ЕВАНГЕЛЛЕ

Кожны, хто з пажадлівасцю глядзіць на жанчыну, ужо ўчыніў з ёю распусту

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Вы чулі, што сказана: Не распуснічай. Я ж вам кажу: кожны, хто з пажадлівасцю глядзіць на жанчыну, ужо ўчыніў з ёю распусту ў сэрцы сваім.

Калі правае вока тваё спакушае цябе, вырві яго і адкінь ад сябе, бо лепей табе, каб загінуў адзін з тваіх членаў, чым усё цела тваё будзе кінута ў геену. І калі правая рука твая спакушае цябе, адсячы яе і адкінь ад сябе, бо лепей табе, каб адзін з тваіх членаў загінуў, чым усё цела тваё пойдзе ў геену.

Сказана: Калі хто адпускае жонку сваю, няхай дасць ёй разводны ліст. А я кажу вам: Кожны, хто адпускае жонку сваю, акрамя як з прычыны распусты, той робіць яе распусніцай, а хто жэніцца з разведзенаю, той распуснічае.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Езус не прызнае старазапаветнага права на развод, бароніць правы жанчыны і трываласці сям’і. Але навучанне Хрыста пра неразрыўнасць сужэнства Евангелле паводле Мацвея прадстаўляе такім чынам, што да сённяшняга дня вучоныя біблісты спрачаюцца над тым, як разумець гэтую думку Езуса. Сярод мноства інтэпрэтацый, якія намагаюцца растлумачыць гэты складаны тэкст існуе і такая, што слова «распуста» з’яўляецца акрэсленнем сужэнства фактычна несапраўднага. Распустай называецца, між іншым, сексуальнае жыццё людзей, якія перакананыя, што знаходзяцца ў легальна заключаным сужэнстве, аднак насамрэч законны сужэнскі саюз, з-за пэўных перашкодаў, не завязаўся. У такой сітуацыі абодва бакі, пасля сцверджання несапраўднасці іх нібыта сужэнства з’яўляюцца свабоднымі. Калі іншых ці папярэдніх перашкодаў няма, то могуць заключыць новы, а дакладней кажучы, сапраўдны сужэнскі саюз.

Пытаннем неразрыўнасці сужэнскага саюзу займаюцца таксама іншыя Евангелісты (Мк 10, 11 і далей, Лк 16,18), а таксама Святы Павел (1 Кар 7, 10 і далей). Але толькі ў апісанні Мацвея ўзгадваецца гэтае выключэнне, якая магла быць зразумелай непасрэдным чытачам Мацвеевага Евангелля, якім было добра знаёма юдэйская юрыдычная тэрміналогія і акрэсленыя перашкоды, якія чыняць немагчымым заключэнне сужэнства. Аднак гэта толькі здаецца, што Хрыстос тут гаворыць штосьці новае. Сцвярджаючы абсалютную неразрыўнасць сужэнства Езус нагадвае тое, што ўжо было абвешчана ў кнізе Быцця: «Таму пакіне мужчына бацьку свайго і маці і злучыцца з жонкаю сваёй, і будуць адным целам». (Быц 2, 24)

Паводле: Komentarz praktyczny do Nowego Testamentu; Bp K. Romaniuk, O. A. Jankowski OSB, Ks. L. Stachowiak.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Кожны, хто гневаецца на брата свайго, падпадае пад суд

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Калі справядлівасць вашая не пераўзыдзе справядлівасці кніжнікаў і фарысеяў, то вы не ўвойдзеце ў Валадарства Нябеснае.

Вы чулі, што было сказана продкам: Не забівай; а хто заб’е, падпадае пад суд. А Я кажу вам, што кожны, хто гневаецца на брата свайго, падпадае пад суд. Хто ж скажа брату свайму «рака», падпадае пад Высокую раду, а хто скажа «неразумны», падпадае пад геену вогненную.

Таму, калі ты прынясеш дар свой да ахвярніка і ўспомніш там, што брат твой мае нешта супраць цябе, пакінь там дар свой перад ахвярнікам і ідзі спачатку памірыся з братам сваім, і тады прыйдзі і прынясі дар свой.

Мірыся з праціўнікам тваім хутка, пакуль ты з ім яшчэ ў дарозе, каб праціўнік не аддаў цябе суддзі, а суддзя не аддаў цябе слузе, і не ўкінулі цябе ў вязніцу. Сапраўды кажу табе: не выйдзеш адтуль, пакуль не аддасі апошні грош.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Кніжнікі і фарысеі вельмі стараліся, каб іх дзеянні і словы не выходзілі за рамкі дазволенага законам. Здавалася б, чаму гэта Хрыстос так скептычна ставіўся да іх праведнасці? Верагодна, таму, што паміж іх унутранымі прагненнямі і вонкавымі ўчынкамі была вялікая прорва. Хрыстос паказвае сваім вучням перспектыву развіцця, каб яны вырасталі з падобнай крывадушнасці.

На пачатковых этапах адносінаў з Богам можа здарыцца, што чалавек выконвае законы толькі таму, што баіцца наступстваў магчымага злачынства, напрыклад, пакарання, а не з-за глыбокага пераканання, што паступаць па законе – гэта сумленна і добра. Ну вось, скажам, калі б хтосьці меў гарантыю, што кагосьці абкрадзе, або счужаложыць і за гэта нічога яму не будзе, то з задавальненнем зрабіў бы гэта. Такі чалавек хоць і паступае па законе, але ўнутры застаецца злачынцам. Гнілыя словы да бліжняга, або катэгарычнае непрабачэнне фармальна не забіваюць чалавека, але гэта сімптом нейкай унутранай агрэсіі. Хоць рукі застаюцца незабруджанымі крывёй, аднак, унутры – сэрца забойцы. Таму пытанне не толькі ў тым, наколькі цяжкія грахі я здзяйсняю словам ці ўчынкам, але і ў тым, які я ўнутры. «Калі справядлівасць вашая не пераўзыдзе справядлівасці кніжнікаў і фарысеяў, то вы не ўвойдзеце ў Валадарства Нябеснае».

Пакуль жывём у гэтым свеце, ёсць у нас яшчэ магчымасць вучыцца чыніць дабро не пад прымусам ці страхам, а з глыбокага пераканання. Хрыстос – таленавіты Настаўнік, Ён можа навучыць менавіта такой, сыноўняй, паслухмянасці Богу. Тады выкананне закону ўжо не знявольвае, а становіцца выразам любові і адданасці Богу.

Як рэагуе маё сэрца на Божы закон: як на абмежаванне маёй свабоды ці як на дабро, якога шчыра прагну? Ці ёсць ува мне прагненне праведнасці не толькі фармальнай, але і ўнутранай?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва 

ЕВАНГЕЛЛЕ

Не адмяніць прыйшоў Я, але выканаць

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Не думайце, што Я прыйшоў адмяніць закон ці прарокаў: не адмяніць прыйшоў Я, але выканаць. Бо сапраўды кажу вам: пакуль не праміне неба і зямля, ніводная ёта, ніводная рыска не знікне з закону, пакуль не збудзецца ўсё. Таму, калі хто парушыць адну з гэтых найменшых запаведзяў і навучыць гэтаму людзей, той найменшым назавецца ў Валадарстве Нябесным. Хто ж выканае і навучыць, той вялікім назавецца ў Валадарстве Нябесным.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Першыя хрысціяне мелі нямала сумненняў наконт таго, ці выконваць законы Старога Запавету, а калі выконваць, то наколькі дакладна. Адказам на гэтае пытанне стаў сённяшні фрагмент Евангелля, які апісвае Езусава стаўленне да закону і прарокаў. У словах Хрыста «не адмяніць прыйшоў Я, але выканаць» дзеяслоў «выканаць» азначае – уласнымі дзеяннямі ажыцявіць Божую волю. Езус выканаў закон, гэта значыць, па-першае, падпарадкаваўся яго патрабаванням сваімі ўчынкамі, выконваючы Божую волю. Па-другое, у сваім навучанні Ён адкрыў сапраўдны сэнс закону – адбудаваць зруйнаваную грахом еднасць паміж Богам і чалавекам. (Кс. А. Банашэк)

Многія сучасныя хрысціяне ў выкананні Божага закону трапляюць у падобную пастку, як калісьці кніжнікі. Яны намагаюцца дакладна выканаць кожную літару закону, забываючыся пра першасны яго сэнс – выканаць Божую волю і стаць бліжэй да Бога. Зрэшты, адно з другім сцісла звязана, Бог прагне нас з любоўю прыгарнуць да Сябе, і закон у гэтай справе –  досыць эфектыўны інструмент. Аднак каб выканаць закон ва ўсёй яго глыбіні, неабходна сустрэцца з Хрыстом, бо толькі ён Сам поўнасцю Яго выканаў. Мы, у сваю чаргу, толькі з дапамогай Хрыста і можам выканаць Божую волю. Гэта праўда, якая вызваляе з-пад гнёту легалістычнай бездапаможнасці – «Усё магу ў Тым, хто мяне ўзмацняе» (Флп 4, 13). Калі Дух Езуса Хрыста з Яго стаўленнем да Айца нябеснага і да людзей будзе маім натхненнем і арыенцірам, маё жыццё само будзе выкананнем Божага закону.

Ці не засяродзіўся я празмерна на выканні літары закону, губляючы яго глыбінны сэнс? Ці не ствараецца ўва мне часам уражанне, што Божы закон мяне знявольвае? Ці заклікаю на дапамогу Езуса Хрыста ў выканні Божай волі ў маім жыцці?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва

ЕВАНГЕЛЛЕ

Вы — святло свету

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час 

Езус сказаў сваім вучням: Вы — соль зямлі. Калі ж соль страціць смак, то чым пасоліш яе? Яна ўжо ні на што не прыдасца, хіба што выкінуць яе прэч на патаптанне людзям. 

Вы — святло свету. Не можа схавацца горад, які стаіць на вяршыні гары. І, запаліўшы свяцільнік, не ставяць яго пад пасудзінаю, але на свечніку, і свеціць усім, хто ў доме. 

Няхай святло вашае так свеціць перад людзьмі, каб яны бачылі вашыя добрыя ўчынкі і праслаўлялі Айца вашага, які ў нябёсах. 

Гэта слова Пана.

catholic.by

У маштабе гісторыі свету хрысціянства яшчэ вельмі маладое, бо дзве тысячы год – гэта насамрэч толькі імгненне. Аднак уплыў, які Хрыстова Евангелле ўжо аказала на чалавецтва, настолькі адчувальны, што яго не могуць запярэчыць нават самыя зацятыя ворагі Касцёла. Сёння, аднак, часта чуем, што хрысціян з іх Евангеллем іншыя жыхары свету па розных прычанах намагаюцца выціснуць кудысьці на перыферыю грамадства.

 Сённяшняе Евангелле пра хрысціян у вобразе солі зямлі і святла свету нясе нам супакой і адначасова асцерагае перад стратай сэнсу нашага быцця ў свеце. Соль – гэта такое рэчыва, колькасць якога ў большасці прадуктаў харчавання не мусіць быць вялікай. Аднак нават калі солі няшмат, яна дае стравам больш яскравы смак і захоўвае ад сапсавання. Гэтак і хрысціяне як носьбіты праўды пра Бога і пра чалавека, нават калі не будуць у грамадстве большасцю, усё роўна змогуць яго падтрымлмліваць у такім стане, каб яно было Божым грамадствам і не скацілася да ўзроўню звярынай зграі. Падобны сэнс нясе і сімволіка святла. Святло павінна асвятляць ў цемры шлях, яно не павінна быць асляпляльным.

Якасная, салёная соль і лагоднае святло Евангелля проста неабходна свету для яго выжывання. Хрыстос, аднак, асцерагае, што калі мы, хрысціяне, перастанем адрознівацца ад язычнікаў сваімі духоўнымі каштоўнасцямі, імкненнямі і практычнай любоўю, то свет сапраўды будзе мець права выкінуць нас са свайго жыцця. Можа, сучасны свет гэтага пакуль што і не разумее, але яму не патрэбен такі Касцёл, які б не бараніў права чалавека на вечнасць, права чалавека на жыццё ад зачацця да натуральнай смерці, права на здаровае сужэнства паміж мужчынам і жанчынай. Многія народы свету пакуль што спрабуюць наладзіць жыццё без Хрыстовага Евангелля, аднак прыйдзе час, калі смурод сапсаванасці ўжо немагчыма будзе вытрываць, а цемра будзе паралізаваць рух наперад. Тады ўсім стане відавочна, што без солі і святла хрысціянства чалавецтву не выжыць. Вось тады трэба будзе, каб захавалася, прынамсі, невялікая жменя той якаснай солі і святло Божай праўды.

Калі я трапляю ў язычніцкае асяроддзе, ці адчуваецца ў маіх словах, учынках і жыццёвых выбарах, што я хрысціянін? Ці маё хрысціянства не агрэсіўнае ў адносінах да атэістаў, агностыкаў ці іншаверцаў? Мой спосаб выражэння рэлігійных перакананняў прываблівае іншых ці, наадварот, знеахвочвае да пошукаў Божага святла?  

  Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Шчаслівыя ўбогія духам

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Убачыўшы натоўп, Езус падняўся на гару. А калі сеў, падышлі да Яго вучні Ягоныя. І, адкрыўшы вусны свае, Ён вучыў іх, кажучы: 
Шчаслівыя ўбогія духам, бо іх ёсць Валадарства Нябеснае. 
Шчаслівыя засмучаныя, бо яны суцешаныя будуць. 
Шчаслівыя лагодныя, бо яны зямлю атрымаюць у спадчыну. 
Шчаслівыя галодныя і прагнучыя справядлівасці, бо яны насычаныя будуць. 
Шчаслівыя міласэрныя, бо яны міласэрнасць спазнаюць. 
Шчаслівыя чыстыя сэрцам, бо яны Бога ўбачаць. 
Шчаслівыя міратворцы, бо яны сынамі Божымі названыя будуць. 
Шчаслівыя, каго пераследуюць за справядлівасць, бо іх ёсць Валадарства Нябеснае. 
Шчаслівыя вы, калі будуць вас зневажаць і пераследаваць, і ўсяляк зласловіць несправядліва з-за Мяне. 
Радуйцеся і весяліцеся, бо вялікая ўзнагарода вашая ў нябёсах. Бо так пераследавалі прарокаў, якія былі перад вамі.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Нагорную пропаведзь Езуса часам называюць Яго праграмнай прамовай, Ягоным жыццёвым крэда, якім жыве Ён сам і перадае сваім вучням. Здаецца больш чым дзіўным тое, што, паводле гэтага навучання, убогія, засмучаныя, прагнучыя справядлівасці ці прыгнечаныя могуць быць шчаслівымі. Жыццёвы вопыт паказвае нам, што чалавек, апынуўшыся ў падобным становішчы часта пакутуе, становіцца нешчаслівым. Як зразумець гэты парадокс?

Адзіным ключом разумення і доказам праўдзівасці гэтага навучання з’яўляецца сам Хрыстос і тыя, хто паверыў гэтым словам. Езус і ягоныя вучні з розных эпох і народаў на сабе паказалі, што гэтае слова спраўджваецца. У адрозненні ад безлічы простых рэцэптаў шчасця, якія прапануе свет, Езус не дае танных абяцанняў шчасця. Як ведаем, усё, што таннае, пераважна няякаснае. Большасць такіх «бюджэтных» варыянтаў шчасця заключаецца ў нейкіх часовых радасцях, якія раней ці пазней губляюць сваю актуальнасць.

Гэта няпраўда, што чалавеку для шчаця няшмат патрэбна. Мы створаныя на вобраз і падабенства Бога, Які сам у сабе бязмежны, Ён змяшчае ў сабе сусвет і вечнасць. Таму і нашае прагненне шчасця не могуць заспакоіць абмежаваныя даброты і радасці часовага свету. Вось чаму Хрыстос прапануе нам для шчасця такія бязмежныя даброты, як Валадарства нябеснае, вечнае суцяшэнне, Божую міласэрнасць і іншыя неспасцігальныя каштоўнасці. Гэта даброты, за якія Хрыстос заплаціў дзеля нас вялікую цану свайго жыцця, смерці і ўваскрасення. Валодаючы гэтымі таямнічымі скарбамі, нават тутэйшыя пакуты не перашкодзяць нам быць па-сапраўднаму шчаслівымі. Вось чаму мучанікі і вызнаўцы розных эпох жылі ў няспынным праслаўленні і паміралі спяваючы.

Ці не спрабую я запоўніць натуральную пустату душы часовымі дабротамі і радасцямі? Ці разумею веліч і каштоўнасць абяцанняў дадзеных Хрыстом?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва

ЕВАНГЕЛЛЕ

Настаў канец сатане

+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.

У той час:

Езус з вучнямі прыйшоў у дом. І зноў сабраўся натоўп, так што яны не маглі нават хлеба паесці. Пачуўшы гэта, Яго родныя пайшлі забраць Яго, бо казалі, што Ён страціў розум. А кніжнікі, якія прыйшлі з Ерузалема, казалі, што Ён мае ў сабе Бэльзэбуба і выганяе дэманаў праз князя дэманаў. 

А Езус, паклікаўшы іх, казаў ім у прыпавесцях: Як можа сатана выганяць сатану? 

Калі валадарства раздзеліцца само ў сабе, не можа выстаяць такое валадарства.  І калі дом раздзеліцца сам у сабе, не можа выстаяць такі дом. І калі сатана паўстаў супраць самога сябе і раздзяліўся, не можа выстаяць, але канец яму. Ніхто не можа ўвайсці ў дом асілка і выкрасці ягоныя рэчы, калі спачатку не звяжа асілка, і толькі тады абрабуе дом ягоны. Сапраўды, кажу вам: дараваныя будуць сынам чалавечым усе грахі і блюзнерствы, якімі б ні блюзнерылі. Але хто будзе блюзнерыць супраць Духа Святога, не атрымае даравання ніколі, але падлягае вечнаму асуджэнню. 

Так сказаў, бо гаварылі пра Яго: Ён мае нячыстага духа. 

І прыйшлі Маці Яго і браты Ягоныя і, стоячы звонку, паслалі паклікаць Яго. Сядзеў каля Яго натоўп і казаў Яму: Вось Маці Твая і браты Твае, і сёстры Твае на вуліцы шукаюць Цябе. 

І сказаў ім у адказ: Хто маці Мая і браты Мае? І паглядзеўшы на тых, хто сядзеў вакол Яго, сказаў: Вось маці Мая і браты Мае. Бо хто будзе выконваць волю Божую, той Мне брат і сястра, і маці. 

Гэта слова Пана.

catholic.by

Часам здараецца чуць, што колькасць дабра і зла ў свеце павінна быць збалансавана, нібы гэта будзе «гармоніяй». Гэтая хлусня пранікла да нас са старажытнакітайскіх вераванняў. Графічна гэта выражаюць у акультным сімвале «інь-янь», які азначае, што зло аднолькава патрэбнае ў свеце, як і дабро. Ідэя гэтая з’яўляецца свайго роду пустазеллем для нашай еўрапейскай цывілізацыі, пабудаванай на хрысціянскім падмурку. Штучна ствараецца ўражанне, нібыта добры і міласэрны Бог мае аднолькавыя правы ў свеце, што і дэманы. Гэта жахлівая фальсіфікацыя, сутнасць якой – у падмене вартасцяў: дабро – гэта зло, а зло – гэта дабро. Не цяжка здагадацца, да якіх практычных наступстваў вядзе такі падман.

У катэхізісе ёсць спіс грахоў супраць Духа Святога, якія не будуць адпушчаныя, гэта гучыць жахліва і непакоіць многіх хрысціянаў. Узнікае важнае пытанне: ці не здзейсніў я нейкі з гэтых грахоў? Шчаслівы чалавек, ў якім ёсць гэты святы неспакой. Гэта азначае, што ёсць у сэрцы прагненне Божай міласэрнасці. Для такога чалавека вечнае жыццё з Богам застаецца такой вялізнай каштоўнасцю, страціць якую непрымальна.

Істота ж граху супраць Духа Святога якраз і заключаецца ў свядомым супраціве Богу і таму дабру, якое ад Яго паходзіць. Так здараецца, калі чалавек крывадушна, па-сатанінску ўпарта называе дабро злом і наадварот. Яскравы прыклад такога бунту маем у сённяшнім фрагменце Евангелля, дзе перамогу Хрыста над дэманамі кніжнікі называюць злом. Яны такім чынам працівяцца самой крыніцы жыцця – «Святому Духу, Пану і Жыватворцу, Які з Айца і Сына паходзіць». Іх пазіцыя выражае перакананне, што ім не патрэбен Бог з Ягоным збаўленнем ад дэманаў.

Езус, аднак, паказвае сваю абсалютную ўладу над дэманамі. Сын Божы не можа быць саюзнікам Бэльзэбула. Гэта Хрыстос з’яўляецца тым асілкам, Які звязвае сатану і вяртае сваё панаванне над светам. Для нас гэта прычына радасці і прадвяшчэнне поўнай перамогі Дабра над злом. Дух Святы няспынна суцяшае нас і нагадвае нам пра гэтую праўду.

Ці не працягваю я трываць у хлусні, нягледзячы нават на пазнаную праўду пра Бога ці пра чалавека? Ці дастаткова я крытычны і ўважлівы ў дачыненні да модных сёння экзатычных філасофій? Ці развіваю ў сабе дары Духа Святога, асабліва дар боязі Божай?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва

ЕВАНГЕЛЛЕ

Захавала ўсе слoвы ў сэрцы свaiм 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.

Бaцькi Езуса хaдзiлі штогод у Ерузaлем нa свята Пaсхi. I кaлі Яму былo двaнaццaць гaдoў, яны прыйшлі пaвoдле звычaю ў Ерузaлем на святa. Калі пасля заканчэння дзён свята яны вярталіся, зaстaлoся Дзiця Езус у Ерузaлеме, i не заўважылі гэтага Ягoныя бaцькi. Думaючы, штo Ён ідзе з падарожнымі, прайшлі дзень дaрoгi і тады пачалі шукaць Ягo мiж свaякaмi i знaёмымi. Не знaйшoўшы, вярнуліся ў Ерузaлем, шукaючы Ягo.

I стaлaся, што пaсля трoх дзён знaйшлі Ягo ў святынi. Ён сядзеў сярoд настаўнікаў, слухaючы iх i пытaючыся ў iх. Усе ж, хто слухaў Ягo, дзівіліся рoзуму i aдкaзaм Ягoным. I, убaчыўшы гэта, здзiвiліся; i скaзaлa Яму Мaці Ягoнaя: Сыне, чаму Ты зрaбiў нaм гэтaк? Вoсь aйцец Твoй i я ў вялікім смутку шукaлі Цябе. I скaзaў iм: Чaгo ж вы Мяне шукaлі? Цi вы не ведaлі, штo Мне трэбa быць у тым, што належыць Aйцу мaйму? A яны не зрaзумелі таго, што Ён скaзaў iм.

I пaйшoўшы з iмi, прыйшoў у Нaзaрэт i быў iм паслухмяны. A Мaці Ягo захавала ўсе гэтыя слoвы ў сэрцы свaiм. 

Гэта слова Пана.

catholic.by

Досвед шматлікіх святых паказвае, што, нават нягледзячы на ўсе намаганні быць вернымі Богу, усё роўна прыходзяць часам цяжкія для нашай веры перыяды. Можа нават скласціся ўражанне, што Бог далёка, што забыўся пра чалавека. Аднак пасля такога кшталту выпрабаванняў яшчэ мацней цэніцца Яго прысутнасць.

Нават Маці Божая, Беззаганная слуга Пана, зведала такія выпрабаванні. Таму Марыя для хрысціянаў з’яўляецца найлепшым правадніком праз духоўныя крызісы. Сённяшні фрагмент Евангелля паказвае такі эпізод, дзякуючы якому можам неяк адчуць адзін з боляў Беззаганнага Сэрца Марыі. Езус на пэўны момант знікае з поля яе зроку. Разам з Юзафам яна шукае Яго, дзе толькі магчыма. Аднак смутак страты мае ў сабе таксама і штосьці добрае: ён яшчэ выразней адкрывае каштоўнасць Таго, Каго страцілі. У рэшце рэшт, Езус знайшоўся ў святыні, сярод настаўнікаў - гэта значыць, у такім месцы, дзе Яму сапраўды належала быць. Езус кажа: «Цi вы не ведалі, што Мне трэба быць у тым, што належыць Айцу майму?» Мудрасць Марыі заключаецца ў тым, што «яна захавала ўсе гэтыя словы ў сэрцы свaiм» - гэта значыць, зрабіла добрыя высновы з гэтага здарэння.

Гэты шлях Марыі можа стаць ратункам для нас прынамсі ў некаторых духоўных выпрабаваннях. Дзеля гэтага варта і нам звярнуць увагу на некаторыя высновы: па-першае, заўсёды існуе небяспека страціць Бога са свайго поля бачання. Толькі, у адрозненне ад Марыі, у нас гэта можа быць наступствам граху або іншых няправільна зробленых жыццёвых выбараў. Па-другое, перш чым панікаваць і кідацца ў роспач, варта найперш асэнсаваць і ўсвядоміць сабе, наколькі ж каштоўная для нас Божая прысутнасць. Гэта дапаможа быць больш руплівымі ў пошуках. І па-трэцяе, шукаючы Бога, не варта затрымлівацца толькі на Ягоных слядах: у сабе, у прыродзе, у ведах, у пабожных эмоцыях ці ў пустой грабніцы ўласных пакутаў. У нашым свеце Бога па-сапраўднаму можна сустрэць толькі там, дзе Ён уцелавіўся – у супольнасці Касцёла, у біблійным навучанні Касцёла і ў Святых Сакрамэнтах.

Ці не паддаюся я празмернай самаўпэўненасці ў тыя перыяды, калі адчуваю Божую прысутнасць? Ці прашу заступніцтва і вядзення ў Маці Божай, калі надыходзіць змрок у маёй веры? Наколькі я цаню сваю еднасць з супольнасцю Касцёла?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Прабіў дзідаю Ягоны бок, і  адразу выцекла кроў і вада

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

Юдэі ж, паколькі была пятніца, каб не заставаліся целы на крыжы ў суботу, бо гэта быў вялікі суботні дзень, папрасілі Пілата, каб укрыжаваным паламалі галені і знялі іхнія целы. І прыйшлі жаўнеры, і паламалі галені першаму і другому, якія былі ўкрыжаваныя разам з Ім. Калі падышлі да Езуса і ўбачылі, што Ён ужо мёртвы, не ламалі Яму галені, толькі адзін з жаўнераў прабіў дзідаю Ягоны бок, і  адразу выцекла кроў і вада. А той, хто ўбачыў, засведчыў, і сведчанне яго праўдзівае. І Ён ведае, што кажа праўду, каб і вы паверылі. Бо сталася гэта, каб збылося Пісанне: Косць Ягоная не будзе зламаная. І ў іншым месцы Пісанне кажа: Будуць глядзець на таго, каго прабілі.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Глыбіня еднасці з іншай асобай непасрэдна залежыць ад ступені адкрытасці нашага сэрца, нашага ўнутранага свету для іншага чалавека. Таму адносіны з іншым чалавекам - гэта шанец на ўзаемнае ўзбагачэнне і адначасова рызыка, што адслоненая інтымнасць можа быць не прынята або нават патаптана.

На таямніцу адкрытага Сэрца Езуса можна паглядзець вачыма святога Яна Хрызастома. У Гадзіне Чытанняў з Вялікай Пятніцы ёсць прыгожы вобраз, дзе Ян Залатавусны параўноўвае еднасць паміж Хрыстом і Царквой да роднасці паміж Жаніхом і Нявестай. Вада і Кроў, якія выцякаюць з прабітага боку Хрыста, - гэта вобраз Хросту і Эўхарыстыі – сакрамэнтаў, у якіх нараджаецца і жыве Царква. «З боку свайго Ён пабудаваў Царкву, як з боку Адама ўзнікла ягоная жонка Ева… І як Бог стварыў Еву з боку Адама, які глыбока заснуў, так Хрыстос пасля смерці даў нам ваду і кроў». Гэта неверагодны шанец для чалавецтва, бо вось Бог адкрывае сваё Сэрца, запрашае прыхінуцца да Яго і супакоіцца. «Прыйдзіце да Мяне, усе спрацаваныя і абцяжараныя, і Я супакою вас. Вазьміце ярмо Маё на сябе і навучыцеся ад Мяне, бо Я ціхі і пакорны сэрцам, і знойдзеце спакой для сваіх душаў» (Мц 11, 28-29).

Адкрыты дзідаю жаўнера Хрыстовы бок застаецца адкрытым нават пасля Яго ўваскрасення. Вучань можа «ўкласці руку сваю» ў Бок Хрыста (Ян 20, 27), дакрануцца да Ягонага сэрца і супакоіцца. Можна падыйсці да Найсвяцейшага Божага Сэрца, як да «ўсялякай хвалы найдастойнешага». Але ж можа таксама намагацца грубымі пальцамі раскалупаць нейкую таямніцу, дамагаючыся ад Бога тлумачэнняў для сваёй цікаўнасці. Хрыстос, ціхі і пакорны Сэрцам, заўсёды пакідае нам выбар.

Ці вучуся ў Хрыста адкрытасці сэрца для іншых людзей? Як рэагую, калі хтосьці не прымае або высмейвае мае перакананні і каштоўнасці? Ці дастаткова ў мяне пакоры, каб звяртацца да Хрыстовага Сэрца ў маёй спрацаванасці і трывозе? Як часта дзякую Хрысту за Хрост і Эўхарыстыю?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва

ЕВАНГЕЛЛЕ

Няма іншай запаведзі, большай за гэтыя 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.

У той час:

Адзін кніжнік, падышоў да Езуса і спытаўся ў Яго: Якая запаведзь першая з усіх? Езус адказаў: Першая такая: слухай, Ізраэль, Пан Бог наш — Пан адзіны; любі Пана Бога твайго ўсім сэрцам тваім, і ўсёю душою тваёю, і ўсім розумам тваім, і ўсёй моцаю тваёй. Другая: Любі бліжняга твайго, як самога сябе. Няма іншай запаведзі, большай за гэтыя.

І сказаў Яму кніжнік: Добра, Настаўнік, Ты праўду сказаў, што ёсць адзін і няма іншага, апроч Яго. Любіць Яго ўсім сэрцам, і ўсім розумам, і ўсёю душою, і ўсёю моцаю; і любіць бліжняга, як самога сябе — гэта больш за ўсе ахвяры і ўсеспаленні. Езус, убачыўшы, што той разумна адказвае, сказаў яму: Недалёка ты ад Валадарства Божага. І ніхто ўжо больш не адважваўся пытацца ў Яго. 

Гэта слова Пана.

catholiс.by

Будзь воля Твая, як у небе, так і на зямлі: каб мы любілі Цябе ўсім сэрцам (пар. Лк 10, 27), заўсёды пра Цябе раздумвалі, каб усёй душою Цябе заўсёды прагнулі і каб усім розумам да Цябе ўсе намеры нашыя накіроўвалі, ушанавання для Цябе ва ўсім шукаючы і ўсімі сіламі нашымі ўсе моцы нашыя і пачуцці душы і цела на падпарадкаванне Тваёй любові, а не на штосьці іншае прызначаючы; і ўзлюбім жа бліжніх нашых, як сябе самых (пар. Мц 22, 37. 39), да любові Тваёй усіх, наколькі здолеем, прывабліваючы, дабром іншых радуючыся, як сваім, і спачуваючы ў няшчасці, і нікому не даючы ніводнага спакушэння (пар. 2Кар 6, 3).

Святы Францішак Асізскі, Expositio in Pater noster 5.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Не ёсць Богам мёртвых, але жывых 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.

У той час:

Прыйшлі да Езуса садукеі, якія кажуць, што няма ўваскрашэння, і спыталіся ў Яго: Настаўнік, Майсей напісаў нам, што калі нечы брат памрэ і не пакіне жонцы дзяцей, яго брат павінен ўзяць ягоную жонку і аднавіць патомства для брата свайго. Было сем братоў. Першы ажаніўся і, памершы, не пакінуў патомства. Тады ажаніўся з ёю другі і таксама памёр, не пакінуўшы патомства. Падобна і трэці. І ніхто з семярых не пакінуў патомства. Пасля ўсіх памерла і жанчына. Пры ўваскрашэнні, калі яны ўваскрэснуць, каму з іх яна будзе жонкай? Бо ў семярых яна была жонкаю.  

Езус адказаў ім: Ці не таму памыляецеся, што не ведаеце ні Пісання, ні моцы Божай? Бо, калі ўваскрэснуць, не будуць ні жаніцца, ні выходзіць замуж, але будуць як Анёлы ў нябёсах. А наконт таго, што мёртвыя ўваскрэснуць, ці не чыталі вы ў кнізе Майсея, дзе мова пра куст, як Бог прамаўляў да Яго, кажучы: Я — Бог Абрагама, Бог Ісаака і Якуба. Бог не ёсць Богам мёртвых, але жывых. Таму вы моцна памыляецеся.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Ёсць вельмі шмат такіх сужэнстваў, якія ўжо многа дзесяцігоддзяў жывуць не «як у казцы». Яны сварацца, але любяць адно другога вельмі канкрэтнымі рашэннямі і ўчынкамі. Яны ўжо пераадолелі той парог, калі застаешся з чалавекам толькі пры ўмове, што з ім камфортна. Каханне ўжо даўно ператварылася ў любоў і не перастае развівацца да яшчэ вышэйшых узроўняў. Наогул, як кажа св. Павел, усё праходзіць і распадаецца ў гэтым свеце, апроч сапраўднай любові (1Кар 13, 1-13). Таму і сужэнства ўсё жыццё развіваецца з перспектывай пэўнай вяршыні – вечнай любові ў Богу. Вось пра гэтую перспектыву сёння ўзгадвае Хрыстос у размове з садукеямі.

«Калі ўваскрэснуць, не будуць ні жаніцца, ні выходзіць замуж, але будуць як Анёлы ў нябёсах». Ажаніцца ці выйсці замуж – гэта ступіць на шлях развіцця любові ад прымітыўнейшых яе формаў да больш дасканалых. Складана сказаць, ці праходзяць якісьці шлях развіцця ў любові бесцялесныя разумныя духі – анёлы. Але ведаем, што яны ўжо няспынна сузіраюць аблічча Бога ў небе (Мц 18, 10). Гэта значыць, дасягнулі той вяршыні, якую людзі праходзяць сваім, спецыфічным спосабам. Ясна адно: любоў і чалавека, і анёла канчаткова спаўняецца ў сузіранні Бога. Гэта калі ўсе пачуцці і прагненні скіраваныя на Бога і ў Ім цалкам наталяюцца.

З гэтай будучай перспектывы становіцца зразумелым, чаму ў Касцёле такой пашанай карыстаецца кансэкраванае жыццё – выключнае скіраванне душы і цела чалавека на Бога. Манаства - гэта знак будучага жыцця вечнага, будучай бясконцай любові. Таму сужэнствы і манаскія супольнасці - гэта розныя шляхі ў адным напрамку. Сужэнствы, каб памятаць, у якім кірунку можа развівацца іх любоў, могуць глянуць на сведчанне сваіх кансэкраваных братоў і сясцёр. І наадварот: манахам і манахіням неабходнае сведчанне няпростага шляху сужонкаў, каб памяталі, дзеля Каго яны жывуць сваімі абяцаннямі.

Для сужонкаў: Ці памятаю пра абяцанні, дадзеныя мужу/жонцы ў дзень шлюбу?

Ці аднаўляю сваю вернасць мужу/жонцы на пэўных этапах супольнага жыцця?

Для кансэкраваных: Наколькі старанна спаўняю ў Касцёле місію сведчання аб будучым жыцці? Ці падтрымліваю сваім манаскім жыццём сужэнствы ў іх радасцях і цяжкасцях?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва

ЕВАНГЕЛЛЕ

Не ёсць Богам мёртвых, але жывых 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.

У той час:

Прыйшлі да Езуса садукеі, якія кажуць, што няма ўваскрашэння, і спыталіся ў Яго: Настаўнік, Майсей напісаў нам, што калі нечы брат памрэ і не пакіне жонцы дзяцей, яго брат павінен ўзяць ягоную жонку і аднавіць патомства для брата свайго. Было сем братоў. Першы ажаніўся і, памершы, не пакінуў патомства. Тады ажаніўся з ёю другі і таксама памёр, не пакінуўшы патомства. Падобна і трэці. І ніхто з семярых не пакінуў патомства. Пасля ўсіх памерла і жанчына. Пры ўваскрашэнні, калі яны ўваскрэснуць, каму з іх яна будзе жонкай? Бо ў семярых яна была жонкаю.  

Езус адказаў ім: Ці не таму памыляецеся, што не ведаеце ні Пісання, ні моцы Божай? Бо, калі ўваскрэснуць, не будуць ні жаніцца, ні выходзіць замуж, але будуць як Анёлы ў нябёсах. А наконт таго, што мёртвыя ўваскрэснуць, ці не чыталі вы ў кнізе Майсея, дзе мова пра куст, як Бог прамаўляў да Яго, кажучы: Я — Бог Абрагама, Бог Ісаака і Якуба. Бог не ёсць Богам мёртвых, але жывых. Таму вы моцна памыляецеся.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Фарысеяў і прыхільнікаў Ірада насамрэч не цікавіць пазіцыя Езуса ў пытанні падатку ці нават Яго стаўленне да цэзара - гэта крывадушнае пытанне. Спадзяюцца, што Езус сваім адказам на гэтае правакацыйнае пытанне зойме становішча аднаго з варожых бакоў, падвяргаючыся ўдару іншага боку. Калі скажа плаціць цэзару – залічыць сябе да калабарантаў акупацыйнай улады і трапіць у няміласць да габрэяў. Калі ж скажа не плаціць – тады рымскія ўлады палічаць Яго небяспечным апазіцыянерам і заб’юць. Так ці інакш, ворагі разлічвалі, што Езус абавязкова трапіць калі не ў адну, дык у другую пастку. Аднак Бог бачыць любую крывадушнасць і сапраўдныя інтэнцыі любога пытання і любога ўчынку. Бог бачыць намеры нашага сэрца, бачыць, колькі там любові і шчырасці.

Плаціць ці не плаціць, або ці плаціць менавіта гэтаму «цэзару» – пытанні гэтыя, як бачым, усё ж такі другасныя, хоць і важныя. Асноўнае пытанне – чым з’яўляецца тое «Божае», якое належыць Богу? Калі на рымскім дынары адчаканены вобраз яго ўласніка – цэзара, то дзе ж адчаканены вобраз Бога? Што з’яўляецца Яго ўласнасцю? «І стварыў Бог чалавека паводле свайго вобразу, паводле Божага вобразу стварыў яго, стварыў мужчыну і жанчыну» (Быц 1, 27). Гэта значыць, што чалавек на сабе носіць адлюстраванне Створцы. Таму Бог мае поўнае права на сваю ўласнасць. Нашае жыццё ў гэтым свеце даецца нам толькі на пэўны час, а потым трэба нам будзе вярнуць яго Ўласніку. Нашыя жыццёвыя рашэнні і канкрэтныя ўчынкі могуць яшчэ больш выразна падкрэсліць або знявечыць той вобраз. Шчаслівыя мы, калі апынецца ў апошні дзень, што мы не фальшывая манета, што Божы вобраз на нас вельмі выразны.

Наколькі адказна я стаўлюся да сваіх грамадзянскіх абавязкаў? Ці не шукаю апраўдання сваёй ляноце і скупасці адносна зямной Айчыны? Ці бачныя ў маіх словах і ўчынках рысы Божай дабрыні і міласэрнасці? Наколькі я берагу свой Божы вобраз і падабенства?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Схапіўшы, забілі яго і выкінулі прэч з вінаградніку 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.

У той час:

Езус пачаў гаварыць да першасвятароў, кніжнікаў і старэйшын у прыпавесцях:

Адзін чалавек пасадзіў вінаграднік, абнёс яго агароджай,  выкапаў давіла ў ім і пабудаваў вежу, аддаў яго вінаградарам і з’ехаў. А ў адпаведны час паслаў да вінагарадараў слугу, каб той ўзяў у вінаградараў частку ўраджаю вінаградніку. Але яны схапілі яго, збілі і адаслалі ні з чым. Ён зноў паслаў да іх іншага слугу, і гэтаму разбілі галаву і зняважылі. Паслаў яшчэ аднаго, і яго забілі, і шмат іншых ці пабілі, ці пазабівалі. 

Маючы яшчэ аднаго, умілаванага сына, паслаў яго апошнім да іх, кажучы: Пасаромеюцца сына майго. Але вінаградары сказалі адзін аднаму: Гэта спадкаемца. Хадземце, заб’ем яго, і спадчына будзе наша. І, схапіўшы, забілі яго і выкінулі прэч з вінаградніку. 

Дык што зробіць гаспадар вінаградніку? Ён пойдзе і знішчыць вінаградараў, а вінаграднік аддасць іншым. 
Няўжо вы не чыталі гэтага ў Пісанні: Камень, які адкінулі будаўнікі, стаў галавою вугла. Ад Пана сталася гэта, і дзіўнае яно ў вачах нашых. 

І яны намагаліся схапіць Езуса, бо зразумелі, што гэтая прыпавесць супраць іх, але баяліся натоўпу. І, адпусіўшы Яго, адышлі.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Пачынаючы ад эпохі асветніцтва і рэфармацыі, нашу еўрапейскую цывілізацыю перыядычна атакуюць розныя формы секулярызацыі (ад лац. saecularis – свецкі). Гэтая ідэалогія заўсёды перараджаецца ў крывавыя рэвалюцыі і бязбожныя таталітарызмы. Існуе пэўная заканамернасць: калі спрабаваць пабудаваць свет бязбожны, ён непазбежна становіцца і нялюдскім. Ідэалогія свецкасці рэалізавалася ў практыцы вельмі канкрэтнымі сродкамі: дыскрэдытацыя хрысціянскай асновы еўрапейскай цывілізацыі, выцясненне з грамадскага жыцця Божых законаў, вынішчэнне духавенства, рабаванне і канфіскацыя святыняў. «Хочам валодаць светам і быць валадарамі ўласнага жыцця без ніякіх абмежаванняў. Бог становіцца ў гэтым перашкодай. Там, дзе чалавек чыніць сябе самога адзіным уладаром свету і гаспадаром самога сябе, не можа быць справядлівасці. Можа там панаваць толькі самаволя і інтарэсы» (Бэнэдыкт XVI).

Прыпавесць Хрыста пра злых вінаградараў аказалася прарочай не толькі таму, што духоўныя і палітычныя старэйшыны Ізраэля намагаліся выкінуць Божага Сына прэч з жыцця Божага народу. У сучасным свеце таксама нямала такіх «аўтарытэтаў», якія цвердзяць, нібыта Бог тут не гаспадар. А тых, хто асмельваецца заявіць Божае права на створаныя Ім свет і чалавека, належыць назваць рэлігійнымі фанатыкамі і ліквідаваць з публічнай прасторы. Таму прыпавесць гэтая яшчэ рэалізуецца, але ведаем яе заканчэнне: «Камень, які адкінулі будаўнікі, стаў галавою вугла. Ад Пана сталася гэта, і дзіўнае яно ў вачах нашых». Прыйдзе час, калі людскія законы не будуць пярэчыць Божым законам любові. Хрыстос Валадар Сусвету вернецца ў славе, і на гэты раз ужо ніхто не здолее Яго выгнаць ці забіць.

На якіх прынцыпах будуецца мая асабістая этыка? Хто з’яўляецца заканадаўцам майго асабістага жыцця: Бог ці выключна я сам? Ці ўзрастаю я ў такой мужнасці, каб, нягледзячы на небяспеку, абвясціць у сваёй душы і ў сваім асяроддзі, што Бог мае ўсе правы на гэты свет?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва

ЕВАНГЕЛЛЕ

Сын Чалавечы — гаспадар шабату 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.

Аднойчы ў шабат, калі Езус праходзіў праз пасевы, вучні Ягоныя пачалі па дарозе зрываць каласы. Тады сказалі Яму фарысеі: Глядзі, чаму яны робяць у шабат тое, што не дазволена?

Ён сказаў ім: Няўжо вы ніколі не чыталі, што зрабіў Давід, калі меў патрэбу і згаладаўся ён і тыя, хто быў разам з ім? Як увайшоў у дом Божы ў часы першасвятара Абіятара і еў ахвярныя хлябы, якіх нельга есці нікому, акрамя святароў, і даў тым, хто быў з ім?

І сказаў ім: Шабат устаноўлены для чалавека, а не чалавек для шабату. Таму Сын Чалавечы — гаспадар шабату.

Гэта слова Пана.

catholic.by

На пэўных этапах працы над нейкай вялікай справай засяроджваемся на дасягненні прамежкавых мэтаў, якія часам даюцца нялёгка. Але калі якісьці этап або цэласць ужо завершаныя, настае прыгожы момант затрымання. У такі момант можна паглядзець на сваё дасягненне і з радасцю сказаць: «Вельмі добра!»

У кнізе Быцця гаворыцца, што Бог, калі ствараў свет, перыядычна затрымліваўся, паглядаў на сваё стварэнне і бачыў, «што гэта добра» (Быц 1,1-2,3). Пазней бачым, як Бог вядзе за сабой Ізраэля з егіпецкай няволі праз пустыню і выпрабаванні. Уваход у Зямлю Абяцаную становіцца свайго роду спачынкам, святым днём радасці. Гэта свята завяршэння працэсу ператварэння рабоў у свабодны Божы народ. Вось вытокі і глыбінны сэнс святога дня «шабату», які так берагуць габрэі.

Вучні вандруюць за Езусам, Які ў гэтай дарозе быццам «стварае» іх сваім словам і прыкладам. У пэўны момант яны затрымліваюцца галодныя, пачынаюць зрываць каласы і есці. Фармальна, яны парушылі закон пра святы дзень, але калі ацаніць іх паводле вытокаў і першаснага сэнсу шабату, яны поўнасцю яго выканалі. У гэты момант яны сабраныя разам і знаходзяцца ў прысутнасці сапраўднага Бога – Езуса Хрыста. Ён глядзіць на сваё стварэнне і бачыць, «што гэта добра». Яны спачываюць у Ягонай прысутнасці, бо дзе Бог, там і Зямля Абяцаная.

Для нас, хрысціянаў, святым днём з’яўляецца нядзеля. Гэта дзень, калі Хрыстус, прайшоўшы праз мукі і смерць, запрашае нас затрымацца разам з Ім і глянуць на вялікую справу ўваскрасення. Гэта такі дзень сярод сямі, калі Бог асаблівым чынам хоча сабраць нас вакол Хрыста на Эўхарыстыі, каб глянуць з любоўю і ўбачыць, «што гэта добра». Таму мы прыходзім у нядзелю на Святую Імшу, дзе становімся ўдзельнікамі гэтага свята жыцця. Нават калі мы нічога і не робім у гэты дзень, але такая сустрэча не адбываецца, тады нядзеля пралятае ўпустую. І наадварот, калі нядзеля становіцца для нас асаблівай прасторай камуніі, дзе яднаемся з Богам і братамі, тады нават праца не парушыць гэты святы дзень. Няхай ніхто і нішто не крадзе ў нас гэты дар, і няхай нішто яго не замяняе.

Як я ўнутрана і вонкава рыхтуюся да нядзельнай Эўхарыстыі? Ці ўзгадваю цяжкасці і радасці пражытага тыдня, каб усё прынесці на алтар Пана? Наколькі дастойна і элегантна стараюся апрануцца, ідучы ў касцёл? Калі па сур’ёзнай прычыне не магу ўдзельнічаць у нядзельнай Эўхарыстыі, ці чытаю тады Слова Божае, ці прысвячаю больш часу малітве?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва

ЕВАНГЕЛЛЕ

Якою ўладаю Ты гэта робіш? 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.

У той час:

Езус з вучнямі зноў прыйшоў у Ерузалем. І калі Ён хадзіў па святыні, падышлі да Яго першасвятары, кніжнікі і старэйшыны і пыталіся ў Яго: Якою ўладаю Ты гэта робіш? І хто даў Табе гэтую ўладу, каб рабіць гэта? 
Езус адказаў ім: Запытаюся ў вас пра адно. Адкажаце Мне, тады і Я вам скажу, якою ўладаю раблю гэта. Хрост Яна быў з неба ці ад людзей? Адкажыце Мне.

Яны разважалі паміж сабою: Калі скажам «з неба», то Ён скажа: Чаму ж вы не паверылі яму? А калі скажам «ад людзей»? Яны баяліся народу, бо ўсе лічылі Яна сапраўдным прарокам, таму сказалі ў адказ Езусу: Не ведаем.

Тады Езус сказаў ім: I Я не скажу вам, якою ўладаю раблю гэта.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Часам паўстае пытанне: як пазбегнуць хлусні? Складана бывае адказаць на ўсе пытанні, асабліва хітрыя, якія намагаюцца выцягнуць з нас якуюсьці таямніцу. Пан Езус сёння сваім прыкладам кажа, што не мусіш адказваць на любую зачэпку – можаш патрабаваць узаемнасці: адкажы мне ты, і я адкажу табе. Гэта адзін са шляхоў пазбягання хлусні. Не варта баяцца тых, хто пытаецца крывадушна. Трэба ведаць, што Дух Святы прыйдзе на дапамогу, каб адказаць згодна з чаканнямі Бога. Трэба прасіць аб гэтым, а ў дыялогу з апанентам верыць, што, захоўваючы Божыя Запаведзі, не памылімся.

У гэтай гісторыі ёсць яшчэ адзін аспект. Яна падказвае нам сёння: не мусіш ведаць усё, не задавай Пану Богу занадта цяжкія пытанні, бо атрымаеш падобныя. Справа не ў тым, што Усемагутны Бог не ведае, як нам адказаць на нашыя пытанні, - проста некаторыя веды нам не патрэбныя. Таму не пытайся, бо будуць табе пастаўленыя такія ж цяжкія пытанні. Ці зможаш адказаць на іх? Вядома, хацелася б, можа, ведаць, калі наступіць, напрыклад, канец нашага жыцця, ці буду збаўлены і іншае. Але ведаем, што адказ Пана Бога будзе залежаць ад нашага адказу на простае пытанне: Ці любіш Мяне? Ці давяраеш Мне?

Ці здараецца са мной, што кагосьці падманваю са страху? Ці не патрабую ад Пана Бога тлумачэнняў на ўсё, забываючыся, што гэта Ён з’яўляецца Богам, а я – стварэннем?

Брат Ян Фібэк OFMCap, Польшча.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Дом мой назавецца домам малітвы для ўсіх народаў. Майце веру ў Бога

+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.

Калі натоўп усклікаў да Езуса, Ён увайшоў у Ерузалем, у святыню, агледзеў усё і адышоў з Дванаццаццю ў Бэтанію, таму што было ўжо позна.

Назаўтра, калі яны выйшлі з Бэтаніі, Ён згаладаў. Убачыўшы здалёк смакоўніцу, пакрытую лісцем, падышоў, спадзеючыся знайсці што-небудзь на ёй. Але, падышоўшы да яе, не знайшоў нічога, апроч лісця, бо яшчэ не настала пара на смоквы. Тады Езус сказаў ёй: Няхай ніхто ніколі не есць з цябе плоду. І Ягоныя вучні чулі гэта.

Калі прыйшлі ў Ерузалем, Езус увайшоў у святыню і пачаў выганяць тых, хто гандляваў і купляў у святыні. Ён папераварочваў сталы мянялаў і лаўкі гандляроў галубамі, і не дазваляў нікому праносіць праз святыню хоць нейкую прыладу. Потым вучыў іх, кажучы: Хіба не напісана: дом мой назавецца домам малітвы для ўсіх народаў? А вы зрабілі яго пячорай злачынцаў.

Пачулі гэта кніжнікі і першасвятары і шукалі магчымасці, як бы загубіць Яго, бо яны баяліся Яго, таму што ўвесь народ дзівіўся вучэнню Ягонаму.

Калі настаў вечар, яны выходзілі з горада. А калі раніцай вярталіся, убачылі, што смакоўніца высахла аж да кораня. Тады Пётр успомніў і сказаў Яму: Настаўнік, паглядзі: смакоўніца, якую Ты пракляў, высахла.

Езус сказаў ім у адказ: Майце веру ў Бога. Сапраўды кажу вам: калі хто скажа гары: Падыміся і кінься ў мора, — і не засумняваецца ў сэрцы сваім, але паверыць, што збудзецца сказанае, то будзе яму. Таму кажу вам: верце, што атрымаеце ўсё, чаго просіце ў малітве, і станецца вам. І калі стаіце на малітве, даруйце, калі што маеце супраць каго, каб і Айцец ваш, які ў нябёсах, дараваў вам правіны вашыя.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Не быў гэта час ураджаю смакоўніцы. Пан Езус, аднак, шукаў на ёй пладоў. Часам апраўдваемся, што не варта напружвацца і нешта рабіць, бо ніхто гэтага ад нас не чакае – усе жывуць трывіяльна, без лішняга актывізму. Напэўна, так думалі і гандляры ў святыні. Плацілі святарам за гандлёвыя месцы і ведалі, што ніхто ні ў чым не павінен іх папракаць. Пан Езус вырашае, аднак, прагнаць іх са святыні. Адзін раз гэта зрабіў. Можна часам сказаць, што і са мной Бог павінен быў так паступіць, бо дрэва, якое пракляў Бог, фактычна засохла. Варта, аднак, больш далікатна пра гэта думаць - мы ў далонях Пана Бога, як дзіця ў далонях бацькоў. Не дзеля гэтага нас настаўляе, каб прыніжаць. Настаўляе дзеля таго, каб зразумелі: можаш быць лепшы, унікальны ў любові.

Яшчэ штосьці для нас адкрываецца ў гэтых сённяшніх чытаннях. Наша жыццё – гэта прыклад для іншых. Як Божыя выпрабаванні, так і благаславенні не толькі спрыяюць нашаму ўзрастанню, але і прамаўляюць да ўсяго Касцёла. Так, па жыцці святых вучымся шчырасці нашага даверу да Бога.

Ці ўспрымаю выпрабаванні ў жыцці іншых (іх хваробы, страты маёмасці або працы) як слова Пана Бога да мяне? Ці не радуюся няўдачам іншых? Ці ўмею дзякаваць Богу за складаны досвед у маім жыцці, ведаючы, што можа паспрыяць майму ўзрастанню?

Брат Ян Фібэк OFMCap, Польшча.