ЕВАНГЕЛЛЕ

Намагаліся схапіць Яго, але яшчэ не настаў Ягоны час

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У той час:

Езус хадзіў па Галілеі. Ён не хацеў хадзіць па Юдэі, бо юдэі намагаліся забіць Яго.

Набліжалася юдэйскае свята Шатроў. Калі браты Ягоныя пайшлі на свята, тады і Ён пайшоў, аднак не адкрыта, а як бы патаемна.

Некаторыя з жыхароў Ерузалема казалі: Ці не той гэта, якога шукаюць, каб забіць? I вось Ён гаворыць адкрыта, і нічога не кажуць Яму. Можа кіраўнікі на самой справе пераканаліся, што Ён Месія? Але мы ведаем Яго, адкуль Ён, а калі прыйдзе Месія, то ніхто не будзе ведаць, адкуль Ён.

Тады Езус, які навучаў ў святыні, усклікнуў, кажучы: I Мяне ведаеце, і ведаеце адкуль Я. Але Я прыйшоў не сам ад сябе; і праўдзівы той, хто паслаў Мяне, якога вы не ведаеце. Я ведаю Яго, бо Я ад Яго, і Ён паслаў Мяне.

I намагаліся схапіць Яго, але ніхто не ўсклаў на Яго рукі, бо яшчэ не настаў Ягоны час.

Гэта слова Пана.

Catholic.by

Калісьці кардыналу Ёзэфу Рацынгеру заходне-еўрапейскія ліберальныя журналісты стварылі вобраз такога «суровага немца», адлюстраваннем чаго была нават мянушка Panzer-Kardinal (браніраваны кардынал). Адзін з нашых братоў капуцынаў расказваў, як яму пашчасціла сустрэцца з новаабраным тады папам, Бэнэдыктам XVI. Той брат ішоў на аўдыенцыю, несучы ў сабе вось гэты медыйны вобраз строгага ватыканскага чыноўніка. Аднак калі сустрэўся з ім асабіста, калі пачуў ужывую ягоны голас, калі ўбачыў ягоныя жэсты, то з’явілася нават невялікае сумненне, ці гэта сапраўды перад ім папа Бэнэдыкт XVI. Ён убачыў перад сабою вельмі сціплага, ціхага чалавека, які ніяк не падыходзіў да таго вобразу.

            Жыхары Ерузалема неслі ў сабе гатовы вобраз Месіі, сфармаваны, з аднаго боку, старадаўнімі прароцтвамі, а з другога боку, шматлікімі фальклорнымі паданнямі і чуткамі. Вось, напрыклад, юдэі казалі: «Калі прыйдзе Месія, то ніхто не будзе ведаць, адкуль Ён». Таму калі яны сустрэлі Езуса, пра Якога ведалі, што Ён з Галілеі і нават ведалі Ягоных сваякоў, то ім было складана паверыць, што перад імі сапраўды Месія. І многія гэтую цяжкасць, на жаль, так і не пераадолелі.

            Езус на гэтую іхнюю ўпартасць адрэагаваў наступнымі словамі: «I Мяне ведаеце, і ведаеце адкуль Я [маецца на ўвазе Яго зямное паходжанне]. Але Я прыйшоў не сам ад сябе; і праўдзівы той, хто паслаў Мяне, якога вы не ведаеце. Я ведаю Яго, бо Я ад Яго, і Ён паслаў Мяне». У гэтых сказах варта падкрэсліць фактычнае няведанне юдэямі Бога, хоць яны думалі, што ведаюць Яго. Вось адкуль гэты бунт у адносінах да Езуса.

Можа і я, сучасны чалавек, таксама бунтуюся на Бога, калі гляджу, напрыклад, на свае няспоўненыя капрызы ці на зло і несправядлівасць у свеце. Паводле нейкіх маіх наіўных уяўленняў Бог павінен быў неяк інакш дзейнічаць... А можа гэта з уяўленнямі штосьці не так? Адзіны спосаб пераадолець гэтую цяжкасць – прызнаць, што Бога па-сапраўднаму акрэсліваюць не мае ўяўленні пра Яго, а Езус, Які сапраўды ведае Яго знутры. Езус – гэта адзіны шанец на тое, каб няведанне стала ведамі. Ён – адзіны Выказнік Бога. Тады стане магчымым супакой паміж мною і Богам.

            Можа, і ў мяне былі ўнутраныя бунты супраць Бога? Ці адбылося маё прымірэнне з Ім?

            Адкуль або ад каго я чэрпаю свае ўяўленні пра Бога?

            Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Майсей — вось абвінаваўца ваш, на якога вы спадзеяцеся

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У той час:

Езус сказаў юдэям: Калі б Я сведчыў пра самога сябе, то сведчанне Маё не было б праўдзівае. Але ёсць іншы, хто сведчыць пра Мяне. І Я ведаю, што праўдзівае сведчанне, якім ён сведчыць пра Мяне.

Вы пасылалі да Яна, і ён засведчыў аб праўдзе. Я ж не ад чалавека прымаю сведчанне, але кажу гэта, каб вы былі збаўленыя. Ён быў светачам, які гарэў і свяціў, а вы хацелі нейкі час парадавацца пры святле ягоным.
Я ж маю сведчанне большае за Янава. Бо справы, якія Айцец даў Мне здзейсніць, тыя справы, якія раблю, сведчаць пра Мяне, што Айцец паслаў Мяне. І Айцец, які паслаў Мяне, сам засведчыў пра Мяне. Вы ніколі не чулі голасу Ягонага, і не бачылі аблічча  Яго; і не маеце слова Ягонага, якое б жыло ў вас, бо не верыце ў таго, каго Ён паслаў.

Вы даследуеце Пісанне, бо думаеце, што ў ім вы маеце жыццё вечнае; а яны і ёсць тым, што сведчыць пра Мяне. Але вы не хочаце прыйсці да Мяне, каб мець жыццё.

Я не прымаю славы ад людзей, але ведаю, што вы не маеце ў сабе любові Божай. Я прыйшоў у імя Айца Майго, і вы не прымаеце Мяне. Калі б іншы прыйшоў ва ўласнае імя, вы прынялі б яго. Як вы можаце верыць, калі прымаеце славу адзін ад аднаго, а славы, якая паходзіць ад адзінага Бога, не шукаеце?

Не думайце, што Я буду абвінавачваць вас перад Айцом. Майсей – вось абвінаваўца ваш, на якога вы спадзеяцеся. Бо калі б вы верылі Майсею, паверылі б і Мне, бо ён пісаў пра Мяне. А калі не верыце пісанням ягоным, як паверыце Маім словам?

Гэта слова Пана.

 Catholic.by

Столькі ў нас прагненняў, столькі глыбокіх імкненняў! Нават з цяжкасцю верыцца, што любое з іх і ўсе разам можа споўніць Бог. Ён можа і хоча насыціць любы наш голад. Толькі не заўсёды Бог хоча рабіць гэта такім чынам, як мы сабе гэта ўяўляем. Таму часта мы ўпарта трымаемся за ўласны рэцэпт шчасця. Аднак па сапраўднаму шчаслівы той, хто даверыцца Богу і Ягонай мудрасці, гэта значыць — паверыць, што Божы план заўсёды ідэальны.

У юдэяў, сучаснікаў Езуса, таксама былі свае мары: яны хацелі быць шчаслівымі, паспяховымі, хацелі пазнаць Бога, дачакацца нарэшце Месію. Напэўна, у іх было яшчэ шмат іншых прыгожых і добрых прагненняў. Калі ж Бог і доўгачаканы Месія прыйшоў да іх ва ўласнай асобе, то аказалася, што яны гэта інакш сабе ўяўлялі. Ён так і не змясціўся ў іхніх квадратных схемах.

Варта і нам ўсведамляць сабе магчымыя стэрэатыпы, якія затарможваюць, а можа і блакіруюць наша развіццё. Без такога ўсведамлення людзі навокал ніколі нас не здзівяць чымсьці неверагодным, чымсьці новым. Без такой свабоды не здзівіць нас нават Бог, хоць Ён вельмі чакае ад нас такой магчымасці.

Калі я прыходжу да Бога з нейкай сваёй праблемай, то ці гатовы прыняць Ягоны варыянт яе рашэння?

Сутыкнуўшыся з кімсьці або чымсьці для мяне дагэтуль невядомым, ці дапускаю я верагоднасць, што гэта можа мяне ўзбагаціць?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Як Айцец уваскрашае мёртвых і ажыўляе іх, так і Сын ажыўляе тых, каго хоча 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У той час:

Езус адказаў юдэям: Айцец Мой дзейнічае дагэтуль, і Я дзейнічаю. За гэта юдэі яшчэ больш намагаліся забіць Яго, бо Ён не толькі парушаў шабат, але таксама называў Бога ўласным Айцом, робячы сябе роўным Богу. 

Тады Езус сказаў ім у адказ: Сапраўды, сапраўды кажу вам: Сын нічога не можа рабіць сам ад сябе, калі не ўбачыць Айца, які робіць. Бо што робіць Ён, тое і Сын робіць падобным чынам. Бо Айцец любіць Сына і паказвае Яму ўсё, што сам робіць, і пакажа Яму справы большыя, чым гэта, каб вы дзівіліся.

Бо, як Айцец уваскрашае мёртвых і ажыўляе іх, так і Сын ажыўляе тых, каго хоча. Бо Айцец нікога не судзіць, але ўвесь суд аддаў Сыну, каб усе шанавалі Сына, як шануюць Айца. Хто не шануе Сына, той не шануе Айца, які паслаў Яго. 

Сапраўды, сапраўды кажу вам: Хто слухае Маё слова і верыць у таго, хто паслаў Мяне, мае жыццё вечнае і не прыходзіць на суд, але перайшоў ад смерці да жыцця. 

Сапраўды, сапраўды кажу вам: надыходзіць гадзіна, і ўжо настала, калі мёртвыя пачуюць голас Сына Божага, і тыя, хто пачуе, будуць жыць.

Бо, як Айцец мае ў сабе жыццё, так і Сыну даў мець жыццё ў сабе. І даў Яму ўладу вяршыць суд, бо Ён Сын Чалавечы.

Не здзіўляйцеся гэтаму, таму што надыходзіць гадзіна, калі ўсе, хто ў магілах, пачуюць голас Ягоны. І тыя, хто чыніў дабро, уваскрэснуць для жыцця, а тыя, хто рабіў зло, уваскрэснуць для асуджэння.

Я нічога не магу рабіць ад сябе. Як чую, так суджу, і суд Мой справядлівы, бо Я не шукаю сваёй волі, але волі таго, хто паслаў Мяне.

Гэта слова Пана.

 Catholic.by

У старажытнасці гандлёвыя ці дзяржаўныя зносіны досыць моцна адрозніваліся ад сучасных. Сын купца ці караля меў усю ўладу свайго бацькі. Гэта нашмат большыя паўнамоцтвы, чым сёння, напрыклад, у намесніка дырэктара якога-небудзь прадпрыемства ці міністра замежных спраў пэўнай краіны. Калі хтосьці звяртаўся да сына купца або прынца нейкай дзяржавы, то мог з ім вырашаць любыя пытанні, як з самім купцом або каралём. Менавіта такое разуменне было ў юдэяў, якія чулі словы Езуса: «Айцец Мой дзейнічае дагэтуль, і Я дзейнічаю». Таму юдэі правільна зразумелі словы Езуса, што Ён — Бог. Аднак не паверылі Яму, і таму самі сябе залічылі ў бязбожнікі. «Хто не шануе Сына, той не шануе Айца, які паслаў Яго».

            На гэты дыялог юдэяў з Езусам трэба яшчэ паглядзець у кантэксце ўсёй Ягонай місіі. Езус з Назарэту — гэта адзіная і выключная магчымасць для людзей сустрэцца з сапраўдным Богам. Езус Хрыстус і ёсць Бог, даступны у сваім целе, каб быць для нас адзінай дарогай да Бога (Ян 10, 7-10. 14, 6-7). Іншых шляхоў да Бога проста не існуе. Гэта значыць, што і іншых магчымасцяў атрымаць жыццё таксама не існуе. «Сапраўды, сапраўды кажу вам: Хто слухае Маё слова і верыць у таго, хто паслаў Мяне, мае жыццё вечнае і не прыходзіць на суд, але перайшоў ад смерці да жыцця».

            Многія сучасныя людзі, на жаль, паддаюцца ілюзіі кшталту: «Мне для кантакту з Богам пасрэднікі не патрэбны», «Бог – так, Касцёл – не», «Я ў душы або на прыродзе Бога сустракаю самастойна». Падобна, як юдэі глядзелі на Езуса, а бачылі толькі чалавека, так і сучасныя «натуралісты» глядзяць на Касцёл, містычнае Цела Хрыста, а бачаць рэлігійную арганізацыю. У выніку адныя і другія фактычна становяцца бязбожнікамі і не маюць у сабе жыцця. Шкада, бо гэта хоць і адзіная, але надзейная Дарога.

            Ці задумваюся я пра сваё жыццё пасля смерці?

            Ці прымаю я ўдзел ў жыцці Касцёла (сакрамэнты, супольнае слуханне слова Божага, дабрачынная дзейнасць і інш.)?

            Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва

ЕВАНГЕЛЛЕ

І адразу выздаравеў той чалавек 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

Было юдэйскае свята, і Езус прыйшоў у Ерузалем.

А ў Ерузалеме, каля Авечай Брамы ёсць купальня, якая па-габрэйску называецца Бэтэзда і якая мае пяць бабінцаў. У іх ляжала мноства хворых, сляпых, кульгавых, паралізаваных.

Быў там адзін чалавек, які хварэў трыццаць восем гадоў. Калі Езус убачыў, што ён ляжыць, і даведаўся, што ён хварэе ўжо доўгі час, кажа яму: Ці хочаш быць аздароўленым?

Хворы адказаў Яму: Пане, я не маю чалавека, які апусціў бы мяне ў купальню, калі ўзварушыцца вада. Пакуль я іду, іншы ўжо сыходзіць перада мною.                   

Езус кажа яму: Устань, вазьмі ложа сваё і хадзі. І адразу выздаравеў той чалавек, узяў ложа сваё і пачаў хадзіць.                                      

А ў гэты дзень быў шабат. Таму юдэі сказалі аздароўленаму:

Сёння шабат, нельга табе насіць тваё ложа.

Ён адказаў ім: Той, хто аздаравіў мяне, сказаў мне: вазьмі ложа сваё і хадзі. У яго спыталіся: Хто той чалавек, які сказаў табе: вазьмі і хадзі? Але аздароўлены не ведаў, хто гэта быў, бо Езус знік у натоўпе, які быў у гэтым  месцы.

Потым Езус знайшоў яго ў святыні і сказаў яму: Вось ты выздаравеў. Не грашы больш, каб не здарылася з табою чаго горшага. Чалавек гэты пайшоў, расказаў юдэям, што гэта Езус аздаравіў яго. Таму юдэі пераследавалі Езуса, бо Ён зрабіў гэта ў шабат.

Гэта слова Пана.

 Catholic.by

Калі ізраэльскія разведчыкі на чале з Калебам вярнуліся пасля разведкі ў зямлі абяцанай (Дрг 1, 22-36.), шматлікія ізраэліты не пранікліся іх апавяданнем пра прыгажосць той краіны. Наадварот, яны спалохаліся цяжкасцяў, якія іх чакалі ў новай зямлі. Таму на трыццаць восьмым годзе вандроўкі яны памерлі (Дрг 2, 14-15), так і не ўвайшоўшы ў зямлю абяцаную.

Нешта падобнае адбылося і з гэтым хворым, якога пасля трыццаці васьмі год аздаравіў Езус. Аднак падабенства тут не толькі ў лічбах. Гэты чалавек, нягледзячы на тое, што праз цуд аздараўлення мог збудаваць трывалую еднасць з Богам, застаўся ўсё ж дастаткова абыякавым да Езуса. Цуд аздараўлення ён не ўспрыняў як знак Божай прысутнасці ў Езусе. Сведчыць пра гэта той факт, што ён не бароніць Езуса ад выразных нападкаў з боку юдэяў, калі тыя асуджаюць Хрыста. Зусім інакш было з большасцю іншых аздароўленых Хрыстом: напрыклад, з прыдворным, якому Езус аздаравіў сына (Ян 4, 53), або са сляпым ад нараджэння (Ян 9, 35-38). Для іх цуды Езуса сталі толькі пачаткам сапраўдных дабротаў. Можам вобразна сказаць, што яны атрымалі ад Езуса сваю «зямлю абяцаную», якая бясконца пераўзыходзіць фізічнае аздараўленне. Гэты ж хворы, хоць і быў фізічна аздароўлены, аднак, на трыццаць восьмым годзе сваіх пакутаў, не здолеў распазнаць часу адведзінаў сваіх (пар. Лк 19, 44).

Бог часта наведвае нас і дае нам шмат шанцаў на тое, каб мы усім сэрцам прыхінуліся да Яго. Часта з намі здараюцца падзеі, якія выглядаюць, як цуды, і іх можна інтэпрэтаваць па-рознаму: як прадукт нашай кемлівасці ці ўмення неяк у жыцці «круціцца», ці проста як удалую выпадковасць. Але калі мы здолеем заўважаць знакі міласэрнага Божага Провіду, што моцна з’яднае нас з Богам, тады мы не затрымаемся на сваім «трыццаць восьмым годзе», а атрымаем ад Бога ўсё, што Ён прагне нам даць.

Як мяне сфармавалі розныя жыццёвыя цяжкасці? Навучылі самаўпэўненасці? Можа, учынілі мяне суровым да сябе ці да іншых? Ці паказалі, што Бог клапоціцца і дае больш, чым я спадзяваўся?

 Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Ідзі, сын твой жывы 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У той час:

Езус выйшаў з Самарыі і накіраваўся ў Галілею. Бо сам Езус сведчыў, што прарок не мае пашаны ва ўласнай бацькаўшчыне. Калі ж прыйшлі ў Галілею, то галілейцы прынялі Яго, убачыўшы ўсё, што Ён зрабіў у Ерузалеме на свята, бо і яны хадзілі на свята.  

Так Езус зноў прыйшоў у Кану Галілейскую, дзе перамяніў ваду ў віно. У Кафарнауме быў адзін прыдворны, у якога хварэў сын. Пачуўшы, што Езус прыйшоў з Юдэі ў Галілею, ён прыйшоў да Яго і прасіў прыйсці і вылечыць ягонага сына, які паміраў. 

Езус жа сказаў яму: Калі не ўбачыце знакаў і цудаў, не паверыце. 

Прыдворны кажа Яму: Пане, прыйдзі, пакуль не памерла дзіця маё. 

Езус адказаў яму: Ідзі, сын твой жывы. Чалавек гэты паверыў слову, якое сказаў яму Езус, і пайшоў.  Па дарозе сустрэлі яго слугі ягоныя і сказалі, што сын ягоны жывы. Тады распытваў іх, аб якой гадзіне яму палепшала? Яму сказалі: Учора а сёмай гадзіне гарачка пакінула яго. Тады бацька зразумеў, што гэта была тая самая гадзіна, калі Езус сказаў яму: Жывы сын твой. І паверыў ён сам і ўвесь дом ягоны. 

Гэта быў другі цуд, які ўчыніў Езус, вярнуўшыся з Юдэі ў Галілею.

Гэта слова Пана.

 Catholic.by

Евангеліст Ян апісвае другі цуд, здзейснены Езусам ў Галілеі пасля перамянення вады ў віно падчас вяселля ў Кане. Вынікам таго цуду, як і належыць, стала тое, што ў Хрыста паверылі Ягоныя вучні. Аднак слугі на вяселлі засяродзіліся толькі на колькасці віна, а большасць гасцей не заўважыла нават і гэтага. Таму другі цуд у Галілеі пачынаецца з далікатнага папроку Езуса: «Калі не ўбачыце знакаў і цудаў, не паверыце». Вядома, што недастаткова проста бачыць знакі, якія дае Бог. Каб не былі яны для нас пустой сенсацыяй ці магіяй, трэба каб знакі спрыялі нам у прыняцці Езуса як Збаўцы і Пана.

Прыклад гэтага прыдворнага, які прыйшоў да Езуса з просьбай аб цудзе, яскрава паказвае, што чалавек можа і павінен пераадолець дзівоснасць Божых знакаў, каб Бог мог надзяліць яго яшчэ большымі дабротамі. Гэтую кароткую гісторыю Евангеліст Ян завяршае радаснымі словамі: «І паверыў ён сам [прыдворны] і ўвесь дом ягоны».

Гэтая гісторыя вельмі павучальная, і з яе вынікаюць як мінінум дзве праўды. Па-першае, калі прыбягаем да Бога са сваёй трывогай, а дзесьці ў глыбіні сэрца сядзіць такое жаданне, маўляў, «Божа, вырашы гэтае пытанне — і можаш быць свабодны», то гэта азначае, што мы моцна недаацэньваем Божую шчодрасць. Бог не проста хоча нас здзівіць сваім цудам або выручыць у бядзе, Ён хоча, каб мы назаўсёды паверылі Яму і сталі з Ім па-сапраўднаму блізкімі. У іншым выпадку цуд не мае сэнсу. Па-другое, калі чуем пра нейкага народнага «аздаравіцеля», які таямнічымі шаптаннямі «лечыць» ад хваробаў, то варта прыглядзецца, што адбываецца з яго пацыентамі пасля такіх сеансаў. Яны набліжаюцца да Бога, да святых сакрамэнтаў, да малітвы? Калі не, то не Божы гэта «цуд», і гэта не лячэнне, а небяспечны падман.

Ці не паддаюся я спакусе сенсансацыі ў пошуках цудаў або надзвычайных прыватных аб’яўленняў?

Якія знакі сваёй любові Бог мне паказвае? Ці дапамаглі яны мне мацней прывязацца да Яго?

Ці ёсць ува мне ўдзячнасць Богу і прывязанасць да Яго, як вынік «вялікіх рэчаў, якія ўчыніў мне Усемагутны»? (пар. Лк 1,49)

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Бог паслаў Сына, каб свет быў збаўлены праз Яго

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

Езус сказаў Нікадэму: 

Як Майсей узвысіў змяю ў пустыні, так павінен быць узвышаны Сын Чалавечы, каб кожны, хто верыць у Яго меў жыццё вечнае. Бо так палюбіў Бог свет, што аддаў Сына свайго Адзінароднага, каб кожны, хто верыць у Яго, не загінуў, але меў жыццё вечнае. Бо не паслаў Бог Сына свайго ў свет, каб судзіць свет, але каб свет быў збаўлены праз Яго. Хто верыць у Яго, не будзе асуджаны, а хто не верыць, той ужо асуджаны, таму што не паверыў у імя Адзінароднага Сына Божага. 

А суд у тым, што святло прыйшло на свет, але людзі больш палюбілі цемру, чым святло, бо ўчынкі іхнія былі дрэннымі. Таму кожны, хто чыніць зло, ненавідзіць святло і не ідзе да святла, каб не адкрыліся яго дрэнныя ўчынкі. А хто паступае па праўдзе, ідзе да святла, каб яўнымі былі ўчынкі ягоныя, бо яны здзейсненыя ў Богу.

Гэта слова Пана.

 Catholic.by

Хораша, калі чалавек у словах выказвае сваю любоў да іншага чалавека. Яшчэ лепш, калі любоў выражаецца штодзённымі ўчынкамі. Але найглыбей любоў можна выразіць, калі аддаеш любімай асобе ўсяго сябе. Езус кажа: «Так палюбіў Бог свет, што аддаў Сына свайго Адзінароднага», — гэта значыць, што Бог напачатку прамовіў да нас ўцелаўлёным Словам любові (Ян 1, 1). Затым Ён здзяйсняе для нас безліч канкрэтных ўчынкаў любові. І нарэшце, увянчаннем гэтай любові становіцца ўзвышэнне Езуса на крыжы, дзе Ён аддае людзям ужо ўсяго Сябе, сваё жыццё.

Калі ў нашым сямейным, святарскім ці манаскім жыцці штосьці ідзе не так, то, верагодна, між намі не хапае словаў ці ўчынкаў, якія выражаюць любоў. Гэта бяда, якая крадзе ў нас прыгажосць жыцця, а часам і наогул жаданне жыць. Таму Езус, хочучы, каб мы не загінулі, але ўсё ж такі мелі жыццё вечнае, запрашае сёння адвесці позірк ад уласных інтарэсаў і паглядзець на Яго, узвышанага на крыжы. Гэта адзіны ратунак для нас, каб не загінуць ад эгаізму. Як Бог аддаў свету свайго Сына, гэта значыць усяго Сябе, так і нашая любоў у сям’і ці супольнасці толькі тады будзе сапраўднай, калі мы згодзімся нашым любімым аддаць усё, ў тым ліку і ўсё сваё жыццё.

Калі ў мяне здараецца канфлікт з іншымі, з чаго ён часцей за ўсё пачынаецца?

Ёсць многа нагодаў на працягу дня «глянуць» на крыж: знак крыжа, якім ахінаю сябе, пачынаючы малітву, або на крыжык, які нашу на грудзях, або крыж на вежы касцёла, які бачу, ідучы праз горад. Ці разумею я, што Бог прамаўляе да мяне праз гэты знак?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Мытнік пайшоў у дом свой апраўданы, а не фарысей

+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.

У той час:

Езус расказаў такую прыпавесць некаторым упэўненым у сваёй праведнасці, якія пагарджалі іншымі: Два чалавекі зайшлі ў святыню памаліцца; адзін фарысей, а другі мытнік. Фарысей, стаўшы, маліўся сам сабе так: Божа, дзякую Табе, што я не такі, як іншыя людзі, рабаўнікі, несправядлівыя, распуснікі або як гэты мытнік. Пашчуся два разы на тыдзень, даю дзесяціну з усяго, што набываю. 

А мытнік, стоячы воддаль, не адважваўся нават падняць вачэй да неба, але, б’ючы сябе ў грудзі, казаў: Божа, будзь міласцівы да мяне, грэшніка. 

Кажу вам, што менавіта гэты пайшоў у дом свой апраўданы, а не той, бо кожны, хто ўзвышае самога сябе, прыніжаны будзе, а хто прыніжае сябе, узвысіцца.

Гэта слова Пана.

 Catholic.by

«Міласэрнасці хачу, а не ахвяры, пазнання Бога, а не ўсеспалення». Бог прагне міласэрнасці і хоча, каб мы Яго пазнавалі. На малітве мы выказваем сваю любоў і пазнаём Бога, хто Ён і які Ён. Аднак малітва становіцца таксама прасторай пазнання самога сябе.

Пасля таго, як Хрыстус расказаў прыпавесць пра несправядлівага суддзю, які паддаўся просьбам удавы і абараніў яе, Ён задаў таксама пытанне: «Аднак Сын Чалавечы, прыйшоўшы, ці знойдзе веру на зямлі?» Выразам веры з’яўляецца малітва. Таму, калі Сын Чалавечы прыйдзе на зямлю, ці знойдзе яшчэ каго-небудзь, хто ўмее маліцца?

У прыпавесці Хрыста мы сустракаемся з дзвюма асобамі: фарысеем, які павінен умець маліцца, якога вучылі малітве, і мытнікам. Фарысей пачынае з малітвы падзякі за тое, што праведны і не грашыць: злодзеі сквапныя, таму рабуюць іншых, злачынцы не захоўваюць закон, бо клапоцяцца толькі пра ўласныя інтарэсы, а чужаложнікі няверныя сваім жонкам, бо не пануюць над сваёй пажадлівасцю. Мытніка фарысей не ведае. Ён бачыць мытніка, але невядома, рабуе ён іншых ці бярэ столькі, колькі яму загадалі. Невядома, захоўвае ён закон ці не. Фарысей яго асуджае, прызнае сябе лепшым, бязгрэшным, праведным, а гэтым чалавекам пагарджае. Фарысей не лічыць, што яму патрэбна навяртанне, ён навернуты.

Мытнік таксама стаіць на нагах, ён не на каленях. Толькі стаіць ён далёка ад сярэдзіны святыні. Стоячы, не асмельваецца вочы падняць у бок неба, бо сорамна яму знаходзіцца ў месцы прысутнасці Святога Бога. Адзінае, што можа рабіць мытнік у прысутнасці Бога — гэта біць сябе ў грудзі (жэст пакаяння) і выказваць сваю грэшнасць: «Божа, будзь міласцівы да мяне, грэшніка». Ён не разглядае іншых, а глядзіць на ўласныя грахі і ў святле Божай святасці каецца за іх. Ён таму і адыйшоў апраўданы Богам, што сам сябе не апраўдваў, а спадзяваўся, што Бог яго апраўдае. Мытнік не давяраў сваім учынкам і сваёй праведнасці. Ён скарыўся перад Богам, каб у пакоры пазнаць Яго святасць. У гэтым і заключаецца вера, якую будзе шукаць Хрыстус, калі прыйдзе.

Колькі ў табе самаўпэўненасці? Ці не спадзяешся ты на сваю праведнасць?

Што цябе пабуджае да малітвы? Што твая малітва выражае?

Ці судзіш ты людзей на малітве?

Якім чынам Божая прысутнасць дапамагае табе пазнаць самога сябе?

Брат Юліуш Пырэк OFMCap, Польшча

ЕВАНГЕЛЛЕ

Пан Бог наш — Пан адзіны; любі Яго

+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.

У той час:

Адзін кніжнік, падышоў да Езуса і спытаўся ў Яго: Якая запаведзь першая з усіх? Езус адказаў: Першая такая: слухай, Ізраэль, Пан Бог наш — Пан адзіны; любі Пана Бога твайго ўсім сэрцам тваім, і ўсёю душою тваёю, і ўсім розумам тваім, і ўсёй моцаю тваёй. Другая: Любі бліжняга твайго, як самога сябе. Няма іншай запаведзі, большай за гэтыя.

І сказаў Яму кніжнік: Добра, Настаўнік, Ты праўду сказаў, што ёсць адзін і няма іншага, апроч Яго. Любіць Яго ўсім сэрцам, і ўсім розумам, і ўсёю душою, і ўсёю моцаю; і любіць бліжняга, як самога сябе — гэта больш за ўсе ахвяры і ўсеспаленні. Езус, убачыўшы, што той разумна адказвае, сказаў яму: Недалёка ты ад Валадарства Божага. І ніхто ўжо больш не адважваўся пытацца ў Яго.

Гэта слова Пана.

 Catholic.by

Кніжнік пачуў, як Езус абвясціў, што Бог ёсць Богам жывых, а не памерлых. У адказ на «загадку», чыёй жонкай будзе ў раі жанчына, якая мела сем мужоў, Хрыстус сказаў: «Ці не таму памыляецеся, што не ведаеце ні Пісання, ні моцы Божай? Бо калі ўваскрэснуць, не будуць ні жаніцца, ні выходзіць замуж, але будуць як анёлы ў нябёсах. А наконт таго, што мёртвыя ўваскрэснуць, ці не чыталі вы ў кнізе Майсея, як Бог з цярновага куста прамаўляў да яго, кажучы: “Я Бог Абрагама, Бог Ісаака і Якуба”? Бог не ёсць Богам мёртвых, але жывых! Таму вы моцна памыляецеся».

Чаму кніжнік запытаўся, якая запаведзь найбольшая? Справа ў тым, што ў юдэяў 613 запаведзяў і ад часу, калі іх акрэслілі, яны ўсцяж вялі спрэчкі, якія з іх найважнейшыя. Першая запаведзь сярод усіх азначае, што з яе вынікаюць усе іншыя. Выкананне гэтай запаведзі дазваляе захаваць увесь закон. Запомніць усе 613 запаведзяў складана, таму засваенне адной найважнейшай спрашчае заданне.

Першая запаведзь — «Слухай, Ізраэль». Менавіта ад слухання прыходзіць любоў усім сэрцам, усёй душою, усім розумам і ўсімі сіламі, таму што Бог адзіны варты такой адданасці. Дзякуючы гэтай любові да Бога мы адкрываем другую запаведзь, якая «правярае» выканенне першай: любі бліжняга, як сябе самога. Менавіта калі слухаеш Бога, то ведаеш, як любіць самога сябе, а значыць — як любіць і бліжняга. Часам ты сам для сябе з’яўляешся перашкодай, калі, напрыклад, не можаш сабе прабачыць, а як тады ў адносінах да іншага?  Любоў да самога сябе, ажно да ступені любові да ворагаў, заключана ў першай запаведзі. Любіць бліжняга трэба не толькі тады, калі ён да цябе добры, але і тады, калі ён цябе крыўдзіць. Немагчыма, аднак, любіць бліжняга без апоры на запаведзь «Слухай, Ізраэль». Таму абедзьве запаведзі ўзаемна тлумачаць сябе.

Кніжнік падкрэсліў, што любоў да Бога і бліжняга каштоўная значна больш, чым усе ўсеспаленні і ахвяры, якія складаліся ў Ерузалемскай святыні. Такім чынам, на першым месцы ставіцца ўнутраны культ Бога. Што не азначае, быццам усеспаленні і ахвяры страцілі сваё значэнне. Яны напаўняюцца значэннем пры ўмове любові ў сэрцы чалавека.

Тое, чаго хоча Бог, — гэта разумнае дзеянне чалавека, які свабодна любіць Яго ўсім сэрцам, усёй душою, усім розумам і ўсімі сваімі сіламі, якія ёсць ўнутры яго, у тым ліку ірацыянальнымі сіламі: запалам, жаданнямі і прагненнямі.

Па чым ты пазнаеш, што любіш бліжняга як сябе самога?

Чаму панаванне над сабой звязанае з любоўю да Бога і бліжняга?

Брат Юліуш Пырэк OFMCap, Польшча

ЕВАНГЕЛЛЕ

Хто не са Мною, той супраць Мяне

+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.

У той час:

Езус выганяў злога духа нематы. А калі злы дух выйшаў, нямы чалавек загаварыў, і людзі здзівіліся. Але некаторыя з іх казалі: Ён выганяе дэманаў сілаю Бэльзэбула, князя дэманаў. А іншыя, выпрабоўваючы, патрабавалі ад яго знаку з неба.

Але Ён, ведаючы іх думкі, сказаў ім: Усялякае валадарства, якое падзялілася ў самім сабе, спусташаецца, і дом падае на дом. Калі ж і сатана раздзяліўся ў сабе, як устаіць валадарства ягонае? Вы ж кажаце, што Я сілаю Бэльзэбула выганяю злых духаў. А калі Я сілаю Бэльзэбула выганяю злых духаў, то сыны вашыя сілаю каго выганяюць іх? Таму яны будуць вашымі суддзямі. Калі Я пальцам Божым выганяю злых духаў, то прыйшло да вас Божае Валадарства. Калі ўзброены асілак пільнуе свой двор, у бяспецы маёнтак ягоны. Калі ж мацнейшы за яго нападзе і пераможа яго, то возьме ўсю зброю яго, на якую той спадзяваўся, і раздасць здабычу сваю. Хто не са Мною, той супраць Мяне, і хто не збірае са Мною, той раскідвае.

Гэта слова Пана.

 Catholic.by

Валадарства зла эфектыўна наладжанае і непадзеленае ў сабе, таму нельга недаацэньваць яго сілу. Калі недаацэньваеш праціўніка, то можаш прайграць амаль завершаную бітву ці нават вайну. «Ён навучыць бітве рукі мае, і пальцы мае – вайне» (Пс 144, 1). Аднак, змагаючыся, трэба ведаць, на чыім ты баку. Хрыстус надзяліў Апосталаў уладай выганяць злых духаў Божай моцаю, а не ўласнай сілай. Калі дэман не дазваляе чалавеку гаварыць, то Хрыстус мацнейшы і адкрывае чалавеку вусны. Дэман пазбаўляў апантанага кантакту з іншымі, бо мова — гэта магчымасць аддаваць сябе іншай асобе, а Хрыстус вярнуў чалавеку здольнасць наладжваць кантакт.

Чалавек можа ўчыніць цвёрдым свой карак, стаць упартым і не слухаць Бога, можа стаць нават горшым за сваіх продкаў. Чалавек здольны не толькі вырачыся Божага слова, але і самога Бога, набліжаючыся гэтак да Бэльзэбула і абвінавачваючы Бога ў тым, быццам Ён — уладар цемры. Бог ёсць святло і няма ў Ім ніякае цемры. Таму, калі Бог кліча, а чалавек не адказвае, становіцца нямым, варта прыйсці па дапамогу да Хрыста, які вяртае мову і вызваляе з путаў нематы. Хрыстус прыходзіць, каб знішчыць перамогу д’ябла, у тым ліку і гэтую нямогласць адказаць на Божы заклік.

Той, хто распазнаў прыход Бога і ўдзельнічае ў святле, якім ёсць Бог, будзе суддзёю гэтага свету. Той, хто адказаў на Божае пакліканне, будзе судзіць свет. Калі бачыш зло і перамагаеш яго моцаю дабра, то ты на добрым шляху. Зла не пераможаш злом, а толькі дабром. Таму варта быць з Хрыстом, бо без Яго мы рассейваем нашыя сілы на розныя рэчы і занядбоўваем збіранне дабра на вечнасць. Часам мы можам так зацягнуцца ў барацьбу са злом, што ўжо не хапае часу на дабро. Трэба чыніць добрыя ўчынкі і пазбягаць зла.

Калі Хрыстус ведае твае думкі, то што ты робіш з адказамі, якія Ён дае на твае пытанні, жаданні і суджэнні?

Ці ведаеш ты сваё пакліканне?

Чаму Апосталы будуць суддзямі? Чыёй моцаю яны выганяюць злых духаў?

Што ты робіш у сваім жыцці: збіраеш ці рассейваеш?

Брат Юліуш Пырэк OFMCap, Польшча

ЕВАНГЕЛЛЕ

Хто ж выканае і навучыць, той вялікім назавецца ў Валадарстве Нябесным

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Не думайце, што Я прыйшоў адмяніць закон ці прарокаў: не адмяніць прыйшоў Я, але выканаць. Бо сапраўды кажу вам: пакуль не праміне неба і зямля, ніводная ёта, ніводная рыска не знікне з закону, пакуль не збудзецца ўсё. Таму, калі хто парушыць адну з гэтых найменшых запаведзяў і навучыць гэтаму людзей, той найменшым назавецца ў Валадарстве Нябесным. Хто ж выканае і навучыць, той вялікім назавецца ў Валадарстве Нябесным. 

Гэта слова Пана.

 Catholic.by

Часта малады чалавек сумняваецца ў мэтазгоднасці дзесяці Божых запаведзяў, думае, што варта абыходзіцца без іх. Аднак адмяніць запаведзі спрабавала калісьці Вялікая   французская рэвалюцыя, калі замест дэкалогу ўстанавіла «скрыжалі правоў чалавека». Рэвалюцыянеры хацелі змяніць маральны закон і распачаць новую эру. Сапраўды, многае змянілася. Але палілася кроў...

Такім чынам, былі ўжо спробы адмовіцца ад Божага закону не толькі ў сэрцах моладзі. Бог сказаў: не забівай, а чалавек усцяж робіць аборты… і г. д.

Хрыстос не хацеў адмяняць закон, а хацеў выканаць яго. Ён не ўчыніў граху, а дзеля нас стаўся грахом. Ён памёр смерцю злачынцы згодна з законам і яго разуменнем юдэямі.

Чалавек не можа быць Богам, таму Хрыстос памёр згодна з правам, бо той, хто зласловіць і называе чалавека Богам, — ідалапаклоннік, таму заслугоўвае смерці. Хрыстос, аднак, — сапраўдны Божы Сын, гэта значыць Бог, Які стаў чалавекам і пацвердзіў гэта сваёю смерцю і ўваскрасеннем. Ці з-за гэтага нам трэба адмяніць закон або навучаць чамусьці іншаму? Не. Больш за тое, Хрыстос хоча, каб мы вучылі Божаму закону і вучылі выконваць яго. За гэта ёсць узнагарода ў Валадарстве Нябесным. Гэта нашая мудрасць і ўмеласць, закон ахоўвае нас і робіць жыццё справядлівым. Адначасова дзякуючы Божаму закону мы набліжаемся да праўдзівага Бога і становімся святымі, як Ён святы.

Да якой катэгорыі людзей ты прыналежыш: да тых, хто навучае Божаму закону і спаўняе яго, ці да тых, хто хоча яго змяніць?

Брат Юліуш Пырэк OFMCap, Польшча

ЕВАНГЕЛЛЕ

Калі не даруеш брату свайму, Айцец не даруе табе

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Пётр падышоў да Езуса і сказаў Яму: Пане, калі мой брат будзе грашыць супраць мяне, колькі разоў я павінен прабачаць яму? Ці аж сем разоў? Езус адказвае яму: Не кажу табе, што аж сем разоў, але ажно семдзесят сем разоў. 

Таму Валадарства Нябеснае падобнае да караля, які захацеў разлічыцца са сваімі слугамі. Калі ён пачаў разлічвацца, прывялі да яго аднаго, які вінен быў яму дзесяць тысячаў талантаў. Паколькі той не меў чым заплаціць, то гаспадар загадаў прадаць яго і жонку, і дзяцей, і ўсё, што ён меў, і заплаціць. Тады, упаўшы, слуга кланяўся перад ім і казаў: Будзь велікадушны да мяне, і ўсё табе аддам. Гаспадар, злітаваўшыся над гэтым слугою, адпусціў яго і дараваў яму доўг. А калі гэты слуга выйшаў, знайшоў аднаго з сабратоў сваіх, які вінен быў яму сто дынараў, і, схапіўшы яго, душыў, кажучы: Аддай мне, што вінен. Тады сабрат яго ўпаў да ног ягоных і маліў яго, кажучы: Будзь велікадушны да мяне, і аддам табе. Але той не захацеў, а пайшоў і пасадзіў яго ў вязніцу, пакуль не аддасць доўгу. 

Сабраты яго, убачыўшы, што здарылася, засмуціліся і, прыйшоўшы, расказалі гаспадару свайму ўсё, што cталася. Тады гаспадар ягоны паклікаў яго і сказаў: Нягодны слуга! Увесь твой доўг я дараваў табе, таму што ты папрасіў мяне; ці ж не належала і табе змілавацца над сабратам тваім, як і я змілаваўся над табою? I, разгневаўшыся, гаспадар ягоны аддаў яго мучыцелям, пакуль не верне яму ўсяго доўгу. Так і Айцец Мой Нябесны зробіць вам, калі кожны з вас ад сэрца вашага не даруе брату свайму.

Гэта слова Пана.

 Catholic.by

У сённяшнім свеце ў многіх людзей ёсць даўгі. Студэнт бярэ студэнцкі крэдыт. Маладая сям’я бярэ крэдыт на жыллё, уладальнік фірмы бярэ крэдыт на выкананне запланаванага праекту. Усе яны даўжнікі. Часам людзі вяртаюць гэтыя даўгі, а часам з-за гэтага бывае шмат праблемаў, бо калі чалавек губляе працу, то яму няма чым плаціць, тады пачынаецца бяда.

Аднак гэтыя матэрыяльныя даўгі з’яўляюцца вобразам іншага доўгу, які чалавек мае перад Богам. Шмат хто думае, што гэта вельмі розныя рэчы і паміж імі няма нічога супольнага. Аднак усе яны адбываюцца ў сэрцы чалавека. Думкі, як вярнуць доўг, як выплаціць крэдыт, жывуць у сэрцы, але ж і грахі таксама ў сэрцы.

Колькі разоў я павінен прабачыць? Гэтае пытанне Пятра ёсць таксама і ўнутры нас. Можа, і ў нашых сэрцах мы носім перакананне, што прабачаць мы не абавязаны, што яно нікому не патрэбна, а добра жыць можна і нікому не прабачаючы. Дастаткова забыць крыўду, выпіхнуць яе ў небыццё. Аднак бываюць такія крыўды, што іх немагчыма выцясніць, і яны ўсцяж будуць нас пабуджаць да помсты. Інакш кажучы: або прабачэнне, або помста, гэта значыць памнажэнне няправеднасці. Ён цябе абразіў, прычыніў крыўду, дык і ты можаш яму прычыніць крыўду, бо гэта ж нейкая вымяральная справядліваць, вока за вока, зуб за зуб. 

Бог, аднак, паказвае шлях прабачэння, даравання даўгоў. Ён сам даруе нам тыя дзесяць тысяч талантаў. Гэта сума даніны, якую Карфаген заплаціў Рыму за пунічныя войны. Цэлая дзяржава не магла эканамічна справіцца з такім доўгам, а што ўжо казаць пра аднаго чалавека. Велічыня доўгу паказвае таксама глыбіню літасці Пана. «Гаспадар, злітаваўшыся над гэтым слугою, адпусціў яго і дараваў яму доўг». Чалавек не меў з чаго аддаць, нават продаж усяго дома не аддавала гэтага доўгу, але асуджала слугу на няволю. Просьба слугі «будзь велікадушны да мяне, і ўсё табе аддам» паказвае адсутнасць рэалізму ў ягоным сэрцы. Можа, менавіта таму ён «душыў» іншага за сто дынараў — чатырохмесячную плату работніка ў вінаградніку — бо спадзяваўся, што той верне доўг. У той час як яго ўласны доўг быў дараваны з ласкі, але ён тае ласкі не прыняў, бо хацеў сам аплаціць свае даўгі. Праблема тут не толькі ў прабачэнні, але таксама ў прыняцці прабачэння.

«Ці ж і ты не павінен быў злітавацца над сабратам тваім, як і я злітаваўся над табою?» Як Бог літуецца над намі, так і мы — над вінаватымі перад намі. Такім чынам, Бог вучыць нас, што кожнаму трэба з усяго сэрца прабачыць свайму брату, а ў жыцці вельмі важнаю з’яўляецца не толькі справядлівасць, але таксама і міласэрнасць. Жанчыне, якая была ў сварцы з мужам, святы Францішак сказаў: «Ідзі скажы мужу ад Бога і ад мяне, што цяпер час збаўлення, а ў канцы будзе час справядлівасці». І яны прымірыліся. 

Чаму грахі з’яўляюцца такім вялікім доўгам, што мы не можам яго аплаціць?

Ці ёсць у табе ўдзячнасць Богу за бясплатнае дараванне даўгоў граху?

Каму са сваіх бліжніх ты павінен яшчэ прабачыць крыўды?

Чаму прабачэнне бліжняму магчымае?

Якую ролю ў тваім прабачэнні адыгрывае ўдзячнасць Богу за дараванне тваіх правінаў?

Ці дараваў ты каму небудзь у сваім жыцці матэрыяльныя даўгі? Чаму ты зрабіў гэта?

Брат Юліуш Пырэк OFMCap, Польшча

ЕВАНГЕЛЛЕ

Езус, як Ілля і Елісей, не быў пасланы толькі да юдэяў

+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.

Калі Езус прыйшоў у Назарэт, Ён звярнуўся да людзей у сінагозе: Сапраўды кажу вам: ніводзін прарок не з’яўляецца пажаданым на сваёй бацькаўшчыне. Па праўдзе кажу вам: шмат ўдоваў было ў Ізраэлі ў дні Іллі, калі замкнёным было неба тры гады і шэсць месяцаў, так што быў вялікі голад па ўсёй зямлі. І да ніводнай з іх не быў пасланы Ілля, а толькі да аўдавелай жанчыны ў Сарэпту Сідонскую. Шмат таксама было пракажоных у Ізраэлі ў часы прарока Елісея, і ніводзін з іх не быў ачышчаны, апрача Наамана сірыйца.

Пачуўшы гэта, усе ў сінагозе напоўніліся гневам і, устаўшы, выгналі Яго прэч з горада, і павялі на вяршыню гары, на якой быў пабудаваны іх горад, каб скінуць Яго. 

Але Ён, прайшоўшы паміж іх, адышоў.

Гэта слова Пана.

 Catholic.by

Надзвычайным і велічным чалавекам лягчэй прызнаць кагосьці з незнаёмых табе людзей, чым бліжняга. Уяві сабе, што твой сусед прыходзіць у касцёл і кажа ўсім: «Я прарок і кажу вам слова ад Бога», або «Я бачыў сон сёння ноччу, і Пан мне сказаў...». Калі ты ведаеш, што гэты чалавек сварыцца з жонкай, што ягоныя дзеці шкодзяць на падворку, а яго самога часта бачаць п’яным, то як будзеш ставіцца да яго словаў?

У суботні дзень Хрыстос прыйшоў у сінагогу ў Назарэце, калі юдэі чыталі пісанні, а той, хто гэта рабіў, лічыўся прарокам. Народ слова — прароцкі народ. Хрыстос абвяшчае сваім знаёмым і блізкім, што вось цяпер споўніліся словы прароцтва Ісаі. Кажа, што сёння споўніліся словы пісання: «Дух Пана на Мне; бо Ён намасціў Мяне абвяшчаць добрую навіну ўбогім, паслаў Мяне абвяшчаць вызваленне палонным і сляпым вяртаць зрок, каб выпусціць спакутаваных на свабоду, каб абвясціць год ласкі Пана». А яны пачалі крычаць: «Ці не сын Юзафа гэта?» Ці ж гэта не наш сусед, знаёмы?

Хрыстус узгадаў тады прымаўку: «Лекар, вылечы самога сябе; зрабі і тут, у тваёй бацькаўшчыне тое, што, як мы чулі, сталася ў Кафарнауме». І тады дадае тое, што мы чытаем сёння: «Ніводнага прарока не прымаюць на бацькаўшчыне яго…». А пасля Езус  прыводзіць прыклады з гісторыі Ізраэля, якія сведачаць пра гэта: удава з Сарэпты Сідонскай і сірыец Нааман. Чаму Бог выбраў гэтых дваіх, а не ўзяў каго-небудзь з таго народу, які чытаў Тору (Божы закон) у сінагозе? Што было ў той удаве і ў Наамане, што Бог іх выбраў?

Падчас вялікага голаду прарок Ілля не павінен быў памерці. У той цяжкі час, калі немагчыма было купіць ні хлеба, ні іншай ежы, Бог шукаў чалавека, які б выканаў місію ратавання жыцця прарока. І знайшоў менавіта ўдаву ў Сарэпце Сідонскай, язычніцу, у якой было столькі веры, што яна спякла прароку ляпёшку з апошняй жмені мукі і рэштак алею, кожны дзень рызыкуючы, што ежы не хопіць яе дзіцяці і ёй самой. У Ізраэлі такога чалавека не знайшлося, бо сярод сваіх прарока не цэняць. Менавіта гэта раззлавала народ, які чытаў Тору.

Праказа — сур’ёзная хвароба. Шмат было пракажоных у Ізраэлі, але Бог узглянуў на Наамана, правадыра сірыйскіх войскаў, які неаднойчы перамагаў Ізраэль. Нааман як военачальнік быў непераможны. Як муж ён быў клапатлівы, бо з баявога паходу прывёз сваёй жонцы служанку. І ад гэтай дзяўчыны Нааман даведаўся, як чытаем у першым чытанні, што Елісей — прарок. Нааман паверыў і рушыў у дарогу, хоць у яго быў палітычны канфлікт з каралём Ізраэля. Аднак Елісей паклікаў яго і даў яму слова, якое трэба было выканаць: «Ідзі і абмыйся сем разоў у Ярдане, і загоіцца цела тваё, і будзеш ачышчаны». Трэба памятаць, што праказа Наамана перайшла да Гехазія, елісеевага вучня, які хацеў нажыцца за кошт Наамана. І ніводны з ізраэльцаў не быў ачышчаны ад праказы, толькі сірыец Нааман спазнаў аздараўленне.

Менавіта гэтыя прыклады — пра Наамана і ўдаву — разгневалі народ, які шанаваў Божы закон. Рэагуючы менавіта на гэтыя словы, ізраэліты выгналі Хрыста прэч з горада, і павялі на вяршыню гары, каб скінуць Яго. 

Сёння Езус гаворыць у Касцёле. Касцёл — супольнасць веруючых людзей — з’яўляецца прарокам, якому супраціўляецца свет. Ворагі Касцёла не сядзяць на месцы, а ўстаюць у гневе барацьбы з Богам, выкідваючы Божыя знакі з горада. Сёння людзі супраціўляюцца знаку крыжа, які спартсмен робіць перад скачком, а ў канчатковым выніку мэта злога праз людзей — забіць веру і забіць Касцёл як супольнасць. Але Бог мацнейшы і дазваляе Касцёлу прайсці і адыйсці ў іншыя месцы, як адышоў Езус ад разгневаных ізраэльцаў.

Пра што гаворыць табе постаці ўдавы з Сарэты Сідонскай і Наамана? Чаму Бог даручыў ім важную місію ў гісторыі?

На чыім ты баку? Ці слухаеш навучанне Касцёла, ці, можа, затыкаеш вушы на голас праўды?

Чаму гнеў на дабро і праўду прыходзіць так проста, а чыніць дабро так складана?

Брат Юліуш Пырэк OFMCap, Польшча

ЕВАНГЕЛЛЕ

Зруйнуйце святыню гэтую, і Я за тры дні ўзнясу яе

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

Набліжалася юдэйская Пасха, і Езус прыйшоў у Ерузалем. І знайшоў у святыні тых, хто прадаваў валоў, авечак і галубоў, і мянялы сядзелі там. І зрабіў бізун з вяровак і павыганяў усіх са святыні, а таксама авечак і валоў, грошы мянялаў парассыпаў, а сталы папераварочваў. А прадаўцам галубоў сказаў: Забярыце гэта адсюль і не рабіце дому Айца Майго домам гандлю. І прыгадалі вучні Ягоныя, што напісана: Клопат аб доме Тваім з’ядае Мяне.

На гэта юдэі сказалі Яму ў адказ: Які знак пакажаш нам, што можаш гэтак рабіць? Езус сказаў ім у адказ: Зруйнуйце святыню гэтую, і Я за тры дні  ўзнясу яе.  

І сказалі юдэі: Гэтая святыня будавалася сорак шэсць гадоў, а Ты ўзнясеш яе за тры дні?

Казаў жа Ён пра святыню цела свайго. І калі Ён уваскрос з мёртвых, то вучні Ягоныя ўспомнілі, што Ён казаў гэта, і паверылі Пісанню і слову, якое казаў Езус.

І калі Ён быў у Ерузалеме на свяце Пасхі, многія, убачыўшы ўчыненыя Ім цуды, паверылі ў імя Ягонае. Але сам Езус не давяраўся ім, бо сам ведаў усіх і не меў патрэбы, каб хто сведчыў пра чалавека, бо сам ведаў, што было ў чалавеку.

Гэта слова Пана.

 Catholic.by

Напэўна, большасць з нас хацела б, каб пра наш бацькоўскі дом можна было сказаць так, як спявае Лявон Вольскі ў песні «Простыя словы». Езус таксама хоча, каб Яго бацькоўскі дом быў такой прасторай, дзе шмат любові, дзе людзям «ёсць чым сагрэцца, ёсць дзе схавацца». Аднак Хрыстос прыходзіць і бачыць, што святыню ператварылі ў дом гандлю. Ён абурыўся не толькі таму, што людзі там гандлявалі ахвярнымі жывёламі і мянялі валюту між сабой. Але яны ж і з Богам спрабавалі гандляваць! Маўляў, «вось Табе, Божа, два тлустыя бараны, а Ты мне — шчасця, здароўя…». Не так павінна быць у сапраўдным бацькоўскім доме, дзе Бог — Айцец, а не партнёр па бізнесу. Калі вучні ўбачылі рэакцыю Езуса, то ўзгадалі словы псальму: «Руплівасць аб доме Тваім з’ядае мяне» (Пс 69, 10). Як жа рупліва Хрыстос клапоціцца пра святыню — ажно змагаецца!

Духоўнае жыццё хрысціянаў таксама можна ўмоўна назваць святыняй, гэта значыць, такім месцам, дзе дзеці сустракаюцца з нябесным Айцом. Існуе, аднак, спакуса спрабаваць падкупіць Бога дзеля дасягнення нейкіх сваіх смешных мэтаў, амбіцый ці капрызаў. Езус не толькі хоча ачысціць нашую святыню ад гандлярскага менталітэту, але таксама хоча навучыць нас, як прыходзіць да Айца па-сыноўску — сэрца да Сэрца. 

Ці ёсць ува мне сыноўні давер да Бога, калі я прашу Яго аб чымсьці?

Ці прыходжу я на Імшу або адарацыю Найсвяцейшага Сакрамэнту, каб проста пабыць з Богам, быццам у бацькоўскім доме?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

ЕВАНГЕЛЛЕ

Гэты брат твой быў мёртвы і ажыў 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.

У той час:

Набліжаліся да Езуса ўсе мытнікі і грэшнікі, каб паслухаць Яго. А фарысеі і кніжнікі наракалі, кажучы: Ён прымае грэшнікаў і есць з імі.

Але Езус расказаў фарысеям і кніжнікам наступную прыпавесць, кажучы: 

У аднаго чалавека было два сыны. Малодшы з іх сказаў бацьку: Ойча, дай належную мне частку маёмасці. І той падзяліў паміж імі маёмасць. Праз некалькі дзён малодшы сын забраў усё і ад’ехаў у далёкі край, і там растраціў сваю маёмасць, жывучы распусна.

А калі ён аддаў усё, настаў вялікі голад у тым краі, і ён апынуўся ў нястачы. Тады пайшоў і наняўся да аднаго жыхара гэтага краю, а той паслаў яго на свае палі пасвіць свіней. Ён жадаў напоўніць жывот свой стручкамі, што елі свінні, але ніхто не даваў іх яму.

Апамятаўшыся, ён сказаў: Колькі наймітаў у бацькі майго маюць удосталь хлеба, а я гіну тут з голаду. Устану і пайду да бацькі майго, і скажу яму: Ойча, я зграшыў супраць неба і перад табою. Я ўжо не варты называцца тваім сынам. Прымі мяне як аднаго з наймітаў тваіх. І ён ўстаў, і пайшоў да свайго бацькі.

А калі быў яшчэ далёка, убачыў яго бацька ягоны, і зжаліўся, і, пабегшы, кінуўся яму на шыю, і пацалаваў яго. А сын сказаў яму: Ойча, зграшыў я супраць неба і перад табою. Я ўжо не варты называцца тваім сынам.

Бацька ж сказаў слугам сваім: Прынясіце хутчэй найлепшую вопратку і апраніце яго, і дайце пярсцёнак на руку яго і сандалі на ногі. Прывядзіце адкормленае цяля і зарэжце. Будзем есці і весяліцца, бо гэты сын мой быў памерлы і ажыў, прапаў і знайшоўся. І пачалі весяліцца.

А старэйшы сын ягоны быў на полі. І калі, вяртаючыся, падышоў да дому, пачуў музыку і танцы. Паклікаўшы аднаго са слугаў, спытаўся: Што гэта такое. Той адказаў яму: Брат твой вярнуўся, і бацька твой зарэзаў адкормленае цяля, бо атрымаў яго назад здаровым.

Ён разгневаўся і не хацеў уваходзіць. Тады выйшаў бацька ягоны і пачаў прасіць яго. Але ён адказаў бацьку: Вось я столькі гадоў служу табе і ніколі не парушыў загаду твайго, але ты ніколі не даў мне нават казляня, каб я павесяліўся з маімі сябрамі. А калі вярнуўся гэты сын твой, які змарнаваў тваю маёмасць з распусніцамі, ты зарэзаў для яго адкормленае цяля.

Ён жа адказаў яму: Дзіця, ты заўсёды са мною, і ўсё маё — тваё. А цешыцца і весяліцца трэба было таму, што гэты брат твой быў мёртвы і ажыў, прапаў і знайшоўся.

Гэта слова Пана.

 Catholic.by

Айцы Касцёла казалі, што гэты фрагмент Евангелля з’яўляецца адлюстраваннем усяго Езусавага паслання, гэта быццам Евангелле ў таблетцы. Езус скіроўвае сваю прыпавесць да двух вельмі розных асяроддзяў. З аднаго боку — грэшнікі і мытнікі, а з іншага — фарысеі і кніжнікі. Езус нібы кажа: «Убачце сябе ў гэтым слове, пашукайце сябе ў кімсьці з гэтых сыноў». Праблема ўзнікае тады, калі аказваецца, што абодва сыны — грэшнікі і што Добрая Навіна, якую абвяшчае Езус, прызначаецца менавіта грэшнікам. Як міласэрны Айцец з прыпавесці, Езус бяжыць да грэшніка, схіляецца да яго і падымае. Падняць, аднак, можна толькі таго, хто прызнае сваё падзенне і хоча пакаяння. Малодшы сын з прыпавесці настолькі моцна прыніжаны ўласным грахом, што сцвярджае сваю нягоднасць называцца сынам: «Прымі мяне як аднаго з наймітаў тваіх». Але Айцец не пагаджаецца на такія адносіны. Ён не можа яго любіць неяк інакш, чым як свайго сына.

Бяда для хрысціяніна — прыняць пазіцыю іншага сына. Ні разу з яго вуснаў не выходзіць слова «Айцец». Чаму так адбываецца? Старэйшы сын хоча сказаць адно: «Я б усталяваў лепшы парадак, калі б Цябе не было, без Цябе было б лепш». Старэйшы сын нібыта заслеплены, ён не бачыць любові Айца. Ён сцвярджае, што той не варты называцца яго Айцом.

Езус ніколі не адмаўляецца ад чалавека. Евангелле пра міласэрнага Айца выразна паказвае нам гэтую праўду: Бог любіць нас і хоча, каб мы жылі.

Ці з’яўляюцца мае адносіны з Богам сыноўскімі адносінамі?

Якім чынам я даю адчуць сваім бліжнім, што люблю іх і хачу каб яны жылі?

Хто я ў прыпавесці пра міласэрнага Айца?

Брат Борыс Карчмажык OFMCap

ЕВАНГЕЛЛЕ

Гэта спадкаемца. Хадземце, заб’ём яго

+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.

У той час:

Езус сказаў першасвятарам і старэйшынам народа: Паслухайце іншую прыпавесць: Быў адзін гаспадар дому, які пасадзіў вінаграднік, абнёс яго агароджаю, вычасаў у ім давіла, пабудаваў вежу і, аддаўшы яго вінаградарам, адышоў. Калі ж наблізіўся час збіраць ураджай, ён паслаў слугаў сваіх да вінаградараў, каб забраць плады свае. А вінаградары, схапіўшы слугаў ягоных, аднаго пабілі, другога забілі, а іншага закідалі камянямі. Ён зноў паслаў яшчэ больш слугаў, і з імі ўчынілі тое самае. Урэшце ён паслаў да іх свайго сына, кажучы: Пасаромеюцца сына майго. Але вінаградары, убачыўшы сына ягонага, сказалі адзін аднаму: Гэта спадкаемца. Хадземце, заб’ём яго і завалодаем спадчынай ягонай. І, схапіўшы яго, выкінулі з вінаградніку і забілі. Калі ж прыйдзе гаспадар вінаградніку, што зробіць ён з гэтымі вінаградарамі? Кажуць Яму: Злодзеяў гэтых пакарае ліхою смерцю, а вінагараднік аддасць іншым вінаградарам, якія будуць аддаваць яму плады ў адпаведны час. Езус кажа ім: Няўжо ж вы ніколі не чыталі ў Пісаннях: Той камень, які адкінулі будаўнікі, стаўся галавою вугла; праз Пана гэта сталася і дзіўнае ў вачах нашых. 

Таму кажу вам, што адымецца ў вас Валадарства Божае і дадзена будзе народу, які прынясе плады яго.

Калі першасвятары і фарысеі пачулі Ягоныя прыпавесці, зразумелі, што Ён гаворыць пра іх. І намагаліся схапіць Яго, але баяліся людзей, бо тыя лічылі Яго прарокам.

Гэта слова Пана.

 Catholic.by

«Ізраэль любіў Юзафа больш за ўсіх сваіх сыноў», — гэтыя словы з першага чытання ўтвараюць «фон» для сённяшняй літургіі слова. Любоў з’яўляецца найважнейшым і асноўным вопытам у жыцці кожнага з нас. Дзякуючы гэтаму вопыту мы можам любіць іншых і саміх сябе. Калі няма любові, то прыняцце іншага чалавека і самога Бога становіцца вялікім выклікам. Таму слова Божае датычыць кожнага з нас. Напэўна, ніхто з нас не можа сказаць, што яму хапае любові. Не… Мы толькі слабыя людзі.

Калі браты Юзафа ўбачылі, як бацька любіць яго, то напоўніліся нянавісцю да брата ды так, што «не маглі нават спакойна размаўляць з ім». Гэта вельмі дзіўна. Здавалася б, чалавек глядзіць на любоў, але вынікам гэтага становіцца нянавісць, зайздрасць. Здавалася б, выгляд любячых асобаў напаўняе надзеяй і радасцю, вучыць любіць. Аднак не заўсёды. Пасля першароднага граху чалавек з цяжкасцю праяўляе любоў да іншых. Мы часта памыляемся наконт таго, што такое любоў. Нават больш за тое, нам нашмат лягчэй хацець таго, што дрэннае.

Дык што ж такое любоў? Айцы Касцёла гавораць, што Юзаф — гэта вобраз Хрыста. Як Юда прадаў Езуса, так і Юзафа прадалі ягоныя браты. Асоба Езуса — гэта ключ, які дазваляе зразумець гэтую гісторыю і адказаць на пытанне, што такое любоў. Каб пачуць адказ, трэба сустрэцца з Езусам, паглядзець на Яго жыццё і прасіць, каб Яго Дух дапамагаў нам. І менавіта тут разважанні заканчваюцца, а пачынаецца час майго асабістага спаткання з Богам...

Ці заўважаю я ўласныя слабасці, калі асуджаю іншых?

Ці памятаю я цуды і знакі, якія Езус зрабіў у маім жыцці?

Ці прагну ад ўсяго сэрца прабачаць маім бліжнім, якія мяне пакрыўдзілі? Ці малюся я за іх?

Брат Міхал Бачкура OFMCap, Польшча.