20 жніўня, панядзелак

ЕВАНГЕЛЛЕ

Калі хочаш быць дасканалым, прадай маёмасць сваю і здабудзеш скарб у нябёсах

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея. 

У той час:

Да Езуса падышоў адзін чалавек і сказаў: Настаўнік, што добрага зрабіць мне, каб мець жыццё вечнае?

Ён адказаў яму: Чаму пытаешся ў мяне пра дабро? Адзін ёсць Добры! Калі хочаш увайсці ў жыццё вечнае, захоўвай запаведзі. Той кажа Яму: Якія? Езус адказаў: Не забівай, не чужалож, не крадзі, не сведчы фальшыва, шануй бацьку і маці, любі бліжняга свайго, як самога сябе. 

Юнак кажа Яму: Усё гэта я захоўваў, чаго яшчэ нестае мне? Езус кажа яму: Калі хочаш быць дасканалым, ідзі, прадай маёмасць сваю і раздай бедным, і здабудзеш скарб у нябёсах; і прыходзь ісці за Мною. 

Пачуўшы сказанае, юнак адышоў засмучаны, бо меў вялікую маёмасць.

Гэта слова Пана.

catholic.by

У часы Эзэхіэля жалоба пасля страты блізкага чалавека звычайна суправаджалася доўгім плачам і галашэннем. Той, хто аплакваў памерлага здымаў накрыццё галавы, асыпаў яе попелам і пылам, хадзіў бясяком а твар закрываў далонямі. У доме, дзе нядаўна памёр чалавек не гатавалі ежу, а елі тое, што прыносілі жалобнікі - сваякі або суседзі, якія спачувалі горотнаму чалавеку. Гэта былі вельмі разбудаваныя рытуалы, якія патрабавалі мноства духоўных і псіхічных высілкаў, а таксама засяроджання і часу.

Аднак Бог дае Эзэхіэлю дзіўнае даручэнне, якое потым будзе датычыць усяго народу – адмовіцца ад рытуалаў жалобы. Больш таго, калі падобны лёс напаткае ўвесь народ (яны старацяць Святыню і супакой на іхняй зямлі), Бог таксама загадае не галасіць па страце. Такім чынам Бог перакіроўвае ўвагу Езэхіэля і народу ад страты да набытку. Набытак жа апісваецца такімі словамі: “Калі гэта здарыцца, спазнаеце, што Я — Пан Бог”. Пазнаць Бога, Яго любоў і апеку - гэта тая каштоўнасць, ідучы за якой, не варта затрымлівацца над стратамі, якіх і так не вернеш.

Падобную прапанову заможнаму юнаку дае і Езус. Ён заклікае яго пазбыцца таго, што абцяжарвае, а можа нават і стрымлівае ад сур’ёзнага рашэння пайсці наперад, за найвышэйшай Каштоўнасцю. Сумна, што чалавек гэты так і не здолеў адарваць сваю ўвагу ад скарбаў, якія і так ужо пачынае губляць. Ён засмучаны вярнуўся да сваёй маёмасці, якой валодае толькі да часу пакуль жыве на зямлі.

Ці былыя страты або настальгія не засланяюць мне Бога, Які “адзін ёсць Добры”? Ці хапае ў мяне адвагі адпусціць каштоўнае, дзеля здабыцця найкаштоўнешага?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва