4 мая ў Докшыцах прэзбітэрскае пасвячэнне атрымалі два дыяканы-капуцыны

Абрад пасвячэння ў касцёле Святой Тройцы здзейсніў біскуп Рэйк’явіка (Ісландыя) Давід Тэнцэр, які таксама з’яўляецца капуцынам.

Урачыстасць пачалася з урачыстага ўваходу ў храм іерархаў, святароў, міністрантаў і, вядома, саміх кандыдатаў у пасвячэнне.

Святую Імшу ўзначаліў біскуп Віцебскай дыяцэзіі Алег Буткевіч. На пачатку ўрачыстасці ўсіх прывітаў айцец Алег Шэнда, які з’яўляецца кусташам Беларускай кустодыі братоў меншых капуцынаў.

Таксама а. Алег звярнуў увагу на кантраст надвор’я Беларусі і Ісландыі, адкуль дзень таму прыляцеў біскуп Давід: у Беларусі стаіць амаль летняя спёка, а ў Ісландыі яшчэ ішоў снег.

Далей іерарх адзначыў, што сённяшняя падзея мае вялікае значэнне не толькі для Віцебскай дыяцэзіі і Касцёла ў Беларусі, але ў першую чаргу для саміх Максіма і Ігара. Бо ў гэты дзень яны яднаюцца з самім Езусам Хрыстом. Бо святар для вернікаў з’яўляецца alter Christus – другім Хрыстом, які павінен весці іх да вечнага збаўлення. Быць святаром – гэта вялікая адказнасць, — адзначыў іерарх, — бо святар з’яўляецца ўдзельнікам апошняй вячэры Езуса Хрыста, калі хлеб і віно ператвараюцца ў Цела і Кроў Пана. І ніхто ў гэты час не бывае так блізка да Бога, як святар, што цэлебруе святую Імшу. “Гэты дар вы хутка атрымаеце, — сказаў біскуп, — таму беражыце яго і заўсёды ўспрымайце галоўны сакрамант як вялікі цуд, каб гэта не стала для вас руцінай”.

Гэта сага распавядае пра двух сяброў-вікінгаў, якія заўсёды былі разам. Аднойчы ворагі захацелі іх забіць і акружылі іх. Ворагаў было каля трох дзясяткаў супраць дваіх сяброў. Тады адзін з іх звярнуўся да другога са словамі: “Станем спінамі адзін да аднаго і будзем змагацца і мы або пераможам, або загінем разам”. Сябры так і зрабілі, сталі спінамі адзін да аднаго і перамаглі сваіх ворагаў. Так і вы, Ігар і Максім, павінны прыкрываць спіны адзін аднаго і дапамагаць адзін аднаму ў цяжкіх жыццёвых сітуацыях у дарозе да праўды веры, — адзначыў іерарх.

Сваю думку ён патлумачыў на прыкладзе эсэ «Дванаццаць чалавек» Гілберта Кіта Чэстэртана, у якім аўтар распавядае пра свой досвед прысяжнага ў судзе.

Менавіта ад такой прафесійнай прызвычаенасці і перасцярог біскуп братоў Ігара і Максіма: “Нават тады, калі ў вашых бародах будзе больш сівізны, чым у маёй, і нават тады, калі вы будзеце падыходзіць да алтара, хілячыся да зямлі і абапіраючыся на кій, няхай у вас не знікне здольнасць здзіўляцца таму, што Езус прыходзіць да чалавека».

Далей адбыўся абрад ускладання рук, які спачатку здзейсніў біскуп Давід, потым біскуп Алег, а затым па чарзе ўсе святары. Праходзіў ён у поўнай цішыні, што надавала гэтаму асаблівую ўрачыстасць.

Напрыканцы Імшы а. Максім Варанюк падзякаваў ад свайго імя, а таксама ад імя а. Ігара Колзуна, усім, хто дапамагаў ім на шляху да святарства.

Моладзь Докшыцкай парафіі таксама павіншавала маладых святароў і ў якасці падарунка праспявала ім песню свайго сачынення. У гэтым спеве згадваўся ўвесь нялёгкі шлях братоў да святарства, а таксама гучалі пажаданні Божай апекі і ласкі на далейшым жыццёвым шляху.

Самыя малодшыя парафіяне выканалі некалькі песень і танцаў, у якіх праславілі Бога. Тым часам старэйшыя вернікі разам з братамі-капуцынамі прыгатавалі сталы, дзе ўсіх удзельнікаў урачыстасці чакаў смачны абед. Дарэчы, гэты абед блаславіў біскуп Давід Тэнцэр на ісландскай мове.

Прыміцыйныя Імшы новых святароў адбудуцца 5 мая ў Верхнядзвінску ў айца Ігара Колзуна і 6 мая ў Маладзечне ў айца Максіма Варанюка.

Тэкст узяты з сайта http://catholicnews.by