У трэцюю велікодную нядзелю, 4 мая а 10 гадзіне, бр. Сяргей Гусар цэлебраваў у нашай парафіі сваю першую - прыміцыйную - св. Імшу. “Гэта вялікі дар Божы для нашай парафіі, - сказаў бр. Уладзіслаў у прывітальным слове. - Упершыню тут будуць служыць 4 святары. І хоць святар - звычайны чалавек, ён з’яўляецца яшчэ адной магчымасцю Бога дакрануцца да нашага жыцця. Гэта знак Божай любові да нас”. Пробашч падзякаваў усім, хто моліцца за бр. Сяргея і за ўсіх святароў, і звярнуўся да новага святара з вельмі кранальнай просьбай: “Цяпер ты, браце, памаліся за ўсю нашу парафію – тваю першую святарскую любоў”.
Новае служэнне бр. Сяргея распачалося з таго, што ён удзяліў хрост маленькай Дар’і, якая праз гэта стала часткай супольнасці Касцёла, Божым дзіцём і атрымала новае жыццё ў Хрысце.
Падчас гаміліі брат Сяргей разважаў над урыўкам з апошняй главы Евангелля ад Яна, які прагучаў у літургіі слова. У ім мы бачым разгубленасць і прыгнечанасць вучняў, якія перажылі смерць і ўваскрасенне свайго Настаўніка. Можна сабе ўявіць, што адчуваў Пётр, як успрымаў сябе, ўсведамляючы сваю здраду: смутак, расчараванне (перадусім сабой), невядомасць будучыні. І ён, пасля трох гадоў вандровак, навучання Езуса, малітваў, цудаў, вырашае зноў вярнуцца да таго, што рабіў да сустрэчы з Хрыстом.
“Сымон Пётр сказаў ім: «Іду лавіць рыбу». Яны адказалі яму: «І мы пойдзем з табою»" (Ян 21:3).
А далей паўтараецца сітуацыя, падобная на тую, з якой распачалося пакліканне апостала.
"Пайшлі і селі ў човен, але ў тую ноч нічога не злавілі. Калі ўжо развіднела, Езус стаяў на беразе. Але вучні не ведалі, што гэта быў Езус. Сказаў ім Езус: «Дзеці, ці маеце што з’есці?» Яны адказалі Яму: «Не». А Ён сказаў ім: «Закіньце сетку з правага боку чоўна і знойдзеце». Яны закінулі і не маглі ўжо выцягнуць яе з-за мноства рыбы” (Ян 21:3-6).
Гэтым паўтораным цудам Езус запрашае Пятра перачытаць нанова сваё жыццё, нанова пачуць Яго заклік: “Ідзі за Мной”.
“Калі ж яны паснедалі, Езус кажа Сымону Пятру: «Сымоне, сын Яна, ці любіш ты Мяне больш, чым яны?» Той адказаў Яму: «Так, Пане, Ты ведаеш, што я люблю Цябе». Езус кажа яму: «Пасі ягнят Маіх»” (Ян 21:15).
У тройчы зададзеным гэтым пытанні Хрыста можна распазнаць надзею, штуршок для Пятра, каб ён успомніў і вярнуўся да той першай любові Бога, якую адчуў напачатку, якая дала яму адвагу ўсё пакінуць і пайсці за Панам, каб адчуў наноў, што нягледзячы на ўсе цяжкія хвіліны, яго любяць, і ён мае шанец зноў адказаць на Божую любоў. Хрыстос хоча паказаць яму, што думкі, якія меў аб сабе Пётр як аб нікчэмным і непатрэбным здрадніку, нявартым любові, - непраўдзівыя. А праўда ў тым, што Пётр, як і іншыя вучні, як і кожны з нас, з’яўляецца любімым дзіцём Бога. Гэта бачна па таму слову, якім Езус звяртаецца да вучняў: “Дзеці, ці маеце што з’есці?”. Грэцкаму слову, якое тут перакладзена як “дзеці”, лепш адпавядае пераклад “сыночкі, дзіцяткі”.
Бог з пяшчотай глядзіць на кожнага з нас як на самае любімае дзіця. І нашае заданне ў тым каб услед за апосталам Пятром, нягледзячы на расчараванні сабой, на свае падзенні і змаганні, на меркаванні іншых людзей, зноў і зноў вяртацца да гэтага першага кахання, да любячых вачэй Бога, і слухаць голас любячага Айца.
“Трэба слухацца Бога больш, чым людзей” (Дз 5:29).
Бр. Сяргей падкрэсліў: “Дар Духа Святога – боязь Божая – палягае на распазнанні таго, што мая сіла - у Богу, што Яго любоў мацнейшая за мае слабасці. Евангелле заклікае нас давяраць Богу, заўважаць і прымаць з удзячнасцю Яго любоў, якая найчасцей праяўляецца ў простых штодзённых момантах жыцця”.
Папа Францішак заахвочваў пераглядаць свой дзень, каб заўважаць, у якіх момантах мы сустрэлі ў ім Бога, хоць, можа, адразу і не пазналі Яго: ва ўсмешцы іншага чалавека, ў своечасовай дапамозе, а можа ў тым, што хтосьці проста быў побач. Ён таксама заклікаў пераглядаць усё сваё жыццё, каб убачыць дзеянне Бога ў перспектыве часу. Гэта можа дапамагчы пазбегнуць паўтарэння адных і тых жа памылак і не круціцца “ўвесь час на адным месцы, як укусіўшае сябе за хвост шчаня”. Гэта дае шанец змяніць напрамак свайго жыцця.
Напрыканцы гаміліі святар, як прафесійны футбаліст, падзяліўся правілам, якім карыстаюцца футбалісты і якое вельмі добра адпавядае пачутаму Божаму Слову: “Новы дзень – новая гульня. Забывем, што нешта ўчора не атрымалася, і імкнемся пражыць новы дзень з новымі сіламі, адноўленымі ў Богу”.
Сёння для маленькай Дар’і, якая апранулася ў Хрыста і стала ўмілаваным дзіцём Бога, распачынаецца новае жыццё. “Няхай для нас яна будзе знакам, напамінам пра пачатак нашага жыцця ў Хрысце і Божую любоў на нас, каб мы мелі сілы і, перадусім, веру распачынаць нашае жыццё нанова,”- пажадаў прысутным брат Сяргей.
На прыканцы святой Імшы новапрэзбітэр удзяліў прыміцыйнае бласлаўленне з ускладаннем рук прысутным братам капуцынам, сёстрам, новай хрысціянцы Дар’і, яе родным і кожнаму, хто да яго падыходзіў. Усе прысутныя на святой Імшы і тыя, хто прыйшоў на наступную Імшу, ішлі і ішлі, каб пачуць над сабой словы бласлаўлення і пацалункам ўшанаваць Хрыста праз далоні святара.
Шчыра дзякуем Пану Богу за новага святара і хочам далучыцца да слоў пробашча: “Яго Эксцэленцыя біскуп Пікель Клеменс, які праводзіў рэкалекцыі для братоў капуцынаў, казаў, што не разумее тых, хто пры віншаванні жадае чалавеку заставацца такім, які ён ёсць. У хрысціяніна ёсць толькі адзін рух – рух наперад. Таму я жадаю табе захаваць усё тое прыгожае, што ты маеш, і далей ісці ў сваёй святарскай прыгодзе наперад”.
Тэкст: Кацярына Савянок
Фота: Эрык Савянок
