Бо Сын Чалавечы прыйшоў знайсці і выратаваць тое, што загінула

 РАЗВАЖАННІ НАД БОЖЫМ СЛОВАМ 

Тры апошнія прыпавесці Езус скіроўвае выключна да сваіх вучняў, каб яны зразумелі веліч і вартасць Божага дару, для якога варта аддаць усё, што маеш.

У першай прыпавесці Езус кажа пра скарб, схаваны ў полі. Згодна з рымскім правам (таксама магло быць і ў габрэйскім), той, хто атрымаў або купіў поле, наследуе і тое, што знайдзе ў ім. Згодна з правам рабіністычным, той, хто працаваў на полі як наёмнік, не мог сабе ўзяць скарбу, гэта быў бы крадзеж. Плады працы належалі да гаспадара поля.

Аблічча Ягонае заззяла, як сонца

Езус на хвіліну паказвае сваю Божую хвалу, пацвярджаючы вызнанне Пятра. Праз гэта паказвае, што каб “увайсці да сваёй хвалы” (Лк 24,26), павінен прайсці праз крыж у Ерузалеме. Майсей і Ілля бачылі хвалу Бога на гары; Закон і прарокі запаведвалі цярпенне Месіі. Воблака паказвае на прысутнасць Святога Духа: “Аб’явілася ўся Тройца: Айцец у голасе, Сын як чалавек, Дух у светлым воблаку” (паводле ККК 555). 

Выбраныя вучні, гэта тыя, якіх Езус паклікаў у першай чарзе (пар. Мц 4,18-22) і якія суправаджалі Езуса ў Садзе Аліўным (пар 26,37).

Загадай мне ісці да Цябе па вадзе

Езус свядомы слабасці сваіх вучняў, таму, каб цудоўнае размнажэнне хлеба не прывяло вучняў да спакусы трыўмфальнага разумення Валадарства Божага, загадвае вучням сесці ў човен і пераплысці на другі бераг. Апостал Ян падцвярджае гэта кажучы, што людзі хацелі супраць Яго волі выбраць каралём (пар Ян 6, 14-15).

З натоўпам людзей Езус паступае інакш чым вучні: яны перад цудоўным размнажэннем хлеба хочуць адправіць натоўп, а пасля цуду ўжо імкнуцца затрымаць, Езус наадварот, затрымлівае і даючы тое, што патрабуюць адпраўляе людзей.