• Цуды айца Піо
  
• Аздараўленні
• Біялакацыя
• Водары айца Піо
• Левітацыя
• Празорлівасць
• Анёл Ахоўнік
• Бачанне душ з Чыстца
• Д'ябал
• Святыня айца Піо
• Святой отец Пио из Пьетрельчины – священник, сораспятый Христу 

Марыя і Грацыо Форджонэ назвалі свайго сына Францішак ў гонар св. Францішка Асізскага. Пасля ён стаў падобны свайму святому заступніку, нават атрымаў дар стыгматаў, адпаведных ран Езуса Хрыста.  

Францішак быў адным з васьмі дзяцей у беднай вясковай сям'і. Яго бацька двойчы шукаў працу ў Амерыцы, імкнучыся зарабіць на іх пражытак. Францішак быў вельмі набожным дзіцём. Яго з дзяцінства прыцягвала святарства. Спачатку хлопчыка навучалі прыватныя настаўнікі, потым ён пачаў хадзіць у школу, у якой займаліся капуцыны. У юнацкім узросце Францішак не адрозніваўся моцным здароўем: яго часта мучылі загадкавыя прыступы ліхаманкі. Нашмат пазней, ужо прынёсшы зарок паслухмянасці, ён прызнаўся, што вельмі рана адкрыў сваё пакліканне. Але ён адчуваў і цягу да спакусаў свецкага жыцця. Душа яго не раз станавілася арэнай жорсткай барацьбы. 

Айцец Піо пісаў, што нават па сканчэнні дваццаці гадоў ад успамінаў аб гэтай духоўнай барацьбе ў ягоных жылах стыне кроў. Але Францішку было дадзена перажыць бачанне, якое дапамагло яму здзейсніць гэты незвычайна цяжкі выбар. Разлука з сям'ёй была цяжкім выпрабаваннем, але Езус і Марыя суцешылі яго, пераконваючы ў сваёй апецы. Францішак ў шаснаццаць гадоў пачаў навіцыят у ордэне капуцынаў - адным з трох незалежных адгалінаванняў ордэна францішканцаў. У манаскі габіт ён апрануўся ў 1902 годзе.

Пасвячэнне ў сан святара Францішак прыняў у 1910 годзе, пасля сямі гадоў вучобы. З тых часоў быў вядомы як айцец Піо.

Праз шэсць гадоў, як і многіх іншых італьянскіх святароў, яго забралі ў войска. Там манах-капуцын захварэў. Лекары з вайсковага шпіталя, у які ён патрапіў, былі ўражаны станам яго здароўя. Звычайныя тэрмометры лопаліся, настолькі высокім быў у яго жар. Тэмпература, па сведчаннях спецыяльных, нашмат больш трывалых тэрмометраў, вагалася ад сарака дзевяці да пяцідзесяці градусаў Цэльсія. Нягледзячы на ​​такі моцны жар, святар не губляў свядомасці. У рэшце рэшт лекары прызналі яго непрыдатным да ваеннай службы і паставілі яму дыягназ - сухота. Духоўныя ўлады ордэна палічылі, што айцец Піо блізкі смерці, і адправілі яго ў манастыр у Сан Джавані Ратонда. Але ён там пражыў нашмат больш, чым тыя некалькі месяцаў, якія яму прадказвалі. Ён правёў у манастыры пяцьдзесят адзін год.

Калі 20 верасня 1918 года айцец  Піо на каленях маліўся перад вялікім распяццем, у яго з'явіліся выразна бачныя стыгматы - раны на руках, нагах і ў баку. Адзін з братоў як раз праходзіў міма па калідоры і заўважыў яго, які ляжаў без прытомнасці ў капліцы на каменнай падлозе. Ён паведаміў пра гэта гвардыяну, і яны разам перанеслі айца Піо ў яго келлю. Неадкладна праінфармавалі аб гэтым здарэнні генералу ордэна. Ён жа загадаў сфатаграфаваць гэтыя загадкавыя раны і паклікаць лекара, каб той агледзеў іх. 

Лекар, які аглядаў айца Піо, не змог лагічна растлумачыць паходжання гэтых ран. Звычайна раны гояцца ці ж гнаяцца, і тады можа здарыцца заражэнне крыві. У выпадку з айцом Піо гэтае правіла не пацвердзілася. Калі стыгматы з'явіліся ўпершыню, быў зафіксаваны інтэнсіўны крывацёк. 

На працягу наступных пяцідзесяці гадоў кроў сачылася пастаянна, нават тады, калі ён паміраў, у 1968 годзе, гэта значыць па сканчэнні пяцідзесяці гадоў.

Ўлады Царквы, сутыкаючыся з такімі феноменамі, як стыгматы айца  Піо, выконваюць велізарную асцярожнасць. Падобныя феномены старанна даследуюцца, каб людзі не шукалі цудаў у чымсьці, што было б вынікам самых натуральных з'яў. Зыходзячы з такой прадбачлівасці Касцёла, справа айца Піо выклікала шэраг засцярог. Ён жа заўсёды згаджаўся з любымі патрабаваннямі духоўных уладаў. У адзін час яму нават забаранілі паказваць стыгматы іншым людзям, а вернікам не дазвалялі яго бачыць.

У той час яму была неабходная аперацыя па выдаленні жоўцевага пузыра. Духоўныя ўлады паклапаціліся пра тое, каб яна прайшла ў манастыры, дзе адно з памяшканняў ператварылі ў аперацыйную. Капуцын ў гэты дзень ўстаў рана і зрабіў усё, што ўваходзіла ў яго абавязкі, пасля чаго зайшоў у гэты маленькі часовы шпіталь і лёг на аперацыйны стол. Ён спакойна адмовіўся ад наркозу. Калі шакаваны лекар спытаў пра прычыну гэтага рашэння, айцец Піо патлумачыў, што асцерагаецца, як бы хірург не выкарыстаў гэтую магчымасць і не падвергнуў стыгматы дасканаламу агляду, бо манаху забаранілі іх паказваць. 

Айцец Піо ў духу безумоўнай паслухмянасці настолькі дакладна выконваў загады духоўных уладаў, што адважыўся нават перанесці такую ​​сур'ёзную аперацыю без наркозу. Дзве гадзіны ён трываў без слова скаргі. Слёзы ручаём цяклі па яго твары.  Прысутныя чулі, як ён казаў:

«Езусе, даруй мне, што не ведаю, як трэба пераносіць пакуты»

Праз некаторы час святар ад болю страціў прытомнасць, і тады лекар агледзеў стыгматы.

Стыгматы не былі адзіным містычным перажываннем, якое сустрэла айца Піо. Кроў, якая цякла з ран, сваім пахам, як гэта апісвалі многія, нагадвала духі ці кветкі. Прыпісвалі яму і дар біялакацыі (адначасовага знаходжання ў двух месцах). Айцец Піо мог зазірнуць у сэрца грэшніка. А жадаючых паспавядацца ў яго былі натоўпы. Ён штодня адводзіў на споведзь ад дзесяці, да дванаццаці гадзін. 

Многія людзі сцвярджалі, што ён паведамляў ім іх таямніцы, перш чым яны паспявалі адкрыць рот. Казаў пра тое, чаго не мог ведаць. Часам адмаўляўся даць адпушчэнне грахоў чалавеку, якога лічыў недастаткова каючымся. А часам цяжка пакутаваў за чужыя грахі. Часта здаралася, што, калі айцец Піо даваў адпушчэнне грахоў, твар яго выказваў велізарную боль. Зачастую пры гэтым чалавек, які толькі што вызваліўся ад цяжкіх грахоў, адчуваў вялікую палёгку.

Айцец Піо выкарыстаў сваю споведзь, каб набліжаць да Бога як грэшнікаў, так і людзей набожных. Ён ведаў, калі неабходна каго-небудзь суцешыць або падбадзёрыць. Адзін расейскі князь, які потым сам уступіў у манаскі ордэн, так апісаў сваю сустрэчу з айцом Піо: «Усё, што ён казаў, было прызначана толькі мне. Не было ніводнай фразы, ні аднаго савета, які б мог быць ужыты да кожнага. Не было ў яго словах ні ценю празмернай саладжавасці, ні красамоўства, ні надакучлівай фанабэрыстасці». 

У святара былі тысячы духоўных дзяцей, і нават сёння многія людзі прызнаюцца ў духоўным сваяцтве з ім. Шмат, вельмі шмат сёння гаворыцца пра яго сардэчнасці і клопаце аб тых, хто шукаў у яго дапамогі. Шмат таксама кажуць аб зваротах і цудоўных аздараўленнях, якія адбыліся дзякуючы яго заступніцтву. І хоць натоўпы, якія сцякаліся да яго, часта ўзмацнялі яго пакуты, хоць ён бываў суровым або грубаватым, калі гэтага патрабавалі абставіны, але ў сэрцы было шмат спагады. Аднойчы айцец Піо напісаў: "Пазнаёміўшыся з кімсьці, скалечаным душой або целам, на што б я толькі не пайшоў, каб разам з Панам пазбавіць яго ад гэтага зла! Я ахвотна прымаю на сябе кожны боль, абы толькі яго вызваліць і ўзнагародзіць яму за пакуты, калі толькі Бог гэта дазволіць. Ведаю, што гэта доказ асаблівай ласкі, бо да гэтага, калі нават Бог рабіў так, што я дапамагаў усім, хто мае патрэбу, я ўсё ж не занадта спачуваў іх няшчасцю». Айцец Піо жадаў, каб паблізу манастыра пабудавалі бальніцу. Па яго ініцыятыве там быў пабудаваны «Дом аблягчэння пакутаў».

Малітвы айца-капуцына былі вельмі эфектыўныя. У 1914 годзе ён так апісаў сваё перажыванне малітвы: «Я не пачынаю маліцца да таго часу, пакуль майго сэрца не перапоўніць агонь любові. Гэты агонь не нагадвае ні аднаго з тых, што гараць на нашай нікчэмнай зямлі. Гэта салодкае і далікатнае полымя, якое паглынае, каб не балела. Яно такое салодкае і далікатнае, што задавальняе і насычае мой дух у найвышэйшай ступені. Добры Божа! Самым выдатным для мяне з'яўляецца той факт, што, падобна, я гэтага ўсяго не магу зразумець, пакуль не апынуся ў небе ... »

Да канца саракавых і пачатку пяцідзесятых гадоў у адказ на шматразоў паўтораны заклік папы Пія XII, каб вернікі маліліся ў групах, айцец Піо ўзначаліў стварэнне шматлікіх груп малітвы - як у Італіі, так і за межамі гэтай краіны. Нягледзячы на ​​тое, што ён імі кіраваў, айцец Піо пастаянна патрабаваў ад іх паслухмянасці мясцовым духоўным уладам. Ён імкнуўся да таго, каб у малітоўныя групы ўваходзілі і дарослыя і дзеці. У 1968 годзе было ўжо 726 такіх груп, якія існуюць амаль у дваццаці краінах і якія налічваюць шэсцьдзесят восем тысяч членаў. 31 ліпеня 1968 года Апостальскі Пасад прызначыў першага генеральнага апекуна груп малітвы.

Д'ябал не зносіў таго, што святар быў так блізкі да Бога, і часта атакаваў яго псіхіку і цела. Гэты пабожны святар часта вымушаны быў аказваць супраціў спакусам, што выклікаюць у яго замяшанне і страх. Не раз сатана збіваў яго з ног, цягаў па келлі і нават біў. Усё гэта прычыняла айцу Піо шмат пакут.

Стыгматы таксама з самага пачатку прычынялі яму велізарную боль. Ён прыкрываў іх карычневым матэрыялам, каб не пакідаць ўсюды плям крыві. Паходка манаха гаварыла аб тым, што і на нагах у яго былі балючыя раны. Неўзабаве пасля з'яўлення стыгматаў ён напісаў свайму духоўнаму кіраўніку, што гэтыя раны яго бянтэжаць і выклікаюць пачуццё знявагі. Але ён згаджаўся пакутаваць. Падре Піо пісаў:

«Крыж не вядзе да заняпаду духу, нават калі яго цяжар прымушае пахіснуцца, але складзеная ў ім моц нясе палёгку»

Любоў да Эўхарыстыі гарэла ў яго сэрцы, як нязгасаючае полымя. Аднойчы ён напісаў, што калі прымае Езуса ў Святым Сакрамэнце, то гэта толькі ўзмацняе яго голад і смагу Бога. Казаў: «Зямлі было б лягчэй існаваць без сонца, чым без Святой Імшы». Людзі, якія прымалі ўдзел у Імшы, дзе служыў айцец Піо,  (а яго святыя Імшы працягваліся па паўтары гадзіны і нават даўжэй, выходзілі са свядомасцю, што размаўлялі са святым.

Айцу-капуцыну доўгі час не дазвалялася пісаць лісты, у якіх знаходзіліся б парады, якія тычацца духоўнага жыцця. Нягледзячы на ​​буру, вакол містычных феноменаў, звязаных з ім, як вызнаўца і святар ён быў вядомы сваёй глыбокай пакорай. Часам ён паведамляў свайму духоўнаму кіраўніку, што адчувае сябе як хтосьці вельмі няправільны. Як і ўсе астатнія капуцынаў, айцец Піо вёў вельмі простае жыццё. Ён ніколі не парушыў зароку паслухмянасці, вядомы быў таксама тым, што не адказваў людзям, якія імкнуліся даведацца яго меркавання па пытаннях, якія знаходзяцца ў падпарадкаванні мясцовых касцёльных уладаў. Гэта тычылася, напрыклад, непацверджаных адкрыццяў.

Айцец Піо меў выдатнае пачуццё гумару і часта рабіў дасціпныя заўвагі, гуляючы мнагазначнымі словамі або гутарковымі выразамі. Нават знаходзячыся ў спавядальні, часам адчытваў грэшніка нечаканай колкай заўвагай. Ён часта строга асуджаў іншых, але не забываў аб мяккасці і добразычлівасці. 

Яшчэ пры жыцці манаха-капуцына людзі, нават у размове з ім, закраналі пытанне аб яго магчымай кананізацыі. Аднойчы, калі гэтая тэма была закранутая, ён спаслаўся на папулярнае ў паўночнай Італіі сцвярджэнне, што жыхары паўднёвай часткі гэтай краіны - «макароннікі». Прымаючы бок паўднёўцаў, ён сказаў: «Калі мяне зробяць святым, то кожны, хто будзе шукаць майго заступніцтва, павінен будзе прынесці мне скрынку макаронаў. За кожную скрыню гарантую выкананне просьбы». 

 Айцец Піо памёр 23 верасня 1968 году, у восемдзесят адзін год. На яго пахаванне прыбылі каля ста тысяч вернікаў.

Працэс па справе аб яго беатыфікацыі быў пачаты ў Рыме ў 1973 годзе. 2 мая 1999 года Папа Ян Павел II абвясціў айца Піо благаслаўлёным, а 16 чэрвеня 2002 года - святым. 

Выток з кнігі: «Вверяясь Христу. Жизнеописания некоторых святых»

Малітва святога айца Піо 

Пабудзь са мной, Госпадзе,

бо мне Твая прысутнасць неабходна,

каб не забываць пра Цябе.

Ты ж ведаеш, як лёгка я пакідаю Цябе.

Застанься са мной, Госпадзе, бо я слабы.

Мне патрэбна Твая сіла, каб не ўпасці.

Без цябе маё імкненне згасае.

Пабудзь са мной, Госпадзе,

бо толькі Ты для мяне - святло. 

Пакажы мне волю Тваю,

каб пачуў я Твой голас  і пайшоў за ім.

Будзь са мной, каб я быў верны Табе,

мая бедная душа прагне стаць для Цябе

месцам суцяшэння.

Пабудзь са мной, Госпадзе,

бо дзень ужо хіліцца да захаду,

становіцца позна. Жыццё праходзіць, і набліжаецца вечнасць. 

Трэба сілы набрацца, каб не прытаміцца ў дарозе.

Пабудзь са мной, Госпадзе,

бо Ты мне патрэбны. Так, застанься са мной,

бо толькі Цябе я шукаю,  Тваёй любові,

Тваёй ласкі, Твайго Духа. Люблю Цябе, Госпадзе,

і адной толькі ўзнагароды прашу: любіць Цябе мацней і мацней.

Амэн. 

Ён ніколі не раставаўся з ружанцам і заахвочваў іншых маліцца на ружанцы, кажучы: «Імкніцеся любіць Марыю і рабіце ўсё, каб Яе любілі. Маліцеся на ружанцы, і ўсё будзе добра ... Ружанец - гэта трыумф Госпада»

Малітва айца Піо да Маці Божай

Найсвяцейшая Дзева, выпрасі нам любоў да Крыжа, каб мы ўдзельнічалі ў муках і пакутах Езуса. Ты першая рупліва выканала Евангелле, Ты зрабіла гэта раней, чым яно было запісана. Выпрасі нам гэтую ласку, каб мы заўсёды былі блізка з Госпадам. Марыя, выпрасі нам і такую ласку ў свайго Сына, каб мы маглі ўладкаваць усё наша жыццё паводле прагненняў Божага Сэрца, каб мы маглі ўсё наша ўнутранае жыццё скласці ў Ім. Найдаражэйшая Маці, учыні, каб мы так сцісла паядналіся з Езусам, што ніякая моц і ніякая рэч гэтага марнага свету не здолее нас адлучыць ад Яго. Марыя, учыні, каб мы заўсёды былі блізка да гэтай бязмежнай Любові – Езуса, каб мы заўсёды былі сынамі Божымі сярод гэтага свету. Ты, якая прыйшла на гэты свет без ніводнай заганы, выпрасі нам у свайго Сына гэтую ласку, каб мы маглі без ніякай віны адыйсці з гэтага свету і каб былі ўведзены ў славу Валадарства Айца, Сына і Духа Святога ў супольнасць адкупленых, Анёлаў і Святых. Амэн.

Дакументальныя фільмы пра а. Піо. 

17 сакавіка 2018 папа Францішак наведаў П’етрэльчыну, дзе ўшанаваў святога падрэ Піо — адзінага вядомага ў гісторыі Касцёла святара, які меў на сваім целе раны Хрыста — стыгматы. Святы падрэ Піо: «У П’етрэльчыне быў Езус, там усё і здарылася» 

Папа Францішак у святыні айца Піо