- Падрабязнасці
- Праглядаў: 559
ЕВАНГЕЛЛЕ
Прыйдуць з усходу і з захаду, і сядуць за стол у Валадарстве Божым
+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.
У той час:
Накіроўваючыся ў Ерузалем, Езус праходзіў праз гарады і вёскі і навучаў.
І нехта сказаў Яму: Пане, няўжо мала тых, хто будзе збаўлены?
Ён жа сказаў ім: Імкніцеся прайсці праз вузкую браму, бо, кажу вам, многія будуць спрабаваць увайсці, але не змогуць.
Калі гаспадар дому ўстане і зачыніць дзверы, тады вы, стоячы па-за домам, пачнеце стукаць у дзверы і казаць: Пане, адчыні нам. Але Ён скажа ў адказ: Не ведаю вас, адкуль вы.
І пачнеце казаць: Мы елі і пілі перад Табою, і на вуліцах нашых навучаў Ты. Але Ён скажа вам: Не ведаю вас, адкуль вы; адыдзіце ад Мяне ўсе, хто чыніць несправядлівасць.
Там будзе плач і скрыгатанне зубоў, калі ўбачыце Абрагама, Ісаака і Якуба, і ўсіх прарокаў у Валадарстве Божым, а сябе — выкінутых вон. І прыйдуць з усходу і з захаду, з поўначы і з поўдня, і сядуць за стол у Валадарстве Божым. І вось будуць апошнія, якія стануць першымі, і будуць першыя, якія стануць апошнімі.
Гэта слова Пана.
Цяперашні час - гэта адзіны час, які трывае і ў які можа ажыцявіцца маё навярнтанне. Езус праходзіў праз гарады і вёскі, навучаў і аздараўляў. Гэта адбываецца і сёння ў маім жыцці, ў маёй сучаснасці. Езус прагне увайсці ў маё жыццё. Нават больш, Ён сваім словам і Эўхарыстыяй прагне спадарожнічаць мне ў кожную хвіліну майго жыцця. Але я часта заняты сабой, сваімі справамі не заўважаю, калі Ён прыходзіць, калі запрашае мяне да адносін з Ім.
Брамай з’яўляецца Ён - Езус. Гэта дзякуючы Яму ўсе збаўленыя. Я збаўлены. Езус відучы праз свет, выходзіць насустрач кожнаму чалавеку: хвораму, нячыстаму, пазбаўленаму надзеі. Ён выходзіць насустрач таксама мне. Адзіным пропускам да Яго з’яўляецца маё прагненне сустрэцца з Ім. Звонку застаецца толькі той, хто “адчувае сябе добра”. Для таго ж каб увайсці, дастаткова прызнаць сябе грэшнікам прад абліччам Божага прабачэння. Прызнаць сваю мізэрнасць, слабасць і залежнасць ад Створцы. Перш за ўсё адкрыць і прызнаць сваю тоеснаць Божага дзіцяці і зведаць у адносінах з Богам, што Ён мой Айцец, мой Тата, які трымае мяне ў сябе на каленях, які прагне для няме дабра.
Пан называе браму цеснай, таму што я і капрызы майго “я” не могуць прайсці праз яе. Яны павінны застацца, або яшчэ лепш, памерці звонку. Тады найлепш прыбегчы да Божай Міласэрнасці і ўсклікаць “Езу, давяраю Табе”.
Ці я ўсім сэрцам прагну блізкіх адносін з Езусам? Ці запрашаю Яго ў маё жыццё, маю штодзённасць? Ці прызанаю сябе грэшнікам, якому неабходна Божая Міласэрнасць?
С. Адрыяна Обрык, капуцынка НСЕ, Польшча
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 623
ЕВАНГЕЛЛЕ
Вырасла зерне і стала вялікім дрэвам
+ Чытанне cвятога Евангелля паводле Лукі.
У той час:
Езус сказаў: Да чаго падобнае Валадарства Божае, і з чым параўнаю яго? Яно падобнае да гарчычнага зерня, якое ўзяў чалавек і пасадзіў у садзе сваім. І вырасла яно, і стала вялікім дрэвам, і птушкі нябесныя хаваліся ў галлі ягоным.
І зноў сказаў: З чым параўнаю Валадарства Божае? Яно падобнае да закваскі, якую жанчына ўзяла і паклала ў тры меры мукі, аж ўсё скісла.
Гэта слова Пана.
Жыццё сучасных хрысціян, як і ўсіх людзей складаецца з мноства падзей і сустрэч, радасных і сумных перажыванняў, набыткаў і страт. Сярод гэтай разнастайнасці, вера для многіх становіцца ўсяго толькі эпізодам, прычым далёка не самым значным. Вера, з яе рэлігійнымі практыкамі, часта становіцца пэўнай перыферычнай з’явай сярод імкненняў чалавека да шчасця, быццам некалькі грамаў прыправы сярод шматлікіх інгрыдыентаў у сноўнай страве.
Езус прапануе зусім іншы падыход да веры і яе развіцця, якое акрэслівае як рост Валадарства Нябеснага. У евангельскіх метафарах бачым як маленькае гарчычнае зерне, становіцца найбольшым дрэвам у садзе, а закваска мяняе ўсе тры меры мукі ў цесце. Пры нармальным развіцці вера толькі пачаткова з’яўляецца ў жыцці чалавека чымсьці маленькім і слабым. Калі ж яна па-сапраўднаму ўзрастае, становіцца ўжо не дадаткам да жыцця, а самім жыццём. І гэта не якісьці рэлігійны фанатызм, а нармальны здаровы працэс, калі чалавек зыходзячы з меркаванняў веры штораз больш вызначае жыццёвыя прыярытэты і каштоўнасці. Веруючы чалавек намагаецца так уладкаваць сабе жыццё, каб яно станавілася штораз больш спрыяльнай прасторай зносін з Богам.
Ці не паддаюся я спакусе выцясніць справы Божага Валадарства кудысьці на ўскраіны свайго жыцця? Наколькі мае зносіны з Богам развіваюцца? Як мая вера ўплывае на мой светапогляд, на фарміаванне іерархіі каштоўнасцяў, на выбар спадарожнікаў жыцця?
Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 645
ЕВАНГЕЛЛЕ
Гэтую дачку Абрагама, ці не трэба было вызваліць ад путаў у дзень шабату?
+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.
У той час:
Езус навучаў у суботу ў адной з сінагог. І вось была там жанчына, якая васемнаццаць гадоў мела духа немачы: яна была згорбленая і зусім не магла выпрастацца. Езус, калі ўбачыў яе, паклікаў і сказаў ёй: Жанчына, ты вызвалена ад немачы сваёй. І ўсклаў на яе рукі, і яна адразу выпрасталася, і пачала славіць Бога.
Але кіраўнік сінагогі, абураючыся, што Езус аздаравіў у суботу, сказаў народу: Ёсць шэсць дзён, у якія трэба працаваць: тады і прыходзьце аздараўляцца, а не ў дзень шабату.
Тады Пан сказаў яму ў адказ: Крывадушнік, ці не адвязвае кожны з вас у суботу вала, ці асла свайго ад жолаба і не вядзе піць? А гэтую дачку Абрагама, якую звязаў сатана ўжо васемнаццаць гадоў назад, ці не трэба было вызваліць ад гэтых путаў у дзень шабату?
Калі ж Ён сказаў так, усе праціўнікі Яго засаромеліся, а ўвесь народ радаваўся ўсім слаўным учынкам Ягоным.
Гэта слова Пана.
Адкрываючы сённяшняе Евангелле, з зацікаўленасцю гляджу, што Бог для мяне сёння падрыхтаваў. Чытаю адпаведныя радкі і перашае ўражанне, якое ў мяне складаецца, гэта: “якая прыгажосць” і задавальненне - “спрытна Ён паставіў на месца фарысеяў!” Аднак задумваючыся глыбей і прыслухоўваючыся да гэтага слова далей, пачынаю разумець, што не ўсё так проста.
Бачу жанчыну. Гэтая постаць для мяне найбліжэйшая. Гэта хворая жанчына, яна зламаная і прыгнечаная. Яе пакуты трываюць васемнаццаць гадоў! А яна ўсцяж верна прыходзіць ў сінагогу. Езус яе ўбачыў. Узрушваюць мяне гэтыя словы. Я таксама хачу быць заўважана Езусам! Хачу быць заўважана з маёй немаччу. Езус бачыць гэтую жанчыну, бачыць яе хваробу, згорбленае цела і працяты болем твар. Езус не адварочвае ад яе зрок, не прыкідваецца нібыта яе не бачыць, што яе няма. Наадварот. Падобным чынам і ў адносінах з намі. Езус глядзіць на мяне і цябе. Глядзіць з любоўю, хочучы даць нам свабоду ад нашага граху і слабасці. Хрыстос змагаецца за нас так, як змагаўся з фарысеямі за пазнанне Божай любові замест закону, у якім няма месца для чалавека.
Гэтае слова заклікае нас чарговы раз пераглядзець наш вобраз Бога. Гэтае слова заахвочвае нас аддаць Езусу ўсё тое, што з’яўляецца для нас барацьбой, немаччу, грахом, тое, чаго я саромеюся, што мяне прыніжае. Гэтае слова заахвочвае таксама знайсці сэнс доўгай, здавалася б бясплённай малітвы. Станьма перад Езусам на малітву шчырую, без маскі праведніка, такога “прылізанага” чалавека. Бог ведае нас. Ведае да глыбіні настолькі, што мы самі сябе ажно так не ведаем. Ён хоча, каб мы свабодна ажыцяўлялі гэтае слова.
Складана нам паверыць у гэта, таму што часта складана нам прыняць саміх сябе з нашай слабасцю. Сучасны свет вучыць нас, што неабходна быць паспяховым чалавекам, які спраўляецца з любымі цяжкасцямі. Штодзённасць аднак жорстка паказвае, што ня гледзячы на рашучыя абяцанні, увесь час здзяйсняем памылкі. Падаем. Грэшым. Месяцамі спавядаемся з тых самых грахоў і не бачым, каб штосьці змянялася.
Езус дае нам сёння надзею, што шчырае трыванне з Ім прынясе свой плён. Ён дасць мне сваё аздараўленне. Калі? Не ведаю, але калі хачу быць веруючым чалавекам, неабходна даверыцца Яму, бо Ён бачыць мяне і ведае.
Ці я па-сапраўднаму адчуваю, што Хрыстос мяне бачыць і любіць нават ня гледзячы на грахі? Ці ведаю ўжо як расказаць Езусу пра тое, што з’яўляецца для мяне найбольшай пакутай і болем? Ці веру я, што Езус можа мяне аздаравіць?
С. Магдалена Сіткоўская, капуцынка НСЕ, Польшча
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 638
ЕВАНГЕЛЛЕ
Настаўнік, каб я зноў бачыў
+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.
У той час:
Калі Езус выходзіў з Ерыхона са сваімі вучнямі і з вялікім натоўпам, Бартымэй, сын Тымэя, сляпы жабрак, сядзеў каля дарогі.
Пачуўшы, што гэта Езус Назаранін, ён пачаў крычаць: Езусе, Сыне Давіда, змілуйся нада мною. Многія загадвалі яму замоўкнуць, але ён яшчэ мацней крычаў: Сыне Давіда, змілуйся нада мною.
Езус спыніўся і сказаў: Паклічце яго. І паклікалі сляпога, кажучы яму: Смялей, уставай, Ён кліча цябе. Скінуўшы плашч, той падскочыў і падышоў да Езуса.
І адказваючы яму, Езус сказаў: Што хочаш, каб Я зрабіў табе? Сляпы сказаў Яму: Настаўнік, каб я зноў бачыў. Езус сказаў яму: Ідзі, вера твая вылечыла цябе. І той адразу пачаў бачыць, і пайшоў за Езусам па дарозе.
Гэта слова Пана.
Прыглядзімся, з кім з дзеючых асобаў сённяшняга Евангелля мы атаясамліваемся ? Можа са сляпым Барымэем, які самотна сядзіць пры дарозе і жабруе? А можа з кімсьці з натоўпу? З кімсьці ананімным ў натоўпе, хто суцішае Бартымэя, каб замоўк і не выхіляўся? Кожная з гэтых постацяў у большай ці меншай ступені жыве ў нас, толькі ў розны час і з рознай інтэнсіўнасцю.
Жабрак - гэта сімвал нашага жыцця. Мы таксама жабруем, часта несвядома выпрошваем любоў, прыняцце і ўсё, што ратуе нас ад адзіноты. Ананімны натоўп, які ідзе за Езусам суцішае крыкі Бартымэя. Але ўжо праз хвіліну гэты ж натоўп загадвае яму смела ўставаць і вядзе яго да Езуса. Аднак Езус аздараўляе не натоўп, а сустракае канкрэтнага чалавека. Ён чуе ягоны кліч і пытаецца: Што хочаш, каб Я зрабіў табе? Пытанне досыць дзіўнае, бо чаго ж можа хацець сляпы чалавек? “Настаўнік, каб я зноў бачыў” - гучыць адказ. Езус ведае, што яму патрэбна, але хоча пачуць яго поўнасцю. Падобным чынам адбываецца і з намі. Бог добра ведае нас, але хоча, каб мы заглядалі ў сваё сэрца і называлі свае патрэбы і прагненні. Бог хоча нас пачуць.
Вяртанне зроку датычыць аднак пэўнай глыбіні. Яно датычыць не толькі звычайнага, вонкавага бачання, але таксама распазнавання, ацэньвання і здзяйснення выбараў. Асноўным крытэрыем гледжання па-евангельску заўсёды з’яўляецца любоў. Любоў, якая бачыць сябе ў аднясенні да Бога і іншага чалавека.
Што я хачу, каб Хрыстос ўчыніў мне? Ці веру я, што Езус зацікаўлены маімі справамі? Які ўплыў на мае адносіны з Езусам аказвае меркаванне людзей? Што з’яўляецца асноўным крытэрыем маіх штодзённых выбараў?
С. Магдалена Сіткоўская, капуцынка НСЕ, Польшча
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 764
ЕВАНГЕЛЛЕ
Калі не пакаецеся, усе таксама загінеце
+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.
У той час прыйшлі некаторыя і расказалі Езусу пра галілеян, кроў якіх Пілат змяшаў з іх ахвярамі. Езус сказаў ім на гэтае: Думаце, што гэтыя галілеяне былі большымі грэшнікамі за ўсіх галілеян, бо так пацярпелі? Не, кажу вам, але калі не пакаецеся, усе таксама загінеце. Думаеце, што тыя васемнаццаць, на якіх звалілася сілаамская вежа і забіла іх, былі больш вінаватыя за ўсіх людзей, якія жылі ў Ерузалеме? Не, кажу вам, але калі не пакаецеся ўсе таксама загінеце.
І расказаў вось якую прыпавесць: Адзін чалавек меў у вінаградніку сваім пасаджаную смакоўніцу і прыйшоў шукаць плоду на ёй, і не знайшоў. І сказаў вінаградару: Вось я трэці год прыходжу шукаць плоду на гэтай смакоўніцы, і не знаходжу. Ссячы яе. Навошта яна займае зямлю?
Але той сказаў яму ў адказ: Пане, пакінь яе на гэты год. Я абкапаю яе і абкладу ўгнаеннем. Можа, прынясе плод у будучым, а калі не, ссячэш яе.
Гэта слова Пана.
Назіраючы за бядой, якая з кімсьці здарылася, людзі часта інтэрпрэтуюць гэты факт з дапамогай прымітыўнай логікі закону. Напрыклад, хтосьці загінуў або захварэў, гэта азначае, што ён быў пакараны Богам за нейкія грахі. Гэтае страшнае, нават забойчае мысленне аўтаматычна ставіць нас у пазіцыю суддзі чалавека. Яно схіляе шукаць у гэтым няшчасным чалавеку грэх, які стаў прычынай няшчасця. З такім мысленнем і Бог уяўляецца хутчэй як сляпая Феміда, чым як міласэрны Айцец.
Да Езуса прыходзяць нейкія людзі і паведамляюць, што вось Пілат зарэзаў галілеян, якія складалі ў Ерузаліме ахвяры. Езус ведаў, што Яго суразмоўцы ў сваім мысленні перакананыя, нібыта на галілеянах тых быў нейкі грэх, і вось насцігла іх Божая кара. Езус аднак выразна гэтаму запярэчвае. Ён кажа, што людзі тыя былі не большымі грэшнікамі, за тых, якія засталіся ў жывых. Далей Хрыстос сам прыводзіць іншы падобны прыклад пра восемнаццаць загінулых пад руінамі сілаамскай вежы. І знову ж пераконвае, што іх пагібель не была карай за грахі. Два разы Хрыстос таксама асцерагае сваіх слухачоў перад гэтым асуджэннем, якое трымаюць у сэрцы: “Кажу вам, але калі не пакаецеся, усе таксама загінеце”. У гэтым выпадку слова “пакаецеся” (metanohete) літаральна азначае “зменіце мысленне”.
Але паўстае пытанне: калі логіка закону памылковая, то як Бог рэагуе на чалавечы грэх? Ён рэагуе доўгацярплівай міласэрнасцю, якая вобразна паказана ў прыпавесці пра бясполодную смакоўніцу. Вінградар не толькі пакінуў яе расці, але яшчэ абкапаў і аблажыў угнаеннем. Гэтак і міласэрны Бог - не проста пакідае пры жыцці грэшніка, але яшчэ больш укладае ў яго сваёй любові, каб мог нарэшце прыносіцць добрыя плады праведнасці.
Ці не інтэрпрэтую я чужыя або ўласныя беды як Божую кару? Як фарміруецца ўва мне вобраз Бога, паводле чалавечых уяўленняў ці паводле хрыстовага Евангелля?
Бр. Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 662
ЕВАНГЕЛЛЕ
Аблічча зямлі і неба распазнаваць умееце, як жа часу гэтага не пазнаеце?
+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.
У той час:
Езус сказаў народу: Калі бачыце хмару, якая падымаецца з захаду, адразу кажаце «дождж будзе», і так адбываецца. А калі дзьме паўднёвы вецер, кажаце «спякота будзе», і так адбываецца. Крывадушныя, аблічча зямлі і неба распазнаваць умееце, як жа часу гэтага не пазнаеце? Чаму ж вы і па саміх сабе не судзіце, што слушнае?
Калі ідзеш з праціўнікам тваім да кіраўніка, то па дарозе пастарайся пазбыцца яго, каб ён не прывёў цябе да суддзі, а суддзя не аддаў цябе дазорцу, а дазорца не ўкінуў цябе ў вязніцу. Кажу табе: не выйдзеш адтуль, пакуль не аддасі апошняга гроша.
Гэта слова Пана.
У дзяцінстве, падчас летняга сенакосу, мой дзед часта паглядаў на гарызонт. Ён сачыў, ці не набліжаецца хмара. Калі ж прыходзіў да высновы, што хутка пойдзе дождж, падымаў унукаў “па трывозе”, і мы імчалі на роварах, каб паспець злажыць сена ў копы, не даць яму змокнуць.
Хрыстос у сённяшнім Евангеллі папракае сваіх слухачоў у тым, што яны ў духоўным жыцці не карыстаюцца вопытам так спрытна, як ў практычным штодзёным жыцці. Бог, ствараючы чалавека, не выпадкова надзяліў яго розумам, здольным прагназаваць будучыню. Як хмара на гарызонце сігналізуе пра тое, што хутка будзе дождж, так наша сумленне, ацэньваючы ўчынкі папярэджвае пра іх паступствы. Таму Хрыстос пытаецца: “Чаму ж вы і па саміх сабе не судзіце, што слушнае?”.
Далей Езус прыводзіць канкрэтны прыклад такога мудрага карыстання ўласным сумленнем. Гэта дазваляе загадзя прадпрыняць такія дзеянні, якія дазволяць пазбегнуць шкодных наступстваў. Але выраз “пазбыцца праціўніка пакуль не прывёў цябе да суддзі” азначае вядома, не знішчыць праціўніка, а памірыцца з ім. Тады чалавек гэты проста перастае быць тваім праціўнікам.
Як бачым, не варта ігнараваць голас уласнага сумлення. Лепш аднак слухаць сігналы сумлення перад грахом, чым яго дакоры пасля граху. Сумленне калі і дакарае, то не дзеля таго, каб нам папсаваць настрой, а дзеля таго, каб было прынята мудрае і бяспечнае рашэнне. Калі прыходзіць спакуса зграшыць, сумленне паказвае найлепшы варыянт - не грашыць. Калі ж зграшыў - лепшы варыянт, гэта як мага хутчэй пакаяцца.
Ці трэнірую я сваё сумленне ў дробных справах, каб яно правільна спрацавала ў справах сур’ёзных? Ці не ігнарую папярэджанні ўласнага сумлення? Ці дзякую Богу за тое, што так добра стварыў мяне?
Бр. Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 705
ЕВАНГЕЛЛЕ
Прыйшоў даць не спакой, але раздзяленне
+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.
У той час:
Езус сказаў сваім вучням: Агонь прыйшоў Я кінуць на зямлю і як жа хачу, каб ён ўжо разгарэўся. Хростам павінен Я ахрысціцца і як жа пакутую, пакуль гэта не споўніцца. Думаеце, што Я прыйшоў даць зямлі спакой? Не, кажу вам, не спакой, але раздзяленне. Бо з гэтага часу пяцёра ў адным доме будуць падзеленыя, трое супраць дваіх і двое супраць траіх.
Бацька будзе супраць сына,
і сын супраць бацькі,
маці супраць дачкі,
і дачка супраць маці,
свякроў супраць нявесткі сваёй,
і нявестка супраць свякрові сваёй.
Гэта слова Пана.
Звычайна, калі чуем пра ганенні на хрысціян, гэта асацыюецца з ісламскімі або камуністычнамі краінамі. Аднак нават у еўрапейскіх краінах, у тым ліку і ў Беларусі, здараюцца не менш драматычныя гісторыі з-за веры кагосьці з членаў сям’і. Так бывае, калі адзін жыве святымі сакрамэнтамі, а другі сам не хоча і астатнім дакучае. Здзекі з каштоўнасцяў веры, папрокі за любыя, нават дробныя слабасці - гэта толькі некаторыя з формаў ціску, якім падвяргаюцца хрысціяне.
Падобныя сітуацыі нараджаюць мноства пытанняў. Што рабіць, калі я сам апынуся ў падобнай сітуацыі? Як ў супольнасці можна дапамагчы тым братам і сёстрам, якія пакутуюць ва ўласнай сям’і за вернасць Хрысту? Ці ёсць сэнс ў гэтых пакутах? Можа варта абмежавацца толькі да веры ў падполлі, ніяк не выражаючы яе? На гэтыя пытанні складана даць хуткі і адназначны адказ. На кожную гісторыю трэба нам шукаць адказ напоўнены любоўю і салідарнасцю.
Варта аднак звярнуць ўвагу на пэўны факт. Мучанікі, ў класічным значэнні гэтага слова, гэта значыць тыя, якія пралілі кроў за веру, заўсёды былі ў Касцёле крыніцай натхнення для братоў слабейшых ў веры. Але ж сярод нас, ў нашых парафіях ёсць такія браты і сёстры, якія гадамі незаўважальна пакутуюць за веру і застаюцца вернымі. Напрыклад, жанчына збіраючыся ў нядзелю на Імшу, за кожным разам выслухоўвае мноства праклёнаў, а часамі нават церпіць і фізічны гвалт, але ўсё роўна ідзе. На гэтым фоне неяк недарэчна пачынаюць выглядаць чыесьці смешныя апраўданні або звычайная лянота, абы толькі не пайсці ў касцёл. З гэтай перспектывы лепш відаць сапраўдная цана вернасці Хрысту.
Ці бачу я ў вернацсці Хрысту і Ягонаму слову такую каштоўнасць, дзеля якой мог бы плаціць нават высокую цану варожасці з боку сваякоў?
Бр. Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 648
ЕВАНГЕЛЛЕ
Каму дадзена шмат, і спагнана будзе шмат
+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.
У той час:
Езус сказаў сваім вучням: Ведайце ж, што калі б гаспадар дому ведаў, у якую гадзіну прыйдзе злодзей, то не спаў бы і не дазволіў бы ўварвацца ў дом свой. Будзьце ж і вы гатовыя, бо ў гадзіну, аб якой не думаеце, прыйдзе Сын Чалавечы.
Тады сказаў Пётр: Пане, гэтую прыпавесць расказваеш нам, ці ўсім людзям?
Пан жа сказаў: Хто ж ёсць верным і разумным эканомам, якога гаспадар паставіў над слугамі сваімі раздаваць ім у свой час меру хлеба? Шчаслівы той слуга, якога гаспадар, калі прыйдзе, знойдзе, што ён так робіць. Сапраўды кажу вам, што паставіць яго над усёй маёмасцю сваёй. Калі ж слуга гэты ў сэрцы сваім скажа: “не хутка прыйдзе гаспадар мой”, – і пачне біць слугаў і служанак, есці, і піць, і ўпівацца, то прыйдзе гаспадар слугі гэтага ў той дзень, калі ён не чакае, і ў гадзіну, аб якой не ведае. І жорстка пакарае яго, і спаткае яго лёс няверных. А той слуга, які ведаў волю гаспадара свайго, але не быў гатовы і не рабіў паводле волі яго, будзе моцна пабіты. А той, які не ведаў і зрабіў вартае пакарання, будзе пабіты мала. З кожнага, каму дадзена шмат, і спагнана будзе шмат з яго; і каму даручана шмат, ад таго больш і запатрабуюць.
Гэта слова Пана.
Калі Хрыстос расказвае чарговую прыпавесь пра чуванне і трыванне ў гатоўнасці на да Божага суду, Пётр на ўсякі выпадак удакладняае: “Пане, гэтую прыпавесць расказваеш нам, ці ўсім людзям?” З далейшай прыпавесці вынікае, што да Апосталаў будуць асаблівыя падрабаванні, але не толькі да іх.
У прыпавесці пра вернага і нявернага слугу Езус дае Апосталам зразумець, што перш за ўсё яны павінны быць вернымі і прадбачлівымі эканомамі. Менавіта ім Бог даручыў свой народ, каб “раздаваць ім у свой час меру хлеба”, гэта значыць, каб жывілі людзей словам жыцця, якое самі пачулі ад Збаўцы. Гэтае заданне па-ранейшаму выконваюць біскупы на чале з наступцам св. Пятра, Папам рымскім. Але ў шырэйшым сэнсе за апостальства ў свеце адказныя ўсе ахрышчаныя. Безумоўна, адказнасць гэтая, як і спосабы апостальства для кожнага іншая. Амаль кожны дзень сустракаем людзей, якім патрэбна Добрая Навіна пра Хрыста. Аднак не заўсёды яны гатовыя прыняць пропаведзь духавенства, лекцыі высокай тэалогіі ці маральныя павучэнні. Чалавеку, далёкаму ад Касцёла на першы кантакт з Богам неабходна проста пачуць або ўбачыць тое, што Бог ужо зрабіў ў нашым асабістым жыцці. Толькі такім чынам можна чалавеку спадарожнічаць на яго шляху да Хрыста ў слове Евангелля, ў сакрамэнтах і ў супольнасці Касцёла.
“Каму даручана шмат, ад таго больш і запатрабуюць”. Бог шмат даручыў нам свабоды, аздараўлення, пачуцця сэнсу і надзеі на будучыню. Але ўсе гэтыя даброты дадзеныя не толькі дзеля нас, але і дзеля тых, хто павінен іх у нас убачыць і запрагнуць.
Ці не паддаюся я апраўданню, нібыта вера, гэта выключна мая асабістая справа? Ці ўсведамляю сабе, якія канкрэтна цуды Бог здзейсніў ў маім жыцці? Ці маё апостальства не ператвараецца ў напышлівае чытанне мараляў?
Бр. Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 849
ЕВАНГЕЛЛЕ
Шчаслівыя слугі, якіх пан прыйшоўшы знойдзе ў чуванні
+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.
У той час:
Езус сказаў сваім вучням: Няхай сцёгны вашыя будуць падперазаныя і светачы запаленыя, а вы — падобныя да людзей, якія чакаюць вяртання свайго гаспадара з вяселля, каб, калі прыйдзе і пастукаецца, адразу адчыніць яму.
Шчаслівыя тыя слугі, якіх гаспадар знойдзе ў чуванні, калі прыйдзе. Сапраўды кажу вам, што ён падпяражацца, і пасадзіць іх і, падышоўшы, пачне служыць ім. І калі ў другую варту і ў трэцюю варту прыйдзе і знойдзе іх так, то шчаслівыя яны.
Гэта слова Пана.
Напэўна многім даводзілася бачыць звонку або нават непасрэдна ўдзельнічаць у такой камічнай сцэне, калі брыгада працаўнікоў у пустую топчацца на аб’екце. Яны кожныя пяць хвілін робяць “перакур”, пляткараць і ляніва п’юць каву. А тут раптам пад’язджае машына шэфа і ўсе пачынаюць працаваць па-сапраўднаму, або прынамсі сімуляваць працу. Разумны шэф па выніках працы і збянтэжанасці працаўнікоў бачыць, што яны зусім не рады ягонаму прыбыццю менавіта зараз.
Штосьці падобнае можа адбывацца і з нашым хрысціянскім жыццём. З аднаго боку верым, што кніга Апакаліпсіса гэта не проста літаратурны вымысел, на кожнай Імшы паўтараем “чакаем Твайго прыйсця ў хвале”. З іншага ж боку неяк бяспечна спадзяемся, што Хрыстос вернецца яшчэ не хутка. Нават больш - быццам у тых абібокаў-працаўнікоў, у глыбіні сэрца можа з’явіцца жаданне накшталт “лепш бы Ён зусім не прыйшоў”.
Сённяшняя прыпавесць Хрыста паказвае, што слуга аднак можа шчыра чакаць вяртання свайго гаспадара. Гэта не толькі таму, што чакае доўга і гэта ўжо надакучыла. Слуга ведае, што гаспадар вернецца з вяселля поўны радасці. Але тое, што ён зрабіў вярнуўшыся, перавысіла ўсе чаканні. Гаспадар сам накрывае для слугаў стол і робіць ім банкет, каб маглі ўдзельнічаць ў той радасці, якую і сам меў у сабе.
Гэтай прыпавесцю Хрыстос прагне і нам прывіць такую надзею ў чаканні Яго вяртання, як у першых хрысціян, якія шчыра ўсклікалі “Марана-та - прыйдзі, Пане Езу!” (1Кар 16,22; Ап 22,20). Для іх відавочна, што калі Хрыстос вернецца, гэта будзе радасць, якая чымсьці нагадвае вясельнае застолле, апісанае ў канцы Кнігі Апакаліпсіса.
Гэта не бяда, калі мы ў жыцці чагосьці не паспеем завяршыць да вяртання Хрыста. Важна, каб калі прыйдзе, Ён застаў нас не спалоханымі Яго вяртання, а ў шчырым чаканні сустрэчы з Ім.
Якія пачуцці выклікае ўва мне перспектыва другога прыйсця Хрыста? Што б я хацеў яшчэ паспець завяршыць ў сваім жыцці перад тым, як непасрэдна сустрэнуся з Езусам? Што я хацеў бы сказаць Яму на прывітанне?
Бр. Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 766
ЕВАНГЕЛЛЕ
Каму ж дастанецца тое, што ты нарыхтаваў?
+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.
У той час:
Нехта з натоўпу сказаў Езусу: Настаўнік, скажы брату майму, каб ён падзяліўся са мною спадчынай. Але Езус адказаў яму: Чалавеча, хто паставіў Мяне судзіць або раздзяляць вас?
Пры гэтым сказаў ім: Глядзіце, сцеражыцеся ўсялякай прагнасці, бо нават калі хтосьці мае дастатак, жыццё яго не залежыць ад ягонай маёмасці.
І расказаў ім прыпавесць: у аднаго багатага чалавека добра ўрадзіла поле. І ён разважаў сам у сабе: Што мне рабіць? Няма куды мне сабраць ураджай мой. І сказаў: Вось што зраблю: паламаю засекі мае і збудую большыя, і збяру туды ўсё збожжа маё і ўсё дабро маё. І скажу душы маёй: Душа, шмат дабра ў цябе ляжыць на многія гады. Адпачывай, еш, пі і весяліся. Але Бог сказаў яму: Неразумны, гэтай жа ноччу забяруць душу тваю у цябе. Каму ж дастанецца тое, што ты нарыхтаваў? Так бывае з тым, хто збірае скарбы сабе, а не перад Богам багацее.
Гэта слова Пана.
Дзяленне спадчыны ці якісьці іншы маёмасны канфлікт для многіх становіцца сур’ёзным выпрабаваннем. У асабліва складаных выпадках чалавеку часамі нават здаецца, што даводзіцца выбіраць паміж маёмасцю і адносінамі са сваякамі. Па розных прычынах не заўсёды магчыма падзяліць маёмасць так, каб усе засталіся задаволенымі. У такіх выпадках можна, вядома, адваяваць у брата маёмасць, але страціць самога брата. А можна дабравольна адмовіцца дзеля большага багацця - згоды ў сям’і.
Страшна чалавеку выбраць гэты апошні варыянт тады, калі ён глыбока перакананы, нібыта жыццё ягонае залежыць выключна ад колькасці маёмасці, якой павінен завалодаць. Хрыстос называе гэта прагнасцю. Гэта пэўная хвароба душы, якую распазнаць можна па вельмі канкрэтных сімптомах. Сквапны чалавек у справу ўзбагачэння інвестуе фактычна ўсё сваё жыццё - час, здароўе, адпачынак, спакой душы, адносіны з блізкімі і нават веру ў Бога. Хрыстос асцерагае, што гэта крайне недальнабачная інвестыцыя. Пра гэта ідзе гаворка ў прыпавеці пра наіўнага багацея, ў якога раптоўная смерць забрала тое, што ён так цаніў. “Так бывае з тым, хто збірае скарбы сабе, а не перад Богам багацее”.
Гэта не праўда, што на той свет нічога з сабой не забярэш. Аказваецца, ёсць такія даброты, якія не губляюць сваю каштоўнасць нават пасля нашай смерці. Хтосьці мудры сказаў, што Бог на судзе не будзе пытацца, наколькі вялікі дом ты здолеў пабудаваць, а спытаецца, колькі людзей ты ў ім прыняў. Евангелле выхоўвае нас, каб станавіліся па-сапраўднаму багатымі людьмі, якія перад Богам багацеюць. Такі чалавек, адыходзячы, бярэ з сабой удзячнасць сваякоў і чужых. Яшчэ больш, чалавек такі на працягу жыцця і для Бога становіцца “сваім”, і Бог прымае яго як “свайго”.
Выбіраючы, з кім сябраваць або чым заняцца, ці не кіруюся я выключна асабістай выгадай? Калі б гэтай жа ноччу давялося памерці, ці меў бы я што забраць з сабой?
Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 771
ЕВАНГЕЛЛЕ
Сын Чалавечы прыйшоў, каб аддаць жыццё сваё для адкуплення многіх
+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.
У той час:
Езус паклікаў Дванаццаць і сказаў ім: Вы ведаеце, што тыя, хто лічацца князямі народаў, пануюць над імі і вяльможы іх уладараць над імі. Але не так няхай будзе між вамі: хто хоча быць найбольшым сярод вас, няхай будзе вам слугою; і хто хоча сярод вас быць першым, няхай будзе нявольнікам усіх.
Бо і Сын Чалавечы не на тое прыйшоў, каб Яму служылі, але каб служыць і аддаць жыццё сваё для адкуплення многіх.
Гэта слова Пана.
У сучасным свецкім грамадстве слова “міністр” асацыюецца з прадстаўніком палітычнай эліты, з чалавекам, які мае немалую ўладу ў дзяржаўных структурах. Аднак чыноўнікі на розных узроўнях досыць часта паддаюцца карупцыі, гэта значыць выкарыстоўваюць дадзеныя ім паўнамоцтвы для рэалізацыі асабістых інтарэсаў. З’ява гэтая, як вядома, зусім не новая. На жаль, карупцыя больш або менш была заўсёды.
Праблему гэтую выразна бачыў калісьці св. Францішак Асізскі. Таму супольнасць сваіх братоў, якая толькі фарміравалася, ён хацеў зберагчы ад гэтай спакусы карупцыі. З тых часоў і да сённяшняга дня ў францішканскіх ордэнах найвышэшы настаяцель называецца “генеральны міністр”, а ў паасобных рэгіёнах настаяцелямі з’яўляюцца “правінцыяльныя міністры”. Св. Францішак, прысвойваючы такі тытул настаяцелям супольнасці, выразна звязваў слова “міністр” з яго першасным значэннем (лац. minister - слуга). Але найбольш Францішку падабалася ў гэтым слове тое, што яно добра выражае Евангелькае, гэта значыць Хрыстова стаўленне да ўлады над братамі.
Вось фрагмент першай Рэгулы св. Францішка: “У імя Пана! Усе браты, пастаўленыя міністрамі ў правінцыях і ў месцах прабывання, няхай размяшчаюць сваіх братоў, няхай часта наведваюць іх, духоўна павучаюць і падбадзёрваюць. І ўсе іншыя браты мае благаславёныя няхай падпарадкоўваюцца ім у тым, што датычыць ратунку душы і не пярэчыць нашаму жыццю. І няхай паступаюць між сабой так, як кажа Пан: “Усё, што хочаце, каб рабілі вамі людзі, і вы ім рабіце (Мц 7,12) а таксама “Чаго не хочаш, каб с табой было, не рабі іншаму”. І няхай памятаюць міністры і слугі, што кажа Пан: “Я не для таго прыйшоў, каб мне служылі, але каб служыць” (Мц 20,28), і што даручана ім апека над душамі братоў, за якія, калі хто загіне па іх віне або з-за дрэннага прыкладу, у дзень суда давядзецца ім даць адказ перад Панам Езусам Хрыстом.” (Regula non bullata. Cap. IV)
Колькі ўва мне прагнення служыць іншым ў духу Езуса Хрыста? Ці не намагаюся я падпарадкаваць уласным амбіцыям членаў сваёй сям’і або супольнасці? Ці гатовы я паслужыць бліжнім, падбадзёрваючы іх словам і ўчынкам?
Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 755
ЕВАНГЕЛЛЕ
Дух Святы навучыць вас у тую гадзіну, што трэба казаць
+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.
У той час:
Езус сказаў сваім вучням: Кожны, хто вызнае Мяне перад людзьмі, таго прызнае і Сын Чалавечы перад анёламі Божымі. А хто адрачэцца ад Мяне перад людзьмі, ад таго адракуся і Я перад анёламі Божымі. Кожнаму, хто скажа слова на Сына Чалавечага, будзе адпушчана, а таму, хто блюзнерыць супраць Духа Святога, не будзе адпушчана. Калі вас прывядуць у сінагогі, і да кіраўнікоў, і да ўлады, не турбуйцеся, як або што адказваць, ці што гаварыць, бо Дух Святы навучыць вас у тую гадзіну, што трэба казаць.
Гэта слова Пана.
У кожнага этапу жыцця чалавека ці нейкай справы ёсць сваё ўвянчанне. Сам этап з’яўляецца свайго роду падрыхтоўкай да ўвянчання. Ну вось напрыклад: семестр і экзамен, сезон трэніровак і спаборніцтвы, перыяд заручын і сужэнства, фармацыя ў семінарыі і святарства. Жыццёвы вопыт паказвае, што поспех такога ўвянчання ў значнай ступені залежыць ад стараннасці падрыхтоўкі.
“А хто адрачэцца ад Мяне перад людзьмі, ад таго адракуся і Я перад анёламі Божымі”. Гучыць жорстка, але на працягу трох год Хрыстос рыхтаваў сваіх вучняў да “апошняга экзамену” такім чынам, што даваў ім мноства любові і ўвагі. Большасць вучняў добра ведалі, чаму яны да Яго настолькі прывязаныя. Вось прынамсі некалькі прыкладаў: мытніка Закхея Езус зняў са смакоўніцы і даў яму пашану, якой ніхто іншы яму не даваў, чужаложную жанчыну выратаваў ад каменавання, Яіру ўваскрасіў дачку. У кожнага была свая гісторыя з Езусам, проста Евангелісты не пра ўсіх напісалі.
Тым не менш ў далейшых раздзелах Евангелля чытаем, што перад смерцю Езус застаецца амаль поўнацю адзін, бо большасць апосталаў і вучняў ўсё ж такі спалохаліся і паўцякалі. Яны фактычна адракліся ад Яго. Пазней была Пасха і Пяцідзесятніца. Усе, акрамя Юды Іскарыёта, вярнуліся да Хрыста, каб ўжо застацца вернымі назаўсёды, нягледзячы на ганенні і забойствы.
Паўстае пытанне: а што я? Ці не адракуся я ад Хрыста, калі будзе небяспечна і вельмі страшна? Можа і адракуся. Але ці вярнуся? Гэта напэўна залежыць яшчэ ад таго, хто Ён для мяне на гэтым сённяшнім этапе. Калі Ён проста персанаж старых касцёльных легендаў, то хутчэй за ўсё не буду я за Яго паміраць. Але калі Езус для мяне ўжо стаў родным, то як жа я магу ад Яго адрачыся?
Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 718
ЕВАНГЕЛЛЕ
Лк 12, 1–7
«У вас і валасы ўсе на галаве палічаны»
У той час:
Калі сабраліся тысячы людзей, так што цяснілі адзін аднаго, Езус пачаў гаварыць спачатку вучням сваім: Сцеражыцеся закваскі крывадушнасці фарысейскай. Няма нічога схаванага, што б не выявілася, і патаемнага, пра што б не даведаліся. Таму ўсё, што вы сказалі ў цемры, будзе пачута пры святле, і што сказалі на вуха ў пакоях, будзе абвешчана з дахаў.
Кажу ж вам, маім сябрам: не бойцеся тых, хто забівае цела, а потым не можа нічога больш зрабіць. Я пакажу вам, каго трэба баяцца: бойцеся таго, хто пасля забойства мае ўладу ўкінуць у геену; сапраўды кажу вам, яго бойцеся.
Ці ж не пяць вераб’ёў прадаецца за два асы? І ніводзін з іх не забыты перад Богам. А ў вас і валасы ўсе на галаве палічаны. Не бойцеся: вы даражэйшыя за многіх вераб’ёў.
catholic.by
Існуюць такія віды махлярства, калі хтосьці выдае сябе за таго, кім ў рэчаіснасці не з’яўляецца. Пачынаецца ўсё з выпадковай дробнай хлусні, дзеля таго, каб стварыць добрае ўражанне ці ўратавацца ад непрыемнасцяў. Але далей першы поспех абуджае азарт і махляр штораз глыбей ўкручваецца ў гэтую салодкую гульню, чэрпаючы з яе пэўныя бонусы. У якісьці момант такі “хлестакоў” сам пачынае верыць, што ён “важная персона са сталіцы”. Гэта і становіцца пачаткам канца.
Езус рашуча асцерагае сваіх вучняў, каб не паддаваліся спакусе крывадушнічаць перад даверлівымі слухачамі, як гэта часта рабілі фарысеі. Быць шчырымі перад людзьмі, не прыкідвацца ідэальнымі - гэта павага да слухачоў і бяспека для іх саміх. “Няма нічога схаванага, што б не выявілася, і патаемнага, пра што б не даведаліся”.
Гэты хрыстовы заклік да шчырасці многія па-сапраўднаму святыя людзі (між іншымі св. Павел Апостал, св. Францішак Асізскі ці св. Фаустына Кавальская) выконвалі такім чынам, што без фальшывай сціпласці называлі сябе апошнімі грэшнікамі. Яны сапраўды выразна бачылі і свае грахі, і бясконцую Міласэрнасць Бога. Такім чынам святыя гэтыя застаючыся блізка да грэшнікаў, прыбліжалі ім і Божую Міласэрнасць, чынілі яе даступнай для кожнага.
Ці мая вера ў Бога і вернасць Ягоным запаведзям не становіцца нагодай для самаўзвялічвання перад няверуючымі? Ці мая “святасць” не знеахвочвае слабых грэшнікаў у іх імкненні да Божай Міласэрнасці?
Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 895
ЕВАНГЕЛЛЕ
Жніво сапраўды вялікае, а работнікаў мала
+ Чытанне cвятога Евангелля паводле Лукі.
У той час:
Пан прызначыў семдзесят двух іншых вучняў і паслаў іх па двое перад сабою ў кожны горад і месца, куды сам хацеў ісці. І сказаў ім: Жніво сапраўды вялікае, а работнікаў мала, таму прасіце Гаспадара жніва, каб паслаў работнікаў на жніво сваё.
Ідзіце, вось Я пасылаю вас, як ягнят сярод ваўкоў. Не бярыце ні машны, ні торбы, ні сандаляў і ў дарозе нікога не вітайце. У які б дом ні ўвайшлі, спачатку кажыце: Спакой гэтаму дому! І калі будзе там сын спакою, то на ім спачне ваш спакой. Калі ж не, то вернецца да вас. Заставайцеся ў тым доме, ешце і піце, што ёсць у іх, бо работнік заслугоўвае платы сваёй. Не пераходзьце з дому ў дом.
І калі прыйдзеце ў які горад, і прымуць вас, ешце, што вам пададуць. І аздараўляйце ў ім хворых, і кажыце ім: Наблізілася да вас Валадарства Божае.
Гэта слова Пана.
Хтосьці мудры сказаў, што добры настаўнік ніколі не перастае быць вучнем. Св. Лука Евангеліст доўга вучыўся, глядзеў і слухаў. Найперш ён вывучаў медыцыну і стаў лекарам. Потым спадарожнічаў ў місійных падарожжах Апосталам, асабліва Паўлу. Быў таксама ў жыцці Лукі такі перыяд, калі св. Павел апынуўся на два гады ў турме ў Цэзарэі Палестынскай. Тады ў св. Лукі было дастаткова часу, каб слухаць сведкаў жыцця і дзейнасці Хрыста. У той час жыў яшчэ св. Пётр, св. Якуб Старэйшы і была яшчэ на зямлі Найсвяцейшая Панна Марыя. Таму ад іх Лука зачэрпнуў унікальныя сведчанні, якіх няма ў іншых версіях Евангелля.
Св. Лука, будучы лекарам, валодаў таксама пэўнай каштоўнай рысай, дзякуючы якой і мы сёння можам убачыць Хрыста як найлепшага Лекара. Проста Лука меў чулае сэрца да людзей хворых. Ён ведаў, што такое чалавечая роспач, ведаў, што значыць апошняя або адзіная надзея на Бога. Таму ў вобразе Хрыста, які бачым у Евангеллі паводле Лукі, столькі міласэрнасці і спагадлівасці да чалавека з яго пакутамі.
Такім чынам Святы Лука Евангеліст стаў вельмі добрым настаўнікам, і цяпер многаму можа навучыць таксама нас. Па-першае, наша адукацыя і вопыт, якія б вялікія яны не былі, ніколі не ўчыняць нас усемагутнымі. Існуе пэўная мяжа, за якой дапамагчы можа толькі Бог. Па-другое, нават калі здавалася б, не давялося сустрэць Хрыста асабіста, вернае слуханне Марыі і іншых сведкаў адкрые нам Ягоны вобраз ва ўсёй красе.
Ці дастаткова ў мяне пакоры, каб я навучаючы іншых, сам няспынна вучыўся? Ці даручаю раны сваёй душы аздараўляльнаму ўздзеянню Евангелля, споведзі і Святой Камуніі? Наколькі часта звяртаюся да Маці Божай з просьбай аб дапамозе ў сустрэчы з Яе Сынам?
Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 615
ЕВАНГЕЛЛЕ
Гора вам фарысеям, і вам, кніжнікам, гора
+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.
У той час:
Сказаў Пан: Гора вам, фарысеям, што даеце дзесятую частку з мяты, руты і ўсякай гародніны, і абмінаеце суд і любоў Божую. І гэта трэба было рабіць, і таго не пакідаць. Гора вам, фарысеям, бо любіце першыя месцы ў сінагогах і прывітанні на рынках. Гора вам, бо вы, быццам магілы нябачныя, па якіх ходзяць людзі і не ведаюць гэтага.
У адказ адзін з кніжнікаў сказаў Яму: Настаўнік, кажучы гэта, Ты абражаеш нас. А Ён сказаў: І вам, кніжнікам, гора, бо накладаеце на людзей цяжары нязносныя, хоць самі і адным пальцам не кранаеце гэтых цяжараў.
Гэта слова Пана.
Найважнейшыя жыццёвыя выбары, такія як вера, сужэнства, святарства, манаства ці іншае служэнне, мы робім з любові і дзеля любові. Мы звычайна з вялікім энтузіязмам прымаем рашэнне быць вернымі гэтай любові. Абяцаем, што будзем пра гэтую любоў клапаціцца і развіваць яе ў словах і ўчынках. Аднак праходзяць гады, і першасная руплівасць падвяргаецца выпрабаванню руцінай. На жаль, здараецца і так, што хоць вонкавыя словы і нават дзеянні застаюцца з большага вернымі, аднак у сэрцы збіраюцца крыўды і прэтэнзіі, а на месца вялікадушнасці прыходзіць карыслівасць. Так пачынаецца крызіс.
Хрыстос бачыць, што падобныя працэсы адбываюцца і ў адносінах Абранага Народу з Богам. Рэгулярная дзесяціна з першых пладоў працы была калісьці выразам удзячнасці Богу за Яго дабрыню і апеку, а таксама выразам любові і адданасці Яму. Аднак прайшлі стагоддзі і прыгожыя жэсты любові сталі руцінным абавязкам. У выпадку ж фарысеяў і кніжнікаў, рэлігійныя практыкі сталі для іх яшчэ і нагодай для збірання пустога прэстыжу ў вачах акружэння. Вынікам гэтага крызісу стала крывадушша - гэта калі сэрца ўжо даўно халоднае, а словамі і ўчынкамі прыкідваешся, што па-ранейшаму любіш.
Варта аднак прыгледзецца, што прапануе Хрыстос ў якасці шляху выйсця з гэтага крызісу. “Даеце дзесятую частку з мяты, руты і ўсякай гародніны, і абмінаеце суд [справядлівасць] і любоў Божую. І гэта трэба было рабіць, і таго не пакідаць”. Езус гаворыць жорсткія словы праўды, якія шакіруюць і прычыняюць боль. Аднак такім чынам Ён схіляе не да “разводу” з Богам, а хутчэй да развіцця той першай любові на новым узроўні. Бо далей жыць так, як зараз проста нельга.
Колькі любові ў маіх рэлігійных практыках? Ці дазваляю я Божаму слову абуджаць мяне з руціны ў адносінах з Богам і людзьмі? Ці аднаўляю я час ад часу дадзеныя калісьці абяцанні?
Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 777
ЕВАНГЕЛЛЕ
Давайце лепш міласціну, тады ўсё будзе ў вас чыстае
+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.
У той час:
Калі Езус гаварыў, адзін фарысей запрасіў Яго да сябе абедаць. Ён прыйшоў і ўзлёг за сталом. Фарысей жа здзівіўся, што Ён не абмыў рук перад абедам.
Але Пан сказаў яму: Цяпер вы, фарысеі, звонку ачышчаеце кубкі і місы, а нутро вашае напоўнена драпежнасцю і злосцю. Неразумныя, ці не той, хто стварыў вонкавае, стварыў і тое, што ўнутры? Давайце лепш міласціну з таго, што ўнутры вас, тады ўсё будзе ў вас чыстае.
Гэта слова Пана.
З малых гадоў бацькі вучылі нас, што есці трэба чыстымі рукамі. Для сучасных людзей, якія досыць добра ведаюць пра згубнае дзеянне шкодных бактэрый, гэта чыста практычная справа. Але ў старажытнасці людзі не думалі пра абмыццё рук ў такіх пераважна гігіенічных катэгорыях. Рытуальная чыстасць была важным фактарам перадусім ў пытанні вернасці ці нявернасці Богу і Ягоным запаведзям. Таму фарысеі жэст Езуса разглядалі як нявернасць Божаму закону, што і выклікала іх абурэнне.
Хрыстос рэагуе на гэтае абурэнне характэрным для Яго спосабам - перакіроўвае ўвагу на штосьці іншае, больш істотнае. Ён гаворыць пра нячыстасць нутра чалавека, гэта значыць нячыстасць душы, бо гэта нашмат больш небяспечна, чым нячыстасць рук. “Нутро вашае перапоўненае драпежнасцю і злосцю”. Евангеліст Лука, які па адукацыі быў лекарам, прапаведуючы сярод язычнікаў, бачыў ў іх тую ж духоўную хваробу, якую Збаўца раней лячыў ў фарысеях. Таму і лек Лука прапісвае той самы, які прымяніў Хрыстос да фарысеяў - міласцінай лечыцца драпежнасць і злосць чалавечага нутра. “Давайце лепш міласціну з таго, што ўнутры вас, тады ўсё будзе ў вас чыстае”. Варта заўважыць, што міласціну гэтую даваць трэба нават не столькі з кашалька, колькі з нутра, ад душы. Асабліва калі драпежнае і злоснае сэрца ў кагосьці спачывае ў кашальку.
Ці не трапляю я ў свайго роду рэлігійны легалізм, старанна прытрымліваючыся вонкавай рэлігійнасці і не задумваючыся над кандыцыяй свайго нутра? Ці практыкую міласціну, як сродак перамянення майго сэрца? Якую міласціну я даю людзям вакол мяне, толькі матэрыяльную, ці таксама ад душы?
Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 707
ЕВАНГЕЛЛЕ
Гэтаму пакаленню не будзе дадзена знаку, апроч знаку Ёны
+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.
У той час:
Калі стаў збірацца народ, Езус пачаў гаварыць: Пакаленне гэтае — нягоднае пакаленне, яно шукае знаку, і не будзе дадзена яму знаку, апроч знаку Ёны. Бо, як Ёна стаў знакам для нінівіцянаў, так будзе і Сын Чалавечы для гэтага пакалення. Каралева Поўдня ўстане на судзе з людзьмі гэтага пакалення і асудзіць іх, бо яна прыйшла з краю зямлі паслухаць мудрасць Саламонаву, а вось тут нешта большае за Саламона. Людзі з Нінівы ўстануць на судзе з гэтым пакаленнем і асудзяць яго, бо яны раскаяліся дзякуючы прапаведаванню Ёны, а вось тут нешта большае за Ёну.
Гэта слова Пана.
Ахвотна слухаем добра падрыхтаваныя публічныя прамовы - лекцыі, палітычныя абяцанні, эфектныя выказванні відэаблогераў і, вядома ж, пропаведзі. Безумоўна, слухаць прамоўцу, які гаворыць з запалам, харызматычна і з глыбокім перакананнем ў важнасці таго, пра што гаворыць - гэта заўсёды цікавей і лягчэй. Але ж бываюць і такія прамовы, змест якіх настолькі сур’ёзны, што форма ўжо не важная. Слухач проста ведае, што тут неабходна быць уважлівым.
Праз старажытны язычніцкі горад Нініва праходзіць прарок Ёна. Стомленым голасам, без асаблівага энтузіязму Ёна папярэджвае мясцовых жыхароў, што калі не пакаюцца, праз сорак дзён іх горад будзе знішчаны. Наўрад ці былі ў нінівіцян прэтэнзіі да Ёны, што гаворыць ён неяк не досыць красамоўна. Яны слухалі ўважліва, выконвалі рупліва і былі ўратаваныя ад згубы дзякуючы нязграбным словам прарока.
Хрыстос засмучаны, што яго слухачы шукаюць нейкага асаблівага знаку, свайго роду “вау-эфекту”, а не слухаюць пра сутнасць Яго абвяшчэння. Хоць Езус у сваёй дзейнасці многа разоў чыніў знакі і цуды, аднак не дазваляў бачыць гэтыя звышнатуральныя з’явы пустым калекцыянерам сенсацый. Божыя Цуды адбываюцца толькі там, дзе чалавек шчыра шукае самога Бога і ратунку, які толькі ў Богу і магчымы. Таму Хрыстос прадвяшчае, што гэтаму нягоднаму пакаленню будзе дадзены толькі знак Ёны - не вельмі прывабная, нават часамі дурнаватая пропаведзь. “Паколькі свет сваёю мудрасцю не пазнаў Бога ў мудрасці Божай, спадабалася Богу праз глупства прапаведавання збавіць веруючых” (1Кар 1, 21).
Ці маё жыццё ў Касцёле не ператвараецца ў пагоню за рэлігійнымі сенсацыямі (прыватныя аб’яўленні, харызматычныя прапаведнікі, экзарцызмы)? Ці ўмею я ў слуханні прапаведвання пераадольваць цяжкасці формы, каб засвоіць змест? Ці веру я ў моц простага прапаведвання ў маёй роднай парафіі?
Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 569
ЕВАНГЕЛЛЕ
Прадай усё, што маеш, і ідзі за Мною
+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.
У той час:
Калі Езус вырушыў у дарогу, падбег да Яго адзін чалавек, упаў перад Ім на калені і спытаўся ў Яго: Настаўнік добры, што мне зрабіць, каб атрымаць у спадчыну жыццё вечнае?
Езус сказаў яму: Чаму называеш Мяне добрым? Ніхто не ёсць добрым, толькі адзін Бог. Ты ведаеш запаведзі: не распуснічай, не забівай, не крадзі, не сведчы ілжыва, не ашуквай, шануй бацьку свайго і маці.
А той сказаў Яму ў адказ: Настаўнік, усё гэта я захоўваў з маладосці маёй.
Езус, паглядзеўшы на яго, умілаваў яго і сказаў: Табе нестае аднаго, ідзі, прадай усё, што маеш, і раздай убогім, і будзеш мець скарб у небе. Тады прыходзь і ідзі за Мною.
А ён засмуціўся ад гэтых слоў і адыйшоў маркотны, бо ў яго была вялікая маёмасць.
Езус паглядзеў навокал і сказаў сваім вучням: Як цяжка будзе тым, хто мае багацце ўвайсці ў Валадарства Божае! Вучні ж дзівіліся словам Ягоным. Але Езус зноў сказаў ім у адказ: Дзеці, як цяжка тым, хто спадзяецца на багацце, увайсці ў Валадарства Божае. Лягчэй вярблюду прайсці праз вушка іголкі, чым багатаму ўвайсці ў Валадарства Божае.
А яны яшчэ больш здзіўляліся і казалі адзін аднаму: Хто ж можа збавіцца?
Езус, зірнуўшы на іх, сказаў: У людзей гэта немагчыма, але не ў Бога; бо ў Бога ўсё магчыма.
Гэта слова Пана.
“Якая розніца ў што верыць? Галоўнае, каб чалавек паводзіў сябе прыстойна?” Такое вельмі спрошчанае, а можа нават і прымітыўнае жыццёвае крэда вельмі прываблівае сучаснага чалавека. Таму сярод нас нямала людзей, якія высока цэняць маральна-этычныя прынцыпы хрысціянства, застаючыся адначасова далёкімі ад іх Крыніцы - Бога, які рэальна існуе. Складана ім пагадзіцца, што Бог - гэта жывая асоба, што Ён запрашае ўвайсці з Ім ў блізкія зносіны. Адзін чалавек выразіў сваю думку нават так: “Запаведзі - гэта добра і прыгожа, але верыць, што існуе нейкі добры бог - гэта ўстарэлыя забабоны”.
Сёння ў Евангеллі чуем пра чалавека, які з вялікай пашанай ставіцца да Божага закону, якому навучае Езус. Таму ён называе Езуса “Настаўнікам добрым”. Хрыстос аднак адразу ж перакіроўвае яго ўвагу з вялікай каштоўнасці, якую той ўжо цэніць, на каштоўнасць найвялікшую, якой яшчэ не заўважае - “Ніхто не ёсць добрым, толькі адзін Бог”. Чалавек гэты ідзе ў правільным кірунку, але прайшоў толькі палову дарогі. Ён ўжо разумее, што слова Хрыста поўнае мудрасці і дабра, што яно вартае не толькі ўвагі, але і ажыцяўлення. Але з іншага боку адчувае, што патрэбна яшчэ штосьці больш, чым проста высакародная этыка. Таму Хрыстос дае яму асаблівае пакліканне - “Тады прыходзь і ідзі за Мною”. Гэта запрашэнне да таго, каб сярод мноства дабротаў выбраць найвышэйшае Дабро, якім ёсць сам Бог. На жаль, хоць Настаўніка ён і бачыць як добрага, аднак не хапіла пераканання, што Ён найлепшы.
Святы Францішак Асізскі, як і мноства іншых хрысціян, не затрымаўся ў палове гэтай дарогі. Ён самога Бога ўзлюбіў нават больш, чым ягоныя Запаведзі. Ён увайшоў у дыялог не з дактрынай, не з этыкай, а з жывой асобай Бога, Які аб’яўляецца ў Хрысце. З гэтага дыялогу і нарадзілася францішкава праслаўленне: “Усемагутны, найсвяцейшы, найвышэйшы і найвялікшы Божа, усякае дабро, найвялікшае дабро, поўнае дабро, які сам добры, Табе прагнем аддаваць усякую хвалу, усякую славу, усякую ўдзячнасць, усякі гонар і благаслаўленне, і ўсякія даброты”.
Ці не затрымаўся я ў сваім хрысціянскім жыцці толькі на этапе пашаны да Божага закону, дактрыны, маральных нормаў? Ці ўваходжу ў асабістыя зносіны з жывым Богам дзякуючы слуханню Ягонага слова, супольнасці з баратамі, малітве і святым Сакрамэнтам?
Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 595
ЕВАНГЕЛЛЕ
Шчаслівае ўлонне, якое насіла Цябе, больш за тое, шчаслівыя, хто слухае слова Божае
+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.
У той час:
Калі Езус прамаўляў да народа, адна жанчына з натоўпу ўзняла голас і сказала Яму: Шчаслівае ўлонне, якое насіла Цябе, і грудзі, якія кармілі Цябе!
А Ён сказаў: Больш за тое, шчаслівыя, хто слухае слова Божае і захоўвае яго.
Гэта слова Пана.
Калі Закон не апраўдвае перад Богам, то навошта ён увогуле ўстаноўлены? Для Паўла адказ дастаткова ясны: Закон дадзены з-за правінаў (Гал 3,19). Закон, прагнучы стрымаць грэх, рабіў яго насамрэч відавочным, усведамляў яго і такім чынам, чалавек станавіўся адказным за свае ўчынкі. Чалавек бачыў сваю грэшнасць і разумеў, што з усімі сваімі намаганнямі ён не можа выканаць Закон, г. зн. жыць справядліва і без граху. Гэта і пабуджала ў габрэях надзею на прыйсце Мессіі - Збаўцы. Гэтую надзею на працягу доўгай гісторыі выражалі шматлікія прарокі, а на пачатку прадбачыў і сам Абрагам (Ян 8,56). Калі б Закон быў здольны даваць жыццё, то апраўданне паходзіла б з Закону, што супярэчыла б Божаму абяццанню - збавіць ўсіх дзякуючы свайму Памазанніку (Іс. 25,6-9; Дан. 9, 24-27).
Такім чынам праз усведамленне грахоў і ўласнай адказнасці за іх, Закон выконваў ролю выхаваўцы, які ўзмацняў чаканне спаўнення гэтых абяццанняў, што і сталася з прыходам Езуса Хрыста. Таму з прыходам Хрыстом Закон завяршае сваю ролю, бо ўжо не выкананне 613 габрэйскіх наказаў ачышчаюць нас з граху, а сам Езус сваёй ахвярай на крыжы, якую Дух Святы робіць рэчаіснай кожны раз, калі мы супольна цэлебруем сакрамэнты, першым з якіх з’яўляецца Хрост.
Калі сам Езус апраўдвае мяне перад Богам праз свае сакрамэнты, ці азначае гэта, што я магу рабіць усё, што мне ўздумаецца? Наколькі словы і ўчынкі Езуса становяцца для мяне Законам свабоды?
Брат Аляксандр Астраушка OFMCap, Беларусь
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 687
ЕВАНГЕЛЛЕ
Калі Я пальцам Божым выганяю злых духаў, то прыйшло да вас Божае Валадарства
+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.
У той час:
Калі Езус выганяў злых духаў, казалі некаторыя з натоўпу: Ён выганяе дэманаў сілаю Бэльзэбула, князя дэманаў. А іншыя, выпрабоўваючы, патрабавалі ад яго знаку з неба.
Але Ён, ведаючы іх думкі, сказаў ім: Усялякае валадарства, якое падзялілася ў самім сабе, спусташаецца, і дом падае на дом. Калі ж і сатана раздзяліўся ў сабе, як устаіць валадарства ягонае? Вы ж кажаце, што Я сілаю Бэльзэбула выганяю злых духаў. А калі Я сілаю Бэльзэбула выганяю злых духаў, то сыны вашыя сілаю каго выганяюць іх? Таму яны будуць вашымі суддзямі. Калі Я пальцам Божым выганяю злых духаў, то прыйшло да вас Божае Валадарства. Калі ўзброены асілак пільнуе свой двор, у бяспецы маёнтак ягоны. Калі ж мацнейшы за яго нападзе і пераможа яго, то возьме ўсю зброю яго, на якую спадзяваўся, і раздасць здабычу сваю. Хто не са Мною, той супраць Мяне, і хто не збірае са Мною, той раскідвае.
Калі нячысты дух выйдзе з чалавека, то ходзіць па бязводных мясцінах, каб знайсці адпачынак, і, не знаходзячы, кажа: Вярнуся да свайго дому, адкуль выйшаў. І, прыйшоўшы, знаходзіць яго вымеценым і прыбраным. Тады ідзе і бярэ з сабою яшчэ сем духаў, больш злых за яго, і, увайшоўшы, жывуць там. І апошні стан гэтага чалавека становіцца горшым за папярэдні.
Гэта слова Пана.
Некаторыя хрысціяне габрэйскага паходжання былі ў старажытнасці перакананыя, што абразанне неабходна, каб удзельнічаць у спадчыне Абрагама, гэта значыць, быць удзельнікамі Запавету, заключанага з Майсеем, без якога, у сваю чаргу, немагчыма належыць да Хрыста.
Перш за ўсё, св. Павел тлумачыць, што мы становімся сынамі Абрагама дзякуючы веры. Абрагам быў пастаўлены ля вытокаў веры, менавіта таму, што паверыў абяцанню пра будучых нашчадкаў. Такім чынам, і мы становімся сынамі Абрагама не па паходжанню цела (Мц 3,9; Ян 8,39), а дзякуючы веры. Вера Абрагама і яго сыноў у веры – гэта падстава Божага благаславення, якім Пан надзяліў яго і ўсе народы: “У табе благаслаўлёныя будуць усе народы” (Быц 12,3).
У першым чытанні св. Павел выкрывае фарысейскі менталітэт, які выкананне актаў, прадпісаных Законам, чыніць неабходнай ўмовай для апраўдання чалавека перад Богам, тым самым адкідваючы Божую міласэрнасць, якую абвяшчалі прарокі, а ў канцы – і сам Хрыстус. Апостал кажа: “Усе, хто спадзяецца на ўчынкі паводле Закону, знаходзяцца пад праклёнам”, бо ніхто не ў стане выканаць ўсіх прадпісанняў без памылкі і занядбання (Лк 11, 45-47) і такім чынам атрымаць справядлівасць па Закону. Вызваленне з гэтага праклёну дае нам Хрыстус, які стаўся “праклёнам за нас”, беручы на сябе нашыя грахі, каб апраўдаць нас перад Айцом і даць нам дар Духа Святога, які робіць чалавека здольным да жыцця ў любові. А любоў з’яўляецца заканчэннем Закону (Рым 10,4).
Чым з’яўляецца для мяне вера: аднаразовымі актамі ці крыніцай штодзённай радасці і сілай для пераадолення расчараванняў?
Брат Аляксандр Астраушка OFMCap, Беларусь
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 808
ЕВАНГЕЛЛЕ
Прасіце, і будзе дадзена вам
+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.
У той час:
Езус сказаў сваім вучням: Хтосьці з вас, маючы сябра, пойдзе да яго апоўначы і скажа яму: Дружа, пазыч мне тры боханы, бо сябар мой з дарогі зайшоў да мяне, а ў мяне няма чаго даць яму. А той знутры скажа яму ў адказ: Не турбуй мяне, дзверы ўжо замкнёныя, і дзеці мае на ложку са мною. Не магу ўстаць і даць табе. Кажу вам: калі ён не ўстане і не дасць яму з-за таго, што той сябра ягоны, то з-за настойлівасці ягонай устане і дасць яму, колькі патрабуе.
І Я вам кажу: прасіце, і будзе дадзена вам; шукайце, і знойдзеце; стукайце, і адчыняць вам. Бо кожны, хто просіць, атрымлівае; і хто шукае, знаходзіць; і хто стукае, таму адчыняць.
Калі ў нейкага з вас, бацькі, сын папросіць рыбы, ці той падасць яму замест рыбы змяю? Або, калі папросіць яйка, дасць яму скарпіёна? Калі ж вы, будучы злымі, умееце даваць добрыя дары дзецям вашым, тым больш Айцец Нябесны дасць Духа Святога тым, хто папросіць у Яго.
Гэта слова Пана.
Прыпавесць пра сябра, якую Езус расказвае сваім вучням, пасля таго, як навучыў іх малітве “Ойча наш”, з’яўляецца часткай катэхезы аб малітве скіраванай да Айца. Гэтая прыпавесць пераконвае, што малітва будзе выслухана.
Як відавочным з’яўляецца тое, што сябра з той ці іншай прычыны ўстане з ложка, так відавочным ёсць тое, што Бог-Айцец пачуе малітву таго, хто да Яго звяртаецца. Але, ў гэтым выпадку, паўстае іншае пытанне, на якое Езус адказвае ў сваёй катэхезе: калі гэта праўда, што Пан чуе малітву, чаму чалавек не атрымлівае тое, аб чым просіць? Настаўнік адказвае, што Бог заўсёды выслухоўвае нашыя малітвы, але сваім спецыфічным спосабам. Параўнанне, якое робіць Збаўца, каб растлумачыць гэта, здзіўляе нас сваёй прастатой і жыццёвасцю: чалавек – гэта як дзіця, якое часта не ведае, што просіць, а Пан – гэта тата, які не заўсёды дае свайму сыну тое, што той хацеў бы атрымаць, але тое, што сапраўды будзе для яго карысным. Аднак, Створца ніколі не адмаўляе сваім дзецям дару Духа Святога (Лк 11,13).
Калі апошні раз я дзякаваў Богу за атрыманыя дары? Ці бачу я Божыя доброты ў сваім жыцці?
Брат Аляксандр Астраушка OFMCap, Беларусь
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 694
ЕВАНГЕЛЛЕ
Пане, навучы нас маліцца
+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.
Калі Езус быў у пэўным месцы і маліўся, і калі перастаў маліцца, адзін з вучняў Ягоных сказаў Яму: Пане, навучы нас маліцца, як і Ян навучыў сваіх вучняў.
Ён сказаў ім: Калі моліцеся, кажыце:
Ойча, няхай свяціцца імя Тваё,
няхай прыйдзе Валадарства Тваё.
Хлеба нашага штодзённага дай нам сёння,
і адпусці нам грахі нашыя, бо і мы адпускаем кожнаму даўжніку нашаму,
і не ўводзь нас у спакусу.
Гэта слова Пана.
У Старым Запавеце сустракаем слова “айцец”, дзе яно прымяняецца ў адносінах да Бога. Напрыклад: Айцец, які стварыў нас (Дрг 32,6; Мал 2,10), Айцец абранага народу (Зых 4,22), Айцец караля Ізраэля (2 Сам 7,14), Айцец і Абаронца сіротаў і ўдоваў (Пс 68[67], 6). Але ў той час ніхто не мог мог назваць Бога Айцом у адносінах да самога сябе, бо святасць Створцы ўсяго сусвету настолькі перавышала чалавека, што пры спатканні з Ім тварам у твар, чалавек павінен быў памерці (Суд 13,22; Зых 33,20). Нікому не дазвалялася таксама вымаўляць Святое Імя Божае (YAHWÉH), за выключэннем святароў падчас вялікіх урачыстасцяў.
На працягу вякоў габрэі стваралі дадатковыя запаведзі, якія падкрэслівалі недасягальную святасць Бога і вялікую грэшнасць чалавека. Але Езус Хрыстус, праз сваё ўцелаўленне, смерць і змёртвыхпаўстанне, ачысціў нас ад граху і ўсяго, што аддаляла нас ад нашага Створцы, даў нам годнасць быць дзецьмі Божымі, якія могуць бачыць твар Пана і без боязі звяртацца да Яго “Тата”.
У дадатак, ведаючы нашую слабасць, і тое, што мы жывем яшчэ ў межах зямнога часу, Пан Бог штодзённа дае нам Духа свайго Святога, які робіць рэчаіснай ахвяру і заслугі Езуса Хрыста кожны раз, калі мы удзельнічаем у сакрамэнтах. Такім чынам, нават калі хтосьці з Ягоных дзяцей згубіць альбо адкіне дадзеную Ім годнасць, то будзе мець магчымасць вярнуцца да крыніцы гэтай ласкі (Лк 15, 11-32).
Чым ёсць мая вера: жывымі адносінамі з Міласэрным Айцом, ці толькі выкананнем традыцый?
Брат Аляксандр Астраушка OFMCap, Беларусь
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 846
ЕВАНГЕЛЛЕ
Марта прыняла Яго, Марыя ж выбрала найлепшую частку
+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.
У той час:
Прыйшоў Езус ў адну вёску. І жанчына па імені Марта прыняла Яго. У яе была сястра па імені Марыя, якая села каля ног Езуса і слухала Ягоныя словы. Марта ж была занятая многімі паслугамі. Яна, падыйшоўшы, сказала: Пане, ці Табе ўсё адно, што сястра мая пакінула мяне адну прыслугоўваць? Таму скажы ёй, каб дапамагла мне.
Пан жа сказаў ёй у адказ: Марта, Марта, ты турбуешся і клапоцішся пра многае, а патрэбна толькі адно. Марыя ж выбрала найлепшую частку, якая не адымецца ў яе.
Гэта слова Пана.
Можна старанна выконваць свае абавязкі, быць руплівым каталіком, шмат чытаць і гаварыць пра Бога. Можна нават дапамагаць бедным і ўдзельнічаць ў розных формах евангелізацыі – але ўсё гэта рабіць без Бога. Ці такое ўвогуле магчыма? Так! Саўл, які пазней стаў апосталам Хрыста, таксама быў вельмі руплівым веруючым, быў вучнем аўтарырэтнага настаўніка, быў старанны ў вучобе і адданы Богу (Дз 22,1-3). Ён дасканала ведаў Святое Пісанне, але бязлітасна пераследваў Касцёл.
Такое здараецца таксама з хрысціянамі, якія шмат ведаюць пра Бога, але ніколі не сустрэліся з Ім асабіста. Гэта, як аналізаваць знешні выгляд чалавека: у што ён апрануты, які абутак у яго на нагах, якая прычоска, вочы і так далей, але ніколі з ім асабіста не паразмаўляць.
Як жа гэта выправіць? У Евангеллі Езус звяртае ўвагу на майго бліжняга, які інакш моліцца, па-іншаму думае, інакш выконвае сваю працу і, здаецца, робіць ўсё не так. Менавіта праз яго Бог хоча мне нешта сказаць: другі чалавек з’яўляецца найлепшым люстэркам для мяне, бо праз розніцу паміж намі мы пазнаём саміх сябе такімі, якімі мы ёсць насамрэч.
Ці здольны я прыняць кагосьці, хто, як здаецца, ніколі са мною не згаджаецца? Ці ўмею ў непрыемным, на першы погляд, чалавеку ўбачыць дабро?
Брат Аляксандр Астраушка OFMCap, Беларусь
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 700
ЕВАНГЕЛЛЕ
Хто мой бліжні?
+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.
У той час:
Адзін кніжнік устаў і, выпрабоўваючы Езуса, сказаў: Настаўнік, што мне рабіць, каб атрымаць у спадчыну жыццё вечнае? Езус адказаў яму: У Законе што напісана? Як чытаеш?
Той сказаў у адказ: Любі Пана Бога твайго ўсім сэрцам тваім, і ўсёю душою тваёю, і ўсёю моцаю тваёю, і ўсім розумам тваім; і бліжняга свайго, як самога сябе. Езус сказаў яму: Слушна ты адказаў. Так рабі і будзеш жыць.
Але той, жадаючы апраўдацца, сказаў Езусу: А хто мой бліжні?
Адказваючы на гэта, Езус сказаў: Адзін чалавек ішоў з Ерузалема ў Ерыхон і трапіў у рукі разбойнікаў, якія знялі з яго адзенне, паранілі яго і пайшлі, пакінуўшы ледзь жывога. Выпадкова нейкі святар ішоў тою дарогаю і, убачыўшы яго, прайшоў міма. Таксама і левіт, будучы на тым месцы, падышоў, паглядзеў і прайшоў міма. А нейкі самаранін, праязджаючы, знайшоў яго і, убачыўшы, злітаваўся. Падышоў, перавязаў яму раны, паліваючы алеем і віном. Пасадзіў яго на сваю жывёлу, прывёз у заезд і паклапаціўся пра яго. А на другі дзень, ад’язджаючы, дастаў два дынары, даў карчмару і сказаў яму: Паклапаціся пра яго. І як патраціш больш, я аддам табе, калі вярнуся. Хто з гэтых трох, на тваю думку, быў бліжнім таму, хто трапіў у рукі разбойніка?
Ён сказаў: Той, хто паступіў з ім міласэрна. Тады Езус сказаў яму: Ідзі і ты рабі таксама.
Гэта слова Пана.
Чуем, што ў Пасланні да Галатаў св. Павел гатовы праклясці тых хрысціянаў, якія памылкова вучаць галатаў аб тым, што для збаўлення неабходна прыняць абразанне і выконваць габрэйскія наказы, якіх бало болш за шэсьцьсот. Бо гэта азначала б, што не Сын Божы збавіў нас ад граху Сваёй смерцю і ўваскрасенннем, а выкананне шматлікіх абрадаў і знакаў, якія напісалі людзі. Варта ведаць, што шэсьцьсот трынаццаць габрэйскіх наказаў, напісаных рознымі габрэйскімі мудрацамі на працягу стагоддзяў – гэта інтэрпрэтацыя дзесяці божых запаведзяў, дадзеных Майсею на гары Сінай.
З цягам часу парады мудрацоў сталіся Законам, а іх колькасць вырасла настолькі, што народ абраны за спісам правілаў не бачыў ужо жывую асобу Бога. Такім чынам, вера ператварылася ў набор інструкцый, а малітва ў інтэлектуальны акт. Таму Езус так шмат крытыкаваў фарысеяў і кніжнікаў, якія ўскладалі на народ непасільны цяжар (Лк. 11,45-47), робячы веруючых нявольнікамі закону (Лк. 13,10-17), а самі з дапамогай спрытных інтэрпрэтацый адважваліся ўхіляцца ад выканання нават Божых запаведзяў (Мк. 7, 1-13).
Цяпер становіцца зразумелай рэакцыя св. Апостала Паўла, які даведваецца пра тое, што фальшывыя настаўнікі спрабуюць ускласці гэты цяжар таксама на хрысціян з Галатыі, тым самым аддаляючы іх ад Божай ласкі і робячы нявольнікамі людскіх традыцый.
Што мною кіруе больш: пачуцце абавязку ці пачуцце любові да Бога і бліжняга?
Брат Аляксандр Астраушка OFMCap, Беларусь.
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 704
ЕВАНГЕЛЛЕ
Што Бог злучыў, чалавек няхай не разлучае
+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.
У той час:
Падышлі фарысеі да Езуса і, выпрабоўваючы Яго, спыталіся, ці дазволена мужу разводзіцца з жонкаю? Ён сказаў ім у адказ: Што наказаў вам Майсей?
Яны сказалі: Майсей дазволіў пісаць разводны ліст і разводзіцца. А Езус сказаў ім у адказ: Дзеля жорсткасці сэрца вашага ён напісаў вам гэтую запаведзь, бо на пачатку стварэння Бог стварыў іх мужчынам і жанчынай. Таму пакіне мужчына бацьку свайго і маці сваю і злучыцца са сваёй жонкай, і будуць двое адным целам. Так што яны ўжо не двое, але адно цела. Таму тое, што Бог злучыў, чалавек няхай не разлучае.
У доме вучні зноў спыталіся ў Яго пра гэта. Ён сказаў ім: Хто развядзецца з жонкаю сваёю і ажэніцца з іншай, той чыніць распусту ў дачыненні да яе. І калі жонка развядзецца з мужам сваім і выйдзе за іншага, чыніць распусту.
Гэта слова Пана.
Ад пачатку сусвету Бог хоча дабра для чалавека. І мы былі створаныя, каб няспынна захапляцца Яго бясконцай дабрынёй і любоўю. Бо любоў па сваёй прыродзе не жыве толькі для самой сябе, але прагне дзяліцца сабой і даваць сябе іншым. Такім чынам, Пан стварыў для нас зямлю і ўсё, што на ёй ёсць: глебу, расліны, жывёлаў, ваду... Стварыў таксама неба, сонца, зоркі… Напрыканцы стварыў Бог нас і усё даў нам ў спадчыну. Але не стварыў нас самотнымі,“стварыў мужчыну і жанчыну” (Быц 1, 27), каб мы, так як Створца, дзяліліся атрыманай любоўю, а не жылі эгаістычна кожны сам для сабе.
Аднак, пасля першароднага граху чалавек адвярнуўся ад Божай любові і пачаў закрывацца ў самім сабе, у сваіх жаданнях, марах, баючыся таксама, што іншыя яго пакрыўдзяць. С таго часу ў людзях прытупілася здольнасць жыць для іншай асобы. У нашае жыццё ўвайшлі недавер, смерць і боль. Замест таго, каб прызнавацца ў памылках, людзі пачалі апраўдваць сябе, а іншых абвінавачваць. У рэшце рэшта стала неабходна ўсталяваць законы, каб стрымліваць самасуды і абараняць нявінных. Ня гледзячы на тое, што з цягам часу колькасць законаў расла, гэта ўсё роўна не магло стрымаць насілля і ўсталяваць справядлівасць. Бо і законы ствараліся людзьмі параненымі грахом. Так было да часу, пакуль сам Бог не сышоў на зямлю і не ўстанавіў адну найважнейшую запаведзь – Запаведзь любові.
Езус Хрыстус, адзіны бязгрэшны, узяў на сябе правіны ўсяго свету і адпакутаваў за іх на крыжы. Такім чынам Ён стаў Найвышэшым Суддзёю, да Якога належыць апошняе слова і канчатковы прысуд. І судзіць Ён будзе паводле любові.
Наш Збаўца сваёю смерцю і ўваскрасеннем паказаў, што Пан Бог і мой бліжні не з’яўляюцца для мяне не ворагамі, а шляхам да збаўлення, вызваленнем з няволі эгаізму. У выніку тыя, хто даверыліся Хрысту, ўжо не баяцца ні смерці, ні несправядлівага асуджэння з боку іншых, бо аддаюцца ў апеку Таму, хто мае апошняе слова, якое прагучыць на справялівым судзе.
Закон і любоў - што для цябе важнейшае? Якую ролю ў тваім жыцці выконвае закон, а якую любоў?
Брат Аляксандр Астраушка OFMCap, Беларусь.
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 713
ЕВАНГЕЛЛЕ
Радуйцеся таму, што імёны вашыя запісаны ў нябёсах
+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.
У той час:
Семдзесят два вучні вярнуліся з радасцю і казалі: Пане, нават злыя духі слухаюцца нас у імя Тваё. А Ён казаў ім: Я бачыў сатану, які падаў з неба, як маланка. Вось даю вам уладу наступаць на змеяў і скарпіёнаў, і на ўсю сілу варожую, і нішто не пашкодзіць вам. Аднак не радуйцеся таму, што духі слухаюцца вас, а радуйцеся таму, што імёны вашыя запісаны ў нябёсах.
У той час узрадаваўся ў духу Езус і сказаў: Праслаўляю Цябе, Ойча, Пане неба і зямлі, што Ты ўтоіў гэта ад мудрых і разумных і адкрыў дзецям. Так, Ойча, бо так Табе спадабалася. Усё перададзена мне Айцом Маім. І ніхто не ведае кім ёсць Сын, апроч Айца, і кім ёсць Айцец, апроч Сына і таго, каму Сын захоча адкрыць.
І, звярнуўшыся асобна да вучняў, сказаў: Благаслаўлёныя вочы, якія бачаць тое, што вы бачыце. Бо кажу вам, што многія прарокі і каралі хацелі бачыць, што вы бачылі, і не ўбачылі, і чуць, што вы чуеце, і не пачулі.
Гэта слова Пана.
Забаўна, як чалавек часамі радуецца, калі пра яго напішуць штосьці добрае ў газеце, або пакажуць ў тэлебачанні. Падобную радасць прыносіць некаторым знаёмства з якімсьці знакамітым чалавекам, або прынамсі аўтограф ад яго. Магчыма, адбываецца гэта таму, што маем дачыненне з рэдкім відам радасці, больш яскравым, чым нешта штодзённае. А можа такім чынам праяўляецца несвядомае прагненне чалавека быць блізка з Усемагутным Богам?
Вучні ў захапленні ад той ўлады, якую атрамалі ад Хрыста. Яны былі сведакамі, як дэманы, здавалася б такія магутныя, на іхняе слова з лямантам уцякаюць з апантаных людзей. Неверагодна! Гэтым захапленнем яны дзеляцца з Езусам. Але Ён, здецца, як быццам бы з іроніяй хацеў сказаць: “Што ж гэта за цуд, што духі падпарадкоўваюцца Божай моцы?” Гэта вельмі звычайная, амаль штодзённая з’ява. Хрыстос перакіроўвае іх увагу на зусім іншую прычыну радасці – “Імёны вашыя запісаны ў нябёсах”. Гэта абяцанне, якое мае нятленную каштоўнасць, гэта радасць, якая ніколі не скончыцца. Заключаецца яна ў асабістым знаёмстве з Богам і прабыванне ў прамянях Яго прыгажосці і славы.
Назіраючы часамі за звышнатуральнымі з’явамі, ці не засяроджваюся я на іх сенсацыйных праявах? Ці не губляю з поля бачання сапраўдныя прычыны радасці – Бога і Яго славу? Ці ўсведамляю сабе каштоўнасць магчымасці сузіраць Бога ў Адарацыі, чуць Яго голас ў слове Божым, прымаць Яго дотык ў святых Сакрамэнтах?
Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 714
ЕВАНГЕЛЛЕ
Хто адкідае Мяне, адкідае таго, хто паслаў Мяне
+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.
У той час Езус сказаў:
Гора табе, Харазін! Гора табе, Бэтсаіда! Бо, калі б у Тыры і Сідоне былі цуды, што сталіся сярод вас, то яны даўно б, седзячы ў мешкавіне і ў попеле, пакаяліся. Але Тыру і Сідону лепш будзе на судзе, чым вам. І ты, Кафарнаум, што аж да неба будзеш узвышаны, аж да адхлані сыдзеш.
Хто слухае вас, Мяне слухае, і хто вас адкідае, Мяне адкідае. А хто адкідае Мяне, адкідае таго, хто паслаў Мяне.
Гэта слова Пана.
Такое або падобнае заахвочванне і праслаўленне ўсе мае браты, калі захочуць, могуць з Божым благаславеннем абвяшчаць розным людзям: бойцеся і ўшаноўвайце, хваліце і благаслаўляйце, падзяку ўзносце (1 Тэс 5, 18) і праслаўляйце Пана Бога ўсемагутнага ў Тройцы і Адзінстве, Айца і Сына і Духа Святога, Створцу ўсяго. Чыніце пакаянне (Мц 3, 2), чыніце дастойныя плады пакаяння (гл. Лк 3, 8), бо хутка памрэм. Давайце, і будзе вам дадзена (Лк 6, 38). Адпускайце і будзе вам адпушчана (гл. Лк 6, 37). Калі не адпусціце людзям іх грахоў (гл. Мц 6, 14), Пан не адпусціць вам грахоў вашых (гл. Мц 11, 26), спавядайце ўсе вашыя грахі (гл. Як 5, 16). Шчаслівыя тыя, хто памірае ў пакаянні, бо яны будуць у Валадарстве Нябесным. Гора тым, хто памірае без пакаяння, бо яны будуць сынамі д’ябла (гл. 1Ян 3, 10), якія выконваюць яго ўчынкі (гл. Ян 8, 41) і пойдуць ў полымя вечнае (гл. Мц 18, 8; 25, 41). Асцерагайцеся і ўстрымлівайцеся ад усякага зла і вытрывайце да канца чынячы дабро.
Святы Францішак Асізскі. Незацверджаная рэгула. Раздзел 21.
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 631
ЕВАНГЕЛЛЕ
На ім спачне ваш спакой
+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.
У той час:
Прызначыў Пан іншых семдзесят двух вучняў і паслаў іх па двое перад сабою ў кожны горад і месца, куды сам хацеў ісці. І сказаў ім: Жніво сапраўды вялікае, а работнікаў мала, таму прасіце Гаспадара жніва, каб паслаў работнікаў на жніво сваё.
Ідзіце, вось Я пасылаю вас, як ягнят сярод ваўкоў. Не бярыце ні машны, ні торбы, ні сандаляў, і ў дарозе нікога не вітайце. У які дом увойдзеце, спачатку кажыце: Спакой гэтаму дому! І калі будзе там сын спакою, то на ім спачне ваш спакой. Калі ж не, то вернецца да вас. Заставайцеся ў тым доме, ешце і піце, што ў іх ёсць, бо работнік заслугоўвае платы сваёй. Не пераходзьце з дому ў дом.
І калі прыйдзеце ў які горад, і прымуць вас, ешце, што вам пададуць. І аздараўляйце ў ім хворых, і кажыце ім: Наблізілася да вас Валадарства Божае. Калі прыйдзеце ў які горад, і не прымуць вас, то выйдзіце на яго вуліцы і скажыце: Нават пыл горада вашага, які прыліп да ног нашых, атрасаем; аднак ведайце, што наблізілася да вас Валадарства Божае. Кажу вам, што Садоме ў дзень той будзе лепш, чым гораду таму.
Гэта слова Пана.
Факт прысутнасці ў свеце мноства людзей параненых і стомленых грахом ці абцяжараных разнастайнымі формамі несправядлівасці можа стаць прычынай смутку. Безліч асабістых і грамадскіх праблем можа выклікаць нават пачуццё бяссілля. Аднак Хрыстос глядзіць на свет не як на якоесьці стыхійнае бедства, а як на палетак спелага збожжа са шчодрым ураджаем. Таму ня варта паддавацца роспачы, трэба проста закасаць рукавы і жаць столькі, колькі здолеем агарнуць сваімі сярпамі. Хрыстос высылае сваіх работнікаў абвяшчаць Добрую Навіну менавіта таму, што бачыць свет стомлены дрэннымі навінамі. Людзям неабходна даведацца і паверыць у перамогу дабра над злом, жыцця над смерцю.
Хрыстова пасланне датычыць не толькі ягоных найбліжэйшых дванаццаці апосталаў, але і сямідзесяці двух іншых вучняў. Гэтая асаблівасць чарговы раз нагадвае аб неабходнасці пераадолення ў Касцёле нездаровага клерыкалізму. Хрысціяне, гледзячы на свет, ў якім яшчэ столькі людзей прагне чуць Евангелле, не могуць гэтую місію перакладаць ўвесь час толькі на святароў, манахаў і манахінь. Свецкія хрысціяне могуць часта дайсці з добрым словам і сведчаннем ў такія куткі грамадства, куды святар нават не мае доступу.
Трэба падкрэсліць, што Езус перад пасланнем і апосталаў, і вучняў дае ім свой іструктаж. Гэта неабходна, каб зберагчы работнікаў ад панікі, калі ўбачаць маштабы і ўмовы працы. Ад гэтага, ў сваю чаргу залежыць і эфектыўнасць жніва. Таму не залежна ад месца, якое займаем у Касцёле, слуханне Ягонага слова павінна рыхтаваць да любой справы.
Як я ацэньваю свет вакол мяне – толькі як хаос і беззаконні ці таксама як перспетыву Божага ўраджаю? Ці не пазбягаю місіі, якую Бог даручае менавіта мне? Ці не спрабую рабіць свет лепшым паводле ўласнага праекту, не слухаючы слова Хрыста?
Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 787
ЕВАНГЕЛЛЕ
Я пайду за Табою, куды б Ты ні пайшоў
+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.
У той час:
Калі Езус і вучні Ягоныя былі ў дарозе, хтосьці сказаў Яму: Я пайду за Табою, куды б Ты ні пайшоў. Езус сказаў яму: Лісы маюць норы, і птушкі нябесныя — гнёзды, а Сын Чалавечы не мае, дзе схіліць галаву.
А другому сказаў: Ідзі за Мною. Той адказаў: Пане, дазволь мне спачатку пайсці і пахаваць бацьку майго. Але Езус сказаў яму: Пакінь мёртвым хаваць сваіх мёртвых, а ты ідзі і абвяшчай Валадарства Божае.
Яшчэ іншы сказаў: Я пайду за Табою, Пане, але спачатку дазволь мне развітацца з хатнімі маімі. Езус жа сказаў яму: Ніводзін, хто паклаў руку сваю на плуг і азіраецца назад, не надаецца да Валадарства Божага.
Гэта слова Пана.
У літаратуры і ў звычайнай побытавай гаворцы часамі выкарыстоўваецца прыём, які называецца гіпербала. Простая думка выражаецца з дапамогай вобразу больш яскавага і эмацыйнага, чым літаральнае апісанне. Вось і Хрыстос у дарозе са сваімі вучнямі прыводзіць тры падобныя вобразы – пра прыстанішча, пра пахаванне мёртвых і пра руку на плузе. Калі прыслухацца больш глыбока, можна заўважыць, што вобразы гэтыя выражаюць штосьці нашмат больш, чым іх літаральнае гучанне.
“Сын Чалавечы не мае, дзе схіліць галаву”. Ведаем, што насамрэч Езус многа разоў гасціў ў сваіх сяброў у Бэтаніі, у доме Сымона Пятра, ў Закхея і напэўна ў многіх іншых добразычлівых людзей. Аднак не было ў яго пастаяннага месца. Іншай гіпербалай можна сказаць, што Ён “жыў на чамаданах”. Чыста па-чалавечы, гэта досыць не камфортна, але адначасова сітуацыі гэтыя былі нагодамі пераконвацца, што Айцец Нябесны кожны дзень і ў кожным месцы няспынна клапоціцца пра Яго.
“Пакінь мёртвым хаваць сваіх мёртвых, а ты ідзі і абвяшчай Валадарства Божае”. У гэтым сказе Хрыстос не запярэчвае абавязак клапаціцца пра бацькоў ажно да смерці, а расстаўляе прыярытэты, дзе Божыя справы ў жыцці адданага вучня з цягам часу становяцца найважнейшымі сярод важных.
“Хто паклаў руку сваю на плуг і азіраецца назад, не надаецца да Валадарства Божага”. Хто кіраваў плугам або прынамсі бачыў гэты працэс, той ведае, што справа гэтая патрабуе засяроджанасці. Інакш баразна можа атрымацца крывой, плуг можа занадта глыбока зарыецца ў глебу або наадварот, яго выб’е на паверхню. Не атрымаецца добра і пераканаўча абвяшчаць Божае Валадарства калі ўвесь час азірацца на менш важныя справы, такія як сваё мінулае ці ўласныя абмежаванні.
Усе гэтыя вобразы ўпісаны ў своеасаблівую педагогіку Хрыста. Ён фарміруе са сваіх вучняў людзей з асаблівым характарам, якія могуць поўнасцю даверыць Богу свой лёс і свабодна крочыць наперад.
Якое месца ў маім жыцці сярод ўсіх каштоўнасцяў займае справа Божага Валадарства? Ці гатовы я, калі патрэбна, пераглядзець сваю іерархію каштоўнасцяў?
Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 752
ЕВАНГЕЛЛЕ
Анёлы іхнія ў небе заўсёды бачаць аблічча Айца Майго, які ёсць у нябёсах
+ Чытанне cвятога Евангелля паводле Мацвея.
У тую гадзіну вучні падышлі да Езуса, кажучы: Дык хто ж большы ў Валадарстве Нябесным? Тады Езус паклікаў дзіця і паставіў яго сярод іх, кажучы: Сапраўды кажу вам: калі не навернецеся і не станеце як дзеці, не ўвойдзеце ў Валадарства Нябеснае. Таму кожны, хто прынізіць сябе, як дзіця гэтае, той будзе большым у Валадарстве Нябесным. І калі хто прымае адно такое дзіця ў імя Маё, той Мяне прымае.
Глядзіце, не пагарджайце ніводным з гэтых малых, бо кажу вам, што Анёлы іхнія ў небе заўсёды бачаць аблічча Айца Майго, які ёсць у нябёсах.
Гэта слова Пана.
Сутыкаючыся з якойсьці бядой у сваім жыцці, многія людзі ўзгадваюць праўду веры: “Бог – Суддзя справядлівы: за добрае ўзнагароджвае, а за злое карае”. Моцна спрошчанае разуменне гэтай праўды можа прывесці да высновы, нібыта ўсе беды ў нашым жыцці гэта Божая помста. Аднак жэст Езуса, пра які чуем ў сённяшнім Евангеллі, значна расшырае разуменне Божай справядлівасці. Хрыстос адчувае ў сваіх вучнях прагненне адпомсціць самаранам за грэх непрыняцця. “Але Ён, павярнуўшыся да іх, забараніў ім”. Насамрэч нічога новага - Хрыстос дзейнічае ў тыпова Божым стылі. “Я не прагну смерці грэшніка, а толькі таго, каб грэшнік звярнуў са шляху свайго і жыў” (Эзх 33, 11). Езус яшчэ не аднойчы вернецца ў Самарыю, і прыйдзе Ён зусім не з помстай, а са словам аздараўлення.
Схільнасць помсціць за крыўды досыць трывала ўпісана ў зраненую першародным грахом душу чалавека. Можа таму так лёгка многія і Бога падазраюць ў гэтай чалавечай схільнасці. Помсціць і праклінаць першасна ўмее кожны чалавек, гэтаму не трэба вучыцца. Але ад гэтага можна і варта адвучыцца. Часамі гэта доўгі працэс, аднак ідучы за Хрыстом, не хаваючыся ад Яго ў тыя моманты, калі “паварочваецца” да нас у сваім слове, можам і мы пранікнуцца гэтым тыпова Божым стаўленнем да ворага.
Ці прыбягаю да Божага слова ў тыя моманты, калі зведваю на сабе якуюсці бяду ці крыўду? Колькі ўва мне чалавечай, а колькі Божай справядлівасці?
Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 695
ЕВАНГЕЛЛЕ
Хто меншы сярод усіх вас, той будзе вялікі
+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.
У той час:
Між вучняў паўстала пытанне: хто з іх быў бы большы? Але Езус, пазнаўшы задуму іх сэрца, узяў дзіця, паставіў яго перад сабою і сказаў ім: Хто прыме гэтае дзіця ў імя Маё, той Мяне прымае, а хто прымае Мяне, той прымае таго, хто паслаў Мяне. Бо, хто меншы сярод усіх вас, той будзе вялікі.
Ян сказаў у адказ: Настаўнік, мы бачылі кагосьці, хто ў імя Тваё выганяе злых духаў, і забаранялі яму, бо ён не ходзіць з намі. І сказаў яму Езус: Не забараняйце; бо хто не супраць вас, той за вас.
Гэта слова Пана.
Вучні былі настолькі занятыя пытаннем ўласнай велічы і значнасці, што важнейшая тэма Божага Валадарства адыходзіла для іх дзесьці на другі план. Яны не разумелі сур’ёзнасці наследавання Хрыста. Гэта дзіўна, бо здавалася б, вучні павінны ўжо стаць сур’ёзнейшымі ў адносінах адно да другога і да іншых людзей. Павінны былі б ужо ўмець прабачаць, а не намагацца ўвесь час быць у цэнтры ўвагі. Аднак замест таго, каб быць вучнямі Хрыста і вучыцца ад Настаўніка, яны спрачаюцца, хто з іх важнейшы і зайздросцяць адно аднаму з-за атрыманых ад Бага дароў.
Веліч вучня Езуса заключаецца ў адданасці Богу. Ад гэтага залежыць і яго значнасць перад Богам. Прыглядаючыся да малога дзіцяці - пакорнага і падпрадкаванага бацькам, можна зразумець і ролю хрыстовага вучня ў свеце. Больш можна дасягнуць будучы слугою, чым будучы панам.
Ці паслухмяны я голасу Настаўніка, які хоча ўчыніць мяне сваім вучнем? Якое значэнне мае для мяне вучэнне Хрыста? Што я раблю, каб лепеш пазнаваць яе?
Брат Аляксандр Дзіц OFMCap, Польшча.