- Падрабязнасці
- Праглядаў: 594
ЕВАНГЕЛЛЕ
Многія прыйдуць з усходу і захаду і сядуць з Абрагамам, Ісаакам і Якубам
+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.
У той час:
Калі Езус увайшоў у Кафарнаум, падыйшоў да Яго сотнік і прасіў Яго, кажучы: Пане! Слуга мой ляжыць дома спаралізаваны і страшэнна пакутуе.
Езус кажа яму: Я прыйду і вылечу яго.
Сотнік жа сказаў у адказ: Пане, я не варты, каб Ты ўвайшоў пад дах мой, але скажы толькі слова, і ачуняе слуга мой. Бо і я чалавек падуладны, але маю пад сабою жаўнераў. Кажу аднаму: «ідзі», і ідзе; і другому: «прыйдзі», і прыходзіць; і слузе майму: «зрабі тое», і робіць.
Пачуўшы гэта, Езус здзівіўся і сказаў тым, хто ішоў услед за Ім: Сапраўды кажу вам, ні ў кога ў Ізраэлі Я не знайшоў такой веры. Кажу ж вам, што многія прыйдуць з усходу і захаду і сядуць за стол з Абрагамам, Ісаакам і Якубам у Валадарстве Нябесным. А сыны валадарства будуць выкінуты вон у цемру: там будзе плач і скрыгатанне зубоў. І сказаў Езус сотніку: Ідзі, і як паверыў, няхай станецца табе. І быў аздароўлены слуга ў тую ж гадзіну.
Калі Езус прыйшоў у дом Пятра, убачыў цешчу ягоную, якая ляжала ў гарачцы. Ён дакрануўся да яе рукі, і гарачка пакінула яе. І яна ўстала, і прыслужвала ім.
Калі ж надышоў вечар, прыводзілі да Яго многіх апантаных. А Ён словам выганяў духаў і аздаравіў усіх хворых, каб збылося сказанае прарокам Ісаяй: Ён узяў на сябе нашую слабасць і панёс хваробы.
Гэта слова Пана.
“Пачуўшы гэта, Езус здзівіўся…” У Евангеллі рэдка сустракаюцца такія эпізоды, дзе Езус здзіўляецца. У гэтым жа фрагменце здзіўленне Езуса падвойнае. З аднаго боку здзіўляе Яго вера Сотніка, язычніка, які выхаваўся ў асароддзі культаў фальшывых бостваў. Калі распазнае Бога сапраўднага, адважваецца з пакорай звярнуцца да Яго. З другога боку здзіўляе Хрыста бязвер’е габрэяў, якія столькі разоў выразна бачылі дзеянне Бога ў сваёй гісторыі! Калі ж прыходзіць доўгачаканы Месія, “сыны валадарства” не прымаюць Яго. Гэта здаецца ім немагчымым – каб Бог у Чалавеку мог прыйсці да чалавека, тым больш да язычніка.
Існуюць дзве крайнасці ў стаўленні да дабротаў, якія Бог можа даваць чалавеку – перакананне нібыта Бог абавязаны нам благаславіць і перакананне, што бясконца Святы Бог пагарджае нашай нягоднасцю. Абодва гэтыя падыходы адгароджваюць чалавека ад дзеяння Духа Святога. Сам факт прыналежнасці да сям’і веруючых яшчэ не дае нам права дамагацца ад Бога, каб Ён выконваў нашы капрызы. Вядома, Богу не шкада для нас дабротаў, якія ў Яго просім. Аднак было б нейкім непаразуменнем, калі б мы бескарыслівы дар Ягонай любові прымалі быццам належнае нам па сатусу. Таму Езус так радуецца пакоры сотніка, які з пакаяннем кажа: “Пане, я не варты, каб Ты ўвайшоў пад дах мой, але скажы толькі слова, і ачуняе слуга мой”. Не дарма словы гэтыя заўсёды паўтараем перад тым, як запрасіць Хрыста да сябе падчас Святой Камуніі. Сотнік і нам нагадвае, што мы хоць не святыя, адважваемся прымаць Святога. Гэта толькі Ягоны дар, без нашых заслугаў.
Чым я здзіўляю Хрыста – вераю ці бязвер’ем? Ці не стрымлівае мяне мая нягоднасць, каб запрашаць Бога ў сваё жыццё? Ці не стаміўся я “заслугоўваннем” на любоў Бога і на Ягоныя даброты? У якіх учынках праяўляецца мая ўдзячнасць Богу за тое, што Ён не пагарджае “маім домам”?
Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 1006
ЕВАНГЕЛЛЕ
Ты — Пётр, і дам табе ключы Валадарства Нябеснага
+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.
У тыя дні:
Прыйшоў Езус у межы Цэзарэі Філіпавай і пытаўся ў вучняў сваіх, кажучы: Кім людзі лічаць Сына Чалавечага? Яны ж сказалі: Адны — Янам Хрысціцелем, другія ж — Іллёю, а іншыя — Ераміяй ці адным з прарокаў.
Ён кажа ім: А вы кім лічыце Мяне? Сымон Пётр адказаў: Ты — Хрыстус, Сын Бога Жывога. Тады Езус сказаў яму ў адказ: Шчаслівы ты, Сымоне, сын Ёнавы, бо не цела і кроў адкрылі табе гэта, але Айцец Мой, які ў нябёсах. I Я кажу табе, што ты — Пётр (скала), і на гэтай скале Я пабудую Касцёл Мой, і брамы пякельныя не перамогуць яго. І дам табе ключы Валадарства Нябеснага, і што звяжаш на зямлі, тое будзе звязана ў небе, а што развяжаш на зямлі, тое будзе развязана ў небе.
Гэта слова Пана.
Чым жа асаблівым адзначаліся Пётр і Павел сярод безлічы іншых рыбакоў і фарысеяў? Чаму Хрыстос менавіта іх выбраў на сваіх апосталаў? Наўрат справа тут у нейкіх надзвычайных здольнасцях ці рысах характару. Было ў іх штосьсці такое, што найбольш неабходна ў эфектыўным апостальстве – веданне Хрыста. Гаворка тут ідзе не пра знаёмства, а пра нейкае глыбіннае бачанне, якое дазволіла ім убачыць у Езусе Кагосьці нашмат большага, чым чалавека з цела і крыві. “Не цела і кроў адкрылі табе гэта, але Айцец Мой, які ў нябёсах”. Гэта сам Бог так сфарміраваў іх, што яны глядзелі на Цела і Кроў Хрыста як чалавека, а бачылі сапраўднага Бога і адзінага Збаўцу. Гэтае перакананне было настолькі моцным, што яны здолелі пераадолець і скандальную ганьбу крыжа, і насмешкі грэкаў на Арэапагу. Толькі калі ёсць ў апостала падобнае бачанне і глыбокая ўпэўненасць, што сапраўдны Бог гэта Езус, ён можа быць па-сапраўднаму годным даверу сведкам велічы Хрыста.
Місія Пятра перадаецца з пакалення ў пакаленне кожнаму наступнаму Рымскаму Папе. Нават калі прыглядзімся толькі да Папаў ХХІ стагоддзя, ўбачым досыць розных людзей – харызматычны пілігрым, геніяльны тэолаг, апякун бедных. Аднак супольнае ў іх тое, што нягледзячы на розныя меркаванні пра Езуса ў сучасным свеце, усе яны не перастаюць пераконваць: Езус – гэта “Хрыстус, Сын Бога жывога”. Таму да сённяшняга дня пятрова місія – гэта “умацняць братоў у веры” (гл. Лк 22, 32), быць арыенцірам сярод шматгалосся меркаванняў пра Хрыста.
Наколькі мае ўяўленні пра Езуса згодныя з навучаннем адзінага святога каталіцкага і апостальскага Касцёла? Ці не затрымліваюся я ў пазнанні Езуса толькі на нейкіх павярхоўных меркаваннях свету пра Яго? Ці падтрымліваю духоўную братэрскую еднасць з Папам Рымскім?
Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 733
ЕВАНГЕЛЛЕ
Дом, пабудаваны на скале, і дом, пабудаваны на пяску
+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.
У той час:
Езус сказаў сваім вучням: Не кожны, хто кажа Мне: Пане, Пане, — увойдзе ў Нябеснае Валадарства, але той, хто выконвае волю Айца Майго, які ў нябёсах. Многія скажуць Мне ў той дзень: Пане, Пане, ці не ад Твайго імя мы прарочылі і ці не Тваім імем дэманаў выганялі, і ці не Тваім імем многія цуды чынілі? І тады абвяшчу ім: Я ніколі не ведаў вас, адыдзіце ад Мяне вы, што чыніце беззаконне.
Вось жа кожны, хто слухае гэтыя словы Мае і выконвае іх, будзе падобны да чалавека разумнага, які пабудаваў свой дом на скале. І пайшоў дождж, і разліліся рэкі, і падзьмулі вятры, і ўдарылі ў дом той; і ён не ўпаў, бо пастаўлены быў на скале.
А кожны, хто слухае гэтыя словы Мае і не выконвае іх, будзе падобны да чалавека неразважлівага, які пабудаваў свой дом на пяску. І пайшоў дождж, і разліліся рэкі, і падзьмулі вятры, і ўдарылі ў дом той; і ён упаў, і было падзенне яго вялікае.
Калі Езус скончыў гаварыць, дзівіліся людзі з вучэння Яго, бо Ён іх вучыў як той, хто мае ўладу, а не як кніжнікі і фарысеі.
Гэта слова Пана.
Здараецца, што два розныя падрадчыкі будуюць аднолькавыя будынкі паводле аднаго праекту. У выніку і будынкі знешне выглядаюць аднолькава, аднак адзін дом паспяхова служыць жыльцам дзесяцігоддзямі, а ў другім трэшчыны ідуць па сценах пасля бліжэйшай зімы. Гэта не азначае, што вінаваты архітэктар, проста выканаўцы па рознаму ставіліся да прадугледжанай тэхналогіі. Вядома, адзін з ключавых фактараў - гэта якасць фундамента. Прычым нашмат прасцей зрабіць яго як належыць адразу, чым пазней шукаць нейкія інжынерныя рашэнні, каб ратаваць гатовы будынак.
Вось і будуючы грамадзкае ці сямейнае шчасце - адны людзі прытрымліваюцца Божага праекту і пэўнай “тэхналогіі”, а іншыя халтураць як-небудзь, або як ім на дадзены момант зручней. У сваіх учынках і словах Хрыстос паказвае нам досыць няпросты праект на чалавечае шчасце, але вельмі прыгожы і дабротны. Выкананне гэтага праекту Ён нават акрэсліў аднойчы выбарам “вузкай брамы” (Мф 7, 13-14), праціскацца праз якую бывае крайне складана. Надзейным фундаментам і гарантыяй вечнай трываласці нашага шчасця можа быць толькі выканне волі Айца нябеснага. Не дастаткова проста дэклараваць, што Бог у нашым жыцці з’яўляецца Госпадам і адначасова казаць, што Яго запаведзі несучасныя, што абмяжоўваюць свабоду і г. д.
Пакуль мы знаходзімся ў гэтым свеце, будуем. Нават калі штосці і не выйшла, яшчэ не позна распачаць будову на Божай скале, нават калі давядзецца дашчэнту зруйнаваць тое, на што ўпустую быў страчаны час. Патрэбна толькі творчая адвага і перакананне, што ўсё атрымаецца, бо праект вельмі добры.
Наколькі шчыра я вызнаю Бога сваім Госпадам? Ці давяраю я Евангельскаму вучэнню, якое Касцёл атрымаў ад Апосталаў? Ці гатовы я навяртацца, калі выкрываюцца ў маім жыцці грахі? Ці не паддаюся спакусе хуткіх і танных праектаў на сваё шчасце?
Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 742
ЕВАНГЕЛЛЕ
Па пладах іхніх пазнаеце іх
+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.
У той час:
Езус сказаў сваім вучням: Асцерагайцеся ілжывых прарокаў, якія прыходзяць да вас у авечай вопратцы, а ў сярэдзіне — ваўкі драпежныя. Па іхніх пладах пазнаеце іх. Ці збіраюць з цёрну вінаград або з асоту смоквы? Так кожнае добрае дрэва родзіць добрыя плады, а дрэннае дрэва родзіць дрэнныя плады. Не можа добрае дрэва радзіць дрэнныя плады, ні дрэва дрэннае радзіць добрыя плады.
Кожнае дрэва, якое не родзіць добрага плоду, ссякаюць і кідаюць у агонь. Таму па пладах іхніх пазнаеце іх.
Гэта слова Пана.
Якія ж прыгожыя перадвыбарчыя абяцанні ўмеюць даваць палітыкі ці іншыя кандыдаты на лідэраў! Але здараецца, што як толькі людзі дадуць ўладу над сабой бандыту, становіцца зразумелым - “Паставілі казла капусту сцерагчы”. Вопыт гэты варта браць пад увагу не толькі ў грамадска-палітычным жыцці, але таксама і ў жыцці асабістым, напрыклад выбіраючы сябра ці мужа/жонку. Падобная мудрасць неабходна і ў духоўным жыцці – напрыклад, пры выбары духоўнага аўтарытэту ці супольнасці, ў якой хочаш ўзрастаць ў еднасці з Богам і людзьмі. Таму Хрыстос кажа: “Асцерагайцеся ілжывых прарокаў, якія прыходзяць да вас у авечай вопратцы, а ў сярэдзіне — ваўкі драпежныя. Па іхніх пладах пазнаеце іх”.
Авечка або ягня – гэта жывёліна, якая асацыюецца з клапатлівасцю і ахвярнасцю. Воўна авечкі аберагае чалавека ад холаду, яе мяса насычае, дазваляе выжыць нават ў пустынных стэпах. Ягня, напрыклад у Ізраэлі, заўсёды лічылася найпрыгажэйшай ахвярай Богу. Таму і прарок павінен адзначацца падобнымі рысамі – самаахвярнасцю і шчырай клапатлівасцю. Ваўкі ж досыць рэдка апаноўваюць свае драпежныя інстыкты, хоць бы нават і прыкідваліся ўслужлівымі сабачкамі.
Паўстае сур’ёзнае пытанне, ці можна рызыкнуць і стварыць сям’ю з чалавекам, ў якім шмат разоў праяўляўся некіруемы воўчы эгаізм? Можна, але пры ўмове, што ўжо адбываецца цуд - чалавек той умее, а голаўнае хоча, ў выпадку неабходнасці ахвяраваць свае інтарэсы дзеля Бога, дзеля ўзаемнай любові, дзеля будучых дзяцей. Не варта разлічваць толькі на тое, што кагосці атрымаецца “прыручыць” пасля шлюбу.
Ці можа, напрыклад, модны тыбецкі “гуру” ці якісьці інтэлектуальны геній даць мне шчасце вечнае, якое ніколі не скончыцца? Не можа, бо па-першае сам яго не мае, а па-другое ніводзін “прарок” не ў стане перадаць мне сваё жыццё ў адрозненні ад “Ягняці Божага, Які бярэ на сябе грахі свету”.
Каго лічу сваім прарокам? Якія “плады” ён ужо прынёс у нашыя з ім адносіны? Ці прыслухоўваюся да Божага слова, каб выкрываць ілжывых прарокаў у грамадстве а таксама ў асабітым і духоўным жыцці?
Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 864
ЕВАНГЕЛЛЕ
Што хачаце, каб вам рабілі людзі, і вы ім рабіце
+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.
У той час:
Езус сказаў сваім вучням: Не давайце сабакам таго, што святое, і не кідайце перлаў вашых перад свіннямі, каб яны не патапталі іх сваімі нагамі ды, вярнуўшыся, не разарвалі вас.
Усё, што хачаце, каб вам рабілі людзі, і вы ім рабіце. Бо ў гэтым Закон і Прарокі.
Уваходзьце праз вузкую браму, бо шырокая брама і прасторны шлях вядзе да згубы, і шмат тых, хто ўваходзіць праз яе. А вузкая брама і вузкі шлях вядуць у жыццё, але няшмат тых, хто знаходзіць яе.
Гэта слова Пана.
“Не давайце сабакам таго, што святое, і не кідайце перлаў вашых перад свіннямі”. Гэтымі словамі Хрыстос даручае нам разумна берагчы і перадаваць найкаштоўнейшыя скарбы веры – Святое Пісанне, таямніцы збаўлення, святыя Сакрамэнты, дары Духа Святога, містычную таямніцу жыцця Касцёла і г.д.
У першыя стагоддзі Касцёл моцна прытрымліваўся сваёй педагогікі ў адносінах да тых, якія прагнулі стаць хрысціянамі. Дзеля гэтага яны праходзілі шлях паступовага ўтаямнічання, які называўся “катэхуменат”. Пачаткова катэхумены (кандыдаты да хросту) не ўдзельнічалі ў Эўхарыстыі разам з ахрышчанымі. Выслухаўшы Слова Божае, яны пакідалі агульнае сабранне. Здаралася, што хрысціяне некалькі гадоў рыхтавалі катэхуменаў такім чынам, каб ў іх жыцці сталі бачнымі асноўная знакі веры - адрачэнне ад ідалаў, прабачэнне, імкненне любіць нават ворагаў, гатоўнасць прымаць свой крыж. Толькі пры такіх умовах іх дапускалі да Хросту і іншых Сакрамэнтаў.
Пазней, прыкладна з IV ст., калі цэлыя народы станавіліся хрысціянскімі, складана было ўжо так старанна рыхтаваць кандыдатаў да святых Сакрамэнтаў і катэхуменат стаў карацейшым, менш дакладным. На жаль здаралася нават, што Сакрамэнты ўдзяляліся фактычна без ніякай падрыхтоўкі. Прадугледжвалася, што ранейшую функцыю катэхуменату павінна выконваць перадаванне веры пасля хросту - ў сям’і і ў катэхэзе Касцёла. У сучасным Касцёле ў многіх рэгіёнах свету (у тым ліку і ў Беларусі) інстытут катэхуменату паволі адраджаецца ў розных формах.
Хоць я і ахрышчаны, аднак наколькі я прайшоў свой “катэхуменат”? Ці заўсёды я ўсведамляю сабе каштоўнасць таямніц, ў якіх удзельнічаю ў Касцёле? Ці я не станаўлюся фактычна язычнікам? Ці Слова Божае і Сакрамэнты мяняюць мяне настолькі, што бачныя канкрэтныя знакі веры ў маёй штодзённасці?
Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 818
ЕВАНГЕЛЛЕ
Спачатку выкінь бервяно з вока свайго
+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.
У той час:
Езус сказаў сваім вучням: Не судзіце, каб вас не судзілі. Бо якім судом вы судзіце, такім і вас асудзяць, і якою мераю мерыце, такою і вам адмераць.
Чаму бачыш шчэпку ў воку брата свайго, а бервяна ў сваім воку не заўважаеш? Або, як скажаш брату свайму: Дазволь мне выняць шчэпку з вока твайго, — калі ў тваім воку бервяно? Крывадушны, спачатку выкіні бервяно з вока свайго і тады ўбачыш, як выняць шчэпку з вока брата твайго.
Гэта слова Пана.
Апроч барацьбы з грахом і несправядлівасцю вакол нас, існуе напэўна мноства іншых прычын і матывацый, з-за якіх людзі абмяркоўваюць учынкі іншых і асуджаюць іх. Часамі робіцца гэта з зайздрасці, або каб нашкодзіць канкурэнту ці ворагу. Аднак вядома, што нашыя людскія суджэнні не могуць быць абсалютна аб’ектыўнымі. Нават кагосьці добразычліва апраўдваючы, можам ідэалізаваць яго або памяншаць сапраўдную віну. Прадузятасць пагражае яшчэ мацней, калі намагаемся кагосьці асудзіць. Толькі Бог абсалютна аб’ектыўна судзіць, бо заўсёды робіць гэта з міласэрнасцю і клопатам пра чалавека. Ён заўсёды бярэ пад увагу нават тыя акалічнасці, пра якія людзі звонку ведаць не могуць. Між іншым таму Хрыстос так асцерагае вучняў перад асуджэяннямі ў адносінах да іншых.
Ёсць аднак яшчэ адна распаўсюджая небяспека ў асуджэння. Яно можа стаць месцам ўцёкаў чалавека ад неабходнай канфрантацыі з уласнымі грахамі і праблемамі. Гэта можна параўнаць з чалавекам, які настолькі заняты праполкай чужых агародаў, што пустазеллем зараслі ўласныя градкі. Таму Хрыстос звяртае ўвагу найперш на здаровую самакрытыку: “Спачатку выкіні бервяно з вока свайго…”. Гэта першы і неабходны крок да барацьбы з грахом вакол нас. Справа тут не толькі ў тым, каб магчы непрыцемненым зрокам ацэньваць становішча грэшніка. Барацьба з уласным грахом дазваляе зразумець боль і сорам брата, які трапіў ў пастку граху.
“Якім судом вы судзіце, такім і вас асудзяць, і якою мераю мерыце, такою і вам адмераць”. Гэта дзіўна, але выходзіць, што сваімі суджэннямі мы самі выбіраем закон, па якім нас калісьці будзе судзіць Бог. Таму варта задумацца, па якіх законах судзім іншых – па чалавечых, ці па Божых.
Калі б я сёння стаў на Божы суд, то ці гатовы я, каб Бог мяне судзіў так, як я суджу іншых? Ці не занадта я жыву праблемамі і грахамі іншых, занядбоўваючы такім чынам ўласнае жыццё?
Брат Андрэй Квяцінскі OFMcap, Літва
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 908
ЕВАНГЕЛЛЕ
Ян — імя Яго
+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.
Альжбеце надышоў час нарадзіць, і яна нарадзіла сына. І пачулі суседзі і сваякі яе, што Пан праявіў да яе такую вялікую міласэрнасць, і радаваліся разам з ёю.
На восьмы дзень прыйшлі абразаць дзіця і хацелі назваць яго імем бацькі ягонага, Захарыем. Але маці ягоная сказала ў адказ: Не, але будзе названы Янам.
І сказалі ёй, што няма нікога з сям’і яе, каго б называлі такім імем.
І пыталіся на мігах у бацькі ягонага, як бы хацеў назваць яго. Ён папрасіў таблічку і напісаў: Ян – імя Яго. І ўсе здзівіліся.
У гэты момант адразу адкрыліся вусны ягоныя і развязаўся язык ягоны, і ён загаварыў, праслаўляючы Бога.
Усіх іхніх суседзяў ахапіў страх, і расказвалі яны пра ўсё гэта па ўсёй горнай краіне Юдэі. Усе, хто чуў, разважалі пра ўсё гэта ў сэрцах сваіх і казалі: Што ж гэта будзе за дзіця? Бо рука Пана была з ім.
А дзіця расло і ўзмацнялася духам, і заставалася на пустыні да дня з’яўлення свайго перад Ізраэлем.
Гэта слова Пана.
Напэўна гэта добра, што час ад часу ў розных сферах нашага жыцця маем дачыненне са спрадвечным канфліктам пакаленняў, напрыклад ў сем’ях ці манаскіх супольнасцях. Калі ў старэйшых заканчваюцца разумныя контраргументы пераканання, яны спрабуюць выцягнуць запыленае і пакрытае павуціннем “ніколі так не было” або “заўсёды так было”. А маладыя, у сваю чаргу, наіўна лічаць, нібыта добрае ўсё тое, што новае.
Уся біблійная гісторыя паказвае, што Бог не водзіць чалавецтва па кругу, дакладна паўтараючы тое, што ўжо было, і нават не лінейна - простым вектарам наперад. Божая і людская гісторыя развіваецца быццам па спіралі ўверх – з аднаго боку нешта падобнае ўжо было, але паўтараецца на вышэйшым, лепшым узроўні. Вось і цуд з нараджэннем з бязплоднай жынчыны Бог ужо неаднакротна чыніў раней (Сара, Рахэль, Маці Самсона, Ганна). Аднак цуд у жыцці Альжбеты і Захарыі паказавае, што не варта баяцца Божай навізны. Жыццёвы вопыт і традыцыі з аднаго боку дапамагаюць разпазнаць Божы почырк у сучаснасці, а з другога боку могуць зафіксіраваць толькі на былой славе і пісанні мемуараў. Нашае “заўтра” можа стаць падобным да нашага “учора”, але дакладна не павінна быць такім самым. Сумны жыццёвы вопыт пачаткова нават заблакіраваў Захарыю, зрабіў нямым. Калі ж стала відавочна, што Бог сёння чыніць падобны, але большы цуд, яны з Альжбетай адважваюцца даць дзіцяці новае, нетыповае імя – Ян. Гэта адпаведнае імя, бо аказалася, што перад гэтым не было прарока большага за Яна Хрысціцеля.
Ці не паралізуюць мяне ў духоўным развіцці былыя грахі і няўдачы? Ці карыстаюся я разумным досведам старэйшага пакалення каб распазнаваць Божае дзеянне і небяспекі ў маім жыцці? Ці дастаткова ўва мне крытычнасці, каб адрозніваць Божае развіццё ад пустых навінак свету?
Брат Андрэй Квяцінскі OFMcap, Літва
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 752
ЕВАНГЕЛЛЕ
Не клапаціцеся аб заўтрашнім дні
+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.
У той час:
Езус сказаў сваім вучням: Ніхто не можа служыць двум гаспадарам. Бо ці аднаго будзе ненавідзець, а другога любіць; ці аднаго будзе трымацца, а другім пагарджаць. Не можаце служыць Богу і мамоне.
Таму кажу вам: Не клапаціцеся аб жыцці вашым, што есці і што піць, ні аб целе вашым, у што апрануцца. Ці ж душа не большая за ежу, а цела — за вопратку? Паглядзіце на птушак нябесных: яны ні сеюць, ні жнуць, ні збіраюць у засекі, і Айцец ваш Нябесны корміць іх. Ці ж вы не нашмат лепшыя за іх? Ды і хто з вас, клапоцячыся, можа дадаць сабе росту хоць адзін локаць? І пра вопратку навошта клапоціцеся? Паглядзіце на лілеі палявыя, як яны растуць: ні працуюць, ні прадуць. Але кажу вам, што і Саламон ва ўсёй славе сваёй не апранаўся так, як адна з іх. Калі ж палявую траву, якая сёння ёсць, а заўтра будзе кінута ў печ, Бог так апранае, наколькі ж больш вас, малаверныя! Таму не клапаціцеся і не кажыце: Што нам есці? — або: Што піць? — або: У што апрануцца? Бо ўсяго гэтага шукаюць язычнікі. Айцец жа ваш Нябесны ведае, што вы маеце патрэбу ва ўсім гэтым. Шукайце найперш Валадарства Божага і справядлівасці Ягонай, а гэта ўсё дадасца вам. Таму не клапаціцеся аб заўтрашнім дні, бо заўтра само за сябе паклапоціцца. Хопіць кожнаму дню свайго клопату.
Гэта слова Пана.
«Калі б не Божы Провід» – такі загаловак даў сваім успамінам Айцец Рышарад Грабскі, капуцын, вязень сталінскіх лагераў. Узгадвае ён пра цяжкую працу, крайні голад, небывалы для нашых шырот холад, але перш за ўсё пра цэлебрацыю Літургіі, якая адбывалася ва ўмовах надзвычайнай скрытасці, бо за гэта можна было атрымаць кару смерці. Аднак многія, хто выжыў у тым пекле, на так званай «нялюдскай зямлі», удзячныя за сваё ўратаванне Божаму Провіду, якому даверыліся. З мякіша хлеба, якога вечна не хапала, рабілі ружанцы, якія давалі ім сілу на вытрыванне.
На першым месцы Божая хвала і служэнне адзінаму Пану, які клапоціцца пра свае стварэнні, асабліва пра тых, хто Яму служыць. «Таму не клапаціцеся і не кажыце: Што нам есці? — або: Што піць? — або: У што апрануцца? Бо ўсяго гэтага шукаюць язычнікі... Шукайце найперш Валадарства Божага і справядлівасці Ягонай, а гэта ўсё дадасца вам». Пераканаліся ў гэтым шматлікія вязні ГУЛАГаў, якія ўратаваліся, даручаючы сваё жыццё Божаму Провіду. На сённяшнія ж часы, калі чалавек часта схіляецца да служэння «мамоне» і недаацэнвае Божы закон, актуальнай застаецца перасцярога Захарыі, сына Ёада, які кажа: «Навошта вы пераступаеце наказы Пана? Не будзе вам шчасціць, бо вы пакінулі Пана, і Ён пакіне вас».
Ці разлічваю я на Божы Провід сярод клопатаў свайго жыцця? Ці не імкнуся я любой цаной валодаць як мага большымі дабротамі, забываючыся пра Даўцу ўсякага дабра? Ці умею дзякаваць Богу за ўсякія даброты, якімі валодаю? Ці ўмею дзяліцца з найбольш патрабуючымі?
Брат Ян Банькоўскі OFMCap, Польшча
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 621
ЕВАНГЕЛЛЕ
Бо дзе скарб твой, там будзе і сэрца тваё
+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.
У той час:
Езус сказаў сваім вучням: Не збірайце сабе скарбаў на зямлі, дзе моль і ржа знішчаюць і дзе злодзеі ўзломліваюць і крадуць. Збірайце сабе скарбы ў небе, дзе ні моль, ні ржа не знішчаюць і дзе злодзеі не ўзломліваюць і не крадуць. Бо дзе скарб твой, там будзе і сэрца тваё.
Светачам цела ёсць вока. Калі ж вока тваё будзе чыстае, то ўсё цела тваё будзе светлае. Калі ж вока тваё будзе дрэннае, то ўсё цела тваё будзе цёмнае. Калі ж святло, якое ў табе, з’яўляецца цемрай, то якая ж цемра!
Гэта слова Пана.
Калі я быў дзіцём, то на самой справе ў мяне нічога не было свайго. Нават цацкі, якія мне давалі бацькі, не былі поўнасцю мае. Бацькі маглі сказаць: «А зараз дай пагуляць браціку ці сястрычцы». Каб здабыць новую цацку або нейкі ласунак, трэба было пераканаць бацькоў добрымі паводзінамі і паслухмянасцю. У дарослым узросце мы збіраем усякія даброты, лічачы іх безумоўнай уласнасцю. Заўважаем, як шматлікія людзі празмерна ўзбагачаюцца і, калі наступае час адыходу з гэтага свету, усё пакідаюць. А ці паклапаціўся чалавек пра скарб у вечнасці? А ці гэта магчыма? Пан Езус дае павучэнне: «Дзе скарб твой, там будзе і сэрца тваё». Таму шчаслівыя ўбогія духам. Матэрыяльныя даброты не з’яўляюцца для іх мэтаю самой па сабе, тоеснай з шчасцем, яны з’яўляюцца хутчэй інструментам для годнага, хрысціянскага жыцця. Таму ў адносінах да матэрыяльных рэчаў стараюся быць «убогімі духам». Калі ўмею дзяліцца з патрабуючымі, выконваючы пры гэтым міласэрныя ўчынкі для іх душы і для цела, тады я сапраўды «збіраю сабе скарбы ў небе, дзе ні моль, ні ржа не знішчаюць і дзе злодзеі не ўзломліваюць і не крадуць».
Ці не засяроджваюся я празмерна на матэрыяльных дабротах, якімі валодаю? Ці ўмею дзяліцца з тымі, хто ў патрэбе? Ці клапачуся я толькі пра зямныя даброты, ці таксама пра тыя, якія гарантуюць жыццё вечнае?
Брат Ян Банькоўскі OFMCap, Польшча
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 726
ЕВАНГЕЛЛЕ
Таму так маліцеся
+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.
У той час:
Езус сказаў сваім вучням: Калі моліцеся, не гаварыце шмат, як язычнікі, бо яны думаюць, што ў мнагаслоўі сваім пачутыя будуць. Не будзьце ж падобнымі да іх, бо ведае Айцец ваш, у чым вы маеце патрэбу, раней, чым вы папросіце ў Яго. Таму так маліцеся: Ойча наш, каторы ёсць у небе, свяціся імя Тваё, прыйдзі Валадарства Тваё, будзь воля Твая, як у небе, так і на зямлі; хлеба нашага штодзённага дай нам сёння; і даруй нам правіны нашыя, як і мы адпускаем вінаватым нашым; і не ўводзь нас у спакусу, але збаў нас ад злога.
Калі вы будзеце дараваць людзям правіны іхнія, то Айцец ваш Нябесны даруе і вам. А калі не будзеце дараваць людзям, то і Айцец ваш не даруе вам правінаў вашых.
Гэта слова Пана.
Столькі ў нашым жыцці патрэбаў. Столькі людзей просіць ў нас дапамогі. Становімся бяссільнымі. І ведаем, што толькі добры Айцец, каторы ёсць у небе, Ён найлепш ведае, што нам патрэбна. Таму кіруем нашыя просьбы да Яго, вышукоўваючы часта разнастайныя словы малітвы.
Чуем сёння, што сам Езус асцерагае: «Калі моліцеся, не гаварыце шмат… бо ведае Айцец ваш, у чым вы маеце патрэбу…» Ён дае нам рэцэпт найпрыгжэйшай малітвы, якую ведаем з дзяцінства: «Ойча наш…» Малітва, якая нас ўзвышае да годнасці сына, які да Бога звяртаецца «Ойча». Найпрыгажэйшая малітва, якая захапіла вучняў Хрыста, які, адасобніўшыся, размаўляў са сваім Айцом. І тады прасілі: «Пане, навучы нас маліцца!» Пачулі ў адказ: «Таму так маліцеся: “Ойча наш…”» Гэта адначасова ўзор кожнай малітвы. Найперш, калі звяртаюся да Бога, трэба мне ўсвядоміць сабе, што гэта Ён мой найлепшы Айцец, каторы ёсць у небе. Ён сама святасць і Ён ведае мае патрэбы, але хоча, каб я звяртаўся да Яго – найперш па спаўненне Яго волі, потым – па выкананне маёй просьбы, але так, як я выконваю Ягоныя Запаведзі. Але важней за ўсё, каб з Яго дапамогай я дасягнуў збаўленне.
Ці ўсведамляю, што я – дзіця Бога, да Якога маю права звяртацца: «Абба, Ойча»? Ці ў маёй малітве безліч слоў не засланяе істотнага зместу, якім павінна быць Божая хвала і мая просьба, якую Ён ведае?
Брат Ян Банькоўскі OFMCap, Польшча
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 763
ЕВАНГЕЛЛЕ
Айцец твой, які бачыць патаемнае, аддасць табе
+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.
Глядзіце, не чыніце справядлівасці вашай перад людзьмі, каб яны бачылі. Інакш, не атрымаеце ўзнагароды ад Айца вашага, які ў нябёсах.
Калі даеш міласціну, не трубі перад сабою, як робяць крывадушнікі ў сінагогах і на вуліцах, каб людзі хвалілі іх. Сапраўды кажу вам: яны атрымліваюць сваю ўзнагароду.
Калі даеш міласціну, няхай не ведае твая левая рука, што робіць правіца твая, каб міласціна твая была патаемнай. І Айцец твой, які бачыць патаемнае, аддасць табе.
І калі молішся, не будзь, як крывадушнікі. Бо яны любяць маліцца, стоячы ў сінагогах і на рагах вуліц, каб паказацца перад людзьмі. Сапраўды кажу вам: яны атрымліваюць сваю ўзнагароду. Ты ж, калі молішся, увайдзі ў пакой свой і, зачыніўшы дзверы свае, маліся да Айца твайго, які ў таемнасці. І Айцец твой, які бачыць патаемнае, аддасць табе.
Калі посціце, не будзьце панурымі, як крывадушнікі. Бо яны закрываюць свае твары, каб людзі бачылі, што яны посцяць. Сапраўды кажу вам: яны атрымліваюць сваю ўзнагароду. А ты, калі посціш, намасці галаву сваю і абмый твар свой, каб паказацца, што посціш, не перад людзьмі, але перад Айцом тваім, які ў таемнасці. І Айцец твой, які бачыць патаемнае, аддасць табе.
Гэта слова Пана.
У прыроду чалавека ўпісана прагненне здабыць як мага большую карысць з любога выкананага дзеяння. Часам узнікае пытанне: «А што я буду мець з гэтага?» Калі маё дзеянне не прыносіць матэрыяльнай карысці, то хочацца каб прынамсі заўважылі або пахвалілі...
Сярод скаўтаў была ў свой час акцыя «нябачная рука». Гэта былі добрыя учынкі для іншага чалавека, але так, каб той не ведаў, хто гэтыя ўчынкі здзяйсняе. Часта знаходзілі пажылых людзей, самотных, ў якіх, напрыклад, было нямала цяжкасцяў у хатняй гаспадарцы. Тады ў адпаведны час, калі той асобы не было ў хаце, скаўты прыбіралі падворак, парадкавалі садок, пакідаючы таблічку з надпісам «нябачная рука гэта зрабіла».
Ці ж гэта не згодна са словамі Пана Езуса з сённяшняга Еваннгелля: «Глядзіце, не чыніце справядлівасці вашай перад людзьмі, каб яны бачылі. Айцец твой, які бачыць патаемнае, аддасць табе». Як жа часта мы задавольваемся невялікай узнагародай за нашыя добрыя ўчынкі. Дастаткова толькі, каб заўважылі, пахвалілі ці падзякавалі… І калі толькі дзеля гэтага чынім дабро, можам пачуць ад Пана Езуса: «Ужо атрымалі сваю ўзнагароду». А Айцец Нябесны хоча нам даць штосьці большае. Таму будзьма адважнымі, давярайма Богу!
Ці магу я чыніць дабро без адплаты? Ці матывам майго дзеяння ва ўсіх сферах («усё рабіце») з’яўляецца Божая слава? Ці прагну, каб мае інтэнцыі былі чыстымі і спрычыняліся да ўзрастання хрысціянства?
Брат Ян Банькоўскі OFMCap, Польшча
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 705
ЕВАНГЕЛЛЕ
Любіце ворагаў вашых
+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.
У той час:
Езус сказаў сваім вучням: Вы чулі, што сказана: Любі бліжняга свайго і ненавідзь ворага свайго. А Я кажу вам: любіце ворагаў вашых і маліцеся за тых, хто пераследуе вас, каб сталіся вы сынамі Айца вашага, які ў нябёсах. Бо Ён загадвае сонцу свайму ўзыходзіць над дрэннымі і добрымі і пасылае дождж на справядлівых і несправядлівых.
Бо, калі вы будзеце любіць тых, хто любіць вас, якую маеце ўзнагароду? Ці ж не тое самае робяць і мытнікі? І калі вітаеце толькі братоў вашых, што асаблівага робіце? Ці ж не тое самае робяць і язычнікі? Таму будзьце дасканалымі, як дасканалы Айцец ваш Нябесны.
Гэта слова Пана.
Лёгка любіць таго, хто для мяне мілы, заўсёды памятае пра мяне, падзеліцца дабротамі. Але ці заўсёды гэта сапраўдная любоў, ці, можа, забеспячэнне на будучыню ўсякага дабра, якім гэтая асоба мяне надзяляе? Ці гэта часам не карыслівая любоў, якая шукае ўласных інтарэсаў – эгаістычная любоў? Чым жа з’яўляеццца сапраўдная любоў? Адказ дае сам Пан Езус, які не перакрэслівае любові да тых, хто нас любіць, але дае нам новую запаведзь: «Каб вы любілі адзін аднаго, як Я палюбіў вас». А Ягоная любоў мае найвышэйшае вымярэнне, бо Бог ёсць Любоў. «Ніхто не мае большай любові за тую, калі хто жыццё сваё аддае за сяброў сваіх». Гэта менавіта Езус паказаў найбольшую любоў да нас, калі мы былі яшчэ грэшнікамі. Бо любоў вымяраецца ахвярай. Чым большая любоў, тым большая ахвяра. Таму чуем сёння ад Езуса: «Любіце ворагаў вашых». Гэта не азначае, што мы павінны цярпець іх дрэнныя ўчынкі, але нашай дабрынёй і любоўю да тых, якія нам прычыняюць зло, даць ім шанец задумацца і паправіцца. Гэтаму вучыць нас Езус і заахвочвае, каб былі мы дасканалыя, як дасканалы Айцец наш нябесны. Бо Ён любіць нас, прабачае нам нават найцяжэйшыя грахі. А мы так часта молімся: «Ойча наш… адпусці нам правіны нашы, як і мы адпускаем вінаватым нашым…»
Ці ў стане я забывацца пра сябе, надзяляючы дабротамі іншых? Няхай мне будзе дадзена ўменне пераадольваць антыпатыю да ворагаў.
Брат Ян Банькоўскі OFMCap, Польшча
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 602
ЕВАНГЕЛЛЕ
Я вам кажу не працівіцца злому
+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.
У той час:
Езус сказаў сваім вучням: Вы чулі, што сказана: вока за вока і зуб за зуб. А Я вам кажу не працівіцца злому. Калі хто ўдарыць цябе па правай шчацэ тваёй, падстаў яму і другую. І калі хто захоча судзіцца з табою і ўзяць у цябе кашулю, аддай яму і плашч. І калі хто цябе змусіць ісці з ім адну мілю, ідзі з ім дзве. Таму, хто просіць у цябе, дай і не адварочвайся ад таго, хто хоча пазычыць у цябе.
Гэта слова Пана.
Не дазваляй сябе баламуціць, будзь адважны – чуем часам парадыу, калі апынемся пад чыімсьці націскам, калі хтосьці нас атакуе. Ёсць у сапсаванай першародным грахом прыродзе чалавека штосьці такое, што калі нас крыўдзяць, мы гатовы той самай мерай мерай адмерыць гэтаму чалавеку. Існаваў нават старазапаветны закон помсты: «Вока за вока, зуб за зуб». Калі дзіця б’е свайго равесніка, і мы запытаемся ў яго: «Чаму ты б’ешся?», – то можам пачуць адказ: «Бо ён першы пачаў». Датычыць гэта таксама крыўдных слоў, хлусні, крадзежаў і ўсякага зла, якое мы спазнаем ад іншага чалавека. Мы тады гатовыя адплаціць тым самым, часта з падвойнай сілай. А ці ж наш праціўнік становіцца потым лепшы? Хутчэй наадварот. Часцей за ўсё між намі паўстае сцяна, бывае нават на доўгія гады.
Вядомы для нашай эпохі мучанік благаслаўлёны Ежы Папялушка часта паўтараў і прымяняў у сваім жыцці словы Пана Езуса: «Зло дабром перамагаць!» Пан Езус сёння гаворыць мне нават штосьці большае: «Калі хто ўдарыць цябе па правай шчацэ тваёй, падстаў яму і другую». Па-чалавечы, здавалася б, што гэта паражэнне. Аднак Ён сам, наш Збаўца, не маючы ніякай віны, быў асуджаны як найгоршы злачынца і прыгавораны на поўную ганьбы крыжовую смерць. Ён не толькі прымае прыгавор, але і здзяйсняе найбольшую перамогу дабра над злом: пекла граху і сатаны.
Ці ў стане я прабачаць і не трымаць крыўды ў сваім сэрцы? Ці здолны я на штосьці большае ў даванні дабра тым, хто просіць? Ці становіцца Божае слова святлом на сцежцы майго жыцця?
Брат Ян Банькоўскі OFMCap, Польшча
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 674
ЕВАНГЕЛЛЕ
Найменшае з усяго насення становіцца большым за ўсялякую зеляніну
+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.
У той час:
Езус сказаў народу: Валадарства Божае, нібы чалавек, што кідае зерне ў зямлю. І спіць, і ўстае ноччу і днём, а як зерне ўзыходзіць і расце, ён не ведае. Бо зямля прыносіць плён сама па сабе: спачатку зеляніну, потым колас, потым поўнае зерне ў коласе. Калі ж саспее плод, адразу пасылае серп, таму што настала жніво.
І казаў: З чым параўнаем Валадарства Божае? Ці ў якой прыпавесці выявім яго? Яно — як гарчычнае зерне: калі яго сеюць ў зямлю, яно найменшае з усяго насення на зямлі. Калі ж пасеяна, узыходзіць і становіцца большым за ўсялякую зеляніну, і пускае вялікае галлё, так што пад ценем ягоным могуць хавацца птушкі нябесныя.
У многіх такіх прыпавесцях прапаведаваў ім слова, колькі яны маглі слухаць. І без прыпавесці не казаў ім, а сваім вучням сам-насам тлумачыў усё.
Гэта слова Пана.
Калі я быў малы, то часта паглядаў на маму з татам і хацеў быць вялікім, як яны. Часам можа нават станавіўся на пальчыкі і казаў: «Глядзіце, які я ўжо вялікі!» Ішлі, аднак, дні, тыдні, месяцы, гады – і сталася так, як з тым зернем, пра якое кажа Пан Езус: «І спіць, і ўстае ноччу і днём, а як зерне ўзыходзіць і расце, ён не ведае». А можа, я ўжо дастаткова вырас?
Ці пра фізічны рост гаворыць Езус мне, аднаму з кандыдатаў ў Божае Валадарства? Езус, нібы той сейбіт, кіруе да мяне слова Божае. Гэтае слова, калі б нават было малое, як гарчычнае зерне, калі прымаецца мной быццам урадлівай зямлёю, павінна вырасці, як карыснае дрэва, якое дае цудоўныя плады, а ў яго галінах гняздзяцца птушкі нябесныя.
Сёння, калі ўжо дасягнуў фізічны рост, па-ранейшаму прагну быць кімсьці вялікім, мудрым – як Той, хто мяне сфарміраваў. «Таму будзьце дасканалымі, як дасканалы Айцец ваш Нябесны». (Мц 5, 48) Учыні, Пане, каб я быў тым карысным дрэвам, карані якога чэрпаюць з крыніцы Тваёй ласкі. Каб быў я справядлівы перад Тваім абліччам. Няхай споўняцца ў маім жыцці словы Псальму: «Справядлівы заквітнее, як пальма, вырасце, быццам кедр на Лібане. Пасаджаныя ў доме Пана, яны заквітнеюць на дзядзінцах нашага Бога. Нават у старасці яны будуць пладавітыя, сакавітыя і свежыя».
Ці адчуваю я ў сабе патрэбу духоўнага ўзрастання? Ці з’яўляюся я добра апрацаванай глебай для прыняцця Божага слова? Ці клапачуся пра ўзрастанне Божага слова ў маім жыцці?
Брат Ян Банькоўскі OFMCap, Польшча
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 762
ЕВАНГЕЛЛЕ
Я ж кажу вам: не прысягайце наогул
+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.
У той час:
Езус сказаў сваім вучням: Вы чулі, што сказана было продкам: Не прысягай фальшыва, а выконвай перад Богам прысягі свае. Я ж кажу вам: не прысягайце наогул: ні небам, бо гэта пасад Божы; ні зямлёю, бо гэта падножжа ног Ягоных; ні Ерузалемам, бо гэта горад вялікага Караля. Ні галавою сваёй не прысягай, бо не можаш ніводнага воласа зрабіць белым або чорным.
І няхай будзе слова вашае «так-так», «не-не». А што звыш гэтага, тое ад злога.
Гэта слова Пана.
Чалавек Старога Запавету, калі прысягаў, то заклікаў Бога быць сведкам. Такім чынам ён браў на сябе абвязак выканаць абяцанне, не кажучы ўжо пра тое, што нельга было заклікаць Бога як сведку, калі чалавек не казаў праўду. Хрыстус жа ўвогуле не дазваляе прысягаць. Каб не было ніякіх сумненняў, якіх сфер жыцця гэтая забарона датычыць, Ён называе розныя спосабы прысягі. Нельга прысягаць ні небам, ні зямлёю, ні Ерузалемам ні нават уласнаю галавою. Усе гэтыя прысягі, хоць не ўзгадваецца ў іх Божае імя, з’яўляюцца, аднак, заклікам да самога Бога; бо неба – гэта ж месца прабывання, Божы трон, бо Ерузалем – гэта горад, які Бог асабліва ўпадабаў, зямля – гэта падножжа, таму ўласнасць Бога, галава – тут гаворыцца пра узрост жыцця, пазначаны сівізной – гэта таксама Бог вырашае, а не чалавек.
Паводле: Komentarz praktyczny do Nowego Testamentu; Bp K. Romaniuk, O. A. Jankowski OSB, Ks. L. Stachowiak.
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 669
ЕВАНГЕЛЛЕ
Кожны, хто з пажадлівасцю глядзіць на жанчыну, ужо ўчыніў з ёю распусту
+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.
У той час:
Езус сказаў сваім вучням: Вы чулі, што сказана: Не распуснічай. Я ж вам кажу: кожны, хто з пажадлівасцю глядзіць на жанчыну, ужо ўчыніў з ёю распусту ў сэрцы сваім.
Калі правае вока тваё спакушае цябе, вырві яго і адкінь ад сябе, бо лепей табе, каб загінуў адзін з тваіх членаў, чым усё цела тваё будзе кінута ў геену. І калі правая рука твая спакушае цябе, адсячы яе і адкінь ад сябе, бо лепей табе, каб адзін з тваіх членаў загінуў, чым усё цела тваё пойдзе ў геену.
Сказана: Калі хто адпускае жонку сваю, няхай дасць ёй разводны ліст. А я кажу вам: Кожны, хто адпускае жонку сваю, акрамя як з прычыны распусты, той робіць яе распусніцай, а хто жэніцца з разведзенаю, той распуснічае.
Гэта слова Пана.
Езус не прызнае старазапаветнага права на развод, бароніць правы жанчыны і трываласці сям’і. Але навучанне Хрыста пра неразрыўнасць сужэнства Евангелле паводле Мацвея прадстаўляе такім чынам, што да сённяшняга дня вучоныя біблісты спрачаюцца над тым, як разумець гэтую думку Езуса. Сярод мноства інтэпрэтацый, якія намагаюцца растлумачыць гэты складаны тэкст існуе і такая, што слова «распуста» з’яўляецца акрэсленнем сужэнства фактычна несапраўднага. Распустай называецца, між іншым, сексуальнае жыццё людзей, якія перакананыя, што знаходзяцца ў легальна заключаным сужэнстве, аднак насамрэч законны сужэнскі саюз, з-за пэўных перашкодаў, не завязаўся. У такой сітуацыі абодва бакі, пасля сцверджання несапраўднасці іх нібыта сужэнства з’яўляюцца свабоднымі. Калі іншых ці папярэдніх перашкодаў няма, то могуць заключыць новы, а дакладней кажучы, сапраўдны сужэнскі саюз.
Пытаннем неразрыўнасці сужэнскага саюзу займаюцца таксама іншыя Евангелісты (Мк 10, 11 і далей, Лк 16,18), а таксама Святы Павел (1 Кар 7, 10 і далей). Але толькі ў апісанні Мацвея ўзгадваецца гэтае выключэнне, якая магла быць зразумелай непасрэдным чытачам Мацвеевага Евангелля, якім было добра знаёма юдэйская юрыдычная тэрміналогія і акрэсленыя перашкоды, якія чыняць немагчымым заключэнне сужэнства. Аднак гэта толькі здаецца, што Хрыстос тут гаворыць штосьці новае. Сцвярджаючы абсалютную неразрыўнасць сужэнства Езус нагадвае тое, што ўжо было абвешчана ў кнізе Быцця: «Таму пакіне мужчына бацьку свайго і маці і злучыцца з жонкаю сваёй, і будуць адным целам». (Быц 2, 24)
Паводле: Komentarz praktyczny do Nowego Testamentu; Bp K. Romaniuk, O. A. Jankowski OSB, Ks. L. Stachowiak.
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 653
ЕВАНГЕЛЛЕ
Кожны, хто гневаецца на брата свайго, падпадае пад суд
+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.
У той час:
Езус сказаў сваім вучням: Калі справядлівасць вашая не пераўзыдзе справядлівасці кніжнікаў і фарысеяў, то вы не ўвойдзеце ў Валадарства Нябеснае.
Вы чулі, што было сказана продкам: Не забівай; а хто заб’е, падпадае пад суд. А Я кажу вам, што кожны, хто гневаецца на брата свайго, падпадае пад суд. Хто ж скажа брату свайму «рака», падпадае пад Высокую раду, а хто скажа «неразумны», падпадае пад геену вогненную.
Таму, калі ты прынясеш дар свой да ахвярніка і ўспомніш там, што брат твой мае нешта супраць цябе, пакінь там дар свой перад ахвярнікам і ідзі спачатку памірыся з братам сваім, і тады прыйдзі і прынясі дар свой.
Мірыся з праціўнікам тваім хутка, пакуль ты з ім яшчэ ў дарозе, каб праціўнік не аддаў цябе суддзі, а суддзя не аддаў цябе слузе, і не ўкінулі цябе ў вязніцу. Сапраўды кажу табе: не выйдзеш адтуль, пакуль не аддасі апошні грош.
Гэта слова Пана.
Кніжнікі і фарысеі вельмі стараліся, каб іх дзеянні і словы не выходзілі за рамкі дазволенага законам. Здавалася б, чаму гэта Хрыстос так скептычна ставіўся да іх праведнасці? Верагодна, таму, што паміж іх унутранымі прагненнямі і вонкавымі ўчынкамі была вялікая прорва. Хрыстос паказвае сваім вучням перспектыву развіцця, каб яны вырасталі з падобнай крывадушнасці.
На пачатковых этапах адносінаў з Богам можа здарыцца, што чалавек выконвае законы толькі таму, што баіцца наступстваў магчымага злачынства, напрыклад, пакарання, а не з-за глыбокага пераканання, што паступаць па законе – гэта сумленна і добра. Ну вось, скажам, калі б хтосьці меў гарантыю, што кагосьці абкрадзе, або счужаложыць і за гэта нічога яму не будзе, то з задавальненнем зрабіў бы гэта. Такі чалавек хоць і паступае па законе, але ўнутры застаецца злачынцам. Гнілыя словы да бліжняга, або катэгарычнае непрабачэнне фармальна не забіваюць чалавека, але гэта сімптом нейкай унутранай агрэсіі. Хоць рукі застаюцца незабруджанымі крывёй, аднак, унутры – сэрца забойцы. Таму пытанне не толькі ў тым, наколькі цяжкія грахі я здзяйсняю словам ці ўчынкам, але і ў тым, які я ўнутры. «Калі справядлівасць вашая не пераўзыдзе справядлівасці кніжнікаў і фарысеяў, то вы не ўвойдзеце ў Валадарства Нябеснае».
Пакуль жывём у гэтым свеце, ёсць у нас яшчэ магчымасць вучыцца чыніць дабро не пад прымусам ці страхам, а з глыбокага пераканання. Хрыстос – таленавіты Настаўнік, Ён можа навучыць менавіта такой, сыноўняй, паслухмянасці Богу. Тады выкананне закону ўжо не знявольвае, а становіцца выразам любові і адданасці Богу.
Як рэагуе маё сэрца на Божы закон: як на абмежаванне маёй свабоды ці як на дабро, якога шчыра прагну? Ці ёсць ува мне прагненне праведнасці не толькі фармальнай, але і ўнутранай?
Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 881
ЕВАНГЕЛЛЕ
Не адмяніць прыйшоў Я, але выканаць
+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.
У той час:
Езус сказаў сваім вучням: Не думайце, што Я прыйшоў адмяніць закон ці прарокаў: не адмяніць прыйшоў Я, але выканаць. Бо сапраўды кажу вам: пакуль не праміне неба і зямля, ніводная ёта, ніводная рыска не знікне з закону, пакуль не збудзецца ўсё. Таму, калі хто парушыць адну з гэтых найменшых запаведзяў і навучыць гэтаму людзей, той найменшым назавецца ў Валадарстве Нябесным. Хто ж выканае і навучыць, той вялікім назавецца ў Валадарстве Нябесным.
Гэта слова Пана.
Першыя хрысціяне мелі нямала сумненняў наконт таго, ці выконваць законы Старога Запавету, а калі выконваць, то наколькі дакладна. Адказам на гэтае пытанне стаў сённяшні фрагмент Евангелля, які апісвае Езусава стаўленне да закону і прарокаў. У словах Хрыста «не адмяніць прыйшоў Я, але выканаць» дзеяслоў «выканаць» азначае – уласнымі дзеяннямі ажыцявіць Божую волю. Езус выканаў закон, гэта значыць, па-першае, падпарадкаваўся яго патрабаванням сваімі ўчынкамі, выконваючы Божую волю. Па-другое, у сваім навучанні Ён адкрыў сапраўдны сэнс закону – адбудаваць зруйнаваную грахом еднасць паміж Богам і чалавекам. (Кс. А. Банашэк)
Многія сучасныя хрысціяне ў выкананні Божага закону трапляюць у падобную пастку, як калісьці кніжнікі. Яны намагаюцца дакладна выканаць кожную літару закону, забываючыся пра першасны яго сэнс – выканаць Божую волю і стаць бліжэй да Бога. Зрэшты, адно з другім сцісла звязана, Бог прагне нас з любоўю прыгарнуць да Сябе, і закон у гэтай справе – досыць эфектыўны інструмент. Аднак каб выканаць закон ва ўсёй яго глыбіні, неабходна сустрэцца з Хрыстом, бо толькі ён Сам поўнасцю Яго выканаў. Мы, у сваю чаргу, толькі з дапамогай Хрыста і можам выканаць Божую волю. Гэта праўда, якая вызваляе з-пад гнёту легалістычнай бездапаможнасці – «Усё магу ў Тым, хто мяне ўзмацняе» (Флп 4, 13). Калі Дух Езуса Хрыста з Яго стаўленнем да Айца нябеснага і да людзей будзе маім натхненнем і арыенцірам, маё жыццё само будзе выкананнем Божага закону.
Ці не засяродзіўся я празмерна на выканні літары закону, губляючы яго глыбінны сэнс? Ці не ствараецца ўва мне часам уражанне, што Божы закон мяне знявольвае? Ці заклікаю на дапамогу Езуса Хрыста ў выканні Божай волі ў маім жыцці?
Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 644
ЕВАНГЕЛЛЕ
Вы — святло свету
+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.
У той час
Езус сказаў сваім вучням: Вы — соль зямлі. Калі ж соль страціць смак, то чым пасоліш яе? Яна ўжо ні на што не прыдасца, хіба што выкінуць яе прэч на патаптанне людзям.
Вы — святло свету. Не можа схавацца горад, які стаіць на вяршыні гары. І, запаліўшы свяцільнік, не ставяць яго пад пасудзінаю, але на свечніку, і свеціць усім, хто ў доме.
Няхай святло вашае так свеціць перад людзьмі, каб яны бачылі вашыя добрыя ўчынкі і праслаўлялі Айца вашага, які ў нябёсах.
Гэта слова Пана.
У маштабе гісторыі свету хрысціянства яшчэ вельмі маладое, бо дзве тысячы год – гэта насамрэч толькі імгненне. Аднак уплыў, які Хрыстова Евангелле ўжо аказала на чалавецтва, настолькі адчувальны, што яго не могуць запярэчыць нават самыя зацятыя ворагі Касцёла. Сёння, аднак, часта чуем, што хрысціян з іх Евангеллем іншыя жыхары свету па розных прычанах намагаюцца выціснуць кудысьці на перыферыю грамадства.
Сённяшняе Евангелле пра хрысціян у вобразе солі зямлі і святла свету нясе нам супакой і адначасова асцерагае перад стратай сэнсу нашага быцця ў свеце. Соль – гэта такое рэчыва, колькасць якога ў большасці прадуктаў харчавання не мусіць быць вялікай. Аднак нават калі солі няшмат, яна дае стравам больш яскравы смак і захоўвае ад сапсавання. Гэтак і хрысціяне як носьбіты праўды пра Бога і пра чалавека, нават калі не будуць у грамадстве большасцю, усё роўна змогуць яго падтрымлмліваць у такім стане, каб яно было Божым грамадствам і не скацілася да ўзроўню звярынай зграі. Падобны сэнс нясе і сімволіка святла. Святло павінна асвятляць ў цемры шлях, яно не павінна быць асляпляльным.
Якасная, салёная соль і лагоднае святло Евангелля проста неабходна свету для яго выжывання. Хрыстос, аднак, асцерагае, што калі мы, хрысціяне, перастанем адрознівацца ад язычнікаў сваімі духоўнымі каштоўнасцямі, імкненнямі і практычнай любоўю, то свет сапраўды будзе мець права выкінуць нас са свайго жыцця. Можа, сучасны свет гэтага пакуль што і не разумее, але яму не патрэбен такі Касцёл, які б не бараніў права чалавека на вечнасць, права чалавека на жыццё ад зачацця да натуральнай смерці, права на здаровае сужэнства паміж мужчынам і жанчынай. Многія народы свету пакуль што спрабуюць наладзіць жыццё без Хрыстовага Евангелля, аднак прыйдзе час, калі смурод сапсаванасці ўжо немагчыма будзе вытрываць, а цемра будзе паралізаваць рух наперад. Тады ўсім стане відавочна, што без солі і святла хрысціянства чалавецтву не выжыць. Вось тады трэба будзе, каб захавалася, прынамсі, невялікая жменя той якаснай солі і святло Божай праўды.
Калі я трапляю ў язычніцкае асяроддзе, ці адчуваецца ў маіх словах, учынках і жыццёвых выбарах, што я хрысціянін? Ці маё хрысціянства не агрэсіўнае ў адносінах да атэістаў, агностыкаў ці іншаверцаў? Мой спосаб выражэння рэлігійных перакананняў прываблівае іншых ці, наадварот, знеахвочвае да пошукаў Божага святла?
Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 789
ЕВАНГЕЛЛЕ
Шчаслівыя ўбогія духам
+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.
У той час:
Убачыўшы натоўп, Езус падняўся на гару. А калі сеў, падышлі да Яго вучні Ягоныя. І, адкрыўшы вусны свае, Ён вучыў іх, кажучы:
Шчаслівыя ўбогія духам, бо іх ёсць Валадарства Нябеснае.
Шчаслівыя засмучаныя, бо яны суцешаныя будуць.
Шчаслівыя лагодныя, бо яны зямлю атрымаюць у спадчыну.
Шчаслівыя галодныя і прагнучыя справядлівасці, бо яны насычаныя будуць.
Шчаслівыя міласэрныя, бо яны міласэрнасць спазнаюць.
Шчаслівыя чыстыя сэрцам, бо яны Бога ўбачаць.
Шчаслівыя міратворцы, бо яны сынамі Божымі названыя будуць.
Шчаслівыя, каго пераследуюць за справядлівасць, бо іх ёсць Валадарства Нябеснае.
Шчаслівыя вы, калі будуць вас зневажаць і пераследаваць, і ўсяляк зласловіць несправядліва з-за Мяне.
Радуйцеся і весяліцеся, бо вялікая ўзнагарода вашая ў нябёсах. Бо так пераследавалі прарокаў, якія былі перад вамі.
Гэта слова Пана.
Нагорную пропаведзь Езуса часам называюць Яго праграмнай прамовай, Ягоным жыццёвым крэда, якім жыве Ён сам і перадае сваім вучням. Здаецца больш чым дзіўным тое, што, паводле гэтага навучання, убогія, засмучаныя, прагнучыя справядлівасці ці прыгнечаныя могуць быць шчаслівымі. Жыццёвы вопыт паказвае нам, што чалавек, апынуўшыся ў падобным становішчы часта пакутуе, становіцца нешчаслівым. Як зразумець гэты парадокс?
Адзіным ключом разумення і доказам праўдзівасці гэтага навучання з’яўляецца сам Хрыстос і тыя, хто паверыў гэтым словам. Езус і ягоныя вучні з розных эпох і народаў на сабе паказалі, што гэтае слова спраўджваецца. У адрозненні ад безлічы простых рэцэптаў шчасця, якія прапануе свет, Езус не дае танных абяцанняў шчасця. Як ведаем, усё, што таннае, пераважна няякаснае. Большасць такіх «бюджэтных» варыянтаў шчасця заключаецца ў нейкіх часовых радасцях, якія раней ці пазней губляюць сваю актуальнасць.
Гэта няпраўда, што чалавеку для шчаця няшмат патрэбна. Мы створаныя на вобраз і падабенства Бога, Які сам у сабе бязмежны, Ён змяшчае ў сабе сусвет і вечнасць. Таму і нашае прагненне шчасця не могуць заспакоіць абмежаваныя даброты і радасці часовага свету. Вось чаму Хрыстос прапануе нам для шчасця такія бязмежныя даброты, як Валадарства нябеснае, вечнае суцяшэнне, Божую міласэрнасць і іншыя неспасцігальныя каштоўнасці. Гэта даброты, за якія Хрыстос заплаціў дзеля нас вялікую цану свайго жыцця, смерці і ўваскрасення. Валодаючы гэтымі таямнічымі скарбамі, нават тутэйшыя пакуты не перашкодзяць нам быць па-сапраўднаму шчаслівымі. Вось чаму мучанікі і вызнаўцы розных эпох жылі ў няспынным праслаўленні і паміралі спяваючы.
Ці не спрабую я запоўніць натуральную пустату душы часовымі дабротамі і радасцямі? Ці разумею веліч і каштоўнасць абяцанняў дадзеных Хрыстом?
Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 788
ЕВАНГЕЛЛЕ
Настаў канец сатане
+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.
У той час:
Езус з вучнямі прыйшоў у дом. І зноў сабраўся натоўп, так што яны не маглі нават хлеба паесці. Пачуўшы гэта, Яго родныя пайшлі забраць Яго, бо казалі, што Ён страціў розум. А кніжнікі, якія прыйшлі з Ерузалема, казалі, што Ён мае ў сабе Бэльзэбуба і выганяе дэманаў праз князя дэманаў.
А Езус, паклікаўшы іх, казаў ім у прыпавесцях: Як можа сатана выганяць сатану?
Калі валадарства раздзеліцца само ў сабе, не можа выстаяць такое валадарства. І калі дом раздзеліцца сам у сабе, не можа выстаяць такі дом. І калі сатана паўстаў супраць самога сябе і раздзяліўся, не можа выстаяць, але канец яму. Ніхто не можа ўвайсці ў дом асілка і выкрасці ягоныя рэчы, калі спачатку не звяжа асілка, і толькі тады абрабуе дом ягоны. Сапраўды, кажу вам: дараваныя будуць сынам чалавечым усе грахі і блюзнерствы, якімі б ні блюзнерылі. Але хто будзе блюзнерыць супраць Духа Святога, не атрымае даравання ніколі, але падлягае вечнаму асуджэнню.
Так сказаў, бо гаварылі пра Яго: Ён мае нячыстага духа.
І прыйшлі Маці Яго і браты Ягоныя і, стоячы звонку, паслалі паклікаць Яго. Сядзеў каля Яго натоўп і казаў Яму: Вось Маці Твая і браты Твае, і сёстры Твае на вуліцы шукаюць Цябе.
І сказаў ім у адказ: Хто маці Мая і браты Мае? І паглядзеўшы на тых, хто сядзеў вакол Яго, сказаў: Вось маці Мая і браты Мае. Бо хто будзе выконваць волю Божую, той Мне брат і сястра, і маці.
Гэта слова Пана.
Часам здараецца чуць, што колькасць дабра і зла ў свеце павінна быць збалансавана, нібы гэта будзе «гармоніяй». Гэтая хлусня пранікла да нас са старажытнакітайскіх вераванняў. Графічна гэта выражаюць у акультным сімвале «інь-янь», які азначае, што зло аднолькава патрэбнае ў свеце, як і дабро. Ідэя гэтая з’яўляецца свайго роду пустазеллем для нашай еўрапейскай цывілізацыі, пабудаванай на хрысціянскім падмурку. Штучна ствараецца ўражанне, нібыта добры і міласэрны Бог мае аднолькавыя правы ў свеце, што і дэманы. Гэта жахлівая фальсіфікацыя, сутнасць якой – у падмене вартасцяў: дабро – гэта зло, а зло – гэта дабро. Не цяжка здагадацца, да якіх практычных наступстваў вядзе такі падман.
У катэхізісе ёсць спіс грахоў супраць Духа Святога, якія не будуць адпушчаныя, гэта гучыць жахліва і непакоіць многіх хрысціянаў. Узнікае важнае пытанне: ці не здзейсніў я нейкі з гэтых грахоў? Шчаслівы чалавек, ў якім ёсць гэты святы неспакой. Гэта азначае, што ёсць у сэрцы прагненне Божай міласэрнасці. Для такога чалавека вечнае жыццё з Богам застаецца такой вялізнай каштоўнасцю, страціць якую непрымальна.
Істота ж граху супраць Духа Святога якраз і заключаецца ў свядомым супраціве Богу і таму дабру, якое ад Яго паходзіць. Так здараецца, калі чалавек крывадушна, па-сатанінску ўпарта называе дабро злом і наадварот. Яскравы прыклад такога бунту маем у сённяшнім фрагменце Евангелля, дзе перамогу Хрыста над дэманамі кніжнікі называюць злом. Яны такім чынам працівяцца самой крыніцы жыцця – «Святому Духу, Пану і Жыватворцу, Які з Айца і Сына паходзіць». Іх пазіцыя выражае перакананне, што ім не патрэбен Бог з Ягоным збаўленнем ад дэманаў.
Езус, аднак, паказвае сваю абсалютную ўладу над дэманамі. Сын Божы не можа быць саюзнікам Бэльзэбула. Гэта Хрыстос з’яўляецца тым асілкам, Які звязвае сатану і вяртае сваё панаванне над светам. Для нас гэта прычына радасці і прадвяшчэнне поўнай перамогі Дабра над злом. Дух Святы няспынна суцяшае нас і нагадвае нам пра гэтую праўду.
Ці не працягваю я трываць у хлусні, нягледзячы нават на пазнаную праўду пра Бога ці пра чалавека? Ці дастаткова я крытычны і ўважлівы ў дачыненні да модных сёння экзатычных філасофій? Ці развіваю ў сабе дары Духа Святога, асабліва дар боязі Божай?
Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 754
ЕВАНГЕЛЛЕ
Захавала ўсе слoвы ў сэрцы свaiм
+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.
Бaцькi Езуса хaдзiлі штогод у Ерузaлем нa свята Пaсхi. I кaлі Яму былo двaнaццaць гaдoў, яны прыйшлі пaвoдле звычaю ў Ерузaлем на святa. Калі пасля заканчэння дзён свята яны вярталіся, зaстaлoся Дзiця Езус у Ерузaлеме, i не заўважылі гэтага Ягoныя бaцькi. Думaючы, штo Ён ідзе з падарожнымі, прайшлі дзень дaрoгi і тады пачалі шукaць Ягo мiж свaякaмi i знaёмымi. Не знaйшoўшы, вярнуліся ў Ерузaлем, шукaючы Ягo.
I стaлaся, што пaсля трoх дзён знaйшлі Ягo ў святынi. Ён сядзеў сярoд настаўнікаў, слухaючы iх i пытaючыся ў iх. Усе ж, хто слухaў Ягo, дзівіліся рoзуму i aдкaзaм Ягoным. I, убaчыўшы гэта, здзiвiліся; i скaзaлa Яму Мaці Ягoнaя: Сыне, чаму Ты зрaбiў нaм гэтaк? Вoсь aйцец Твoй i я ў вялікім смутку шукaлі Цябе. I скaзaў iм: Чaгo ж вы Мяне шукaлі? Цi вы не ведaлі, штo Мне трэбa быць у тым, што належыць Aйцу мaйму? A яны не зрaзумелі таго, што Ён скaзaў iм.
I пaйшoўшы з iмi, прыйшoў у Нaзaрэт i быў iм паслухмяны. A Мaці Ягo захавала ўсе гэтыя слoвы ў сэрцы свaiм.
Гэта слова Пана.
Досвед шматлікіх святых паказвае, што, нават нягледзячы на ўсе намаганні быць вернымі Богу, усё роўна прыходзяць часам цяжкія для нашай веры перыяды. Можа нават скласціся ўражанне, што Бог далёка, што забыўся пра чалавека. Аднак пасля такога кшталту выпрабаванняў яшчэ мацней цэніцца Яго прысутнасць.
Нават Маці Божая, Беззаганная слуга Пана, зведала такія выпрабаванні. Таму Марыя для хрысціянаў з’яўляецца найлепшым правадніком праз духоўныя крызісы. Сённяшні фрагмент Евангелля паказвае такі эпізод, дзякуючы якому можам неяк адчуць адзін з боляў Беззаганнага Сэрца Марыі. Езус на пэўны момант знікае з поля яе зроку. Разам з Юзафам яна шукае Яго, дзе толькі магчыма. Аднак смутак страты мае ў сабе таксама і штосьці добрае: ён яшчэ выразней адкрывае каштоўнасць Таго, Каго страцілі. У рэшце рэшт, Езус знайшоўся ў святыні, сярод настаўнікаў - гэта значыць, у такім месцы, дзе Яму сапраўды належала быць. Езус кажа: «Цi вы не ведалі, што Мне трэба быць у тым, што належыць Айцу майму?» Мудрасць Марыі заключаецца ў тым, што «яна захавала ўсе гэтыя словы ў сэрцы свaiм» - гэта значыць, зрабіла добрыя высновы з гэтага здарэння.
Гэты шлях Марыі можа стаць ратункам для нас прынамсі ў некаторых духоўных выпрабаваннях. Дзеля гэтага варта і нам звярнуць увагу на некаторыя высновы: па-першае, заўсёды існуе небяспека страціць Бога са свайго поля бачання. Толькі, у адрозненне ад Марыі, у нас гэта можа быць наступствам граху або іншых няправільна зробленых жыццёвых выбараў. Па-другое, перш чым панікаваць і кідацца ў роспач, варта найперш асэнсаваць і ўсвядоміць сабе, наколькі ж каштоўная для нас Божая прысутнасць. Гэта дапаможа быць больш руплівымі ў пошуках. І па-трэцяе, шукаючы Бога, не варта затрымлівацца толькі на Ягоных слядах: у сабе, у прыродзе, у ведах, у пабожных эмоцыях ці ў пустой грабніцы ўласных пакутаў. У нашым свеце Бога па-сапраўднаму можна сустрэць толькі там, дзе Ён уцелавіўся – у супольнасці Касцёла, у біблійным навучанні Касцёла і ў Святых Сакрамэнтах.
Ці не паддаюся я празмернай самаўпэўненасці ў тыя перыяды, калі адчуваю Божую прысутнасць? Ці прашу заступніцтва і вядзення ў Маці Божай, калі надыходзіць змрок у маёй веры? Наколькі я цаню сваю еднасць з супольнасцю Касцёла?
Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 1974
ЕВАНГЕЛЛЕ
Прабіў дзідаю Ягоны бок, і адразу выцекла кроў і вада
+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.
Юдэі ж, паколькі была пятніца, каб не заставаліся целы на крыжы ў суботу, бо гэта быў вялікі суботні дзень, папрасілі Пілата, каб укрыжаваным паламалі галені і знялі іхнія целы. І прыйшлі жаўнеры, і паламалі галені першаму і другому, якія былі ўкрыжаваныя разам з Ім. Калі падышлі да Езуса і ўбачылі, што Ён ужо мёртвы, не ламалі Яму галені, толькі адзін з жаўнераў прабіў дзідаю Ягоны бок, і адразу выцекла кроў і вада. А той, хто ўбачыў, засведчыў, і сведчанне яго праўдзівае. І Ён ведае, што кажа праўду, каб і вы паверылі. Бо сталася гэта, каб збылося Пісанне: Косць Ягоная не будзе зламаная. І ў іншым месцы Пісанне кажа: Будуць глядзець на таго, каго прабілі.
Гэта слова Пана.
Глыбіня еднасці з іншай асобай непасрэдна залежыць ад ступені адкрытасці нашага сэрца, нашага ўнутранага свету для іншага чалавека. Таму адносіны з іншым чалавекам - гэта шанец на ўзаемнае ўзбагачэнне і адначасова рызыка, што адслоненая інтымнасць можа быць не прынята або нават патаптана.
На таямніцу адкрытага Сэрца Езуса можна паглядзець вачыма святога Яна Хрызастома. У Гадзіне Чытанняў з Вялікай Пятніцы ёсць прыгожы вобраз, дзе Ян Залатавусны параўноўвае еднасць паміж Хрыстом і Царквой да роднасці паміж Жаніхом і Нявестай. Вада і Кроў, якія выцякаюць з прабітага боку Хрыста, - гэта вобраз Хросту і Эўхарыстыі – сакрамэнтаў, у якіх нараджаецца і жыве Царква. «З боку свайго Ён пабудаваў Царкву, як з боку Адама ўзнікла ягоная жонка Ева… І як Бог стварыў Еву з боку Адама, які глыбока заснуў, так Хрыстос пасля смерці даў нам ваду і кроў». Гэта неверагодны шанец для чалавецтва, бо вось Бог адкрывае сваё Сэрца, запрашае прыхінуцца да Яго і супакоіцца. «Прыйдзіце да Мяне, усе спрацаваныя і абцяжараныя, і Я супакою вас. Вазьміце ярмо Маё на сябе і навучыцеся ад Мяне, бо Я ціхі і пакорны сэрцам, і знойдзеце спакой для сваіх душаў» (Мц 11, 28-29).
Адкрыты дзідаю жаўнера Хрыстовы бок застаецца адкрытым нават пасля Яго ўваскрасення. Вучань можа «ўкласці руку сваю» ў Бок Хрыста (Ян 20, 27), дакрануцца да Ягонага сэрца і супакоіцца. Можна падыйсці да Найсвяцейшага Божага Сэрца, як да «ўсялякай хвалы найдастойнешага». Але ж можа таксама намагацца грубымі пальцамі раскалупаць нейкую таямніцу, дамагаючыся ад Бога тлумачэнняў для сваёй цікаўнасці. Хрыстос, ціхі і пакорны Сэрцам, заўсёды пакідае нам выбар.
Ці вучуся ў Хрыста адкрытасці сэрца для іншых людзей? Як рэагую, калі хтосьці не прымае або высмейвае мае перакананні і каштоўнасці? Ці дастаткова ў мяне пакоры, каб звяртацца да Хрыстовага Сэрца ў маёй спрацаванасці і трывозе? Як часта дзякую Хрысту за Хрост і Эўхарыстыю?
Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 816
ЕВАНГЕЛЛЕ
Няма іншай запаведзі, большай за гэтыя
+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.
У той час:
Адзін кніжнік, падышоў да Езуса і спытаўся ў Яго: Якая запаведзь першая з усіх? Езус адказаў: Першая такая: слухай, Ізраэль, Пан Бог наш — Пан адзіны; любі Пана Бога твайго ўсім сэрцам тваім, і ўсёю душою тваёю, і ўсім розумам тваім, і ўсёй моцаю тваёй. Другая: Любі бліжняга твайго, як самога сябе. Няма іншай запаведзі, большай за гэтыя.
І сказаў Яму кніжнік: Добра, Настаўнік, Ты праўду сказаў, што ёсць адзін і няма іншага, апроч Яго. Любіць Яго ўсім сэрцам, і ўсім розумам, і ўсёю душою, і ўсёю моцаю; і любіць бліжняга, як самога сябе — гэта больш за ўсе ахвяры і ўсеспаленні. Езус, убачыўшы, што той разумна адказвае, сказаў яму: Недалёка ты ад Валадарства Божага. І ніхто ўжо больш не адважваўся пытацца ў Яго.
Гэта слова Пана.
Будзь воля Твая, як у небе, так і на зямлі: каб мы любілі Цябе ўсім сэрцам (пар. Лк 10, 27), заўсёды пра Цябе раздумвалі, каб усёй душою Цябе заўсёды прагнулі і каб усім розумам да Цябе ўсе намеры нашыя накіроўвалі, ушанавання для Цябе ва ўсім шукаючы і ўсімі сіламі нашымі ўсе моцы нашыя і пачуцці душы і цела на падпарадкаванне Тваёй любові, а не на штосьці іншае прызначаючы; і ўзлюбім жа бліжніх нашых, як сябе самых (пар. Мц 22, 37. 39), да любові Тваёй усіх, наколькі здолеем, прывабліваючы, дабром іншых радуючыся, як сваім, і спачуваючы ў няшчасці, і нікому не даючы ніводнага спакушэння (пар. 2Кар 6, 3).
Святы Францішак Асізскі, Expositio in Pater noster 5.
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 671
ЕВАНГЕЛЛЕ
Не ёсць Богам мёртвых, але жывых
+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.
У той час:
Прыйшлі да Езуса садукеі, якія кажуць, што няма ўваскрашэння, і спыталіся ў Яго: Настаўнік, Майсей напісаў нам, што калі нечы брат памрэ і не пакіне жонцы дзяцей, яго брат павінен ўзяць ягоную жонку і аднавіць патомства для брата свайго. Было сем братоў. Першы ажаніўся і, памершы, не пакінуў патомства. Тады ажаніўся з ёю другі і таксама памёр, не пакінуўшы патомства. Падобна і трэці. І ніхто з семярых не пакінуў патомства. Пасля ўсіх памерла і жанчына. Пры ўваскрашэнні, калі яны ўваскрэснуць, каму з іх яна будзе жонкай? Бо ў семярых яна была жонкаю.
Езус адказаў ім: Ці не таму памыляецеся, што не ведаеце ні Пісання, ні моцы Божай? Бо, калі ўваскрэснуць, не будуць ні жаніцца, ні выходзіць замуж, але будуць як Анёлы ў нябёсах. А наконт таго, што мёртвыя ўваскрэснуць, ці не чыталі вы ў кнізе Майсея, дзе мова пра куст, як Бог прамаўляў да Яго, кажучы: Я — Бог Абрагама, Бог Ісаака і Якуба. Бог не ёсць Богам мёртвых, але жывых. Таму вы моцна памыляецеся.
Гэта слова Пана.
Ёсць вельмі шмат такіх сужэнстваў, якія ўжо многа дзесяцігоддзяў жывуць не «як у казцы». Яны сварацца, але любяць адно другога вельмі канкрэтнымі рашэннямі і ўчынкамі. Яны ўжо пераадолелі той парог, калі застаешся з чалавекам толькі пры ўмове, што з ім камфортна. Каханне ўжо даўно ператварылася ў любоў і не перастае развівацца да яшчэ вышэйшых узроўняў. Наогул, як кажа св. Павел, усё праходзіць і распадаецца ў гэтым свеце, апроч сапраўднай любові (1Кар 13, 1-13). Таму і сужэнства ўсё жыццё развіваецца з перспектывай пэўнай вяршыні – вечнай любові ў Богу. Вось пра гэтую перспектыву сёння ўзгадвае Хрыстос у размове з садукеямі.
«Калі ўваскрэснуць, не будуць ні жаніцца, ні выходзіць замуж, але будуць як Анёлы ў нябёсах». Ажаніцца ці выйсці замуж – гэта ступіць на шлях развіцця любові ад прымітыўнейшых яе формаў да больш дасканалых. Складана сказаць, ці праходзяць якісьці шлях развіцця ў любові бесцялесныя разумныя духі – анёлы. Але ведаем, што яны ўжо няспынна сузіраюць аблічча Бога ў небе (Мц 18, 10). Гэта значыць, дасягнулі той вяршыні, якую людзі праходзяць сваім, спецыфічным спосабам. Ясна адно: любоў і чалавека, і анёла канчаткова спаўняецца ў сузіранні Бога. Гэта калі ўсе пачуцці і прагненні скіраваныя на Бога і ў Ім цалкам наталяюцца.
З гэтай будучай перспектывы становіцца зразумелым, чаму ў Касцёле такой пашанай карыстаецца кансэкраванае жыццё – выключнае скіраванне душы і цела чалавека на Бога. Манаства - гэта знак будучага жыцця вечнага, будучай бясконцай любові. Таму сужэнствы і манаскія супольнасці - гэта розныя шляхі ў адным напрамку. Сужэнствы, каб памятаць, у якім кірунку можа развівацца іх любоў, могуць глянуць на сведчанне сваіх кансэкраваных братоў і сясцёр. І наадварот: манахам і манахіням неабходнае сведчанне няпростага шляху сужонкаў, каб памяталі, дзеля Каго яны жывуць сваімі абяцаннямі.
Для сужонкаў: Ці памятаю пра абяцанні, дадзеныя мужу/жонцы ў дзень шлюбу?
Ці аднаўляю сваю вернасць мужу/жонцы на пэўных этапах супольнага жыцця?
Для кансэкраваных: Наколькі старанна спаўняю ў Касцёле місію сведчання аб будучым жыцці? Ці падтрымліваю сваім манаскім жыццём сужэнствы ў іх радасцях і цяжкасцях?
Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 690
ЕВАНГЕЛЛЕ
Не ёсць Богам мёртвых, але жывых
+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.
У той час:
Прыйшлі да Езуса садукеі, якія кажуць, што няма ўваскрашэння, і спыталіся ў Яго: Настаўнік, Майсей напісаў нам, што калі нечы брат памрэ і не пакіне жонцы дзяцей, яго брат павінен ўзяць ягоную жонку і аднавіць патомства для брата свайго. Было сем братоў. Першы ажаніўся і, памершы, не пакінуў патомства. Тады ажаніўся з ёю другі і таксама памёр, не пакінуўшы патомства. Падобна і трэці. І ніхто з семярых не пакінуў патомства. Пасля ўсіх памерла і жанчына. Пры ўваскрашэнні, калі яны ўваскрэснуць, каму з іх яна будзе жонкай? Бо ў семярых яна была жонкаю.
Езус адказаў ім: Ці не таму памыляецеся, што не ведаеце ні Пісання, ні моцы Божай? Бо, калі ўваскрэснуць, не будуць ні жаніцца, ні выходзіць замуж, але будуць як Анёлы ў нябёсах. А наконт таго, што мёртвыя ўваскрэснуць, ці не чыталі вы ў кнізе Майсея, дзе мова пра куст, як Бог прамаўляў да Яго, кажучы: Я — Бог Абрагама, Бог Ісаака і Якуба. Бог не ёсць Богам мёртвых, але жывых. Таму вы моцна памыляецеся.
Гэта слова Пана.
Фарысеяў і прыхільнікаў Ірада насамрэч не цікавіць пазіцыя Езуса ў пытанні падатку ці нават Яго стаўленне да цэзара - гэта крывадушнае пытанне. Спадзяюцца, што Езус сваім адказам на гэтае правакацыйнае пытанне зойме становішча аднаго з варожых бакоў, падвяргаючыся ўдару іншага боку. Калі скажа плаціць цэзару – залічыць сябе да калабарантаў акупацыйнай улады і трапіць у няміласць да габрэяў. Калі ж скажа не плаціць – тады рымскія ўлады палічаць Яго небяспечным апазіцыянерам і заб’юць. Так ці інакш, ворагі разлічвалі, што Езус абавязкова трапіць калі не ў адну, дык у другую пастку. Аднак Бог бачыць любую крывадушнасць і сапраўдныя інтэнцыі любога пытання і любога ўчынку. Бог бачыць намеры нашага сэрца, бачыць, колькі там любові і шчырасці.
Плаціць ці не плаціць, або ці плаціць менавіта гэтаму «цэзару» – пытанні гэтыя, як бачым, усё ж такі другасныя, хоць і важныя. Асноўнае пытанне – чым з’яўляецца тое «Божае», якое належыць Богу? Калі на рымскім дынары адчаканены вобраз яго ўласніка – цэзара, то дзе ж адчаканены вобраз Бога? Што з’яўляецца Яго ўласнасцю? «І стварыў Бог чалавека паводле свайго вобразу, паводле Божага вобразу стварыў яго, стварыў мужчыну і жанчыну» (Быц 1, 27). Гэта значыць, што чалавек на сабе носіць адлюстраванне Створцы. Таму Бог мае поўнае права на сваю ўласнасць. Нашае жыццё ў гэтым свеце даецца нам толькі на пэўны час, а потым трэба нам будзе вярнуць яго Ўласніку. Нашыя жыццёвыя рашэнні і канкрэтныя ўчынкі могуць яшчэ больш выразна падкрэсліць або знявечыць той вобраз. Шчаслівыя мы, калі апынецца ў апошні дзень, што мы не фальшывая манета, што Божы вобраз на нас вельмі выразны.
Наколькі адказна я стаўлюся да сваіх грамадзянскіх абавязкаў? Ці не шукаю апраўдання сваёй ляноце і скупасці адносна зямной Айчыны? Ці бачныя ў маіх словах і ўчынках рысы Божай дабрыні і міласэрнасці? Наколькі я берагу свой Божы вобраз і падабенства?
Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 634
ЕВАНГЕЛЛЕ
Схапіўшы, забілі яго і выкінулі прэч з вінаградніку
+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.
У той час:
Езус пачаў гаварыць да першасвятароў, кніжнікаў і старэйшын у прыпавесцях:
Адзін чалавек пасадзіў вінаграднік, абнёс яго агароджай, выкапаў давіла ў ім і пабудаваў вежу, аддаў яго вінаградарам і з’ехаў. А ў адпаведны час паслаў да вінагарадараў слугу, каб той ўзяў у вінаградараў частку ўраджаю вінаградніку. Але яны схапілі яго, збілі і адаслалі ні з чым. Ён зноў паслаў да іх іншага слугу, і гэтаму разбілі галаву і зняважылі. Паслаў яшчэ аднаго, і яго забілі, і шмат іншых ці пабілі, ці пазабівалі.
Маючы яшчэ аднаго, умілаванага сына, паслаў яго апошнім да іх, кажучы: Пасаромеюцца сына майго. Але вінаградары сказалі адзін аднаму: Гэта спадкаемца. Хадземце, заб’ем яго, і спадчына будзе наша. І, схапіўшы, забілі яго і выкінулі прэч з вінаградніку.
Дык што зробіць гаспадар вінаградніку? Ён пойдзе і знішчыць вінаградараў, а вінаграднік аддасць іншым.
Няўжо вы не чыталі гэтага ў Пісанні: Камень, які адкінулі будаўнікі, стаў галавою вугла. Ад Пана сталася гэта, і дзіўнае яно ў вачах нашых.
І яны намагаліся схапіць Езуса, бо зразумелі, што гэтая прыпавесць супраць іх, але баяліся натоўпу. І, адпусіўшы Яго, адышлі.
Гэта слова Пана.
Пачынаючы ад эпохі асветніцтва і рэфармацыі, нашу еўрапейскую цывілізацыю перыядычна атакуюць розныя формы секулярызацыі (ад лац. saecularis – свецкі). Гэтая ідэалогія заўсёды перараджаецца ў крывавыя рэвалюцыі і бязбожныя таталітарызмы. Існуе пэўная заканамернасць: калі спрабаваць пабудаваць свет бязбожны, ён непазбежна становіцца і нялюдскім. Ідэалогія свецкасці рэалізавалася ў практыцы вельмі канкрэтнымі сродкамі: дыскрэдытацыя хрысціянскай асновы еўрапейскай цывілізацыі, выцясненне з грамадскага жыцця Божых законаў, вынішчэнне духавенства, рабаванне і канфіскацыя святыняў. «Хочам валодаць светам і быць валадарамі ўласнага жыцця без ніякіх абмежаванняў. Бог становіцца ў гэтым перашкодай. Там, дзе чалавек чыніць сябе самога адзіным уладаром свету і гаспадаром самога сябе, не можа быць справядлівасці. Можа там панаваць толькі самаволя і інтарэсы» (Бэнэдыкт XVI).
Прыпавесць Хрыста пра злых вінаградараў аказалася прарочай не толькі таму, што духоўныя і палітычныя старэйшыны Ізраэля намагаліся выкінуць Божага Сына прэч з жыцця Божага народу. У сучасным свеце таксама нямала такіх «аўтарытэтаў», якія цвердзяць, нібыта Бог тут не гаспадар. А тых, хто асмельваецца заявіць Божае права на створаныя Ім свет і чалавека, належыць назваць рэлігійнымі фанатыкамі і ліквідаваць з публічнай прасторы. Таму прыпавесць гэтая яшчэ рэалізуецца, але ведаем яе заканчэнне: «Камень, які адкінулі будаўнікі, стаў галавою вугла. Ад Пана сталася гэта, і дзіўнае яно ў вачах нашых». Прыйдзе час, калі людскія законы не будуць пярэчыць Божым законам любові. Хрыстос Валадар Сусвету вернецца ў славе, і на гэты раз ужо ніхто не здолее Яго выгнаць ці забіць.
На якіх прынцыпах будуецца мая асабістая этыка? Хто з’яўляецца заканадаўцам майго асабістага жыцця: Бог ці выключна я сам? Ці ўзрастаю я ў такой мужнасці, каб, нягледзячы на небяспеку, абвясціць у сваёй душы і ў сваім асяроддзі, што Бог мае ўсе правы на гэты свет?
Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 633
ЕВАНГЕЛЛЕ
Сын Чалавечы — гаспадар шабату
+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.
Аднойчы ў шабат, калі Езус праходзіў праз пасевы, вучні Ягоныя пачалі па дарозе зрываць каласы. Тады сказалі Яму фарысеі: Глядзі, чаму яны робяць у шабат тое, што не дазволена?
Ён сказаў ім: Няўжо вы ніколі не чыталі, што зрабіў Давід, калі меў патрэбу і згаладаўся ён і тыя, хто быў разам з ім? Як увайшоў у дом Божы ў часы першасвятара Абіятара і еў ахвярныя хлябы, якіх нельга есці нікому, акрамя святароў, і даў тым, хто быў з ім?
І сказаў ім: Шабат устаноўлены для чалавека, а не чалавек для шабату. Таму Сын Чалавечы — гаспадар шабату.
Гэта слова Пана.
На пэўных этапах працы над нейкай вялікай справай засяроджваемся на дасягненні прамежкавых мэтаў, якія часам даюцца нялёгка. Але калі якісьці этап або цэласць ужо завершаныя, настае прыгожы момант затрымання. У такі момант можна паглядзець на сваё дасягненне і з радасцю сказаць: «Вельмі добра!»
У кнізе Быцця гаворыцца, што Бог, калі ствараў свет, перыядычна затрымліваўся, паглядаў на сваё стварэнне і бачыў, «што гэта добра» (Быц 1,1-2,3). Пазней бачым, як Бог вядзе за сабой Ізраэля з егіпецкай няволі праз пустыню і выпрабаванні. Уваход у Зямлю Абяцаную становіцца свайго роду спачынкам, святым днём радасці. Гэта свята завяршэння працэсу ператварэння рабоў у свабодны Божы народ. Вось вытокі і глыбінны сэнс святога дня «шабату», які так берагуць габрэі.
Вучні вандруюць за Езусам, Які ў гэтай дарозе быццам «стварае» іх сваім словам і прыкладам. У пэўны момант яны затрымліваюцца галодныя, пачынаюць зрываць каласы і есці. Фармальна, яны парушылі закон пра святы дзень, але калі ацаніць іх паводле вытокаў і першаснага сэнсу шабату, яны поўнасцю яго выканалі. У гэты момант яны сабраныя разам і знаходзяцца ў прысутнасці сапраўднага Бога – Езуса Хрыста. Ён глядзіць на сваё стварэнне і бачыць, «што гэта добра». Яны спачываюць у Ягонай прысутнасці, бо дзе Бог, там і Зямля Абяцаная.
Для нас, хрысціянаў, святым днём з’яўляецца нядзеля. Гэта дзень, калі Хрыстус, прайшоўшы праз мукі і смерць, запрашае нас затрымацца разам з Ім і глянуць на вялікую справу ўваскрасення. Гэта такі дзень сярод сямі, калі Бог асаблівым чынам хоча сабраць нас вакол Хрыста на Эўхарыстыі, каб глянуць з любоўю і ўбачыць, «што гэта добра». Таму мы прыходзім у нядзелю на Святую Імшу, дзе становімся ўдзельнікамі гэтага свята жыцця. Нават калі мы нічога і не робім у гэты дзень, але такая сустрэча не адбываецца, тады нядзеля пралятае ўпустую. І наадварот, калі нядзеля становіцца для нас асаблівай прасторай камуніі, дзе яднаемся з Богам і братамі, тады нават праца не парушыць гэты святы дзень. Няхай ніхто і нішто не крадзе ў нас гэты дар, і няхай нішто яго не замяняе.
Як я ўнутрана і вонкава рыхтуюся да нядзельнай Эўхарыстыі? Ці ўзгадваю цяжкасці і радасці пражытага тыдня, каб усё прынесці на алтар Пана? Наколькі дастойна і элегантна стараюся апрануцца, ідучы ў касцёл? Калі па сур’ёзнай прычыне не магу ўдзельнічаць у нядзельнай Эўхарыстыі, ці чытаю тады Слова Божае, ці прысвячаю больш часу малітве?
Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 773
ЕВАНГЕЛЛЕ
Якою ўладаю Ты гэта робіш?
+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.
У той час:
Езус з вучнямі зноў прыйшоў у Ерузалем. І калі Ён хадзіў па святыні, падышлі да Яго першасвятары, кніжнікі і старэйшыны і пыталіся ў Яго: Якою ўладаю Ты гэта робіш? І хто даў Табе гэтую ўладу, каб рабіць гэта?
Езус адказаў ім: Запытаюся ў вас пра адно. Адкажаце Мне, тады і Я вам скажу, якою ўладаю раблю гэта. Хрост Яна быў з неба ці ад людзей? Адкажыце Мне.
Яны разважалі паміж сабою: Калі скажам «з неба», то Ён скажа: Чаму ж вы не паверылі яму? А калі скажам «ад людзей»? Яны баяліся народу, бо ўсе лічылі Яна сапраўдным прарокам, таму сказалі ў адказ Езусу: Не ведаем.
Тады Езус сказаў ім: I Я не скажу вам, якою ўладаю раблю гэта.
Гэта слова Пана.
Часам паўстае пытанне: як пазбегнуць хлусні? Складана бывае адказаць на ўсе пытанні, асабліва хітрыя, якія намагаюцца выцягнуць з нас якуюсьці таямніцу. Пан Езус сёння сваім прыкладам кажа, што не мусіш адказваць на любую зачэпку – можаш патрабаваць узаемнасці: адкажы мне ты, і я адкажу табе. Гэта адзін са шляхоў пазбягання хлусні. Не варта баяцца тых, хто пытаецца крывадушна. Трэба ведаць, што Дух Святы прыйдзе на дапамогу, каб адказаць згодна з чаканнямі Бога. Трэба прасіць аб гэтым, а ў дыялогу з апанентам верыць, што, захоўваючы Божыя Запаведзі, не памылімся.
У гэтай гісторыі ёсць яшчэ адзін аспект. Яна падказвае нам сёння: не мусіш ведаць усё, не задавай Пану Богу занадта цяжкія пытанні, бо атрымаеш падобныя. Справа не ў тым, што Усемагутны Бог не ведае, як нам адказаць на нашыя пытанні, - проста некаторыя веды нам не патрэбныя. Таму не пытайся, бо будуць табе пастаўленыя такія ж цяжкія пытанні. Ці зможаш адказаць на іх? Вядома, хацелася б, можа, ведаць, калі наступіць, напрыклад, канец нашага жыцця, ці буду збаўлены і іншае. Але ведаем, што адказ Пана Бога будзе залежаць ад нашага адказу на простае пытанне: Ці любіш Мяне? Ці давяраеш Мне?
Ці здараецца са мной, што кагосьці падманваю са страху? Ці не патрабую ад Пана Бога тлумачэнняў на ўсё, забываючыся, што гэта Ён з’яўляецца Богам, а я – стварэннем?
Брат Ян Фібэк OFMCap, Польшча.
- Падрабязнасці
- Праглядаў: 651
ЕВАНГЕЛЛЕ
Дом мой назавецца домам малітвы для ўсіх народаў. Майце веру ў Бога
+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.
Калі натоўп усклікаў да Езуса, Ён увайшоў у Ерузалем, у святыню, агледзеў усё і адышоў з Дванаццаццю ў Бэтанію, таму што было ўжо позна.
Назаўтра, калі яны выйшлі з Бэтаніі, Ён згаладаў. Убачыўшы здалёк смакоўніцу, пакрытую лісцем, падышоў, спадзеючыся знайсці што-небудзь на ёй. Але, падышоўшы да яе, не знайшоў нічога, апроч лісця, бо яшчэ не настала пара на смоквы. Тады Езус сказаў ёй: Няхай ніхто ніколі не есць з цябе плоду. І Ягоныя вучні чулі гэта.
Калі прыйшлі ў Ерузалем, Езус увайшоў у святыню і пачаў выганяць тых, хто гандляваў і купляў у святыні. Ён папераварочваў сталы мянялаў і лаўкі гандляроў галубамі, і не дазваляў нікому праносіць праз святыню хоць нейкую прыладу. Потым вучыў іх, кажучы: Хіба не напісана: дом мой назавецца домам малітвы для ўсіх народаў? А вы зрабілі яго пячорай злачынцаў.
Пачулі гэта кніжнікі і першасвятары і шукалі магчымасці, як бы загубіць Яго, бо яны баяліся Яго, таму што ўвесь народ дзівіўся вучэнню Ягонаму.
Калі настаў вечар, яны выходзілі з горада. А калі раніцай вярталіся, убачылі, што смакоўніца высахла аж да кораня. Тады Пётр успомніў і сказаў Яму: Настаўнік, паглядзі: смакоўніца, якую Ты пракляў, высахла.
Езус сказаў ім у адказ: Майце веру ў Бога. Сапраўды кажу вам: калі хто скажа гары: Падыміся і кінься ў мора, — і не засумняваецца ў сэрцы сваім, але паверыць, што збудзецца сказанае, то будзе яму. Таму кажу вам: верце, што атрымаеце ўсё, чаго просіце ў малітве, і станецца вам. І калі стаіце на малітве, даруйце, калі што маеце супраць каго, каб і Айцец ваш, які ў нябёсах, дараваў вам правіны вашыя.
Гэта слова Пана.
Не быў гэта час ураджаю смакоўніцы. Пан Езус, аднак, шукаў на ёй пладоў. Часам апраўдваемся, што не варта напружвацца і нешта рабіць, бо ніхто гэтага ад нас не чакае – усе жывуць трывіяльна, без лішняга актывізму. Напэўна, так думалі і гандляры ў святыні. Плацілі святарам за гандлёвыя месцы і ведалі, што ніхто ні ў чым не павінен іх папракаць. Пан Езус вырашае, аднак, прагнаць іх са святыні. Адзін раз гэта зрабіў. Можна часам сказаць, што і са мной Бог павінен быў так паступіць, бо дрэва, якое пракляў Бог, фактычна засохла. Варта, аднак, больш далікатна пра гэта думаць - мы ў далонях Пана Бога, як дзіця ў далонях бацькоў. Не дзеля гэтага нас настаўляе, каб прыніжаць. Настаўляе дзеля таго, каб зразумелі: можаш быць лепшы, унікальны ў любові.
Яшчэ штосьці для нас адкрываецца ў гэтых сённяшніх чытаннях. Наша жыццё – гэта прыклад для іншых. Як Божыя выпрабаванні, так і благаславенні не толькі спрыяюць нашаму ўзрастанню, але і прамаўляюць да ўсяго Касцёла. Так, па жыцці святых вучымся шчырасці нашага даверу да Бога.
Ці ўспрымаю выпрабаванні ў жыцці іншых (іх хваробы, страты маёмасці або працы) як слова Пана Бога да мяне? Ці не радуюся няўдачам іншых? Ці ўмею дзякаваць Богу за складаны досвед у маім жыцці, ведаючы, што можа паспрыяць майму ўзрастанню?
Брат Ян Фібэк OFMCap, Польшча.