на Яго грудзях, і сказаў: Пане, хто той, які Цябе выдасць?

Калі Пётр убачыў яго, сказаў Езусу: Пане, а ён што?

Езус кажа яму: Калі Я хачу, каб ён заставаўся, пакуль Я прыйду, што табе да таго? Ты ідзі за Мною.

І разышлося гэтае слова паміж братоў, што вучань той не памрэ. Але не сказаў яму Езус, што не памрэ, але: Калі Я хачу, каб ён заставаўся, пакуль Я прыйду, то што табе да таго?

Той вучань сведчыць пра гэта і напісаў гэта. І мы ведаем, што сведчанне ягонае праўдзівае.

Ёсць і шмат іншага, што ўчыніў Езус. Але, калі апісаць гэта падрабязна, то, думаю, сам свет не змясціў бы напісаных кніг. 

Гэта слова Пана.

catholic.by

Святы Ян Евангеліст некалькі разоў называе сябе «умілаваным вучнем» Хрыста. Ад яго таксама ведаем, што падчас апошняй вячэры ён «спачываў на грудзях Езуса». Ян стаяў пад крыжам, на якім канаў Хрыстос, а потым першым сярод Апосталаў прыбег да пустой грабніцы. Але напэўна найбольш паказальнае тое, што, канаючы, Езус менавіта Яну даручыў сваю Маці, Марыю.

У Евангеллі паводле Яна захапляе неверагодная прыгажосць, з якой Евангеліст пераказвае любоў Хрыста да нябеснага Айца і да вучняў. Здаецца, менавіта гэтую таямніцу Ян зразумеў так глыбока, як ніхто іншы. Можа, таму і павінен ён быў застацца ў гэтым свеце найдаўжэй за ўсіх Апосталаў. «Той вучань сведчыць пра гэта і напісаў гэта. І мы ведаем, што сведчанне ягонае праўдзівае». Ян найлепш чуў, у якім рытме - гэта значыць, з якой любоўю - б’ецца сэрца Збаўцы; таму яго сведчанне праўдзівае. Можа, таму толькі ён так выразна казаў пра сябе, што ён «любімы вучань», бо толькі ён так выразна гэта зразумеў. Хоць Ян і не быў забіты за веру, як іншыя Апосталы, аднак на працягу доўгага жыцця сведчыў пра тую Любоў нават сярод ганенняў і ссылак. Сваё пасланне свету Ян завяршае словамі: «Ёсць і шмат іншага, што ўчыніў Езус. Але, калі апісаць гэта падрабязна, то, думаю, сам свет не змясціў бы напісаных кніг». Можна сказаць, што Ян не завяршыў сваю кнігу, пакінуў гэтую справу нам. Цяпер хрысціяне словам і ўчынкам могуць выразіць тое, што немагчыма змясціць у кнізе.

На якой адлегласці ад Езусавага Сэрца знаходжуся я? Ці прыслухоўваюся да Яго праз Евангелле і малітву? У якіх фактах майго жыцця «Слова становіцца целам»(Ян 1,14), бачным для майго асяроддзя?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва

ЕВАНГЕЛЛЕ

Пасі ягнят Маіх, пасі авечак Маіх

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

Калі Езус з’явіўся cваім вучням і снедаў разам з імі, сказаў Сымону Пятру: Сымоне, сын Яна, ці любіш ты Мяне больш, чым яны? Той адказаў Яму: Так, Пане, Ты ведаеш, што я люблю Цябе. Езус кажа яму: Пасі ягнят Маіх. 

Зноў кажа яму другі раз: Сымоне, сын Яна, ці любіш ты Мяне? Ён адказаў: Так, Пане, Ты ведаеш, што я люблю Цябе? Езус кажа яму: Пасі авечак Маіх.

І кажа яму трэці раз: Сымоне, сын Яна, ці любіш ты Мяне? Пётр засмуціўся, што трэці раз спытаўся ў яго “ці любіш ты Мяне?”, і сказаў: Пане, Ты ўсё ведаеш, Ты ведаеш, што я люблю Цябе.

Езус кажа яму: Пасі авечак Маіх. Сапраўды, сапраўды кажу табе: калі ты быў маладзейшы, то падпяразваўся сам і хадзіў, куды хацеў. Калі ж састарышся, то выцягнеш рукі свае і іншы падпяража і павядзе, куды не хочаш.

А гаварыў так, каб зазначыць, якой смерцю той уславіць Бога. І пасля гэтых слоў, кажа яму: Ідзі за Мной!

Гэта слова Пана.

catholic.by

Часамі пасля споведзі з нейкіх грахоў, сумленне ўсё ж такі не дае спакою. Можа нават скласціся ўражанне, нібыта грэх не прабачаны. Магчыма, нешта падобнае давялося спазнаць на сабе і Сымону Пятру. Вогнішча, распаленае Хрыстом на беразе возера, асацыявалася з вогнішчам, каля якога ён раней здрадзіў Настаўніку (Ян 18, 25; Ян 21, 9). Нават нягледзячы на тое, што ўваскрослы Езус чарговы раз прыйшоў і еў з ім, здавалася, аднак, што кляймо здрадніка давядзецца насіць да канца жыцця. Таму Езус задае яму такія пытанні, дзякуючы якім прагучала штосьці нашмат важнейшае, чым ягоны грэх, – пакліканне і любоў.

Езус не ўзгадвае пра былую здраду Сымона непасрэдна, бо той і сам сябе дастаткова дакарае. Пра мінулае Хрыстос узгадвае толькі ўскосна, калі кажа прынесці рыбы, што цяпер налавілі (Ян 21, 10). Быў калісьці такі дзень у жыцці Пятра, калі ён трымаў сетку, перапоўненую рыбай. Хрыстос тады сказаў яму: «Не бойся, адгэтуль будзеш лавіць людзей» (Лк 5, 10). Нашмат больш увагі Хрыстос прысвячае пытанню пра цяперашнюю і будучую любоў Пятра. Тры разы гучыць: «Ці любіш ты Мяне?». Але прынамсі тры факты з мінулага сведчаць, што не любіць. Тым не менш, у гэты канкрэтны момант ён прымае рашэнне сказаць, што любіць. Хрыстос кожны раз фактычна паўтарае тое, што сказаў у дзень паклікання – будзь лаўцом людзей і пастырам. Езус ачышчае Пятра ад кляйма здрадніка і дае кірунак на будучыню: «Ідзі за Мной». Пройдуць гады, і Пётр сапраўды застанецца верным Настаўніку аж да крыжовай смерці. Шмат разоў ягонае «люблю» пацвердзіцца ў канкрэтных фактах.

Ці не здаюся я пасля якой-небудзь нявернасці Хрысту і свайму пакліканню? Ці не згаджаюся заставацца ў статусе здрадніка? Ці вяртаюся памяццю ў тыя падзеі, калі вырашыў свядома ісці за Хрыстом і Ягоным словам? Якія рашэнні сёння прымаю на будучае крочанне за Езусам?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Каб былі з’яднаныя ў адно 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У той час:

Езус узняў вочы свае да неба і маліўся такімі словамі: Ойча святы, не толькі за іх прашу Я, але і за тых, хто паверыць у Мяне паводле слова іхняга, каб усе былі адно, як Ты, Ойча, ува Мне, і Я ў Табе, каб і яны былі ў Нас, каб паверыў свет, што Ты паслаў Мяне. І славу, якую Ты даў Мне, Я даў ім, каб былі адно, як і Мы адно. Я ў іх, а Ты ўва Мне. Каб былі з’яднаныя ў адно, каб свет пазнаў, што Ты паслаў Мяне і палюбіў іх, як палюбіў Мяне.

Ойча, хачу, каб тыя, каго Ты даў Мне, былі са Мною там, дзе Я, каб бачылі славу Маю, якую Ты даў Мне, бо палюбіў Мяне перад заснаваннем свету.

Ойча справядлівы, свет Цябе не пазнаў, а Я пазнаў Цябе, і гэтыя пазналі, што Ты паслаў Мяне. Я абвясціў ім Тваё імя, і абвяшчаць буду, каб любоў, якою Ты палюбіў Мяне, у іх была, і Я ў іх.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Не выпадкова чалавецтва на працягу ўсёй сваёй гісторыі шукае эфектыўныя спосабы дасягнення адзінства. Людзі заўсёды намагаліся нейкім чынам яднацца ў кланы і плямёны, княствы і імперыі. Аднак усе спробы яднання людзей з дапамогай агрэсіўнай уніфікацыі заканчваюцца ў лепшым выпадку будаваннем яшчэ вышэйшых сценаў між людзьмі, а ў горшым выпадку прыводзяць да генацыдаў. Аднак нават нягледзячы на трагічныя няўдачы, людзі не перастаюць сумаваць па першасным аздінстве. Чаму першасным? Таму што Бог стварыў нас паводле свайго вобразу і падабенства - гэта значыць, па вобразе адзінства Святой Тройцы. Гэтае імкненне ўпісана дзесьці глыбока ў саму прыроду чалавека. Больш за тое, нават людская асоба ў ідэале тасама з’яўляецца адзінствам духа, душы і цела (1Тэс 5, 23).

На фоне гэтых спрадвечных чалавечых прагненняў Бог пасылае ў свет свайго Сына, каб праз Яго паказаць, якое адзінства па-сапраўднаму трывалае. “Каб былі з’яднаныя ў адно, каб свет пазнаў, што Ты паслаў Мяне і палюбіў іх, як палюбіў Мяне”. Адзінства ў Богу заключаецца ў тым, што Асобы Святой Тройцы даюць сябе, сваю іншасць, не перамяняючы астатніх у сябе. Айцец не ёсць Сынам ці Духам Святым, Сын не ёсць Айцом ці Духам Святым, Дух Святы не ёсць Айцом ці Сынам, але Бог ёсць адно ў сваёй разнастайнасці.

Свету жыццёва неабходна ўбачыць менавіта такое адзінства, каб змог паверыць, што Бог ўсё ж такі паслаў Збаўцу, які ратуе ад пракляцця падзелаў і ўзаемазнішчэнняў. Свет можа пераканацца, толькі калі ўбачыць такую супольнасць хрысціян, дзе разам сабраныя бедны і заможны, адукаваны і просты, беларус і паляк... Патрэбна такая супольнасць, дзе ніхто не намагаецца “выраўняць” іншага чалавека пад свой шаблон. Гэта такая супольнасць, дзе справядлівасць заключаецца не ў роўнасці, а ў бязмежнай узаемнай любові. Супольнасць, дзе кожны застаецца сабой, але гатовы даваць сябе і прымаць іншых. Таму Хрыстос моліцца за нас такімі словамі: “Каб усе былі адно, як Ты, Ойча, ува Мне, і Я ў Табе, каб і яны былі ў Нас, каб паверыў свет, што Ты паслаў Мяне”.

Наколькі гарманічнай асобай я з’яўляюся ў адносінах паміж духам, душой і целам? Ці не ўпадаю я ў якіясьці крайнасці: нецярпімасць да звычайнай іншасці людзей або талерантнасць нават да зла? Дзеля чаго чаго я хацеў бы адбудаваць адзінства?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.