Святарскае пасвячэнне брата Паўла Кузьміча OFMCap

Святую Імшу ўзначаліў генеральны вікарый Мінска-Магілеўскай архідэяцэзіі біскуп Юрый Касабуцкі, які нагадаў усім вернікам, што сёння мы з’яўляемся сведкамі аднаго з асаблівых цудаў, што Пан Бог здзяйсняе на нашай роднай зямлі – сакрамэнту пасвячэння, які брат Павел прымае ў ступені прэзбітэра. Іерарх падкрэсліў: “Святар – чалавек, які дакранаецца да іншай рэчаіснасці, да найвышэйшай святасці, да самога Бога, і хто сам павінен жыць гэтай святасцю, гэтую святасць даваць іншым людзям і весці іх да гэтага”.

Таксама біскуп Юрыў зазначыў, што “сёння мы перажываем сапраўды вялікую радасць: радасць, якая напаўняе нашыя сэрцы; радасць за ўвесь Каталіцкі Касцёл; радасць за наш лакальны касцёл; радасць, якую мы падзяляем з Ордэнам Братоў Меншых Капуцынаў, бо яшчэ на аднаго святара будзе больш”.

Біскуп звярнуўся да кандыдата ў прэзбітэры, брата Паўла: “Мы чакаем вашыя далоні, мы чакаем вашыя вусны, мы чакаем вашую асобу, бо кожны святар – гэта той працаўнік на ніве Божай, які нясе Хрыста, які дзеліцца Хрыстом, які сам выступае, як той другі Хрыстус”. Перш за ўсё, іерарх заахвочваў вернікаў да малітвы ў інтэнцыі брата Паўла аб яго будучым святарстве, каб ён быў сапраўдным вобразам Хрыста і каб ён сведчыў пра Яго ўсім тым людзям, якіх ён сустрэне на сваім святарскім жыццёвым шляху. Біскуп Касабуцкі падзякаваў усім, хто прыехаў з розных куточкаў нашай краіны і з замежжа, хто далучыўся анлайн, каб быць разам на гэтай супольнай малітве.

Разважаючы над сакрамэнтам пасвячэння, біскуп Юрый закрануў гістарычны аспект, а менавіта як зараджалася святарства ў Старым Запавеце, калі яшчэ не быў сфарміраваны народ абраны, узгадаў таямнічую постаць Мельхізэдэка – святара сапраўднага Бога. У тыя часы святар быў пасрэднікам паміж Богам і чалавекам і ад імя людзей складаў ахвяры Богу і звяртаўся да Яго з рознымі просьбамі і малітвамі, перапрашаў за здейсненыя грахі. Дзякуючы служэнню святара, як пасрэдніка, людзі атрымоўвалі дары і ласкі. Пазней у Старым Запавеце сфарміраваўся інстытут святарства, устаноўлены самім Богам, з выразна акрэсленымі абавязкамі і рысамі: выключнае служэнне Богу і пэўны стыль жыцця чалавека, яго маральнасць і сведчанне для іншых, чыстасць і беззаганнасць у момант выканання святарскай функцыі, аддзеленнасць пакалення левітаў ад супольнасці. Хрыстос стаў святаром Новага Запавету, бо Ён прынёс сам сябе ў ахвяру. Сучасны святар – гэта ўжо не той пасрэднік паміж Богам і людзьмі, а другі Хрыстос (ад лац. “аlter Сhristus”) – сам Хрыстос, які выкарыстоўвае пэўнага чалавека, яго вусны для прапаведвання Божага Слова і далоні для благаслаўлення. “Важны аспект святарскага служэння заключаецца ў тым, каб прапаведванне Божага слова было звязана са сведчаннем асабістага жыцця святара”, – падкрэсліў іерарх.

Акрамя таго, біскуп Юрый узгадаў словы святога Яна Паўла ІІ, які, разважаючы над таямніцаю святарства, называе яго “дар і таямніца” і гэтым ахоплівае яго сутнасць. Святарства – гэта дар, атрыманы братам Паўлам ад Пана Бога, дзе вялікую ролю мае яго сям’я: мама і тата, а таксама асяроддзе ў якім мы жывём. Іерарх падзякаваў бацькам Паўла за адкрытасць на яго пакліканне. Ён дадаў, што святарства – гэта таямніца, якую складана зразумець, бо праз святарскую далонь і вусны, дзейнічае сам Езус Хрыстус. На слова святара здзяйсняецца найбольшы цуд на алтары падчас кожнай Святой Імшы – хлеб і віно становяцца Целам і Кроўю Езуса Хрыста, аднаўляецца ахвяра Хрыста за наша збаўленне; прабачаюцца правіны, абмываецца і ачышчаецца душа, хвораму даецца моц у выпрабаванні і палёгка ў цярпеннях, ласка для пераходу ў Божае валадарства. Святар заўсёды патрэбны, бо ён указвае людзям шлях да збаўлення. Гэта радасць усяго сусветнага Касцёла.

Напрыканцы гаміліі біскуп Юрый склаў свае пажаданні да брата Паўла: каб на гэтым шляху ён моцна трымаў Хрыста за руку; каб малітва да Хрыста стала неад’емнай часткай яго жыцця і каналам дароў ад Бога; каб ён аддаваў атрыманныя дары, Божую любоў і радасць веры іншым людзям; каб не шкадаваў благаслаўлення і дарыў людзям усмешку, нават калі цяжка; каб перад брамаю Божага Валадарства ўбачыў велізарныя натоўпы людзей, якія дзякуючы яго паслузе прыйшлі да Бога – і тады радасць яго будзе поўнай.

Атрымаўшы слова, новапасвечаны святар выказаў словы падзякі не толькі біскупу Юрыю. Калі брат Павел пачаў вiтаць i агучваць спic гасцей, што прыбылі на свята, стала зразумела, што няма выпадковых: кожны датычыць пэўнага этапу фармавання асобы брата Паўла – ад нараджэння, дзяцiнства, часоў манаскай фармацыі і далейшай вучобы ў Польшчы і Італіі да часоў вяртання на Беларусь.

Завяршылася ўрачыстасць працэсiяй, якая аказалася нетыпова вялiкай: расцягнулася ад самага алтара да парога касцёла. Сярод добра знаёмых твараў братоў капуцынаў, якiя працавалi калiсьцi у нашай парафii, было шмат невядомых святароў, міністрантаў, клерыкаў, звязаных якiмсьцi чынам з цэнтральнай асобай гэтага дня – братам Паўлам Кузьмічом, які сціпла iшоў у самым канцы з неверагоднай усмешкай на вуснах.

Верым, што служэнне і жыццё новага святара Паўла будзе адказам Пану Богу, сугучным са словамі псальма з літургіі сённяшняга дня:

“Чым аддзячу я Пану
за ўсе Яго дабрадзействы для мяне?
Келіх Збаўлення ўзніму
і буду заклікаць імя Пана.
Я прынясу Табе ахвяру хвалы
і буду заклікаць імя Пана.
Выканаю свае абяцанні для Пана
перад усім Яго народам”.
(Псальм 116, 12-13. 14-15 (115))

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

 

 

Тэкст: Таццяна Шумель, Алена Каралькова

Фота, відэа: Эрык Савянок