Бог дае свой закон для таго, ён каб служыў жыццю, бяспецы і шчасцю чалавека. Але самая важная функцыя закону – стварыць спрыяльную прастору сустрэчы Бога з чалавекам. Калі закон выкарыстоўваюць для нейкіх іншых мэтаў, ён становіцца беззаконнем. Так у часы Езуса фарысеі часам злоўжывалі законам, калі выкарыстоўвалі яго для атакі на чалавека, а не для яго дабра.
Езус - сапраўдны Бог і можа па праву сказаць: “Я - Гаспадар суботы”. Гэта менавіта Бог падарыў людзям закон пра суботу. Каб кожны сёмы дзень чалавек, свабодны ад мітусні, мог прыхінуцца да Яго і адпачыць. Таму, калі вучні знаходзяцца блізка каля Божага Сына, для іх асноўная мэта суботы і так спаўняецца, хоць яны і дасягнулі яе іншым спосабам. Яны сустрэліся з Богам непасрэдна – у Езусе Хрысце.
Для нас, хрысціянаў, мэта святога дня тая ж – сустрэцца з Богам, гэта значыць, з Езусам Хрыстом. Таму святкаванне нядзелі ў ідэале павінна для нас быць не столькі абавязкам, колькі прывілеем і дарам. Святы дзень – гэта калі мы дазваляем Богу накарміць нас хлебам вечнага жыцця.
Ці не выкарыстоўваю я прадпісанні Божага закону або чалавечыя правілы супраць іншага чалавека?
Ці аддаю я дастаткова часу і ці ўкладваю сэрца ў нядзельнае святкаванне Пасхі? 

Бр. Андрэй Квяцінскі OFMCap, Беларусь

Каб глыбей адчуць нейкую страту, людзі здаўна пазбаўлялі сябе розных радасцяў. Рабілі гэта, напрыклад, у жалобе па памерлым, у якасці пакуты за грахі, ці для лепшай падрыхтоўкі да нейкай важнай справы. Рэлігійны ж пост быў скіраваны на тое, каб нават целам адчуць цяжар страты стасункаў з Богам. Чалавек адмаўляўся ад ежы, забаваў ці сексуальных адносінаў, каб ніякія радасці нават не спрабавалі наталіць голад па Богу.
Вучні Езуса слухаюць Яго ў вандроўках і прыглядаюцца да Ягоных адносінаў з Айцом і з людзьмі. Для іх гэта непаўторны прывілей. Яны такім чынам маюць самы непасрэдны доступ да Бога. Прысутнасць Езуса, Сына Божага, з’яўляецца іх найбольшаю радасцю. Тут няма сэнсу пасціць, бо іншыя радасці нават не могуць параўнацца з найвышэйшай радасцю: “Мы знайшлі Месію!”
Калі хтосьці па нейкіх прычынах не бачыць Бога ў сваім жыцці, то пост як адмова ад усяго таго, што можа засланіць сабой Яго, безумоўна, патрэбны.
Ці не спрабую я заглушыць цялеснымі ці эмацыянальнымі «ласункамі» тугу па Богу і вечных каштоўнасцях?
Ці клапачуся я пра святочны настрой духа, ідучы на сустрэчу з Хрыстом ў Эўхарыстыі?

Бр. Андрэй Квяцінскі OFMCap, Беларусь

Андрэй ды іншы вучань, пачуўшы словы Яна Хрысціцеля, атрымалі ўпэўненасць, што вось тут праходзіць Месія. А калі гэта сапраўды Месія, то дзеля Яго варта пакінуць нават тое, да чаго ты прызвычаены. Бо Ён – самая вялікая каштоўнасць, Ён варты, каб выбраць менавіта Яго. Гэтыя вучні шчаслівыя, бо яны пазналі Праўду і пайшлі за Ім (пар. Ян 14, 6). Езус адкрывае праўду не толькі пра Бога, але і пра чалавека.
Адным з першых, пра каго Езус адкрыў праўду, быў Сымон. Тоеснасць гэтага чалавека праяўлялася ў розных жыццёвых функцыях – галілеец, рыбак, брат, зяць. У Сымона, вядома, было выпрацавана нейкае меркаванне пра сябе. Але яно не было аб’ектыўным, бо ні ён сам, ні тым больш людзі звонку не бачылі ўсяго Сымонавага патэнцыялу, закладзенага ў ім Богам. Езус глянуў на Сымона Пятра як ніхто іншы, і з дапамогай новага імені трапна акрэсліў яго тоеснасць і пакліканне. Яно аказалася нашмат больш узнёслым, чым усё, што ён уяўляў пра сябе.
На падставе чыіх меркаванняў я будую сваю тоеснасць?
Ці бяру я пад увагу меркаванне Бога пра мяне?

Бр. Андрэй Квяцінскі OFMCap, Беларусь

Якія ж кароткія простыя словы: “Ідзі за Мною”, а якая рашучая рэакцыя. Божы дар і імгненнае прыняцце з боку чалавека. Ці ж не было тут ранейшай падрыхтоўкі, чакання, суму па тым, што Божае? Чарговае цудоўнае аздараўленне – Езус вызваляе духа чалавека, прыгнечанага матэрыяй. Левій выражае Езусу сваю ўдзячнасць такім простым людскім спосабам: робіць для Езуса гасціну. Але ёсць там таксама калегі Левія. Езус прагнуў не іх тлустых страваў ці дарагога віна, а іх несмяротных, пакалечаных душаў. Падобным чынам, як не патрэбна Яму была вада самаранкі ці ежа, якую тады прынеслі вучні. Патрэбныя Яму перш за ўсё душы загубленай самаранкі і яе землякоў. Як і не патрэбна Яму было віно ў Кане Галілейскай (Ян 4, 1-42), якое Ён  сам учыніў з вады, як і не патрэбны быў той хлеб на пустыні, які Ён мог атрымаць з камянёў (Мц 4,3).

Пане Езу, я не адважваюся залічваць сябе да праведнікаў, залічваю сябе хутчэй да грэшнікаў: “Няма ніводнага праведніка, бо ўсе зграшылі…” (Рым 3,10). Таму Ты патрэбны мне як Лекар. Залічваючы сябе да грэшнікаў, я непахісна перакананы, што Ты будзеш са мною. Займаючы месца за эўхарыстычным сталом, агледзь мае раны і аздараві іх.

Ля якой “мытні” я часта праседжваю сваё жыццё?

Ці заклік “ідзі за Мной” не заглушаецца дакорамі сумлення, расчараваннямі, няўдачамі?

Да каго я адчуваю сябе найбольш падобным: да мытнікаў, фарысеяў ці Левія?

Бр. Тадэвуш Кавальскі OFMCap, Беларусь

Фарысеі кажуць праўду, што грахі можа дараваць толькі Бог. Гэтую праблему вырашае толькі вера ў Езуса з Назарэта як Божага Сына. Менавіта ў гэтым кірунку Езус вядзе размову з тагачаснымі сведкамі цуду аздараўлення і гэтага таксама Ён чакае ад нас. Да гэтай веры Хрыстос прыводзіць дзякуючы фізічнаму аздараўленню паралізаванага. Такога аздараўлення чакаў хворы, чакалі чатыры мужчыны, якія неслі яго, чакаў натоўп людзей, сабраных усярэдзіне і звонку дома і, нарэшце, найбольш недаверлівыя фарысеі. І раптам нягледзячы на свае спадзяванні яны чуюць дзіўныя словы: “Дзіця, даруюцца табе грахі твае”. Ці разумеў хворы сваю грэшнасць, а можа, прагнуў аднаго толькі аздараўлення цела, ці таксама і душы – не ведаем гэтага… Але ж дзякуючы прысутнасці Езуса адбыліся дзівосныя навяртанні, як, напрыклад, грэшная жанчына, мытнік Закхей, “добры” злачынца, таму можна зрабіць выснову, што так было і ў гэтым выпадку, калі Сын Божы вызваляе яго з грахоў.

Пане Езу, нямала ў мяне цяжкасцяў, клопатаў, хваробаў, але перш за ўсё я прашу Цябе, каб Ты падрыхтаваў мяне да расставання з маімі грахамі, каб я не трымаўся за іх, а ахвотна пазбаўляўся ад іх. Дзякую Табе, што Ты вызваляеш мяне ад іх і аздараўляеш.

Якія ў мяне прагненні, на што я спадзяюся?

Ці стаўлю я на першае месца прагненне вызвалення з грахоў?

Што, паводле мяне, лягчэй здзейсніць: аздаравіць з фізічнай хваробы ці аздаравіць душу ад грахоў?

Ці ўдзячны я Пану Езусу за тое, што магу хадзіць і насіць свае цяжары?

Бр. Тадэвуш Кавальскі OFMCap, Беларусь

Чалавек, якога звалі “пракажоным”, кім ён быў, якой была гісторыя яго жыцця, адкуль ён быў родам – не ведаем, але можам з упэўненасцю сказаць, што ён вельмі пакутаваў і фізічна, і маральна. Адзін толькі яго выгляд абуджаў агіду, страх, магчыма, напрошвалася пытанне: “чым ён награшыў?”. А што пры гэтым адчуваў Езус? Ён злітаваўся над ім. Святы Францішак Асізскі ў сваім “Тастаменце, зробленым у старасці” піша: “… калі я быў у грахах, выгляд пракажоных быў для мяне горыччу…”, з гэтага можна зрабіць, што ў Божым сэрцы не было агіды, а была літасць, якая выплывае з Любові.

Кожная хвароба вонкава з’яўляецца прыкрым адзеннем, але ўрэшце яна мае свой сэнс, сваю мэту. Яна нагадвае пра першародны грэх, але таксама і паказвае драматычнасць кожнага граху, выгляд якога горшы, чым праказа, бо яго наступствы могуць трываць вечна. Ідэальна, калі да граху мы ставімся, як пракажоны да сваёй хваробы, бо тады Бог “літуецца” і кажа: “Будзь ачышчаны”.

Дух Святы, скажы мне, чым з’яўляецца грэх. Уласнымі чалавечымі сіламі спасцігнуць яго я не магу, калі Ты мяне ў гэтым не пераканаеш. Дазволь мне ўбачыць яго ў правільным святле, каб агіда да яго скрушыла мяне.

Ці ўмею я па-божаму спачуваць хворым, думаючы, што ў пэўным сэнсе яны за мяне нясуць цяжар?

“Што вы зрабілі аднаму з гэтых братоў Маіх меншых, вы Мне зрабілі”. Якім чынам я дапамагаю тым, унутры каго пакутуе Сын Божы?

Чым з’яўляецца для мяне грэх?                      

Бр. Тадэвуш Кавальскі OFMCap, Беларусь

Асабліваю апекаю Пан Езус ахінае людзей, якія пакутуюць ад розных хваробаў і зняволення злымі духамі. Таму людзі “прыносілі да Яго ўсіх нядужых і апантаных”. Езус вылечвае, бо Ягонае Валадарства будзе канчаткова вечным Валадарствам радасці і супакою. Збаўца не дазваляе злу нават адзывацца: “не дазваляў злым духам казаць”. Што яны маглі гаварыць і што спрабавалі казаць? Былі гэта вядомыя заклікі: “чаго хочаш ад нас…”, “ведаем хто Ты”, “Ты прыйшоў загубіць нас”, “пакінь нас у спакоі”, “хочам жыць як жылі” і іншыя падобныя словы. На жаль, такога кшталту тэндэнцыі моцна адчуваюцца ў сучасным свеце, між іншым, у розных формах лібералізму, для якога характэрная талерантнасць да справаў злога духа. Таму ён можа спакойна падманваць чалавека наконт істотных справаў вечнага збаўлення душы.

Як вучні Хрыста мы павінны будзем прыняць адпаведную пазіцыю. Перш за ўсё мы не можам баяцца, мы павінны ў супакоі прадстаўляць сваю пазіцыю. Аднак нам трэба быць чыстымі маральна, каб станавіцца годнымі даверу і моцнымі ў барацьбе са злом. Пан Езус паказвае нам сродак нашага ўзмацнення: “устаўшы, выйшаў і пайшоў у пустыннае месца і там маліўся”. Такім чынам, малітва – нашая сіла і святло.

Учыні, Пане, каб сярод штодзённай мітусні я мог выходзіць у “пустыннае месца”, у Тваю пустынную прастору, каб маліцца. Учыні, каб я мог быць з Богам, як Ты быў з Айцом у Духу Святым. Дай мне моц і супакой супраць сілаў зла, як знешніх, так і ўнутраных.

Як уплывае на мяне злы шум сучаснага свету, ці вучуся я сутыкацца з ім Божай моцаю?

Якім чынам і з якімі перажываннямі я прамаўляю словы: “Прыйдзі Валадарства Тваё”?

Што азначаюць для мяне словы: “пустыннае месца” і “малітва”?

Бр. Тадэвуш Кавальскі OFMCap, Беларусь

У гэтым фрагменце Евангелля можна заўважыць дзве рэчаіснасці: першая – Божая, з Езусам і Ягоным моцным, адназначным, вучэннем, другая – крыклівы і растрапятаны нячысты дух. Падыход Езуса рашучы, моцны, без ніякіх кампрамісаў: “Змоўкні і выйдзі з яго”. Вынікі ёсць адразу - пашыраецца Божае Валадарства, чалавек вызвалены ад злога. Існуе мноства дэманаў, якія, на жаль, намагаюцца ўціснуцца ў нашае асабістае жыццё, або ўжо ўціснуліся. Пазіцыя Езуса тая ж самая, пра якую пачуў нядаўна памерлы кс. Густаў Курт: “Няхай змоўкнуць у табе дэманы, імя якіх: пыха, прагненне ўлады, дух перавагі над іншымі, агрэсія, разнастайныя формы эратызму, якія азмрочваюць розум і робяць жорсткім сэрца…” (“Любите друг друга”№ 2(10) 2016, стар. 18). Такая пазіцыя Езуса часта адрозніваецца ад нашай, чалавечай пазіцыі і блакіруе Божыя планы. Напрыклад, замест “маўчы”, нашая чалавечая натура спадзяецца: “няхай штосьці скажа, гэта ж так цікава”; замест “выйдзі з яго”, гучыць: “пазней, не зараз”. Але Езус настолькі добры, што заўсёды гатовы дзейнічаць, адразу пасля таго, як мы змяняем меркаванне.

Езу, дай мне свайго Духа, напоўні мяне супакоем, учыні, каб змоўклі ўва мне агрэсіўныя, злыя духі. Учыні, каб я не ўваходзіў у дыялог з імі, а толькі з Табою размаўляў. Дай, каб я распраўляўся з імі рашуча, тут і зараз, а не потым ці заўтра.

Ці баюся я злога духа, калі я з Панам Езусам, Які мае вялікую моц?

Ці не нудзіць мяне цішыня, ці з’яўляецца яна для мяне прастораю маёй сустрэчы з Богам?

Дрэнныя думкі, прагненні, эмоцыі… Ці рашучы я ў адносінах да іх, або, наадварот, ліберальны?

Бр. Тадэвуш Кавальскі OFMCap, Беларусь

“Наблізілася Валадарства Божае”, наколькі ж моцную надзею могуць абуджаць гэтыя словы. Вось страчаны старазапаветны рай становіцца так неверагодна блізкім. Аднак жа рэчаіснасць Божага Валадарства чакае ад нас дваякай пазіцыі: волі адвярнуцца ад таго, што Божым Валадарствам не з’яўляецца, звяртаючыся да яго сапраўдных каштоўнасцяў, а таксама пазіцыі веры, якой супярэчыць сумненне і адкладанне на потым. Такую рашучую пазіцыю і адкрытасць на Божае Валадарства прадстаўляюць пакліканыя Езусам браты.

Варта заўважыць, што Пан Езус не ігнаруе таго, што чалавечае, зямное. Прафесія рыбака – не перашкода ў працы для неба: “Адгэтуль будзеш лавіць людзей”. Набытыя людскія навыкі набываюць новую якасць, вышэйшую мэту, набываюць новую вартасць, якая “не праміне”.

Пане Езу, я хацеў бы нанава перажыць і ўсвядоміць сабе, што гэта азначае, што Валадарства Божае блізка. Каб я на гэтую ісціну правільна рэагаваў – адпаведным навяртаннем і палымянаю верай.

Як выглядае ў маім жыцці еднасць паміж штодзённымі высілкамі, прафесійнай дзейнасцю і справамі Божага Валадарства?

Якія пачуцці абуджае ўва мне заклік “навяртайцеся”?

Ці выказваю я гатоўнасць у розных акалічнасцях маёй штодзённасці падпарадкоўваць свае прыватныя планы патрабаванням агульнага дабра?

Бр. Тадэвуш Кавальскі OFMCap, Беларусь

Якія ж яны былі блізкія адзін да другога: Езус з Назарэта і Ян Хрысціцель, якія былі злучаныя повяззю сваяцтва і мелі той самы ўзрост. Але якое ж здзіўленне выклікаюць у гэтым кантэксце словы св. Яна: “…я не варты, нахіліўшыся, развязаць раменьчык на ягоных сандалях”, Ян ведае, што Езус – Сын Божы. Уваходзім у пачуццё сакральнасці, чагосьці святога. Езус ужо ахрысціў святога Яна Духам Святым падчас той дзівоснай сустрэчы Марыі і Альжбеты. Якія ж блізкія тут словы захаплення св. Францішка Асізскага: “Хто Ты такі, Пане?! А хто я такі?”. Гэтае малітоўнае здзіўленне вядзе мяне да адкрыцця ісціны пра Бога і пра чалавека. Ісціна гэтая збаўляе, аздараўляе і фармуе новага чалавека.

Вершы 9-11 уводзяць нас у яшчэ больш інтэнсіўнае здзіўленне, бо вось новая Незвычайная Постаць прымае ад Яна хрост як звычайны смяротны, прымаючы на сябе людзкія грахі. Такім чынам “умілаваны Сын Айца” становіцца пакутуючым за чалавецтва Слугою Пана (Іс 42, 1).

Езу, Сыне Бога Жывога, як жа моцна Ты здзіўляеш мяне, не магу спасцігнуць Тваю веліч, Тваё неверагоднае прыніжэнне. Уваходзячы ў ваду, Ты мяне ў яе ўводзіш, ачышчаючы і прыводзячы да мяне Духа Святога. Будзь услаўлены за таямніцу вызвалення падчас святога хросту і за дар Святога Духа.

Ці адчуваю я ў сваім сэрцы ўдзячнасць за дар святога хросту і ці дзякую за гэты асноўны сакрамэнт?

Ці спрабую я захапіцца веліччу Бога ў Езусе Хрысце?

Якім чынам самапрыніжэнне Езуса Хрыста фармуе маё мысленне?

Бр. Тадэвуш Кавальскі OFMCap, Беларусь

“І вось зорка, якую яны бачылі на ўсходзе”. О Божая Міласэрнасць, якая ніколі не забудзецца пра таго, каму патрэбная! Бо яна заўжды гатовая прыняць таго, хто вяртаецца да Бога… І вось – сказана – зорка. Мудрацы павярнулі да Ірада, згубілі зорку. Тыя, хто адпадае, адыходзіць да д’ябла, да смяротнага граху, - губляюць ласку. Але тыя ж, хто адыходзіць ад злога, зноў знаходзяць ласку, якую яны раней згубілі.

“І вось зорка ішла перад імі”. Пра тое ж гаворыцца і ў Кнізе Зыходу: “Пан ішоў прад імі днём у воблачным слупе, каб паказаць дарогу, а ноччу ў слупе агню, каб свяціць ім, каб быў правадыр у дарозе днём і ноччу” (Зых 13, 21)

“Пакуль не прыйшла і не стала над месцам, дзе было Дзіця”. Вось канец працы, завяршэнне шляху, радасць таго, хто робіць адкрыццё, знаходка таго, што шукаў. Дык узрадуецца ж сэрца тых, хто шукаў Цябе, Езу; а калі [радуецца сэрца] тых, хто шукае, то тым больш [узрадуецца сэрца] тых, “хто знайшоў” (пар. Пс 105 [104], 3). Зорка ідзе прад імі, слуп ідзе прад імі. Зорка паказвае шлях да калыскі Збаўцы, а слуп – да Зямлі Абяцанай, дзе ліецца мёд Божай сутнасці і малако людской [прысутнасці]. Дык спяшайся ж за зоркай, кроч за слупом, бо яны вядуць цябе ў жыццё. Папрацуеш крыху - і дасягнеш хутка і здабудзеш тое, чаго прагнуць сабе святыя і тое, чым радуюцца анёлы.

Святы Антоній Падуанскі. In Epiphania Domini.

У якіх асобах, падзеях ці іншых знаках я бачу ў сваім жыцці Божае спадарожніцтва?
У якім абліччы сёння мне аб’яўляецца Бог? Якія духоўныя дары я Яму прыношу?

Ізраэль – “той, які змагаўся з Богам”. Такое новае імя атрымаў пасля цяжкай духоўнай барацьбы Якуб – адзін з родапачынальнікаў абранага народу (Быц 32, 28-30). Ён змагаўся з Богам, каб атрымаць Яго благаслаўленне. “Сапраўдны ізраільцянін” – так называе Натанаэля Езус. Магчыма, Ён называе яго так таму, што пад таямнічаю смакоўніцаю адзін толькі Бог бачыў нейкае Натанаэлева змаганне. Магчыма, Езус сваімі Божымі вачыма бачыў не толькі змаганне Натанаэля, але і ягонае пачуццё адзіноты. Гэта і растапіла ў сэрцы Натанаэля пачатковы лёд недаверу.
Калі дзесьці ўнутры сябе з мы з нечым змагаемся, то часта навакольныя людзі гэтага не бачаць і не разумеюць, таму гэта можа стаць прычынаю пачуцця адзіноты. Бог жа ўсё бачыць і разумее, нават тое, што закрыта прад людзьмі. Калі запрасіць Збаўцу “пад сваю смакоўніцу”, ў сваю нябачную для іншых барацьбу, Ён адкрые яшчэ большыя таямніцы: “Сапраўды, сапраўды кажу вам: убачыце неба расчыненае і анёлаў Божых, якія ўзыходзяць і сыходзяць на Сына Чалавечага”
Якую духоўную барацьбу вяду я? Супраць сваіх грахоў і слабасцяў? Можа, я змагаюся ў пошуках благаслаўлення на свае жыццёвыя праекты?
Ці не пазбягаю я духоўнай барацьбы з-за пачуцця адзіноты? Ці не з’яўляюся я мінімалістам у сваім духоўным жыцці?

Бр. Андрэй Квяцінскі OFMCap, Беларусь

Калі нас хтосьці прываблівае і ўзнікае жаданне зблізіцца з гэтым чалавекам - стаць яму сябрам або братам, - тады не дастаткова проста ведаць, дзе ён жыве або што ў яго ёсць. Добра і хораша, калі цікавяць нас не столькі даброты, якія можам атрымаць ад гэтага чалавека, колькі ён сам. Для сапраўднай роднаснасці душаў трэба таксама ведаць чым гэты чалавек жыве, што яго радуе, што яму баліць, аб чым ён марыць, што больш за ўсё цэніць.

Ян Хрысціцель паказаў сваім вучням Ягнё Божае – Месію. Гэта іх настолькі прывабіла і зацікавіла, што яны пайшлі за Ім. Найперш Езус пытаецца ў вучняў: “Чаго шукаеце?”. Гэтае пытанне павінна выявіць іх сапраўдныя намеры: што яны хочуць атрымаць ад Езуса? Але які ж прыгожы адказ даюць на гэтае пытанне Янавы вучні! У сустрэчным пытанні: “Дзе жывеш?” - гаворка ідзе не толькі пра месца жыхарства, яны гэтым пытаннем нібыта кажуць: “Мы хочам ведаць, чым Ты, Настаўнік, жывеш. Мы хочам зразумець, якой руплівасцю Ты прасякнуты”. Калі ж вучні пайшлі і ўбачылі, дзе Ён жыве, то захацелі падзяліцца з іншымі сваім захапленнем. Так пачала ўтварацца супольнасць тых, каму цікава, дзе жыве Езус.

Наколькі глыбокія мае адносіны з Езусам?

Ці ведаю я, што радуе, а што засмучае Яго Найсвяцейшае Сэрца?

Бр. Андрэй Квяцінскі OFMCap, Беларусь

Ян Хрысціцель верна выконваў сваю місію - прарочым словам заклікаў людзей да навяртання. Затым ён хрысціў - гэта значыць, абмываў іх ад бруду папярэдняга жыцця і рыхтаваў да новага жыцця. Янаў хрост ачышчаў розум і душу чалавека ад грахоўнага менталітэту, але не даваў той унутранай моцы, каб жыць па-новаму. Для гэтага патрэбны хрост Духам Святым. А такі хрост можа ўдзяліць толькі Той, хто сам памазаны гэтым жа Духам. Ян разумеў, што ягонага хросту вадою не дастаткова для поўні жыцця ў Богу, і таму вельмі чакаў прыходу Месіі.

Цяпер жа спаўняецца Яго чаканне: Езус, нібы ціхае Ягнё, стаіць ужо незаўважна сярод свайго народу на беразе Ярдану. Місія Яна завяршаецца. Ён паказвае людзям сапраўднага Пана і адпускае іх да Яго. Для Яна Хрысціцеля гэта момант супакою, бо прыйшоў Той, Які мацнейшы, Ён дапоўніць усё, чаго не хапала.

Ідучы па жыцці і пераходзячы з аднаго этапу на іншы, мы можам спазнаваць як радасць паўнаты, так і нейкі недахоп. Усведамляючы тое, што толькі Бог можа ўчыніць усё ідэальна і ў паўнаце, для нас надыходзіць момант супакою. Гэта Ён сапраўдны Пан і Збаўца.

У чым я шукаю супакой, калі нягледзячы на ўсе старанні разумею сваю недасканаласць?

Ці адпусціў я папярэднія этапы свайго жыцця і ці аддаў іх у рукі Бога?

Бр. Андрэй Квяцінскі OFMCap, Беларусь

Існаваў у старажытных габрэяў звычай, які абараняў чалавека і яго маёмасць ад небяспекі прысваення чужымі людзьмі. Калі хтосьці трапляў у цяжкія даўгі і быў змушаны прадаць сваю маёмасць або калі хтосьці паміраў, пакідаючы пасля сябе базабаронную ўдаву, змушаную прадаць маёмасць мужа, то яго бліжэйшы сваяк павінен быў выкупіць гэтую маёмасць і паклапаціцца пра ўдаву. Калі ж не хацеў або не мог зрабіць гэтага, тады далейшы сваяк сімвалічна здымаў з яго сандаль і такім чынам першынство выкупу браў на сябе (Гл. Рут 4, 7) “Сярод вас стаіць той, каго вы не ведаеце, той, хто ідзе за мною, якому я не варты развязаць раменьчык на сандалях ягоных”, – гэтымі словамі Ян Хрысціцель сімвалічна акрэсліў сваю ролю ў адкупленні людзей ад граху і ролю Езуса. Ян тлумачыць сваім суразмоўцам, што ён не варты таго, каб прымаць на сябе функцыю Адкупіцеля Ізраэля, бо першынство выкуплення належыць Ягняці Божаму, Які прыйдзе на Ярдан заўтра (Ян 1,29).

Мудрасць і пакора Яна Хрысціцеля патрэбна таксама і нам тады, калі хочацца любой цаной выратаваць свет ці прынамсі сваіх блізкіх ад розных зняволенняў. Але часцей за ўсё мы бачым сваё бяссілле. Тады застаецца толькі гэта - заклікаць да дабра, маліцца і нават пасціцца, каб ў сэрцы былі Божы спакой і надзея – як у Яна Хрысціцеля. Бог – Адкупіцель, а я - толькі голас.
Ці не бяру я на сябе празмерную адказнасць за асабістыя жыццёвыя выбары іншых людзей? Ці хапае мне пакоры і адвагі даручаць сваіх блізкіх Езусу Адкупіцелю?

Бр. Андрэй Квяцінскі OFMCap, Беларусь