ЕВАНГЕЛЛЕ

Каб былі з’яднаныя ў адно

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У той час:

Езус узняў вочы свае да неба і маліўся такімі словамі: Ойча святы, не толькі за іх прашу Я, але і за тых, хто паверыць у Мяне паводле слова іхняга, каб усе былі адно, як Ты, Ойча, ува Мне, і Я ў Табе, каб і яны былі ў Нас, каб паверыў свет, што Ты паслаў Мяне. І славу, якую Ты даў Мне, Я даў ім, каб былі адно, як і Мы адно. Я ў іх, а Ты ўва Мне. Каб былі з’яднаныя ў адно, каб свет пазнаў, што Ты паслаў Мяне і палюбіў іх, як палюбіў Мяне.

Ойча, хачу, каб тыя, каго Ты даў Мне, былі са Мною там, дзе Я, каб бачылі славу Маю, якую Ты даў Мне, бо палюбіў Мяне перад заснаваннем свету.

Ойча справядлівы, свет Цябе не пазнаў, а Я пазнаў Цябе, і гэтыя пазналі, што Ты паслаў Мяне. Я абвясціў ім Тваё імя, і абвяшчаць буду, каб любоў, якою Ты палюбіў Мяне, у іх была, і Я ў іх.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Калі музыкант вучыць свайго вучня граць, часамі яму даводзіцца паказваць, якое месца было выканана фальшыва. Вучань, вядома, можа і паспрачацца з педагогам – маўляў, і так добра, гэта ж творчая інтэрпрэтацыя, што нібыта настаўнік чапляецца да дробязяў. Але класічны твор не церпіць фальшу, трэба быць верным партытуры, створанай кампазітарам. Тады разам з настаўнікам глядзяць у ноты, і вучань з цягам часу становіцца віртуозам. Запісаная ў матэматыцы нотаў праўда выхоўвае ў ім пачуццё гармоніі і густу настолькі, што пазней можна нават па-майстэрску імправізаваць у джазавым квартэце.

Абурае нас і засмучае, што ў свеце яшчэ столькі зла і несправядлівасці. Паасобныя людзі і цэлыя дзяржавы вядуць паміж сабой войны, змагаючыся за «сваю праўду». Паўстае пытанне: чаму так? Можа таму, што, не навучыўшыся сузіраць Божую праўду, людзі спрабуюць па-свойму імправізаваць у прыватным і грамадскім жыцці. Сцвярджаюць, нібыта ў кожнага свая праўда, што ў гэтым аркестры кожны можа граць, не гледзячы ў ноты і не слухаючы іншых.

Езус перад сваёй смерцю, уваскрасеннем і ўнебаўшэсцем моліць Айца за сваіх вучняў: «Асвяці іх у праўдзе. Слова Тваё – гэта праўда. Як Ты паслаў Мяне ў свет, так і Я паслаў іх у свет. І за іх Я пасвячаю сябе, каб і яны былі асвечаныя ў праўдзе». Вандруючы тры гады за Хрыстом, вучні слухалі Езуса, назіралі, як Ён супрацоўнічае са сваім Айцом. Ён абвясціў ім праўду пра Бога, пра чалавека і свет. Калі ж чалавек і свет перастаюць быць такімі, якімі Бог іх задумаў і стварыў сваім Словам, тады атрымліваецца фальш. Таму зло і несправядлівасць у свеце можа быць пераадолена толькі дзякуючы аб’ектыўнай Божай праўдзе.

Што аказвае большы ўплыў на фарміраванне майго сумлення: рэлятывізмы сучаснага свету ці праўда Божага слова? Ці ўмею ўжо адрозніваць Божую праўду ад какафоніі сучасных ідэалогіяў? Ад каго я вучуся жыць: ад свецкіх «аўтарытэтаў» ці ад святых?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Ойча, услаў Сына свайго

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У той час:

Езус узняў вочы свае да неба і сказаў: Ойча, прыйшла гадзіна. Услаў Сына свайго, каб і Сын Твой уславіў Цябе. Ты даў Яму ўладу над усякім целам, каб Ён даў жыццё вечнае ўсім, каго Ты даў Яму. А вечнае жыццё ў тым, каб спазналі Цябе, адзінага праўдзівага Бога, і таго, каго Ты паслаў, Езуса Хрыста.

Я ўславіў Цябе на зямлі, выканаўшы справу, якую Ты даручыў Мне зрабіць. А цяпер Ты, Ойча, услаў Мяне ў сабе хвалою, якую меў Я ў Цябе перад існаваннем свету.

Я абвясціў імя Тваё людзям, якіх Ты даў Мне са свету. Яны былі Тваімі і Ты даў Мне іх, і яны захавалі слова Тваё. Цяпер яны пазналі, што ўсё, што Ты даў Мне, ад Цябе паходзіць. Бо словы, якія Ты даў Мне, Я даў ім, і яны прынялі іх і сапраўды пазналі, што Я выйшаў ад Цябе, і паверылі, што Ты паслаў Мяне.

Я за іх прашу. Не за ўвесь свет прашу, але за тых, каго Ты даў Мне, бо яны Твае. І ўсё Маё — гэта Тваё, і Тваё — гэта Маё, і Я ўславіўся ў іх. Я ўжо не ў свеце, але яны яшчэ ў свеце, а Я іду да Цябе.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Езус вельмі многа гаворыць пра жыццё вечнае ў будучым свеце, у тым ліку і ў сённяшняй размове з Айцом пра гэта ўзгадвае. Аднак людзі Яго разумеюць настолькі, на колькі ім дазваляе іх жыццёвы вопыт. Тыя, ў каго жыццё ў свеце склалася з шэрагу няшчасцяў, часамі нават могуць падумаць, што лепш небыццё, чым вечнае трыванне ў тым, што ім давялося перажыць. Тыя ж, хто жыў ў дабрабыце або спазнаў многа зямной радасці, схільныя меркаваць, што абяцанае вечнае жыццё будзе простым прадаўжэннем ўжо вядомага ім шчасця. Яшчэ іншыя спадзяюцца на перасяленне душаў у лепшыя акалічнасці і называюць гэта экзатычным словам “рэінкарнацыя”. Святы Павел кажа: “Чаго вока не бачыла і вуха не чула, і не спазнала сэрца чалавека, тое Бог падрыхтаваў тым, хто любіць Яго” (1 Кар 2,9).  

Гэтая таямніца крыху адкрываецца, калі Евангеліст Ян перадае нам тое, што нейкім чынам пачуў з размовы паміж Езусам і Айцом нябесным: “А вечнае жыццё ў тым, каб спазналі Цябе, адзінага праўдзівага Бога, і таго, каго Ты паслаў, Езуса Хрыста”. Значыць, жыццё вечнае будзе чымсьці нашмат большым, чым простае прадаўжэнне жыцця часовага. Мы, сыны Адама, атрымліваем прапанову вярнуцца ў Айчыну - ў даўно старачаны і моцна прызабыты рай. Бяда, калі мы настолькі прывязаліся да сваёй эміграцыі ў гэтым свеце, што ўжо нават марыць не здольныя пра штосьці большае і прыгажэйшае.

Хрыстос у гэтай малітве выразна адрознівае сваіх людзей ад свету: “Я абвясціў імя Тваё людзям, якіх Ты даў Мне са свету; Не за ўвесь свет прашу, але за тых, каго Ты даў Мне, бо яны Твае; Я ўжо не ў свеце, але яны яшчэ ў свеце, а Я іду да Цябе”. Атрымліваецца, што Бог даручыў нас свайму Сыну і мы Ягоныя. Напэўна, між іншым гэтая асаблівасць адрознівае хрысціян ад рэшты свету. Хрысціянін гэта той, хто жыве тут, але мае “дзёрзкасць” разлічваць на вечнасць. Пры чым гэта не проста нейкая прымітыўная рэінкарнацыя, перараджэнне назад сюды, а менавіта вяртанне дамоў.

Ці маю адвагу марыць пра яшчэ лепшае, а можа нават вечнае жыццё? Ці не спрабую “змайстраваць” сабе рай толькі тут, у гэтым свеце? Ці дастаткова я праводжу часу з Езусам, каб пранікнуцца Ягоным імкненнем да вечнасці з Айцом?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Не вы Мяне выбралі, але Я выбраў вас 

+ Чытанне cвятога Евангелля паводле Яна.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Як Мяне палюбіў Айцец, так і Я палюбіў вас. Заставайцеся ў Маёй любові. Калі будзеце захоўваць Мае запаведзі, застанецеся ў любові Маёй, як і Я захаваў запаведзі Айца Майго і застаюся ў Ягонай любові.

Гэта Я сказаў вам, каб Мая радасць была ў вас, і каб радасць вашая была поўнай.

Вось запаведзь Мая, каб вы любілі адзін аднаго, як Я палюбіў вас. Ніхто не мае большай любові за тую, калі хто жыццё сваё аддае за сяброў сваіх.

Вы сябры Мае, калі робіце тое, што Я наказваю вам. Я ўжо не называю вас слугамі, бо слуга не ведае, што робіць ягоны гаспадар. Я ж назваў сябрамі вас, бо ўсё, што чуў ад Айца Майго, Я сказаў вам.

Не вы Мяне выбралі, але Я выбраў вас і прызначыў, каб вы ішлі і прыносілі плён, і каб плён ваш трываў. Каб Айцец даў вам тое, чаго толькі папросіце ў імя Маё. Гэта наказваю вам, каб вы любілі адзін аднаго.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Абрагам, Майсей, Гедэон, Давід, Сымон Пётр, Павел, Юда Іскарыёт… Мацей. У гэтым шэрагу сабраныя імёны толькі некаторых з тых, каго па-чалавечы не варта было выбіраць на такія адказныя заданні. Тым не менш, Бог менавіта гэтых “неідэальных” і выбраў. У Кнізе Дзеяў Апосталаў апісваецца ўстанаўленне новага Апостала з двух прадстаўленых кандыдатаў. Адзін з іх прадстаўлены так: “Юзаф, якога звалі Барсабам, а празывалі Справядлівым”. Другі ж кандыдат прадстаўлены вельмі проста: “Мацей”. Дык вось, Бог выбраў проста Мацея.

Не магчыма поўнасцю спасцігнуць думкі Бога, чаму гэта Ён так своеасабліва падбірае сваіх пасланнікаў. Ды і напэўна ў кожным чалавеку ёсць нейкія індывідуальныя асаблівасці, незаўважальныя звонку. Дакладна аднак вядома, што Бог мае такую моц, што нават слабыя людзі могуць споўніць грандыёзныя планы Бога. Можа таму ў слабых як раз і атрымліваецца рабіць рэчы вялікія, бо яны пакорна разумеюць абмежаванасць сваіх магчымасцяў. Гэтая пакора ў сваю чаргу, дазваляе адкласці свае смешныя амбіцыі на карысць Божых планаў.

Ідуць гады, а мы не гледзячы на ўласныя недасканаласці працягваем выконваць сваё пакліканне – хтосьці ў сужэнстве, хтосьці ў манастве ці святарстве. Раней ці пазней настае крызіс з характэрнымі для яго сумненнямі: “Можа я памыліўся? Можа не дам рады? Ці не пераацаніў я свае магчымасці? Ці не зашмат я на сябе ўзяў?” Пераадолець гэтыя спакусы магчыма тады, калі нанава ўсвядомім сабе, што гэта не я “на сябе ўзяў”, гэта Бог паклікаў, а Касцёл пацвердзіў. І ніякай памылкі тут няма. “Не вы Мяне выбралі, але Я выбраў вас і прызначыў, каб вы ішлі і прыносілі плён, і каб плён ваш трываў”.

Ці не засяродзіўся я празмерна на ўласных недасканаласцях, забываючыся пра Божую моц? Выконваючы добрыя справы, ці памятаю, што гэта Бог кліча і дае сваё натхненне? Ці дзякую Богу ў тыя моманты, калі бачу, як Ён у маіх намаганнях кампенсуе мае недахопы?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Каб яны былі адно, як і Мы

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У той час:

Езус узняў вочы свае да неба і маліўся такімі словамі: Ойча святы, захавай іх у імені Тваім, якое Ты даў Мне, каб яны былі адно, як і Мы. Калі Я быў з імі, Я захоўваў іх у імені Тваім, якое Ты даў Мне. Я збярог, і ніхто з іх не загінуў, апроч сына пагібелі, каб збылося Пісанне.

А цяпер іду да Цябе і кажу гэта ў свеце, каб яны мелі ў сабе поўную Маю радасць. Я даў ім слова Тваё, і свет узненавідзеў іх, бо яны не са свету, як і Я не са свету. Не прашу, каб Ты ўзяў іх са свету, але каб захаваў іх ад злога. Яны не са свету, як і Я не са свету.

Асвяці іх у праўдзе. Слова Тваё — гэта праўда. Як Ты паслаў Мяне ў свет, так і Я паслаў іх у свет. І за іх Я пасвячаю сябе, каб і яны былі асвечаныя ў праўдзе.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Бывае, што чалавек, перапоўнены любоўю і захапленнем іншай асобай, гатовы амаль няспынна расказваць пра сваю любоў сябрам ці сваякам. Вядома, ў любові ёсць такія інтымныя старонкі, якія нармальны чалавек трымае ў сэрцы толькі для сябе. Але ж ёсць і штосьці такое, пра што хацелася б спяваць усяму свету. Так бывае, напрыклад, з закаханымі - калі чалавек з захапленнем расказвае сябрам пра сваю каханую. Або якаясьці мама ці бабуля гатова гадзінамі расказваць сяброўкам пра дасягненні свайго сына ці ўнука. Можа проста любоў мае такую ўласцівасць, што калі яе многа, перастае памяшчацца ў адным сэрцы?

Чытаючы Евангелле, складана не заўважыць, што з Езусавых вуснаў амаль ніколі не сыходзіць імя Ягонага нябеснага Айца. Можа нават скласціся ўражанне, быццам Ён калі штосці і гаворыць, то гэта заўсёды словы пра Айца, а калі штосці і чыніць, гэта заўсёды ў імя Айца. Як вінаградныя гронкі спеюць у прамянях сонца, так Езус увесь час трымае сваіх вучняў у прамянях Божага імені. Ён як быццам бы хацеў усіх у свеце пераканаць: “Пакаштуйце і ўбачыце, які добры Госпад!” (Пс 34[33]). Нават калі Езус бачыць, што набліжаецца гадзіна, калі павінен будзе замоўкнуць, тады просіць Айца: “Захавай іх у імені Тваім. Калі Я быў з імі, Я захоўваў іх у імені Тваім, якое Ты даў Мне.”

Аднак ва ўсім гэтым праяўляецца не толькі перапоўненасць Хрыстовага Сэрца. Калі Езус вымаўляе імя свайго Айца, яно выражае штосьці непараўнальна большае, чым нават тое, што выразіла калісьці імя “Я ЁСЦЬ”, вымаўленае Майсеем (Зых 3, 13-15). Езусавы словы выражаюць любоў і еднасць “унутры” Святой Тройцы. Вось гэтай еднасцю Хрыстос і хоча падзяліцца з усім светам. “Захавай іх у імені Тваім, каб яны былі адно, як і Мы”. Гэта азначае, што калі мы сапраўды хочам будаваць еднасць між сабой, нам жыццёва неабходна заставацца ў прамянях Божага імені. Хрыстос запрашае зазірнуць быццам ў сярэдзіну Святой Тройцы, каб мы глядзелі на еднасць паміж Айцом і Сынам, і маглі таксама любіць адны другіх у гэтым жа Духу.

Ці дастаткова я ўважлівы, каб бачыць прыгажосць і вартасць іншых людзей? Колькі ўва мне руплівасці ў абвяшчэнні свету Божага імені? На якія мадэлі адзінства я арыентуюся, будуючы зносіны з іншымі?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Айцец любіць вас, бо вы Мяне палюбілі і паверылі 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Сапраўды, сапраўды кажу вам: калі чаго ў імя Маё папросіце ў Айца, дасць вам. Дагэтуль вы нічога не прасілі ў імя Маё. Прасіце і атрымаеце, каб радасць вашая была поўнай.

Гэта Я казаў вам у прыпавесцях. Надыходзіць гадзіна, калі ўжо не ў прыпавесцях буду казаць, а адкрыта абвяшчу вам пра Айца. У той дзень будзеце прасіць у імя Маё. І не кажу, што Я буду прасіць Айца за вас, бо сам Айцец любіць вас, бо вы Мяне палюбілі і паверылі, што Я выйшаў ад Бога.

Я выйшаў ад Айца і прыйшоў у свет. Зноў пакідаю свет і іду да Айца.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Час ад часу язычнікі (у тым ліку і ахрышчаныя) просяць святароў: «Падкажыце, калі ласка, якая малітва самая моцная?» Маецца на ўвазе нейкая таемная тэхніка, якой можна было б шаманіць у Бога любыя даброты па індывідуальным заказе. Ну, скажам, хочаш там, напрыклад, «шчасця-здароўя», прамовіў малітву – і Бог дасць, нікуды не дзенецца. Фактычна, гэтыя людзі наіўна думаюць, што існуюць нейкія эфектыўныя метады шантажаваць Бога.

Езус кажа сваім вучням: «Калі чаго ў імя Маё папросіце ў Айца, дасць вам». Здавалася б, вось яно, эфектыўнае закляцце! Аднак калі прыгледземся больш уважліва, становіцца зразумела, што Езус зусім інакш вучыць нас кантакту з Айцом. Бог сапраўды з радасцю хоча даваць свае дары, каб людзі з удзячнасцю іх прымалі, але гэта адбываецца як прыемны бонус да асноўнага дару – адзінства з Езусам: «Сам Айцец любіць вас, бо вы Мяне палюбілі і паверылі, што Я выйшаў ад Бога». Калі Бог бачыць, што чалавек у сваё жыццё запрашае Ягонага Сына, калі прымае Яго як свайго Госпада, то такі чалавек становіцца кімсьці вельмі блізкім для Бога. Гэта і ёсць самае вялікае багацце для кожнага чалавека. Інакш кажучы, Сын Божы вучыць нас не магічным тэхнікам, а вучыць як Быць сынамі Богу.

Колькі яшчэ ўва мне язычніцкага магізму ў адносінах з Богам? Якія высновы раблю з факту, што Бог часамі «не чуе» маіх просьбаў? Ці вучуся я малітве ў «Езусавым стылі» – па-сыноўску?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Радасці вашай ніхто не адбярэ 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Сапраўды, сапраўды кажу вам: вы будзеце плакаць і галасіць, а свет будзе радавацца. Вы будзеце смуткаваць, але смутак ваш зменіцца ў радасць.

Жанчына, калі нараджае, смуткуе, што прыйшла яе гадзіна. Калі ж народзіць дзіцё, ужо не памятае з радасці пра боль, бо чалавек нарадзіўся на свет.

Так і вы цяпер смуткуеце, але Я зноў убачу вас, і ўзрадуецца сэрца вашае, і радасці вашай ніхто не адбярэ ў вас. І ў той дзень вы ні пра што не будзеце ў Мяне пытацца.

Гэта слова Пана.

https://catholic.by

Шмат разоў гэтая схема ў нашым жыцці паўтараецца: «Ідучы, ідуць і плачуць, несучы зерне на пасеў. Вяртаючыся ж, ідуць з радасцю, несучы свае снапы» (Пс 126, 6). Усё, што ў жыцці па-сапраўднаму каштоўнае, дасягаецца працай, часта нават слязьмі і потам. Гэтак з адукацыяй, сям’ёю, краінаю і любой іншай каштоўнасцю. Нават калі мы атрымліваем штосьці як дар, усё роўна трэба яго абараніць ад небяспекі страты, бо інакш проста не будзем яго цаніць. Адным словам, любая каштоўнасць неразрыўна звязана з большымі або меншымі пакутамі.

Гэтая заканамернасць датычыць і той вялізнай каштоўнасці, якой з’яўляецца перамога Хрыста над смерцю. Яна нялёгка далася Яму і Ягоным блізкім. Езус сваю смерць і ўваскрасенне прадвяшчае так: «Вы будзеце плакаць і галасіць, а свет будзе радавацца». Так пазней і сталася, бо ворагі Езуса радаваліся, што нарэшце знішчылі Яго. А тыя, хто столькі надзей усклаў на Яго, плакалі па Ім, стоячы на руінах свайго жыцця. Пачуццё невыказнай пакінутасці і адзіноты — як перажыць такое? Напэўна, падобным чынам, як жанчына перажывае страх перад родамі. Яна ўсведамляе, што гэта нармальна — дарога да радасці пралягае праз пакуты. «Вы будзеце смуткаваць, але смутак ваш зменіцца ў радасць». Трэба памятаць — якім бы моцным ні быў смутак, радасць ўрэшце рэшт усё роўна будзе мацнейшая. Смутак абавязкова пройдзе, а вось «радасці вашай ніхто не адбярэ ў вас».

Ці не паддаюся я спакусе шукаць «таннае шчасце» без пакутаў і цяжкасцяў? Ці не спрабую я будаваць сваё шчасце на пакутах іншых людзей? Ці не капрызнічаю, калі прыходзіць пачуццё пакінутасці Богам?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

ЕВАНГЕЛЛЕ Ў ГОД В

Узнёсся ў неба і сеў праваруч Бога

+ Заканчэнне святога Евангелля паводле Марка.

У той час:

Езус з’явіўся Адзінаццаці і сказаў ім: Ідзіце па ўсім свеце і абвяшчайце Евангелле ўсякаму стварэнню. Хто паверыць і ахрысціцца, будзе збаўлены, а хто не паверыць, будзе асуджаны. Тым, хто паверыць, будуць спадарожнічаць такія знакі: у Маё імя будуць выганяць злых духаў; будуць размаўляць новымі мовамі; змеяў рукамі браць будуць, і, калі штосьці атрутнае вып’юць, не зашкодзіць ім. На хворых будуць ускладаць рукі і яны выздаравеюць.

І Пан Езус, пасля размовы з імі, узнёсся ў неба і сеў праваруч Бога. А яны пайшлі і паўсюль абвяшчалі Евангелле. Пан садзейнічаў ім і пацвярджаў слова знакамі, што яму спадарожнічалі.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Калі войска адваёўвае раней акупаваную ворагам тэрыторыю, звычайна найперш праводзіцца артылерыйская падрыхтоўка, гэта першая і асноўная работа. Цяжкімі гарматамі, мінамётамі або авіяцыяй наносяцца ўдары па пазіцыях праціўніка. Затым толькі ідуць танкі і пяхота, зачышчаюць тэрыторыю і замацоўваюць пераможныя сцягі. Гэта азначае, што родная зямля ўжо свабодная, вораг знішчаны або выгнаны на сваю тэрыторыю.

Бог стварыў свет, гэта значыць, неба і зямлю, усё бачнае і нябачнае. Паводле Божай задумы, свет павінен быць утульным домам для людзей і анёлаў. Аднак частка анёлаў узбунтавалася супраць Бога і людзей, вырашыла заваяваць свет і падпарадкаваць яго сабе.

Сатана намагаўся хлуслівай прапагандай сеяць страх, роспач і нянавісць ў свеце. Бог аднак паслаў Збаўцу, які сваім ўцелаўленнем, абвяшчэннем Божага Валадарства, потым сваёй смерцю і ўваскрасеннем, а таксама спасланнем Духа Святога раз і назаўсёды выкінуў сатану назад у ягонае пекла.

Перад тым, як сесці ў небе праваруч Айца, Езус пакінуў сваім вучням загад, каб абвясцілі і замацавалі ягоную перамогу ў свеце. Дзеля гэтага Ён узброў іх знакамі: «у Маё імя будуць выганяць злых духаў; будуць размаўляць новымі мовамі; змеяў рукамі браць будуць, і, калі штосьці атрутнае вып’юць, не зашкодзіць ім. На хворых будуць ускладаць рукі і яны выздаравеюць».

Мы адсвяткавалі Пасхальны перыяд, радуемся перамозе Хрыста і Яго валадаранню. Але перад намі яшчэ важная місія — унутры сябе і ў свеце абвясціць, што тут Божая тэрыторыя. Хрыстос – наш Госпад!

Калі прыходзяць спакусы, ці заклікаю я на падмогу ў барацьбе Найсвяцейшую Кроў Езуса, заступніцтва Беззаганнай Багародзіцы і св. Міхала Арханёла? Ці аднаўляю свае абяцанні хросту? Ці прыступаю да сакрамэнтаў пакаяння і Эўхарыстыі? Ці памятаю я пра магчымасці сакрамэнту намашчэння хворых для сябе і сваіх блізкіх?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Дух праўды навучыць вас усёй праўдзе 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Яшчэ шмат чаго маю сказаць вам, але цяпер вам гэтага не знесці. Калі ж прыйдзе Ён, Дух праўды, навучыць вас усёй праўдзе. Бо не ад сябе будзе прамаўляць, а будзе казаць вам усё, што пачуў, і будучыню абвесціць вам. Ён уславіць Мяне, бо ад Майго возьме і абвесціць вам.

Усе, што мае Айцец, гэта маё. Таму Я сказаў вам, што з Майго возьме і абвесціць вам.

Гэта слова Пана.

Catholic.by

Многія маладыя спецыялісты, прыходзячы пасля вучобы на працу, думаюць, што ўсяму ўжо навучыліся ва ўніверсітэце, а кемлівасць і працавітасць дапамогуць добра працаваць. З цяжкасцю прымаюцца іранічныя заўвагі старэйшых, больш вопытных калегаў, маўляў, «жыццё цябе яшчэ навучыць…».

Вучні Езуса на працягу трох гадоў слухалі Ягоныя словы, глядзелі, як Ён ставіцца да людзей, як чыніць цуды і адкрывае ім аблічча свайго Айца. Здавалася б, у іх быў  найлепшы з магчымых педагогаў. Тым не менш, Езус на гэтым этапе, з аднаго боку, развейвае іх моладзевую наіўнасць, а з іншага боку, яшчэ больш распальвае іх энтузіязм. «Яшчэ шмат чаго маю сказаць вам, але цяпер вам гэтага не знесці… Дух праўды навучыць вас…». Яны пойдуць у свет і павінны будуць карыстацца не толькі раней засвоенымі ведамі, але і вучэннем Духа праўды, які далей будзе сыходзіць на іх.

Варта, аднак, заўважыць, што гэта не жыццё павінна вучыць хрысціянаў, а менавіта Дух Святы. Калі нас фармуюць выключна знешнія акалічнасці, мы становімся не больш чым канфармістамі, якія паддаюцца той форме, якой свет ад іх дамагаецца. Адзіны з Апосталаў, якога «жыццё навучыла» назаўсёды – гэта Юда Іскарыёт. Ён аказаўся паслухмяны не Духу Хрыста, а патрабаванням свету, які больш хацеў мець палітычнага лідэра чым Міласэрнага Бога.

«Калі ж прыйдзе Ён, Дух праўды, навучыць вас усёй праўдзе. Бо не ад сябе будзе прамаўляць, а будзе казаць вам усё, што пачуў, і будучыню абвесціць вам». Напэўна, немагчыма раз і назаўсёды навучыцца быць хрысціянінам, таму гэты працэс усцяж трывае.  Дух Святы, нягледзячы на нашыя памылкі, стагоддзямі прамаўляе да Касцёла, нагадвае пра Божы праект для чалавека і свету. Аднак кожны сам асабіста выбірае, ад каго вучыцца і хто будзе фармаваць яго светапогляд.

Ці ёсць ува мне маладосць Духа Святога, ці не «прагнуўся я пад зменлівы свет»? Ці дазваляю я Духу Святому вучыць мяне праз малітву, Слова Божае, сакрамэнты Касцёла?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Калі Я не адыду, Суцяшальнік не прыйдзе да вас

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Цяпер Я адыходжу да таго, хто паслаў Мяне, і ніхто з вас не пытаецца ў Мяне: «Куды ідзеш?» Але таму, што Я сказаў вам гэта, смутак напоўніў сэрца вашае. Але Я кажу вам праўду: лепш для вас, каб Я адышоў. Бо калі Я не адыду, Суцяшальнік не прыйдзе да вас. А калі адыду, пашлю Яго да вас.

І калі Ён прыйдзе, пераканае свет наконт граху, справядлівасці і суда. Наконт граху, бо не вераць у Мяне. Наконт справядлівасці, бо іду да Айца і ўжо не ўбачыце Мяне. Наконт суда, бо князь гэтага свету ўжо асуджаны.

Гэта слова Пана.

Catholic.by

Людзі вельмі цэняць ў медыках не толькі іх прафесіяналізм, але і чалавечнасць у зносінах з пацыентамі. Таленавіты доктар, апроч прафесійнага лячэння цела чалавека, умее таксама размаўляць з ім, намагаецца заахвоціць яго супрацоўнічаць у барацьбе з хваробаю. Паміж пацыентам і ўрачом павінен адбывацца поўны ўзаемнай павагі дыялог. Пацыенту трэба неяк дапамагчы без панікі прыняць часам цяжкую праўду пра фактычны стан яго здароўя. Вядома, здараецца, што нягледзячы на ўсе намаганні, пацыент настолькі бунтуецца супраць дыягназу і часамі нават супраць доктара, што далейшае лячэнне бывае досыць праблематычным. Хворы часта намагаецца сам паставіць сабе дыягназ, назначыць лячэнне, і зусім не дбае пра прафілактыку.

Гэты сцэнарый крыху адлюстроўвае дыялог Бога з чалавецтвам пасля бунту, які называецца першародным грахом. Свет не прызнае грэх смяротнай хваробай, свайго роду паталогіяй. Наадварот, людзі, зведзеныя «князем гэтага свету», цвердзяць, быццам гэтая паталогія і ёсць норма. Штучна ствараецца ўражанне, быццам «усе так жывуць». Д’ябал, як ракавая пухліна, намагаецца знішчыць і зяпярэчыць усяму, што ў гэтым свеце здаровае, гэта значыць, Божае.

«Калі Ён [Дух Святы] прыйдзе, пераканае свет наконт граху, справядлівасці і суда». Дух Святы прыходзіць праз Хрыстовы Касцёл у гэты свет, каб выкрыць грэх свету, яго недавер Богу. Гэта свайго роду дыягназ, выкрыццё смяротнай хваробы, і калі гэтую праўду прыняць, далей ёсць магчымасць лячэння. Дух Святы паказвае справядлівасць, гэта значыць, нагадвае, што нармальны стан для чалавека — не грэх, а трыванне ў еднасці з Богам. І, нарэшце, Дух Святы паказвае праўду, што на крыжы Езус ужо канчаткова здзейсніў суд над «князем гэтага свету» – сатаной, які будзе назаўсёды звязаны.

Як выглядае мой дыялог з Духам Святым? Ці прымаю Яго дыягназ майго жыцця? Ці імкнуся я да справядлівасці, гэта значыць, да духоўна здаровага ладу жыцця? Ці не паддаюся хлусні «князя гэтага свету»?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Дух праўды будзе сведчыць пра Мяне

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Калі прыйдзе Суцяшальнік, якога Я пашлю вам ад Айца, Дух праўды, які ад Айца паходзіць, Ён будзе сведчыць пра Мяне. Але і вы таксама будзеце сведчыць, бо вы ад пачатку са Мною.

Я сказаў вам гэта, каб вы не зняверыліся. Будуць выганяць вас з сінагогаў. Але прыходзіць гадзіна, калі кожны, хто будзе вас забіваць, будзе думаць, што гэтым служыць Богу. Будуць так рабіць, бо не пазналі ні Айца, ні Мяне. Але Я сказаў вам пра гэта, каб вы, калі прыйдзе іх гадзіна, успомнілі, што Я сказаў вам пра іх.

Гэта слова Пана.

Catholic.by

На аб’ектыўнасць судовага працэсу ўплываюць сведкі, адвакат, пракурор і суддзя. Прычым сведкі павінны быць годнымі даверу, відавочцамі тых падзеяў. Адвакат павінен у поўнай меры выкарыстаць свае веды і быць добра матываваным, каб сапраўды абараняць падсуднага. Пракурор не павінен выкарыстоўваць сфабрыкаваныя дадзеныя расследавання. Суддзя ж павінен быць максімальна свабодны ад прадузятасці, браць пад увагу нават тыя акалічнасці справы, якія яму асабіста можа і нязручныя.

Сённяшні фрагмент Евангелля з’яўляецца прароцтвам і прагнозам на далейшы лёс Касцёла. Езус прадугледзіў, што нават пасля Яго смерці, уваскрасення і ўнебаўшэсця свет далей будзе падазраваць Яго і Ягоных вучняў у разнастайных «злачынствах». Пілат на самай справе не завяршыў той судовы працэс, і Хрыстос у сучасным свеце ў нейкім сэнсе па-ранейшаму застаецца падсудным.

«Будуць выганяць вас з сінагогаў». Грамадства, намагаючыся несправядліва ізаляваць сябе ад Хрыста і Ягонага Касцёла, часта становіцца і пракурорам, і суддзёю адначасова. Вось толькі некаторыя абвінавачванні: Касцёл, маўляў, парушае свабоду чалавека, калі аборт называе забойствам, калі не дазваляе назваць сям’ёй гомасексуальныя сувязі, калі знішчае зялёную зону гарадоў для будоўлі сваіх святыняў, калі перашкаджае навуковаму прагрэсу.

У гэтых працэсах хрысціяне, як жывое Цела Хрыста, становяцца падсуднымі. Ёсць у гэтым судзе руплівы Адвакат і сумленны Сведак – Дух Святы, якога Хрыстос нам даў. Аднак нават калі сёння свет не бярэ пад увагу Яго сведчанні, нас чакае яшчэ суд апошняй інстанцыі – у канцы свету. Там нават суддзі будуць падсуднымі, і ўсё тайнае стане яўным, а «Дух праўды, які ад Айца паходзіць» будзе канчаткова пачуты.

Ці прашу я абароны ў Духа Святога, калі выпрабаванню падвяргаецца мая вера і вернасць Касцёлу? Ці не станаўлюся я на баку несправядлівых суддзяў у спрэчках пра Хрыста і Касцёл ў маім асяроддзі? Ці ўсведамляю я міласэрнае дзеянне Хрыста ў маім жыцці, каб рашуча сведчыць пра Яго свету?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Ніхто не мае большай любові за тую, калі хто жыццё сваё аддае за сяброў сваіх

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Як Мяне палюбіў Айцец, так і Я палюбіў вас. Заставайцеся ў Маёй любові. Калі будзеце захоўваць Мае запаведзі, застанецеся ў любові Маёй, як і Я захаваў запаведзі Айца Майго і застаюся ў Ягонай любові.

Гэта Я сказаў вам, каб Мая радасць была ў вас, і каб радасць вашая была поўнай.

Вось запаведзь Мая, каб вы любілі адзін аднаго, як Я палюбіў вас. Ніхто не мае большай любові за тую, калі хто жыццё сваё аддае за сяброў сваіх.

Вы сябры Мае, калі робіце тое, што Я наказваю вам. Я ўжо не называю вас слугамі, бо слуга не ведае, што робіць ягоны гаспадар. Я ж назваў сябрамі вас, бо ўсё, што чуў ад Айца Майго, Я сказаў вам.

Не вы Мяне выбралі, але Я выбраў вас і прызначыў, каб вы ішлі і прыносілі плён, і каб плён ваш трываў. Каб Айцец даў вам тое, чаго толькі папросіце ў імя Маё. Гэта наказваю вам, каб вы любілі адзін аднаго.

Гэта слова Пана.

Catholic.by

Незалежна ад таго, наколькі блізкія ў чалавека адносіны з Богам, проста па-чалавечы любіць можа кожны. Існуе, аднак, непараўнальна вышэйшы ўзровень любові, якая магчыма толькі дзякуючы Божай сіле.

У натуральнай любові між людзьмі адбываецца толькі частковы «абмен» дабротамі. Таму людзі часамі адно другому кажуць: «Сябра, люблю цябе за тое, што ты для мяне робіш» або «Я люблю цябе за тое, што ты мне даеш». Такія адносіны часцей за ўсё прадугледжваюць справядлівы баланс паміж тым, колькі мы іншай асобе даём і колькі ад яе прымаем. Калі хтосьці дае больш, чым спадзяваўся атрымаць, тады гэта можа прывесці да расчаравання. Калі той баланс не наладзіцца, то пазней адбываецца вычарпанне адносінаў і выкарыстанне адно аднога.

Хрыстос адкрывае любоў абсалютную, якая адрозніваецца ад таго, што людзі схільныя называць сяброўствам ці любоўю. Прычым, Езус дае нам не толькі прыклад, але і ўнутраную сілу, каб наша любоў станавілася як мага больш падобнаю да гэтай Божай любові. «Як мяне палюбіў Айцец, так і Я палюбіў вас. Заставайцеся ў Маёй любові». Любоў Бога Айца да Сына абсалютная, гэта значыць, Бог вечна і верна родзіць свайго Сына, перадае Яму ўсяго Сябе. «Усё перададзена Мне Айцом маім» (Мц 11, 27а). «І ўсё Маё – гэта Тваё, і Тваё – гэта маё» (Ян 17, 10). Звернем ўвагу, што Айцец дае Яму не частку, не фрагменты, а менавіта УСЁ сваё жыццё. Таму, параўноўваючы сваю любоў з іншымі, Езус кажа: «Ніхто не мае большай любові за тую, калі хто жыццё сваё аддае за сяброў сваіх».

Бог усіх заклікае да такіх радыкальных формаў адносінаў, якія становяцца бязмежнай любоўю. Гаворка ідзе пра сужэнства, манаства або іншае прысвячэнне сябе Богу і людзям. Бог нікога не кліча да адзіноты, кожнаму з нас Ён дае жыццё менавіта для таго, каб яго поўнасцю камусьці падарыць. Гэта неабходная ўмова для радасці: «Гэта Я сказаў вам, каб Мая радасць была ў вас, і каб радасць вашая была поўнай», бо толькі калі згаджаемся ўсё аддаць і ўсё прыняць, наша жыццё па-сапраўднаму рэалізуецца.

Ці не абмяжоўваюся я ў сваёй любові да падліку «прыходаў» і «расходаў»? Ці імкнуся я ў сваёй любові (напрыклад, у сужэнстве, святарстве, манастве ці іншым служэнні людзям) да абсалютнай Божай Любові?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

 ЕВАНГЕЛЛЕ

Вы не са свету, бо Я выбраў вас са свету

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Калі свет вас ненавідзіць, ведайце, што свет узненавідзеў Мяне раней за вас. Калі б вы былі са свету, свет любіў бы вас, як сваё. А паколькі вы не са свету, бо Я выбраў вас са свету, таму свет і ненавідзіць вас.

Памятайце пра слова, якое Я сказаў вам: слуга не большы за свайго гаспадара. Калі Мяне пераследавалі, то і вас будуць пераследаваць. Калі слова Маё захавалі, то і вашае захаваюць. Але ўсё гэта будуць рабіць вам за імя Маё, бо не ведаюць таго, хто паслаў Мяне.

Гэта слова Пана.

catholic.by

У кантэксце сённяшняга Евангелля прывядзём некаторыя лічбы, за якімі стаяць лёсы нашых братоў і сясцёр у Хрысце з розных эпох і краін. Паводле рапартаў розных міжнародных арганізацый, у наш час больш чым у 70 краінах свету хрысціяне сутыкаюцца з ганеннямі і рознага роду агрэсіяй. Ад пачатку існавання хрысціянства каля 70 мільёнаў веруючых было замучана за вернасць Хрысту. За адно толькі ХХ стагоддзе загінула 45 мільёнаў хрысціян, атрымліваецца ў сярэднім 1246 ў дзень. Гэта прыблізныя, “бяспечна” заніжаныя ацэнкі, бо ў шматлікіх краінах свету адсутнічаюць адназначныя дадзеныя па перапісе насельніцтва.

Паводле дадзеных на пачатак 2018 года (арганізацыя Open Doоrs), першае месца за апошнія 16 год у гэтым жахлівым рэйтынгу займае Паўночная Карэя, дзе ў падполлі жывуць каля 300 тысяч хрысціян, з якіх каля 70 тысяч знаходзяцца ў лагерах. Другое і трэцяе месца ў спіску займаюць Афганістан і Самалі.

Аднак з рознымі формамі дыскрымінацыі з-за веры сутыкаюцца і хрысціяне шматлікіх Еўрапейскіх краін. Гэта прыцясненні ў грамадскім жыцці, ціск па маральна-этычных матывах на працы, вандалізмы месцаў культу, напады на святароў і кансэкраваных асобаў. З 2005 па 2015 год зарэгістравана больш за 1600 фактаў розных формаў дыскрымінацыі хрысціянаў у Еўропе.

На першы погляд здаецца, што гэта праявы “хрысціянафобіі”. Аднак з сённяшняга Евангелля вынікае, што насамрэч гэта “хрыстафобія”, бо гэта імя Хрыста выклікае такую агрэсію свету. Імя гэтае часта ў гісторыі палохала ўладароў і ідэолагаў. Яны змагаліся з Хрыстом, а забівалі хрысціянаў, і наадварот – змагаюцца з хрысціянамі, а забіваюць Хрыста. Але супярэчнасці ў гэтым няма, бо Хрыстос і Яго Касцёл – адно. Трэба, аднак, памятаць, колькі б разоў свет не забіваў Хрыста, Ён ціха паміраў, а потым жывы вяртаўся ў славе. А сведчанні і малітвы мучанікаў, як ні дзіўна, толькі ўзмацняюць тых хрысціянаў, якія яшчэ слабыя ў сваёй веры.

 Ці памятаю я ў малітвах пра Касцёл, які пакутуе ў розных месцах свету? Магчыма, на працы, вучобе ці ў сям’і я адчуваю нейкую непрыязнь з-за маёй веры. Ці мог бы я гэта ахвяраваць Богу ў інтэнцыі маіх пакутуючых братоў? Калі пад націскам свету мая вера хістаецца, ці звяртаюся я па дапамогу да святых мучанікаў?

 Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Гэта наказваю вам, каб вы любілі адзін аднаго 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Вось запаведзь Мая, каб вы любілі адзін аднаго, як Я палюбіў вас. Ніхто не мае большай любові за тую, калі хто жыццё сваё аддае за сяброў сваіх.

Вы сябры Мае, калі робіце тое, што Я наказваю вам. Я ўжо не называю вас слугамі, бо слуга не ведае, што робіць ягоны гаспадар. Я ж назваў сябрамі вас, бо ўсё, што чуў ад Айца Майго, Я сказаў вам.

Не вы Мяне выбралі, але Я выбраў вас і прызначыў, каб вы ішлі і прыносілі плён, і каб плён ваш трываў. Каб Айцец даў вам тое, чаго толькі папросіце ў імя Маё. Гэта наказваю вам, каб вы любілі адзін аднаго.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Аказваецца, любоў можа быць большай ці меншай. Сапраўды, яна па-рознаму праяўляецца. Напрыклад, хтосьці ўкладвае шмат намаганняў у словы і ўчынкі, якія (як яму здаецца) патрэбны любімай асобе. Асабліва часта ў такую пастку трапляюць празмерна клапатлівыя бацькі ў адносінах да сваіх дзяцей. Пазней можа нават скласціся ўражанне “няўдзячнасці”, бо ў рэчаіснасці аказваецца, што не такой любові прагнулі дзеці. Куды больш разумна любіць іншую асобу так, як ёй сапраўды гэта патрэбна. Праўда, дзеля гэтага варта найперш пазнаць прагненні і аб’ектыўныя патрэбы іншай асобы. Але паколькі не заўсёды гэта атрымліваецца, найразумней прыняць такую мадэль любові, пра якую сёння гаворыць Хрыстос: “Каб вы любілі адзін аднаго, як Я палюбіў Вас”.

Як жа Ён палюбіў нас? Адным з вобразаў, які гэта адлюстроўвае, з’яўляецца крыж. У гэтым знаку мы бачым, што Ён адае жыццё “за сяброў сваіх”, бо ім гэта сапраўды неабходна. Гэта не азначае, што кагосьці Езус не хоча прызнаць сваім сябрам. Проста ёсць мноства тых, хто гэтую любоў не прыняў і сам не хоча быць сябрам Езуса. Тым не менш, Ён нікога да прыняцця сваёй любові не змушае.

Падобным чынам і мы можам любіць іншых так, як нам здаецца, што гэта правільна. Але аб’ектыўна правільна – гэта любіць, як Езус, аддаючы жыццё і адначасова пагаджацца, што любоў можа быць адкінута.

Наколькі мая любоў да бліжніх свабодная ад розных формаў эгаізму? Каго я на самой справе люблю? Ці не выкарыстоўваю прымус, каб “ашчаслівіць” іншых? Ці можна па маіх учынках сцвердзіць, што я ўдзячны сябар Хрыста?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

 ЕВАНГЕЛЛЕ

Столькі часу Я з вамі, а ты не ведаеш Мяне? 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У той час:

Езус сказаў яму: Я — дарога, і праўда, і жыццё. Ніхто не прыходзіць да Айца інакш, як толькі праз Мяне. Калі б вы ведалі Мяне, ведалі б і Айца Майго. І адгэтуль ужо Яго ведаеце і бачылі.

Філіп кажа Яму: Пане, пакажы нам Айца і хопіць нам.

Адказаў яму Езус: Філіпе, столькі часу Я з вамі, а ты не ведаеш Мяне? Хто Мяне бачыў, бачыў і Айца. Дык чаму ты кажаш: Пакажы нам Айца? Ці ты не верыш, што Я ў Айцу і Айцец ува Мне? Словы, што Я кажу вам, не ад сябе кажу. Але Айцец, які ўва Мне, Ён чыніць справы свае. Верце Мне, што Я ў Айцу і Айцец ува Мне. А калі не, то верце дзеля саміх учынкаў.

Сапраўды, сапраўды кажу вам: хто верыць у Мяне, будзе рабіць учынкі, якія Я раблю, і большыя за іх зробіць, бо Я іду да Айца Майго. І тое, аб чым папросіце ў імя Маё, Я зраблю гэта, каб ўславіўся Айцец у Сыне. Калі аб чым папросіце Мяне ў імя Маё, Я зраблю гэта.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Сучасныя псіхолагі, сацыёлагі і нават душпастыры часта гавораць пра крызіс айцоўства ў сучасным грамадстве. Праяўляецца ён часта, з аднаго боку, у празмерным дэспатызме бацькі, а з іншага боку - бацька часта ўцякае з сям’і ў сваю кар’еру ці залежнасці. Такім чынам, вялікая частка гарамадства па розных прычынах вырасла фактычна без бацькі. На жаль, здараецца, што наступным пакаленням таксама перадаецца крыху сірочая мадэль сям’і. Ёсць розныя вытокі гэтага крызісу: дэмаграфічны дэфіцыт з-за сусветных войнаў і камуністычнага тэрору, удар па мужчынскай тоеснаці з боку агрэсіўнага фемінізму, штучнае абясцэньванне інстытуту трывалай сям’і. У многіх мужчын фарміруецца нізкае пачуццё вартасці і затым як рэакцыя - працагалізм, празмерная агрэсія або розныя формы адчужэння. Адным словам, гэта няпростыя лабірынты, выйсце з якіх трэба неяк шукаць.

Філіп і іншыя вучні Езуса шмат разоў чулі і бачылі, з якім захапленнем Езус хваліў свайго Айца, ганарыўся Ім, дзякаваў за Яго дары. Ва ўсіх знаках, цудах, словах, а таксама ў вандроўках і сустрэчах з рознымі людзьмі Езус наўпрост або пасрэдна ўзгадвае свайго Айца. Таму Філіпа, верагодна, захапляў і натхняў прыклад адносін Езуса з Яго Нябесным Айцом. Вядома, калі мы пра кагосьці няспынна чуем столькі добрага, то хочацца з гэтай асобай пазнаёміцца або прынамсі ўбачыць. Просьба Філіпа гучыць:  “Пане, пакажы нам Айца, і хопіць нам”. Але ж асноўнае, што Езус робіць з таго часу, калі паклікаў вучняў – гэта якраз паказвае ім Айца. Зрэшты, дзеля гэтага і прыйшоў – аб’явіць Айца.

Гэта сур’ёзны шанец на аздараўленне вобразу бацькі ў нашым грамадстве або прынамсі ў паасобных душах. Калі па-сапраўднаму зразумеем, які Ён, Айцец Езуса Хрыста, то будзем мець здаровае паняцце - што значыць быць бацькам. Калі Езус настолькі давярае свайму Айцу, што застаецца паслухмяны Яму нават у смерці, то наколькі ж надзейным павінен быць Бог Айцец! Езусава быццё Сынам, або, інакш кажучы, стыль Ягонага сыноўства, сапраўды эфектыўна аб’яўляе Айца. Нам вельмі патрэбна гэтае аб’яўленне, бо яно адкрывае і Нябеснага Айца, і зямнога бацьку. Прабыванне з Хрыстом аздараўляе, яно вызваляе з “праклёну сіраты” і прыводзіць да благаславення сына. “Ніхто не прыходзіць да Айца інакш, як толькі праз Мяне. Калі б вы ведалі мяне, ведалі б і Айца Майго”.

Якія ў мяне зносіны з зямным татам, ці не зашмат я патрабую (патрабаваў) ад яго? Як я спаўняю маё бацькоўскае пакліканне? Ці кампенсую недахопы бацькоўскага благаслаўлення праз Хрыста ў Айцу Нябесным?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Хто застаецца ўва Мне, а Я ў ім, той прыносіць багаты плён

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Я — сапраўдная вінаградная лаза, а Айцец Мой — вінаградар. Кожную галінку ўва Мне, якая не прыносіць плоду, Ён адразае, і кожную, якая дае плод, ён ачышчае, каб давала яшчэ больш пладоў. Вы ўжо чыстыя дзякуючы слову, якое Я сказаў вам. Заставайцеся ўва Мне, а Я ў вас. Як галінка не можа прынесці плоду сама з сябе, калі не застанецца ў вінаграднай лазе, так і вы, калі не будзеце ўва Мне.

Я — вінаградная лаза, вы — галіны. Хто застаецца ўва Мне, а Я ў ім, той прыносіць багаты плён, бо без Мяне нічога не можаце зрабіць. Хто не застаецца ўва Мне, будзе выкінуты вон, як галіна, і засохне. І збіраюць іх, і кідаюць у агонь, і яна згарае. Калі будзеце ўва Мне і словы Мае ў вас будуць, прасіце, чаго захочаце, і станецца вам. Гэтым уславіцца Айцец Мой, калі вы прынясеце багаты плён і станеце Маімі вучнямі.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Каб атрымаць добры ўраджай, вінаградары часам прымяняюць метад прывівання. Робіцца гэта такім чынам, што ў зрэзаны пень расліны з моцнымі каранямі ўшчапляюць кволы, але прагны жыцця парастак. Поспех гэтай аперацыі залежыць ад таго, наколькі трывала галінка зрасцецца з жыццядайнай лазой. Гэта прыгожы, крыху хвалюючы працэс, калі вінаградар сочыць, каб ўсе галінкі перш прыжыліся, а потым і далі плады.

“Я - вінаградная лаза, вы – галіны. Хто застаецца ўва Мне, а Я ў ім, той прыносіць багаты плён, бо без Мяне нічога не можаце зрабіць.” Гэта азначае, што трыванне ў Хрысце з’яўляецца неабходнай умовай для нашай пладавітасці. Прычым датычыць гэта як пладавітасці ў нашай сям’і ці працы, так і пладавітасці ва ўнутраным жыцці, ва ўзрастанні ў цнотах.

Трэба, аднак, памятаць, што ад нашай еднасці з Хрыстом залежыць не толькі эфектыўнасць нашых жыццёвых высілкаў, але нават і само жыццё. “Хто не застаецца ўва Мне, будзе выкінуты вон, як галіна, і засохне. І збіраюць іх, і кідаюць у агонь, і яна згарае.” Вядома, калі галінка адпадае ад лазы, яна нават жыць не можа, не кажучы ўжо пра плоданашэнне. Падобным чынам і чалавек – калі ён сваімі рашэннямі адпадае ад Бога, яго жыццё марнее, зводзіцца толькі да пэўных часовых межаў. У барацьбе за выжыванне ў свеце, а таксама ў барацьбе са сваімі грахамі сілаў уласнай волі хапае толькі на нейкі час, а пазней вечная смерць і пякельны агонь непазбежныя.

Гэты вобраз вінаграднай лазы і галінак вельмі яскравы, і таму досыць трапна выражае праўду пра тое, што нам неабходна рэгулярна маліцца, спавядацца, слухаць Евангелле і жывіцца Эўхарыстыяй. Гэта таксама прыгожы працэс нашага з’яднання з Богам, пра які святы апостал Павел кажа: “У Ім мы жывём, рухаемся і існуём” (Дз 17, 28).

  Што або хто мяне натхняе, каб жыць і развівацца? Калі надыходзіць дэфіцыт радасці і надзеі, чым я гэта кампенсую? Якім чынам я падрымліваю сваё трыванне ў Хрысце?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.