ЕВАНГЕЛЛЕ

Многія прыйдуць з усходу і захаду і сядуць з Абрагамам, Ісаакам і Якубам 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Калі Езус увайшоў у Кафарнаум, падыйшоў да Яго сотнік і прасіў Яго, кажучы: Пане! Слуга мой ляжыць дома спаралізаваны і страшэнна пакутуе.

Езус кажа яму: Я прыйду і вылечу яго.

Сотнік жа сказаў у адказ: Пане, я не варты, каб Ты ўвайшоў пад дах мой, але скажы толькі слова, і ачуняе слуга мой. Бо і я чалавек падуладны, але маю пад сабою жаўнераў. Кажу аднаму: «ідзі», і ідзе; і другому: «прыйдзі», і прыходзіць; і слузе майму: «зрабі тое», і робіць.

Пачуўшы гэта, Езус здзівіўся і сказаў тым, хто ішоў услед за Ім: Сапраўды кажу вам, ні ў кога ў Ізраэлі Я не знайшоў такой веры. Кажу ж вам, што многія  прыйдуць з усходу і захаду і сядуць за стол з Абрагамам, Ісаакам і Якубам у Валадарстве Нябесным. А сыны валадарства будуць выкінуты вон у цемру: там будзе плач і скрыгатанне зубоў. І сказаў Езус сотніку: Ідзі, і як паверыў, няхай станецца табе. І быў аздароўлены слуга ў тую ж гадзіну.

Калі Езус прыйшоў у дом Пятра, убачыў цешчу ягоную, якая ляжала ў гарачцы. Ён дакрануўся да яе рукі, і гарачка пакінула яе. І яна ўстала, і прыслужвала ім.

Калі ж надышоў вечар, прыводзілі да Яго многіх апантаных. А Ён словам выганяў духаў і аздаравіў усіх хворых, каб збылося сказанае прарокам Ісаяй: Ён узяў на сябе нашую слабасць і панёс хваробы.

Гэта слова Пана.

catholic.by

“Пачуўшы гэта, Езус здзівіўся…” У Евангеллі рэдка сустракаюцца такія эпізоды, дзе Езус здзіўляецца. У гэтым жа фрагменце здзіўленне Езуса падвойнае. З аднаго боку здзіўляе Яго вера Сотніка, язычніка, які выхаваўся ў асароддзі культаў фальшывых бостваў. Калі распазнае Бога сапраўднага, адважваецца з пакорай звярнуцца да Яго. З другога боку здзіўляе Хрыста бязвер’е габрэяў, якія столькі разоў выразна бачылі дзеянне Бога ў сваёй гісторыі! Калі ж прыходзіць доўгачаканы Месія, “сыны валадарства” не прымаюць Яго. Гэта здаецца ім немагчымым – каб Бог у Чалавеку мог прыйсці да чалавека, тым больш да язычніка.

Існуюць дзве крайнасці ў стаўленні да дабротаў, якія Бог можа даваць чалавеку – перакананне нібыта Бог абавязаны нам благаславіць і перакананне, што бясконца Святы Бог пагарджае нашай нягоднасцю. Абодва гэтыя падыходы адгароджваюць чалавека ад дзеяння Духа Святога. Сам факт прыналежнасці да сям’і веруючых яшчэ не дае нам права дамагацца ад Бога, каб Ён выконваў нашы капрызы. Вядома, Богу не шкада для нас дабротаў, якія ў Яго просім. Аднак было б нейкім непаразуменнем, калі б мы бескарыслівы дар Ягонай любові прымалі быццам належнае нам па сатусу. Таму Езус так радуецца пакоры сотніка, які з пакаяннем кажа: “Пане, я не варты, каб Ты ўвайшоў пад дах мой, але скажы толькі слова, і ачуняе слуга мой”. Не дарма словы гэтыя заўсёды паўтараем перад тым, як запрасіць Хрыста да сябе падчас Святой Камуніі. Сотнік і нам нагадвае, што мы хоць не святыя, адважваемся прымаць Святога. Гэта толькі Ягоны дар, без нашых заслугаў.

Чым я здзіўляю Хрыста – вераю ці бязвер’ем? Ці не стрымлівае мяне мая нягоднасць, каб запрашаць Бога ў сваё жыццё? Ці не стаміўся я “заслугоўваннем” на любоў Бога і на Ягоныя даброты? У якіх учынках праяўляецца мая ўдзячнасць Богу за тое, што Ён не пагарджае “маім домам”?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва

ЕВАНГЕЛЛЕ

Ты — Пётр, і дам табе ключы Валадарства Нябеснага

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У тыя дні:

Прыйшоў Езус у межы Цэзарэі Філіпавай і пытаўся ў вучняў сваіх, кажучы: Кім людзі лічаць Сына Чалавечага? Яны ж сказалі: Адны — Янам Хрысціцелем, другія ж — Іллёю, а іншыя — Ераміяй ці адным з прарокаў.

Ён кажа ім: А вы кім лічыце Мяне? Сымон Пётр адказаў: Ты — Хрыстус, Сын Бога Жывога. Тады Езус сказаў яму ў адказ: Шчаслівы ты, Сымоне, сын Ёнавы, бо не цела і кроў адкрылі табе гэта, але Айцец Мой, які ў нябёсах. I Я кажу табе, што ты — Пётр (скала), і на гэтай скале Я пабудую Касцёл Мой, і брамы пякельныя не перамогуць яго. І дам табе ключы Валадарства Нябеснага, і што звяжаш на зямлі, тое будзе звязана ў небе, а што развяжаш на зямлі, тое будзе развязана ў небе.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Чым жа асаблівым адзначаліся Пётр і Павел сярод безлічы іншых рыбакоў і фарысеяў? Чаму Хрыстос менавіта іх выбраў на сваіх апосталаў? Наўрат справа тут у нейкіх надзвычайных здольнасцях ці рысах характару. Было ў іх штосьсці такое, што найбольш неабходна ў эфектыўным апостальстве – веданне Хрыста. Гаворка тут ідзе не пра знаёмства, а пра нейкае глыбіннае бачанне, якое дазволіла ім убачыць у Езусе Кагосьці нашмат большага, чым чалавека з цела і крыві. “Не цела і кроў адкрылі табе гэта, але Айцец Мой, які ў нябёсах”. Гэта сам Бог так сфарміраваў іх, што яны глядзелі на Цела і Кроў Хрыста як чалавека, а бачылі сапраўднага Бога і адзінага Збаўцу. Гэтае перакананне было настолькі моцным, што яны здолелі пераадолець і скандальную ганьбу крыжа, і насмешкі грэкаў на Арэапагу. Толькі калі ёсць ў апостала падобнае бачанне і глыбокая ўпэўненасць, што сапраўдны Бог гэта Езус, ён можа быць па-сапраўднаму годным даверу сведкам велічы Хрыста.

Місія Пятра перадаецца з пакалення ў пакаленне кожнаму наступнаму Рымскаму Папе. Нават калі прыглядзімся толькі да Папаў ХХІ стагоддзя, ўбачым досыць розных людзей – харызматычны пілігрым, геніяльны тэолаг, апякун бедных. Аднак супольнае ў іх тое, што нягледзячы на розныя меркаванні пра Езуса ў сучасным свеце, усе яны не перастаюць пераконваць: Езус – гэта “Хрыстус, Сын Бога жывога”. Таму да сённяшняга дня пятрова місія – гэта “умацняць братоў у веры” (гл. Лк 22, 32), быць арыенцірам сярод шматгалосся меркаванняў пра Хрыста.

Наколькі мае ўяўленні пра Езуса згодныя з навучаннем адзінага святога каталіцкага і апостальскага Касцёла? Ці не затрымліваюся я ў пазнанні Езуса толькі на нейкіх павярхоўных меркаваннях свету пра Яго? Ці падтрымліваю духоўную братэрскую еднасць з Папам Рымскім?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва

ЕВАНГЕЛЛЕ

Дом, пабудаваны на скале, і дом, пабудаваны на пяску

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Не кожны, хто кажа Мне: Пане, Пане, — увойдзе ў Нябеснае Валадарства, але той, хто выконвае волю Айца Майго, які ў нябёсах. Многія скажуць Мне ў той дзень: Пане, Пане, ці не ад Твайго імя мы прарочылі і ці не Тваім імем дэманаў выганялі, і ці не Тваім імем многія цуды чынілі? І тады абвяшчу ім: Я ніколі не ведаў вас, адыдзіце ад Мяне вы, што чыніце беззаконне. 

Вось жа кожны, хто слухае гэтыя словы Мае і выконвае іх, будзе падобны да чалавека разумнага, які пабудаваў свой дом на скале. І пайшоў дождж, і разліліся рэкі, і падзьмулі вятры, і ўдарылі ў дом той; і ён не ўпаў, бо пастаўлены быў на скале.

А кожны, хто слухае гэтыя словы Мае і не выконвае іх, будзе падобны да чалавека неразважлівага, які пабудаваў свой дом на пяску. І пайшоў дождж, і разліліся рэкі, і падзьмулі вятры, і ўдарылі ў дом той; і ён упаў, і было падзенне яго вялікае.

Калі Езус скончыў гаварыць, дзівіліся людзі з вучэння Яго, бо Ён іх вучыў як той, хто мае ўладу, а не як кніжнікі і фарысеі.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Здараецца, што два розныя падрадчыкі будуюць аднолькавыя будынкі паводле аднаго праекту. У выніку і будынкі знешне выглядаюць аднолькава, аднак адзін дом паспяхова служыць жыльцам дзесяцігоддзямі, а ў другім трэшчыны ідуць па сценах пасля бліжэйшай зімы. Гэта не азначае, што вінаваты архітэктар, проста выканаўцы па рознаму ставіліся да прадугледжанай тэхналогіі. Вядома, адзін з ключавых фактараў - гэта якасць фундамента. Прычым нашмат прасцей зрабіць яго як належыць адразу, чым пазней шукаць нейкія інжынерныя рашэнні, каб ратаваць гатовы будынак.

Вось і будуючы грамадзкае ці сямейнае шчасце - адны людзі прытрымліваюцца Божага праекту і пэўнай “тэхналогіі”, а іншыя халтураць як-небудзь, або як ім на дадзены момант зручней. У сваіх учынках і словах Хрыстос паказвае нам досыць няпросты праект на чалавечае шчасце, але вельмі прыгожы і дабротны. Выкананне гэтага праекту Ён нават акрэсліў аднойчы выбарам “вузкай брамы” (Мф 7, 13-14), праціскацца праз якую бывае крайне складана. Надзейным фундаментам і гарантыяй вечнай трываласці нашага шчасця можа быць толькі выканне волі Айца нябеснага. Не дастаткова проста дэклараваць, што Бог у нашым жыцці з’яўляецца Госпадам і адначасова казаць, што Яго запаведзі несучасныя, што абмяжоўваюць свабоду і г. д.

Пакуль мы знаходзімся ў гэтым свеце, будуем. Нават калі штосці і не выйшла, яшчэ не позна распачаць будову на Божай скале, нават калі давядзецца дашчэнту зруйнаваць тое, на што ўпустую быў страчаны час. Патрэбна толькі творчая адвага і перакананне, што ўсё атрымаецца, бо праект вельмі добры.

Наколькі шчыра я вызнаю Бога сваім Госпадам? Ці давяраю я Евангельскаму вучэнню, якое Касцёл атрымаў ад Апосталаў? Ці гатовы я навяртацца, калі выкрываюцца ў маім жыцці грахі? Ці не паддаюся спакусе хуткіх і танных праектаў на сваё шчасце?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва

ЕВАНГЕЛЛЕ

Па пладах іхніх пазнаеце іх 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Асцерагайцеся ілжывых прарокаў, якія прыходзяць да вас у авечай вопратцы, а ў сярэдзіне — ваўкі драпежныя. Па іхніх пладах пазнаеце іх. Ці збіраюць з цёрну вінаград або з асоту смоквы? Так кожнае добрае дрэва родзіць добрыя плады, а дрэннае дрэва родзіць дрэнныя плады. Не можа добрае дрэва радзіць дрэнныя плады, ні дрэва дрэннае радзіць добрыя плады. 

Кожнае дрэва, якое не родзіць добрага плоду, ссякаюць і кідаюць у агонь. Таму па пладах іхніх пазнаеце іх. 

Гэта слова Пана.

catholic.by

Якія ж прыгожыя перадвыбарчыя абяцанні ўмеюць даваць палітыкі ці іншыя кандыдаты на лідэраў! Але здараецца, што як толькі людзі дадуць ўладу над сабой бандыту, становіцца зразумелым - “Паставілі казла капусту сцерагчы”. Вопыт гэты варта браць пад увагу не толькі ў грамадска-палітычным жыцці, але таксама і ў жыцці асабістым, напрыклад выбіраючы сябра ці мужа/жонку. Падобная мудрасць неабходна і ў духоўным жыцці – напрыклад, пры выбары духоўнага аўтарытэту ці супольнасці, ў якой хочаш ўзрастаць ў еднасці з Богам і людзьмі. Таму Хрыстос кажа: “Асцерагайцеся ілжывых прарокаў, якія прыходзяць да вас у авечай вопратцы, а ў сярэдзіне — ваўкі драпежныя. Па іхніх пладах пазнаеце іх”.

Авечка або ягня – гэта жывёліна, якая асацыюецца з клапатлівасцю і ахвярнасцю. Воўна авечкі аберагае чалавека ад холаду, яе мяса насычае, дазваляе выжыць нават ў пустынных стэпах. Ягня, напрыклад у Ізраэлі, заўсёды лічылася найпрыгажэйшай ахвярай Богу. Таму і прарок павінен адзначацца падобнымі рысамі – самаахвярнасцю і шчырай клапатлівасцю. Ваўкі ж досыць рэдка апаноўваюць свае драпежныя інстыкты, хоць бы нават і прыкідваліся ўслужлівымі сабачкамі.

Паўстае сур’ёзнае пытанне, ці можна рызыкнуць і стварыць сям’ю з чалавекам, ў якім шмат разоў праяўляўся некіруемы воўчы эгаізм? Можна, але пры ўмове, што ўжо адбываецца цуд - чалавек той умее, а голаўнае хоча, ў выпадку неабходнасці ахвяраваць свае інтарэсы дзеля Бога, дзеля ўзаемнай любові, дзеля будучых дзяцей. Не варта разлічваць толькі на тое, што кагосці атрымаецца “прыручыць” пасля шлюбу.

Ці можа, напрыклад, модны тыбецкі “гуру” ці якісьці інтэлектуальны геній даць мне шчасце вечнае, якое ніколі не скончыцца? Не можа, бо па-першае сам яго не мае, а па-другое ніводзін “прарок” не ў стане перадаць мне сваё жыццё ў адрозненні ад “Ягняці Божага, Які бярэ на сябе грахі свету”.

Каго лічу сваім прарокам? Якія “плады” ён ужо прынёс у нашыя з ім адносіны? Ці прыслухоўваюся да Божага слова, каб выкрываць ілжывых прарокаў у грамадстве а таксама  ў асабітым і духоўным жыцці?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Што хачаце, каб вам рабілі людзі, і вы ім рабіце 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Не давайце сабакам таго, што святое, і не кідайце перлаў вашых перад свіннямі, каб яны не патапталі іх сваімі нагамі ды, вярнуўшыся, не разарвалі вас.

Усё, што хачаце, каб вам рабілі людзі, і вы ім рабіце. Бо ў гэтым Закон і Прарокі.

Уваходзьце праз вузкую браму, бо шырокая брама і прасторны шлях вядзе да згубы, і шмат тых, хто ўваходзіць праз яе. А вузкая брама і вузкі шлях вядуць у жыццё, але няшмат тых, хто знаходзіць яе.

Гэта слова Пана.

catholic.by

“Не давайце сабакам таго, што святое, і не кідайце перлаў вашых перад свіннямі”. Гэтымі словамі Хрыстос даручае нам разумна берагчы і перадаваць найкаштоўнейшыя скарбы веры – Святое Пісанне, таямніцы збаўлення, святыя Сакрамэнты, дары Духа Святога, містычную таямніцу жыцця Касцёла і г.д.  

У першыя стагоддзі Касцёл моцна прытрымліваўся сваёй педагогікі ў адносінах да тых, якія прагнулі стаць хрысціянамі. Дзеля гэтага яны праходзілі шлях паступовага ўтаямнічання, які называўся “катэхуменат”. Пачаткова катэхумены (кандыдаты да хросту) не ўдзельнічалі ў Эўхарыстыі разам з ахрышчанымі. Выслухаўшы Слова Божае, яны пакідалі агульнае сабранне. Здаралася, што хрысціяне некалькі гадоў рыхтавалі катэхуменаў такім чынам, каб ў іх жыцці сталі бачнымі асноўная знакі веры - адрачэнне ад ідалаў, прабачэнне, імкненне любіць нават ворагаў, гатоўнасць прымаць свой крыж. Толькі пры такіх умовах іх дапускалі да Хросту і іншых Сакрамэнтаў.

Пазней, прыкладна з IV ст., калі цэлыя народы станавіліся хрысціянскімі, складана было ўжо так старанна рыхтаваць кандыдатаў да святых Сакрамэнтаў і катэхуменат стаў карацейшым, менш дакладным. На жаль здаралася нават, што Сакрамэнты ўдзяляліся фактычна без ніякай падрыхтоўкі. Прадугледжвалася, што ранейшую функцыю катэхуменату павінна выконваць перадаванне веры пасля хросту - ў сям’і і ў катэхэзе Касцёла. У сучасным Касцёле ў многіх рэгіёнах свету (у тым ліку і ў Беларусі) інстытут катэхуменату паволі адраджаецца ў розных формах.

Хоць я і ахрышчаны, аднак наколькі я прайшоў свой “катэхуменат”? Ці заўсёды я ўсведамляю сабе каштоўнасць таямніц, ў якіх удзельнічаю ў Касцёле? Ці я не станаўлюся фактычна язычнікам? Ці Слова Божае і Сакрамэнты мяняюць мяне настолькі, што бачныя канкрэтныя знакі веры ў маёй штодзённасці?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва

ЕВАНГЕЛЛЕ

Спачатку выкінь бервяно з вока свайго 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Не судзіце, каб вас не судзілі. Бо якім судом вы судзіце, такім і вас асудзяць, і якою мераю мерыце, такою і вам адмераць. 

Чаму бачыш шчэпку ў воку брата свайго, а бервяна ў сваім воку не заўважаеш? Або, як скажаш брату свайму: Дазволь мне выняць шчэпку з вока твайго, — калі ў тваім воку бервяно? Крывадушны, спачатку выкіні бервяно з вока свайго і тады ўбачыш, як выняць шчэпку з вока брата твайго. 

Гэта слова Пана.

catholic.by

Апроч барацьбы з грахом і несправядлівасцю вакол нас, існуе напэўна мноства іншых прычын і матывацый, з-за якіх людзі абмяркоўваюць учынкі іншых і асуджаюць іх. Часамі робіцца гэта з зайздрасці, або каб нашкодзіць канкурэнту ці ворагу. Аднак вядома, што нашыя людскія суджэнні не могуць быць абсалютна аб’ектыўнымі. Нават кагосьці добразычліва апраўдваючы, можам ідэалізаваць яго або памяншаць сапраўдную віну. Прадузятасць пагражае яшчэ мацней, калі намагаемся кагосьці асудзіць. Толькі Бог абсалютна аб’ектыўна судзіць, бо заўсёды робіць гэта з міласэрнасцю і клопатам пра чалавека. Ён заўсёды бярэ пад увагу нават тыя акалічнасці, пра якія людзі звонку ведаць не могуць. Між іншым таму Хрыстос так асцерагае вучняў перад асуджэяннямі ў адносінах да іншых.

Ёсць аднак яшчэ адна распаўсюджая небяспека ў асуджэння. Яно можа стаць месцам ўцёкаў чалавека ад неабходнай канфрантацыі з уласнымі грахамі і праблемамі. Гэта можна параўнаць з чалавекам, які настолькі заняты праполкай чужых агародаў, што пустазеллем зараслі ўласныя градкі. Таму Хрыстос звяртае ўвагу найперш на здаровую самакрытыку: “Спачатку выкіні бервяно з вока свайго…”. Гэта першы і неабходны крок да барацьбы з грахом вакол нас. Справа тут не толькі ў тым, каб магчы непрыцемненым зрокам ацэньваць становішча грэшніка. Барацьба з уласным грахом дазваляе зразумець боль і сорам брата, які трапіў ў пастку граху.

“Якім судом вы судзіце, такім і вас асудзяць, і якою мераю мерыце, такою і вам адмераць”. Гэта дзіўна, але выходзіць, што сваімі суджэннямі мы самі выбіраем закон, па якім нас калісьці будзе судзіць Бог. Таму варта задумацца, па якіх законах судзім іншых – па чалавечых, ці па Божых.

Калі б я сёння стаў на Божы суд, то ці гатовы я, каб Бог мяне судзіў так, як я суджу іншых? Ці не занадта я жыву праблемамі і грахамі іншых, занядбоўваючы такім чынам ўласнае жыццё?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMcap, Літва

ЕВАНГЕЛЛЕ

Ян — імя Яго

+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.

Альжбеце надышоў час нарадзіць, і яна нарадзіла сына. І пачулі суседзі і сваякі яе, што Пан праявіў да яе такую вялікую міласэрнасць, і радаваліся разам з ёю.

На восьмы дзень прыйшлі абразаць дзіця і хацелі назваць яго імем бацькі ягонага, Захарыем. Але маці ягоная сказала ў адказ: Не, але будзе названы Янам.

І сказалі ёй, што няма нікога з сям’і яе, каго б называлі такім імем.

І пыталіся на мігах у бацькі ягонага, як бы хацеў назваць яго. Ён папрасіў таблічку і напісаў: Ян – імя Яго. І ўсе здзівіліся.

У гэты момант адразу адкрыліся вусны ягоныя і развязаўся язык ягоны, і ён загаварыў, праслаўляючы Бога.

Усіх іхніх суседзяў ахапіў страх, і расказвалі яны пра ўсё гэта па ўсёй горнай краіне Юдэі. Усе, хто чуў, разважалі пра ўсё гэта ў сэрцах сваіх і казалі: Што ж гэта будзе за дзіця? Бо рука Пана была з ім. 
А дзіця расло і ўзмацнялася духам, і заставалася на пустыні да дня з’яўлення свайго перад Ізраэлем.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Напэўна гэта добра, што час ад часу ў розных сферах нашага жыцця маем дачыненне са спрадвечным канфліктам пакаленняў, напрыклад ў сем’ях ці манаскіх супольнасцях. Калі ў старэйшых заканчваюцца разумныя контраргументы пераканання, яны спрабуюць выцягнуць запыленае і пакрытае павуціннем “ніколі так не было” або “заўсёды так было”. А маладыя, у сваю чаргу, наіўна лічаць, нібыта добрае ўсё тое, што новае.

Уся біблійная гісторыя паказвае, што Бог не водзіць чалавецтва па кругу, дакладна паўтараючы тое, што ўжо было, і нават не лінейна - простым вектарам наперад. Божая і людская гісторыя развіваецца быццам па спіралі ўверх – з аднаго боку нешта падобнае ўжо было, але паўтараецца на вышэйшым, лепшым узроўні. Вось і цуд з нараджэннем з бязплоднай жынчыны Бог ужо неаднакротна чыніў раней (Сара, Рахэль, Маці Самсона, Ганна). Аднак цуд у жыцці Альжбеты і Захарыі паказавае, што не варта баяцца Божай навізны. Жыццёвы вопыт і традыцыі з аднаго боку дапамагаюць разпазнаць Божы почырк у сучаснасці, а з другога боку могуць зафіксіраваць толькі на былой славе і пісанні мемуараў. Нашае “заўтра” можа стаць падобным да нашага “учора”, але дакладна не павінна быць такім самым. Сумны жыццёвы вопыт пачаткова нават заблакіраваў Захарыю, зрабіў нямым. Калі ж стала відавочна, што Бог сёння чыніць падобны, але большы цуд, яны з Альжбетай адважваюцца даць дзіцяці новае, нетыповае імя – Ян. Гэта адпаведнае імя, бо аказалася, што перад гэтым не было прарока большага за Яна Хрысціцеля.

Ці не паралізуюць мяне ў духоўным развіцці былыя грахі і няўдачы? Ці карыстаюся я разумным досведам старэйшага пакалення каб распазнаваць Божае дзеянне і небяспекі ў маім жыцці? Ці дастаткова ўва мне крытычнасці, каб адрозніваць Божае развіццё ад пустых навінак свету?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMcap, Літва

ЕВАНГЕЛЛЕ

Не клапаціцеся аб заўтрашнім дні 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Ніхто не можа служыць двум гаспадарам. Бо ці аднаго будзе ненавідзець, а другога любіць; ці аднаго будзе трымацца, а другім пагарджаць. Не можаце служыць Богу і мамоне. 

Таму кажу вам: Не клапаціцеся аб жыцці вашым, што есці і што піць, ні аб целе вашым, у што апрануцца. Ці ж душа не большая за ежу, а цела — за вопратку? Паглядзіце на птушак нябесных: яны ні сеюць, ні жнуць, ні збіраюць у засекі, і Айцец ваш Нябесны корміць іх. Ці ж вы не нашмат лепшыя за іх? Ды і хто з вас, клапоцячыся, можа дадаць сабе росту хоць адзін локаць? І пра вопратку навошта клапоціцеся? Паглядзіце на лілеі палявыя, як яны растуць: ні працуюць, ні прадуць. Але кажу вам, што і Саламон ва ўсёй славе сваёй не апранаўся так, як адна з іх. Калі ж палявую траву, якая сёння ёсць, а заўтра будзе кінута ў печ, Бог так апранае, наколькі ж больш вас, малаверныя! Таму не клапаціцеся і не кажыце: Што нам есці? — або: Што піць? — або: У што апрануцца? Бо ўсяго гэтага шукаюць язычнікі. Айцец жа ваш Нябесны ведае, што вы маеце патрэбу ва ўсім гэтым. Шукайце найперш Валадарства Божага і справядлівасці Ягонай, а гэта ўсё дадасца вам. Таму не клапаціцеся аб заўтрашнім дні, бо заўтра само за сябе паклапоціцца. Хопіць кожнаму дню свайго клопату. 

Гэта слова Пана.

catholic.by

«Калі б не Божы Провід» – такі загаловак даў сваім успамінам Айцец Рышарад Грабскі, капуцын, вязень сталінскіх лагераў. Узгадвае ён пра цяжкую працу, крайні голад, небывалы для нашых шырот холад, але перш за ўсё пра цэлебрацыю Літургіі, якая адбывалася ва ўмовах надзвычайнай скрытасці, бо за гэта можна было атрымаць кару смерці. Аднак многія, хто выжыў у тым пекле, на так званай  «нялюдскай зямлі», удзячныя за сваё ўратаванне Божаму Провіду, якому даверыліся. З мякіша хлеба, якога вечна не хапала, рабілі ружанцы, якія давалі ім сілу на вытрыванне.

На першым месцы Божая хвала і служэнне адзінаму Пану, які клапоціцца пра свае стварэнні, асабліва пра тых, хто Яму служыць. «Таму не клапаціцеся і не кажыце: Што нам есці? — або: Што піць? — або: У што апрануцца? Бо ўсяго гэтага шукаюць язычнікі... Шукайце найперш Валадарства Божага і справядлівасці Ягонай, а гэта ўсё дадасца вам». Пераканаліся ў гэтым шматлікія вязні ГУЛАГаў, якія ўратаваліся, даручаючы сваё жыццё Божаму Провіду. На сённяшнія ж часы, калі чалавек часта схіляецца да служэння «мамоне» і недаацэнвае Божы закон, актуальнай застаецца перасцярога Захарыі, сына Ёада, які кажа:  «Навошта вы пераступаеце наказы Пана? Не будзе вам шчасціць, бо вы пакінулі Пана, і Ён пакіне вас».

Ці разлічваю я на Божы Провід сярод клопатаў свайго жыцця? Ці не імкнуся я любой цаной валодаць як мага большымі дабротамі, забываючыся пра Даўцу ўсякага дабра? Ці умею дзякаваць Богу за ўсякія даброты, якімі валодаю? Ці ўмею дзяліцца з найбольш патрабуючымі?

Брат Ян Банькоўскі OFMCap, Польшча

ЕВАНГЕЛЛЕ

Бо дзе скарб твой, там будзе і сэрца тваё 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Не збірайце сабе скарбаў на зямлі, дзе моль і ржа знішчаюць і дзе злодзеі ўзломліваюць і крадуць. Збірайце сабе скарбы ў небе, дзе ні моль, ні ржа не знішчаюць і дзе злодзеі не ўзломліваюць і не крадуць. Бо дзе скарб твой, там будзе і сэрца тваё. 

Светачам цела ёсць вока. Калі ж вока тваё будзе чыстае, то ўсё цела тваё будзе светлае. Калі ж вока тваё будзе дрэннае, то ўсё цела тваё будзе цёмнае. Калі ж святло, якое ў табе, з’яўляецца цемрай, то якая ж цемра! 

Гэта слова Пана.

catholic.by

Калі я быў дзіцём, то на самой справе ў мяне нічога не было свайго. Нават цацкі, якія мне давалі бацькі, не былі поўнасцю мае. Бацькі маглі сказаць: «А зараз дай пагуляць браціку ці сястрычцы». Каб здабыць новую цацку або нейкі ласунак, трэба было пераканаць бацькоў добрымі паводзінамі і паслухмянасцю. У дарослым узросце мы збіраем усякія даброты, лічачы іх безумоўнай уласнасцю. Заўважаем, як шматлікія людзі празмерна ўзбагачаюцца і, калі наступае час адыходу з гэтага свету, усё пакідаюць. А ці паклапаціўся чалавек пра скарб у вечнасці? А ці гэта магчыма? Пан Езус дае павучэнне: «Дзе скарб твой, там будзе і сэрца тваё». Таму шчаслівыя ўбогія духам. Матэрыяльныя даброты не з’яўляюцца для іх мэтаю самой па сабе, тоеснай з шчасцем, яны з’яўляюцца хутчэй інструментам для годнага, хрысціянскага жыцця. Таму ў адносінах да матэрыяльных рэчаў стараюся быць «убогімі духам». Калі ўмею дзяліцца з патрабуючымі, выконваючы пры гэтым міласэрныя ўчынкі для іх душы і для цела, тады я сапраўды «збіраю сабе скарбы ў небе, дзе ні моль, ні ржа не знішчаюць і дзе злодзеі не ўзломліваюць і не крадуць».

Ці не засяроджваюся я празмерна на матэрыяльных дабротах, якімі валодаю? Ці ўмею дзяліцца з тымі, хто ў патрэбе? Ці клапачуся я толькі пра зямныя даброты, ці таксама пра тыя, якія гарантуюць жыццё вечнае?

 Брат Ян Банькоўскі OFMCap, Польшча

ЕВАНГЕЛЛЕ

Таму так маліцеся 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Калі моліцеся, не гаварыце шмат, як язычнікі, бо яны думаюць, што ў мнагаслоўі сваім пачутыя будуць. Не будзьце ж падобнымі да іх, бо ведае Айцец ваш, у чым вы маеце патрэбу, раней, чым вы папросіце ў Яго. Таму так маліцеся: Ойча наш, каторы ёсць у небе, свяціся імя Тваё, прыйдзі Валадарства Тваё, будзь воля Твая, як у небе, так і на зямлі; хлеба нашага штодзённага дай нам сёння; і даруй нам правіны нашыя, як і мы адпускаем вінаватым нашым; і не ўводзь нас у спакусу, але збаў нас ад злога. 

Калі вы будзеце дараваць людзям правіны іхнія, то Айцец ваш Нябесны даруе і вам. А калі не будзеце дараваць людзям, то і Айцец ваш не даруе вам правінаў вашых. 

Гэта слова Пана.

catholic.by

Столькі ў нашым жыцці патрэбаў. Столькі людзей просіць ў нас дапамогі. Становімся бяссільнымі. І ведаем, што толькі добры Айцец, каторы ёсць у небе, Ён найлепш ведае, што нам патрэбна. Таму кіруем нашыя просьбы да Яго, вышукоўваючы часта разнастайныя словы малітвы.

Чуем сёння, што сам Езус асцерагае: «Калі моліцеся, не гаварыце шмат… бо ведае Айцец ваш, у чым вы маеце патрэбу…» Ён дае нам рэцэпт найпрыгжэйшай малітвы, якую ведаем з дзяцінства: «Ойча наш…» Малітва, якая нас ўзвышае да годнасці сына, які да Бога звяртаецца «Ойча». Найпрыгажэйшая малітва, якая захапіла вучняў Хрыста, які, адасобніўшыся, размаўляў са сваім Айцом. І тады прасілі: «Пане, навучы нас маліцца!» Пачулі ў адказ: «Таму так маліцеся: “Ойча наш…”» Гэта адначасова ўзор кожнай малітвы. Найперш, калі звяртаюся да Бога, трэба мне ўсвядоміць сабе, што гэта Ён мой найлепшы Айцец, каторы ёсць у небе. Ён сама святасць і Ён ведае мае патрэбы, але хоча, каб я звяртаўся да Яго – найперш па спаўненне Яго волі, потым – па выкананне маёй просьбы, але так, як я выконваю Ягоныя Запаведзі. Але важней за ўсё, каб з Яго дапамогай я дасягнуў збаўленне.

Ці ўсведамляю, што я – дзіця Бога, да Якога маю права звяртацца: «Абба, Ойча»? Ці ў маёй малітве безліч слоў не засланяе істотнага зместу, якім павінна быць Божая хвала і мая просьба, якую Ён ведае? 

Брат Ян Банькоўскі OFMCap, Польшча

ЕВАНГЕЛЛЕ

Айцец твой, які бачыць патаемнае, аддасць табе

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

Глядзіце, не чыніце справядлівасці вашай перад людзьмі, каб яны бачылі. Інакш, не атрымаеце ўзнагароды ад Айца вашага, які ў нябёсах. 

Калі даеш міласціну, не трубі перад сабою, як робяць крывадушнікі ў сінагогах і на вуліцах, каб людзі хвалілі іх. Сапраўды кажу вам: яны атрымліваюць сваю ўзнагароду. 

Калі даеш міласціну, няхай не ведае твая левая рука, што робіць правіца твая, каб міласціна твая была патаемнай. І Айцец твой, які бачыць патаемнае, аддасць табе. 

І калі молішся, не будзь, як крывадушнікі. Бо яны любяць маліцца, стоячы ў сінагогах і на рагах вуліц, каб паказацца перад людзьмі. Сапраўды кажу вам: яны атрымліваюць сваю ўзнагароду. Ты ж, калі молішся, увайдзі ў пакой свой і, зачыніўшы дзверы свае, маліся да Айца твайго, які ў таемнасці. І Айцец твой, які бачыць патаемнае, аддасць табе. 

Калі посціце, не будзьце панурымі, як крывадушнікі. Бо яны закрываюць свае твары, каб людзі бачылі, што яны посцяць. Сапраўды кажу вам: яны атрымліваюць сваю ўзнагароду. А ты, калі посціш, намасці галаву сваю і абмый твар свой, каб паказацца, што посціш, не перад людзьмі, але перад Айцом тваім, які ў таемнасці. І Айцец твой, які бачыць патаемнае, аддасць табе. 

Гэта слова Пана.

catholic.by

У прыроду чалавека ўпісана прагненне здабыць як мага большую карысць з любога выкананага дзеяння. Часам узнікае пытанне: «А што я буду мець з гэтага?» Калі маё дзеянне не прыносіць матэрыяльнай карысці, то хочацца каб прынамсі заўважылі або пахвалілі...

Сярод скаўтаў была ў свой час акцыя «нябачная рука». Гэта былі добрыя учынкі для іншага чалавека, але так, каб той не ведаў, хто гэтыя ўчынкі здзяйсняе. Часта знаходзілі пажылых людзей, самотных, ў якіх, напрыклад, было нямала цяжкасцяў у хатняй гаспадарцы. Тады ў адпаведны час, калі той асобы не было ў хаце, скаўты прыбіралі падворак, парадкавалі садок, пакідаючы таблічку з надпісам «нябачная рука гэта зрабіла».

Ці ж гэта не згодна са словамі Пана Езуса з сённяшняга Еваннгелля: «Глядзіце, не чыніце справядлівасці вашай перад людзьмі, каб яны бачылі. Айцец твой, які бачыць патаемнае, аддасць табе». Як жа часта мы задавольваемся невялікай узнагародай за нашыя добрыя ўчынкі. Дастаткова толькі, каб заўважылі, пахвалілі ці падзякавалі… І калі толькі дзеля гэтага чынім дабро, можам пачуць ад Пана Езуса: «Ужо атрымалі сваю ўзнагароду». А Айцец Нябесны хоча нам даць штосьці большае. Таму будзьма адважнымі, давярайма Богу!

Ці магу я чыніць дабро без адплаты? Ці матывам майго дзеяння ва ўсіх сферах («усё рабіце») з’яўляецца Божая слава? Ці прагну, каб мае інтэнцыі былі чыстымі і спрычыняліся да ўзрастання хрысціянства?

Брат Ян Банькоўскі OFMCap, Польшча

ЕВАНГЕЛЛЕ

Любіце ворагаў вашых 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Вы чулі, што сказана: Любі бліжняга свайго і ненавідзь ворага свайго. А Я кажу вам: любіце ворагаў вашых і маліцеся за тых, хто пераследуе вас, каб сталіся вы сынамі Айца вашага, які ў нябёсах. Бо Ён загадвае сонцу свайму ўзыходзіць над дрэннымі і добрымі і пасылае дождж на справядлівых і несправядлівых. 

Бо, калі вы будзеце любіць тых, хто любіць вас, якую маеце ўзнагароду? Ці ж не тое самае робяць і мытнікі? І калі вітаеце толькі братоў вашых, што асаблівага робіце? Ці ж не тое самае робяць і язычнікі? Таму будзьце дасканалымі, як дасканалы Айцец ваш Нябесны. 

Гэта слова Пана.

catholic.by

Лёгка любіць таго, хто для мяне мілы, заўсёды памятае пра мяне, падзеліцца дабротамі. Але ці заўсёды гэта сапраўдная любоў, ці, можа, забеспячэнне на будучыню ўсякага дабра, якім гэтая асоба мяне надзяляе? Ці гэта часам не карыслівая любоў, якая шукае ўласных інтарэсаў – эгаістычная любоў? Чым жа з’яўляеццца сапраўдная любоў? Адказ дае сам Пан Езус, які не перакрэслівае любові да тых, хто нас любіць, але дае нам новую запаведзь: «Каб вы любілі адзін аднаго, як Я палюбіў вас». А Ягоная любоў мае найвышэйшае вымярэнне, бо Бог ёсць Любоў. «Ніхто не мае большай любові за тую, калі хто жыццё сваё аддае за сяброў сваіх». Гэта менавіта Езус паказаў найбольшую любоў да нас, калі мы былі яшчэ грэшнікамі. Бо любоў вымяраецца ахвярай. Чым большая любоў, тым большая ахвяра. Таму чуем сёння ад Езуса: «Любіце ворагаў вашых». Гэта не азначае, што мы павінны цярпець іх дрэнныя ўчынкі, але нашай дабрынёй і любоўю да тых, якія нам прычыняюць зло, даць ім шанец задумацца і паправіцца. Гэтаму вучыць нас Езус і заахвочвае, каб былі мы дасканалыя, як дасканалы Айцец наш нябесны. Бо Ён любіць нас, прабачае нам нават найцяжэйшыя грахі. А мы так часта молімся: «Ойча наш… адпусці нам правіны нашы, як і мы адпускаем вінаватым нашым…»

Ці ў стане я забывацца пра сябе, надзяляючы дабротамі іншых? Няхай мне будзе дадзена ўменне пераадольваць антыпатыю да ворагаў.

Брат Ян Банькоўскі OFMCap, Польшча

ЕВАНГЕЛЛЕ

Я вам кажу не працівіцца злому

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Вы чулі, што сказана: вока за вока і зуб за зуб. А Я вам кажу не працівіцца злому. Калі хто ўдарыць цябе па правай шчацэ тваёй, падстаў яму і другую. І калі хто захоча судзіцца з табою і ўзяць у цябе кашулю, аддай яму і плашч. І калі хто цябе змусіць ісці з ім адну мілю, ідзі з ім дзве. Таму, хто просіць у цябе, дай і не адварочвайся ад таго, хто хоча пазычыць у цябе. 

Гэта слова Пана.

catholic.by

Не дазваляй сябе баламуціць, будзь адважны – чуем часам парадыу, калі апынемся пад чыімсьці націскам, калі хтосьці нас атакуе. Ёсць у сапсаванай першародным грахом прыродзе чалавека штосьці такое, што калі нас крыўдзяць, мы гатовы той самай мерай мерай адмерыць гэтаму чалавеку. Існаваў нават старазапаветны закон помсты: «Вока за вока, зуб за зуб». Калі дзіця б’е свайго равесніка, і мы запытаемся ў яго: «Чаму ты б’ешся?», – то можам пачуць адказ: «Бо ён першы пачаў». Датычыць гэта таксама крыўдных слоў, хлусні, крадзежаў і ўсякага зла, якое мы спазнаем ад іншага чалавека. Мы тады гатовыя адплаціць тым самым, часта з падвойнай сілай. А ці ж наш праціўнік становіцца потым лепшы? Хутчэй наадварот. Часцей за ўсё між намі паўстае сцяна, бывае нават на доўгія гады.

Вядомы для нашай эпохі мучанік благаслаўлёны Ежы Папялушка часта паўтараў і прымяняў у сваім жыцці словы Пана Езуса: «Зло дабром перамагаць!» Пан Езус сёння гаворыць мне нават штосьці большае: «Калі хто ўдарыць цябе па правай шчацэ тваёй, падстаў яму і другую». Па-чалавечы, здавалася б, што гэта паражэнне. Аднак Ён сам, наш Збаўца, не маючы ніякай віны, быў асуджаны як найгоршы злачынца і прыгавораны на поўную ганьбы крыжовую смерць. Ён не толькі прымае прыгавор, але і здзяйсняе найбольшую перамогу дабра над злом: пекла граху і сатаны.

Ці ў стане я прабачаць і не трымаць крыўды ў сваім сэрцы? Ці здолны я на штосьці большае ў даванні дабра тым, хто просіць? Ці становіцца Божае слова святлом на сцежцы майго жыцця?   

Брат Ян Банькоўскі OFMCap, Польшча

ЕВАНГЕЛЛЕ

Найменшае з усяго насення становіцца большым за ўсялякую зеляніну

+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.

У той час:

Езус сказаў народу: Валадарства Божае, нібы чалавек, што кідае зерне ў зямлю. І спіць, і ўстае ноччу і днём, а як зерне ўзыходзіць і расце, ён не ведае. Бо зямля прыносіць плён сама па сабе: спачатку зеляніну, потым колас, потым поўнае зерне ў коласе. Калі ж саспее плод, адразу пасылае серп, таму што настала жніво. 

І казаў: З чым параўнаем Валадарства Божае? Ці ў якой прыпавесці выявім яго? Яно — як гарчычнае зерне: калі яго сеюць ў зямлю, яно найменшае з усяго насення на зямлі. Калі ж пасеяна, узыходзіць і становіцца большым за ўсялякую зеляніну, і пускае вялікае галлё, так што пад ценем ягоным могуць хавацца птушкі нябесныя. 

У многіх такіх прыпавесцях прапаведаваў ім слова, колькі яны маглі слухаць. І без прыпавесці не казаў ім, а сваім вучням сам-насам тлумачыў усё. 

Гэта слова Пана.

catholic.by

Калі я быў малы, то часта паглядаў на маму з татам і хацеў быць вялікім, як яны. Часам можа нават станавіўся на пальчыкі і казаў: «Глядзіце, які я ўжо вялікі!» Ішлі, аднак, дні, тыдні, месяцы, гады – і сталася так, як з тым зернем, пра якое кажа Пан Езус: «І спіць, і ўстае ноччу і днём, а як зерне ўзыходзіць і расце, ён не ведае». А можа, я ўжо дастаткова вырас?

Ці пра фізічны рост гаворыць Езус мне, аднаму з кандыдатаў ў Божае Валадарства? Езус, нібы той сейбіт, кіруе да мяне слова Божае. Гэтае слова, калі б нават было малое, як гарчычнае зерне, калі прымаецца мной быццам урадлівай зямлёю, павінна вырасці, як карыснае дрэва, якое дае цудоўныя плады, а ў яго галінах гняздзяцца птушкі нябесныя.

Сёння, калі ўжо дасягнуў фізічны рост, па-ранейшаму прагну быць кімсьці вялікім, мудрым – як Той, хто мяне сфарміраваў. «Таму будзьце дасканалымі, як дасканалы Айцец ваш Нябесны». (Мц 5, 48) Учыні, Пане, каб я быў тым карысным дрэвам, карані якога чэрпаюць з крыніцы Тваёй ласкі. Каб быў я справядлівы перад Тваім абліччам. Няхай споўняцца ў маім жыцці словы Псальму: «Справядлівы заквітнее, як пальма, вырасце, быццам кедр на Лібане. Пасаджаныя ў доме Пана, яны заквітнеюць на дзядзінцах нашага Бога. Нават у старасці яны будуць пладавітыя, сакавітыя і свежыя».

Ці адчуваю я ў сабе патрэбу духоўнага ўзрастання? Ці з’яўляюся я добра апрацаванай глебай для прыняцця Божага слова? Ці клапачуся пра ўзрастанне Божага слова ў маім жыцці?

Брат Ян Банькоўскі OFMCap, Польшча

ЕВАНГЕЛЛЕ

Я ж кажу вам: не прысягайце наогул

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Вы чулі, што сказана было продкам: Не прысягай фальшыва, а выконвай перад Богам прысягі свае. Я ж кажу вам: не прысягайце наогул: ні небам, бо гэта пасад Божы; ні зямлёю, бо гэта  падножжа ног Ягоных; ні Ерузалемам, бо гэта горад вялікага Караля. Ні галавою сваёй не прысягай, бо не можаш  ніводнага воласа зрабіць белым або чорным.

І няхай будзе слова вашае «так-так», «не-не». А што звыш гэтага, тое ад злога.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Чалавек Старога Запавету, калі прысягаў, то заклікаў Бога быць сведкам. Такім чынам ён браў на сябе абвязак выканаць абяцанне, не кажучы ўжо пра тое, што нельга было заклікаць Бога як сведку, калі чалавек  не казаў праўду. Хрыстус жа ўвогуле не дазваляе прысягаць. Каб не было ніякіх сумненняў, якіх сфер жыцця гэтая забарона датычыць, Ён называе розныя спосабы прысягі. Нельга прысягаць ні небам, ні зямлёю, ні Ерузалемам ні нават уласнаю галавою. Усе гэтыя прысягі, хоць не ўзгадваецца ў іх Божае імя, з’яўляюцца, аднак, заклікам да самога Бога; бо неба – гэта ж месца прабывання, Божы трон, бо Ерузалем – гэта горад, які Бог асабліва ўпадабаў, зямля – гэта падножжа, таму ўласнасць Бога, галава – тут гаворыцца пра узрост жыцця, пазначаны сівізной – гэта таксама Бог вырашае, а не чалавек.

Паводле: Komentarz praktyczny do Nowego Testamentu; Bp K. Romaniuk, O. A. Jankowski OSB, Ks. L. Stachowiak.