Падрабязнасці

Апублікавана 16 Сакавік 2018

Праглядаў: 708

ЕВАНГЕЛЛЕ Ў ГОД В

Езус Назаранін, укрыжаваны, уваскрос 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.

Калі мінула субота, Марыя Магдалена і Марыя Якубава, і Саламея купілі пахучыя алеі, каб пайсці і намасціць Езуса. І вельмі рана, у першы дзень тыдня, прыходзяць да магілы, калі ўзышло сонца, і кажуць між сабою: Хто адсуне нам камень ад уваходу ў магілу? 

І паглядзеўшы, бачаць, што камень адсунуты, а ён быў вельмі вялікі. І ўвайшоўшы ў магілу, убачылі юнака, які сядзеў з правага боку, апрануты ў белае адзенне, і вельмі спалохаліся. 

А ён кажа ім: Не бойцеся. Шукаеце Езуса Назараніна, укрыжаванага; Ён уваскрос, Яго тут няма. Вось месца, дзе паклалі Яго. Але ідзіце, скажыце вучням Ягоным і Пятру: Апярэдзіць вас у Галілеі. Там Яго ўбачыце, як Ён сказаў вам. 

Гэта слова Пана.

Catholic.by

Не ведаем, у які дакладна час грабніца Пана Езуса апусцела. Вядома, што было гэта ноччу з суботы на нядзелю або на самым пачатку раніцы. Пустой грабніцу ўпершыню ўбачылі жанчыны: Марыя Магдалена, Марыя, маці Якубава, і Саламея. Бясспрэчна, сваю Маці Пан Езус наведаў найперш.

Жанчыны хацелі скончыць пахавальны абрад, аднак знайшлі толькі пустую грабніцу. Дарэмна хваляваліся яны пра тое, хто ім адсуне камень ад грабніцы. Пан Езус уваскрос! У магільнай пячоры яны заўважылі “юнака… апранутага ў белае адзенне”. Ён і стаў для іх першым вестуном Уваскрасення. Суцешыў і падказаў, каб паведамілі Апосталам, што Хрыстос будзе чакаць іх у Галілеі! Жанчыны з радасцю вярталіся з Галгофы...

Тут варта звярнуць увагу на штосьці захапляльнае. Людзі звычайна не любяць пустэчы. Пустая кватэра, пусты касцёл, пустая школа, пустая крама – пустэча нас трывожыць. Але гэтая пустэча Хрыстовай грабніцы стала найбольшай радасцю. Так гэта ўспрынялі пабожныя жанчыны. Так на гэта адрэагавалі Апосталы. Гэтая пустэча сведчыць пра уваскрасенне Хрыста, але ў Ягонай перамозе над смерцю ўкрываецца прадвесце нашага ўдзелу ў вечным шчасці. Таму нічога дзіўнага, што незалежна ад надвор’я, ад часу вайны ці міру, ад матэрыяльнай беднасці ці багацця – калі надыходзіць Пасха, мы спяваем: “Вясёлы дзень для нас настаў…” Сапраўды вясёлы!

Біскуп Антоні Пацыфік Дыдыч OFMCap, Польшча.

Падрабязнасці

Апублікавана 16 Сакавік 2018

Праглядаў: 643

ЕВАНГЕЛЛЕ

Мука Пана нашага Езуса Хрыста.

Здрада і арышт Езуса 

Ев. У той час выйшаў Езус з вучнямі сваімі за зімні ручэй Кедрон. Там быў сад, у які ўвайшоў Ён і вучні Ягоныя. Гэтае месца ведаў і Юда, здраднік Ягоны, бо Езус там часта збіраўся з вучнямі сваімі. Таму Юда ўзяў кагорту і прыслужнікаў ад першасвятароў, і фарысеяў і прыйшоў туды з паходнямі, ліхтарамі і зброяй. Езус жа, ведаючы ўсё, што павінна з Ім стацца, выйшаў і сказаў ім: Е. Каго шукаеце? Ев. Яму сказалі: Л. Езуса з Назарэту. Ев. Кажа ім: Е. Гэта Я. Ев. Стаяў з імі і Юда, які выдаў Яго. І калі сказаў ім: Гэта Я, — яны адступілі і ўпалі на зямлю. Тады Ён зноў спытаўся ў іх: Е. Каго шукаеце? Ев. Яны сказалі: Л. Езуса з Назарэту. Ев. Езус адказаў: Е.Я сказаў вам, што гэта Я. Калі ж Мяне шукаеце, то дазвольце ім адысці. Ев. Сталася так, каб збылося слова, якое сказаў: З тых, каго Ты Мне даў, Я не згубіў нікога. Тады Сымон Пётр, які меў пры сабе меч, дастаў яго і ўдарыў слугу першасвятара, і адсек яму правае вуха. Імя ж слугі было Мальхас. Але Езус сказаў Пятру: Е.Схавай меч у ножны. Няўжо Мне не піць келіха, які даў Мне Айцец?

Езус перад першасвятаром

Ев. Тады кагорта, тысячнік і юдэйскія прыслужнікі схапілі Езуса, звязалі Яго і завялі спачатку да Анны, бо ён быў цесцем Каяфы, які быў у гэтым годзе першасвятаром. Каяфа быў тым, хто параіў юдэям, што лепш аднаму чалавеку загінуць за народ. 

Адрачэнне Пятра

За Езусам ішоў Сымон Пётр і іншы вучань. Вучань гэты быў знаёмым першасвятара, і ўвайшоў разам з Езусам на дзядзінец першасвятара. Пётр жа стаяў звонку перад брамаю. І вось той вучань, знаёмы першасвятара, выйшаў, сказаў брамніцы і ўвёў Пятра. Служанка-брамніца кажа Пятру: I. Ці і ты з вучняў гэтага чалавека? Ев. Ён сказаў: I. Не. Ев. Нявольнікі і прыслужнікі распалілі агонь, бо было холадна, і грэліся. Пётр таксама стаяў з імі і грэўся. 

Допыт Езуса першасвятаром
 
Першасвятар спытаў у Езуса пра вучняў Ягоных і пра вучэнне Ягонае. Езус адказаў яму: Е. Я адкрыта казаў свету. Заўсёды вучыў у сінагозе і ў святыні, дзе збіраюцца ўсе юдэі, і патаемна не казаў нічога. Чаму ты пытаешся ў Мяне? Спытай тых, хто чуў, што Я казаў ім. Яны ведаюць, што Я гаварыў. Ев. Калі Ён сказаў гэта, адзін са слугаў, які стаяў паблізу, ударыў Езуса па твары, кажучы: I. Так адказваеш першасвятару? Ев. Езус адказаў яму: Е. Калі Я дрэнна сказаў, дакажы, што дрэнна, а калі добра, чаму б’еш Мяне? Ев.Тады Анна паслаў Яго звязанага да першасвятара Каяфы. 

Пётр адракаецца зноў

А Сымон Пётр стаяў і грэўся. І сказалі яму: Л. Ці і ты з вучняў Ягоных? Ев. Ён адрокся і сказаў: I. Не. Ев. Пэўны слуга першасвятара, сваяк таго, каму Пётр адсек вуха, сказаў: I. Ці не цябе я бачыў з Ім у садзе? Ев. Пётр зноў адрокся. І адразу заспяваў певень.

Перад Пілатам

Ад Каяфы павялі Езуса ў прэторыю. Была раніца, і яны не ўвайшлі ў прэторыю, каб не апаганіцца і магчы з’есці Пасху. Таму Пілат выйшаў да іх і сказаў: I. У чым абвінавачваеце гэтага чалавека? Ев.Яны сказалі яму ў адказ: Л. Калі б Ён не быў злачынцам, мы не выдалі б Яго табе. Ев. Пілат жа сказаў ім: I. Вазьміце Яго вы і судзіце паводле свайго закона. Ев. Юдэі сказалі яму: Л. Нам нікога не дазваляецца забіваць. Ев. Так павінна было збыцца слова Езуса, у якім прадказаў, якой смерцю памрэ. 

Тады Пілат зноў увайшоў у прэторыю і паклікаў Езуса, і сказаў Яму: I. Ці Ты Кароль Юдэйскі? Ев. Езус адказаў: Е. Ты кажаш гэта ад сябе, ці іншыя сказалі табе пра Мяне? Ев. Пілат адказаў: I. Хіба я юдэй? Народ Твой і першасвятары Цябе выдалі мне. Што ты зрабіў? Езус адказаў: Е. Валадарства Маё не з гэтага свету. Калі б Валадарства Маё было з гэтага свету, слугі Мае змагаліся б, каб мяне не выдалі юдэям. Цяпер жа Валадарства Маё не адгэтуль. Ев.Пілат сказаў Яму: I. Дык Ты кароль? Ев. Езус адказаў: Е. Ты кажаш, што Я кароль. Я на тое нарадзіўся і на тое прыйшоў у свет, каб сведчыць аб праўдзе. Кожны, хто ад праўды, слухае Мой голас. Ев.Пілат сказаў Яму: I. Што такое праўда? 

Асуджэнне на смерць Езуса

Ев. І, сказаўшы гэта, зноў выйшаў да юдэяў, і гаворыць ім: I. Я не знаходжу ў Ім ніякай віны. Ёсць у вас звычай, каб я на Пасху адпускаў вам аднаго вязня. Калі хочаце, то я адпушчу вам Караля Юдэйскага? Ев. Тады яны зноў закрычалі: Л. Не Яго, але Бараббу! Ев. А Барабба быў злачынцам. 

Тады Пілат узяў Езуса і бічаваў Яго. А жаўнеры, сплёўшы вянок з церня, усклалі Яму на галаву і апранулі Яго ў пурпуровы плашч. І падыходзілі да Яго, і казалі: Л. Вітай, Кароль Юдэйскі! Ев. І білі Яго па твары. А Пілат зноў выйшаў і кажа ім: I. Вось я выводжу Яго да вас, каб вы ведалі, што я не знаходжу ў ім ніякай віны. Ев. І выйшаў Езус у цярновым вянку і пурпуровым плашчы. І кажа ім Пілат: I. Вось чалавек. Ев. Калі ўбачылі Яго першасвятары і прыслужнікі, закрычалі: Л. Укрыжуй, укрыжуй! Ев. Кажа ім Пілат: I.Вазьміце Яго вы і ўкрыжуйце, бо я не знаходжу ў Ім віны. Ев. Юдэі адказалі яму: Л. Мы маем Закон, і паводле Закона Ён павінен памерці, бо ўчыніў сябе Божым Сынам. 

Ев. Калі Пілат пачуў гэтыя словы, спалохаўся яшчэ больш. І зноў увайшоў у прэторыю і спытаў Езуса: I. Адкуль Ты? Ев. Але Езус не адказаў яму. Тады Пілат гаворыць Яму: I. Не размаўляеш са мною? Ці не ведаеш, што я маю ўладу адпусціць Цябе і маю ўладу ўкрыжаваць Цябе? Ев. Езус адказаў: Е. Ты не меў бы нада Мною ніякай ўлады, калі б не было дадзена табе з вышыні. Таму большы грэх на тым, хто Мяне выдаў табе. Ев. Адгэтуль Пілат намагаўся адпусціць Яго. Але юдэі крычалі: Л. Калі адпусціш Яго, ты непрыяцель цэзара. Кожны, хто чыніць сябе каралём, той супраць цэзара. Ев. Калі Пілат пачуў гэтыя словы, вывеў Езуса вонкі і сеў на судовым пасадзе, на месца, якое называлі Літастрот, па-гэбрэйску Габбата. Быў гэта дзень прыгатавання Пасхі, каля шостай гадзіны. І сказаў юдэям: І. Вось Кароль ваш! Ев. А яны закрычалі: Л. Вазьмі, вазьмі, укрыжуй Яго Ев. Пілат кажа ім: І. Я павінен укрыжаваць вашага Караля? Першасвятары адказалі: Л. Не маем караля, апроч цэзара. Ев. Тады выдаў ім Езуса на ўкрыжаванне.

Укрыжаванне

І ўзялі Езуса. І, несучы для сябе крыж, Ён выйшаў на месца, якое называлася Месцам чэрапа, па-гэбрайску — Галгота. Там укрыжавалі Яго. А з Ім двух іншых, з аднаго і з другога боку, а пасярэдзіне Езуса. Пілат жа зрабіў надпіс віны і змясціў на крыжы. Было ж напісана: Езус Назаранін, Кароль Юдэйскі. Гэты надпіс чыталі многія з юдэяў, бо месца, дзе ўкрыжавалі Езуса, было блізка ад горада. І напісана было па-гэбрэйску, па-лацінску і па-грэцкі. Першасвятары юдэяў казалі Пілату: Л. Не пішы: Кароль Юдэйскі, але што Ён Сказаў: Я Кароль Юдэйскі. Ев. Пілат адказаў: I. Што напісаў, тое напісаў.

Ев. Жаўнеры ж, якія ўкрыжавалі Езуса, узялі Ягоную вопратку і падзялілі на чатыры часткі, кожнаму жаўнеру па частцы; узялі і туніку. Туніка была без швоў, уся ад верху да нізу тканая. Таму сказалі адзін аднаму: Л. Не будзем разрываць яе, але кінем жэрабя, чыя будзе. Ев. Каб збылося сказанае ў Пісанні: Падзялілі між сабою маю вопратку і аб адзенні маім кінулі жэрабя. Жаўнеры так і зрабілі.

Стаялі ж каля крыжа Езуса Маці Ягоная і сястра Маці Ягонай, Марыя Клеопава, і Марыя Магдалена. Езус, убачыўшы Маці і вучня, які стаяў побач і якога Ён любіў, сказаў: Е. Жанчына, вось сын твой. Ев. Потым сказаў вучню: Е. Вось, Маці твая. Ев. І з гэтага часу вучань узяў Яе да сябе.

Смерць Езуса

Пасля гэтага Езус, ведаючы, што ўжо ўсё збылося, каб здзейснілася Пісанне, кажа: Е. Прагну. Ев. Стаяла пасудзіна, поўная воцату. Тады ўздзелі на трысціну губку, намочаную воцатам, і паднеслі да Ягоных вуснаў. Калі Езус пакаштаваў воцату, сказаў: Е. Збылося! Ев. І схіліўшы галаву, сканаў.

Усе становяцца на калені і некаторы час захоўваюць маўчанне

Езусу прабіваюць бок

Паколькі была пятніца, каб не заставаліся целы на крыжы ў суботу, бо гэта быў вялікі суботні дзень, юдэі папрасілі Пілата, каб укрыжаваным паламалі галені і знялі іхнія целы. І прыйшлі жаўнеры, і паламалі галені першаму і другому, якія былі ўкрыжаваныя разам з Ім. Калі падышлі да Езуса і ўбачылі, што Ён ужо мёртвы, не ламалі Яму галені, толькі адзін з жаўнераў прабіў дзідаю Ягоны бок, і  адразу выцекла кроў і вада. А той, хто ўбачыў, засведчыў, і сведчанне яго праўдзівае. І ён ведае, што кажа праўду, каб і вы паверылі. Бо сталася гэта, каб збылося Пісанне: Косць Ягоная не будзе зламаная. І ў іншым месцы Пісанне кажа: Будуць глядзець на таго, каго прабілі.

Езуса кладуць у магілу

Пасля гэтага Юзаф з Арыматэі, які быў вучнем Езуса, але ўкрываўся з-за страху перад юдэямі, папрасіў Пілата, каб дазволіў забраць цела Ягонае. І Пілат згадзіўся. Той пайшоў і забраў цела Езуса. Прыйшоў і Нікадэм, які раней прыходзіў да Езуса ўначы, і прынёс сумесь смірны і альясу, каля ста фунтаў. І ўзялі яны цела Езуса, і захінулі яго ў палатно з духмянасцямі, як звычайна хаваюць юдэі. На тым месцы, дзе Яго ўкрыжавалі, быў сад, а ў садзе — новая магіла, у якую яшчэ нікога не клалі. Там з прычыны Прыгатавання юдэйскага паклалі Езуса, бо магіла была блізка.

Гэта слова Пана.

Catholic.by

Вялікая Пятніца —  самы дзіўны дзень у гісторыі чалавецтва. Вось Сын Божы, схоплены людзьмі, прыніжаны, асуджаны на падставе ілжывых сведчанняў, страшэнна знявечаны бічаваннем, укаранаваны цернем, пад націскам габрэйскіх старэйшын прыгавораны на крыжовую смерць.

Збалелы Сын Божы бярэ на свае плечы крыж. Часта падае. Сымон Кірынэец прымушаны дапамагчы Яму несці крыж. Страшэнным болем напаўняе Яго сэрца сустрэча з Маці. Ён добра ведае, які гэта для Яе моцны ўдар. І такое прыніжэнне! Сярод гэтага варожага натоўпу знайшлася пабожная Вераніка, якая выцерла Яму твар. Дадуць пра сябе ведаць жанчыны, якія выражаюць спачуванне. І такім чынам ажно да Галгофы... Там Яго прыбіваюць крыжа паміж двума злачынцамі. А пад крыжам стаяла Ягоная Маці, прыйшлі таксама пабожныя жанчыны і апостал Ян. Пан Езус не наракае і не зласловіць пра сваіх ворагаў. Трымаецца па-каралеўску. Злачынцу, які просіць, абяцае неба. Маці даручае пад апеку Яна, гэтым самым — пад нашу апеку. Святога Яна і нас даручае пад апеку сваёй Маці… Гэта былі сапраўдныя жэсты Валадара. Валадара людскіх сэрцаў. Ягоная ахвяра адразу пачала прыносіць плады: навяртанне злачынцы, клопат пра Маці і апека над намі. Гэта дары, якія ўжо ад гэтай пары праз вякі будуць удзелам чарговых пакаленняў людзей.

Ці памятаем мы пра гэта? Ці навяртаемся, ці каемся? Ці памятаем пра любоў да кожнай маці і кожнага дзіцяці? Да ўсіх людзей! Пан Езус дзеля гэтага прыйшоў на зямлю і дзеля гэтага пакутаваў, каб кожная чалавечая істота магла ступіць на шлях, які вядзе ў Божае Валадарства.

Біскуп Антоні Пацыфік Дыдыч OFMCap, Польшча.

Падрабязнасці

Апублікавана 16 Сакавік 2018

Праглядаў: 723

ЕВАНГЕЛЛЕ

Дарэшты палюбіў іх

+ Чытанне cвятога Евангелля паводле Яна.

Перад святам Пасхі Езус, ведаючы, што прыйшла гадзіна Ягоная перайсці ад гэтага свету да Айца, палюбіўшы сваіх у свеце, дарэшты іх палюбіў. 

І падчас вячэры, калі д’ябал ужо схіліў сэрца Юды Сымона Іскарыёта, каб выдаць Яго, Езус, ведаючы, што Айцец усё аддаў у рукі Ягоныя, і што Ён выйшаў ад Бога і да Бога ідзе, устаў з-за стала, скінуў верхнюю вопратку і, узяўшы палатно, падперазаўся. Потым наліў вады ў місу і пачаў абмываць ногі вучням, і выціраць палатном, якім быў падпяразаны. 

Падышоў да Сымона Пятра. Той сказаў Яму: Пане! Ты хочаш абмыць мне ногі? Езус адказаў яму: Тое, што Я раблю, Ты цяпер не разумееш, але зразумееш пасля. Сказаў Яму Пётр: Не, не абмыеш ніколі маіх ног. Езус адказаў яму: Калі не абмыю цябе, не будзеш мець удзелу са Мною. Сымон Пётр кажа Яму: Пане! Не толькі ногі, але і рукі, і галаву.

Сказаў яму Езус: Абмытаму трэба толькі ногі абмыць, бо ўвесь чысты. І вы чыстыя, але не ўсе. Бо ведаў, хто выдасць Яго. Таму і сказаў: Не ўсе вы чыстыя.

А калі абмыў ім ногі, апрануў вопратку сваю і зноў сеў за стол, і сказаў ім: Ці разумееце, што Я зрабіў вам? Вы Мяне называеце Настаўнікам і Панам, і добра кажаце, бо Я ім ёсць. Калі ж Я, Пан і Настаўнік, абмыў вам ногі, то і вы павінны абмываць ногі адзін аднаму. Я даў вам прыклад, каб і вы рабілі, як Я зрабіў вам.

Гэта слова Пана.

Catholic.by

Час Езусавай мукі штораз бліжэй. Вялікі чацвер — гэта апошні дзень, калі Пан Езус спажываў Пасху разам з вучнямі. Ён быў вельмі перажываў з-за прынятага Юдам рашэння здрадзіць. Гэта, аднак, не перашкодзіць Яму, каб перад самай вячэрай схіліцца ля ног вучняў і абмыць ім ногі. Толькі Пётр выразіў супраціў, падкрэсліваючы, што гэта ён павінен мыць ногі Пану Езусу. Аднак Сын Божы супакоіў яго, кажучы, што тое, што Ён робіць, мае нашмат глыбейшае значэнне. Гэта таксама павінна стаць знакам адзінства з Ім. Сын Божы вельмі пакутаваў з-за таго, што не ўсе чыстыя, але і ўсведамляў сабе таксама, што гэта важны знак для Касцёла, які ўжо хутка пачне сваю дзейнасць, каб не паддаваліся паніцы, калі б хтосьці часамі забыўся пра Яго адданасць, пра здзейсненае Адкупленне. У такія хвіліны нельга траціць веру і надзею. І таму, развітваючыся з вучнямі, паказваючы факт абмыцця ног, Езус гэтым самым падкрэсліў значэнне любові. Іх любоў да Яго, любоў між сабой і да кожнага чалавека павінна быць такім найважнейшым знакам прыналежнасці да Касцёла. Таму Хрыстос устанаўлівае сакрамэнты святараства і Эўхарыстыі. Святарства, якое павінна выходзіць насустрач маральным патрэбам людзей, а Эўхарыстыя павінна быць гарантыяй Езусавай любові і знакам любові для ўсіх тых, хто за Ім пойдзе ў любую эпоху!

Дзякуем Сыну Божаму за дар святарства. Молімся, каб Бог даваў святых святароў. Прымайма іх служэнне, бо нельга забываць, якой вялікай бядой быў для нашых продкаў час, калі на нашай зямлі не хапала святароў. Не забывайма, што Эўхарыстыя для нас з’яўляецца рэчаіснасцю і знакам бясконцай Любові!

Біскуп Антоні Пацыфік Дыдыч OFMCap, Польшча.

Падрабязнасці

Апублікавана 16 Сакавік 2018

Праглядаў: 875

ЕВАНГЕЛЛЕ

Сын Чалавечы адыходзіць, як напісана пра Яго; але гора таму чалавеку, які выдае Сына Чалавечага

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Адзін з Дванаццаці, якога звалі Юда Іскарыёт, пайшоў да першасвятароў і сказаў: Што хочаце мне даць, і я выдам вам Яго? Яны вызначылі яму трыццаць сярэбранікаў. І з таго часу ён шукаў нагоды выдаць Яго. 
У першы дзень Праснакоў прыйшлі вучні да Езуса і сказалі Яму: Дзе хочаш, каб мы прыгатавалі Табе з’есці Пасху? Ён адказаў: Ідзіце ў горад да пэўнага чалавека і скажыце яму: Настаўнік кажа: Час Мой блізкі; у цябе зраблю Пасху з вучнямі Маімі. Вучні ўчынілі так, як загадаў ім Езус, і прыгатавалі Пасху. 

Калі ж настаў вечар, Ён узлёг за сталом з Дванаццаццю. І калі яны елі, сказаў: Сапраўды кажу вам, што адзін з вас выдасць Мяне. І вельмі засмуціўшыся, яны пачалі казаць Яму адзін за адным: Але ж не я, Пане? А Ён сказаў у адказ:  Хто апусціў са Мною руку ў місу, той выдасць Мяне. Сапраўды, Сын Чалавечы адыходзіць, як напісана пра Яго; але гора таму чалавеку, які выдае Сына Чалавечага. Лепш было б гэтаму чалавеку не нарадзіцца. Юда, які збіраўся Яго выдаць, сказаў у адказ: Але ж не я, Раббі? Езус кажа Яму: Ты сказаў.

Гэта слова Пана.

Catholic.by

Сераду Вялікага тыдня ў некаторых хрысціянскіх традыцыях перажываюць як дзень здрады Юды Іскарыёта. Гэтая трагічная постаць паказана таксама ў Евангеллі паводле Мацвея. Найперш Евангеліст расказвае пра страшэнную прапанову, якую Юда робіць габрэйскім першасвятарам. Затым узгадваецца першы дзень свята Праснакоў і пра тое, як вучні рыхтуюць Пасху паводле загадаў Пана Езуса. Гэта адбываецца амаль адначасова: Юда плануе здраду, а іншыя Апосталы рыхтуюць Пасху. Прымае ў ёй удзел таксама і Юда. Падчас гэтай вячэры Пан Езус устанаўлівае Эўхарыстыю, адначасова асцерагае перад здрадай. Гаворыць, спадзеючыся ўзрушыць сумленне Юды. На жаль, нягледзячы на перасцярогу, прычым выразную, зробленую міласэрным Збаўцам, Юда вырашае пакінуць вячэру замест таго, каб адрачыся ад граху. Як жа пакутаваў ужо тады Езус, усведамляючы, што Ягоную ахвяру і яе наступствы не зразумее адзін з вучняў?

Але давайце затрымаемся не толькі на ўспаміне той трагедыі. Давайце задумаемся, як паступаем мы? Так, мы ведаем, што Хрыстос уваскрос, але ці заўсёды стараемся жыць у святле гэтай падзеі? Ці клапоцімся пра тое, каб увайсці ў рай і радавацца вечным шчасцем? Ці гатовыя мы трываць з Езусам нават тады, калі здаецца, што Ён слабы, як у Вялікую пятніцу? Ці глыбока верым, што гэта менавіта Ён – Праўда, у тым ліку і наша праўда?

Біскуп Антоні Пацыфік Дыдыч OFMCap, Польшча.

Падрабязнасці

Апублікавана 16 Сакавік 2018

Праглядаў: 794

ЕВАНГЕЛЛЕ

Адзін з вас Мяне выдасць... Певень не праспявае, як ты тройчы адрачэшся ад Мяне

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У той час, калі Езус быў са сваімі вучнямі, моцна ўзрушыўся і засведчыў, кажучы: Сапраўды, сапраўды кажу вам, што адзін з вас Мяне выдасць. Вучні глядзелі адзін на аднаго, не ведаючы, пра каго Ён кажа.

Быў адзін з вучняў Ягоных, якога любіў Езус і які спачываў на грудзях Езуса. Яму і кіўнуў Сымон Пётр, каб ён даведаўся, хто гэта можа быць, пра каго Ён кажа. Той жа прыпаў да грудзей Езуса і спытаў: Пане, хто гэта?
Езус адказаў: Той, каму Я намачу і падам кавалак хлеба. І намачыў кавалак, і падаў яго Юдзе Сымонаваму Іскарыёту. І пасля спажыцця кавалка ўвайшоў у яго д’ябал. 

І Езус сказаў яму: Што робіш, зрабі хутчэй. Але ніхто з тых, хто быў за сталом, не зразумеў, чаму Ён так сказаў яму. Паколькі Юда меў каліту з грашыма, то некаторыя думалі, што Езус сказаў яму: Купі, што нам трэба на свята, альбо каб даў што-небудзь убогім. А ён, спажыўшы кавалак, адразу выйшаў. А была ноч. 

Калі ён выйшаў, Езус сказаў: Цяпер услаўлены Сын Чалавечы, а Бог услаўлены ў Ім. Калі Бог уславіўся ў Ім, то і Бог уславіць Яго ў сабе, і хутка ўславіць Яго. 

Дзеці, яшчэ крыху Я буду з вамі. Будзеце шукаць Мяне, але як сказаў юдэям, так і вам кажу цяпер: Куды Я іду, вы пайсці не можаце.

Кажа Яму Сымон Пётр: Пане, куды Ты ідзеш?

Адказаў яму Езус: Куды Я іду, ты не можаш цяпер пайсці за Мною, але пойдзеш за Мною пасля.

Сказаў Яму Пётр: Пане, чаму я не магу цяпер пайсці за Табою? Жыццё сваё аддам за Цябе. Адказаў яму Езус: Жыццё сваё аддасі за Мяне? Сапраўды, сапраўды кажу табе: певень не праспявае, як ты тройчы адрачэшся ад Мяне. 

Гэта слова Пана.

Catholic.by

Перад намі фрагмент Евангелля паводле св. Яна. На жаль, на самым пачатку Пан Езус дзеліцца з вучнямі вельмі сумнай навіной. Гаворка ідзе пра пачатак здрады Юды. Найбольш затрывожыўся гэтым св. Пётр, і таму шукае дапамогі ў св. Яна, каб падрабязней даведацца пра намеры здрадніка. Езус, аднак, захоўвае пэўную таямніцу. Ён не хоча ствараць сярод вучняў, ды яшчэ ў прысутнасці Юды, нейкага напружання. Напэўна, калі меркаваць па-людску, Езус адчуў палёгку, калі Юда выйшаў. Апосталы ж усю гэтую сітуацыю звялі да факту, што Юда быў скарбнікам, таму мог атрымаць даручэнне штосьці купіць.

Пан Езус не хавае боль здрады, але і не развівае гэтую тэму. Больш таго, Ён гаворыць пра хвалу, якая чакае Яго, такім чынам хоча ўзмоцніць у вучнях дух адвагі. Аднак Яго не захапляе пазіцыя занадта самаўпэўненага Пятра. Пан Езус імкнецца да таго, каб Апосталы як мага часцей забываліся пра свае магчымасці і стараліся давяраць Божай волі. Таму Хрыстос не ўхваліў пазіцыю Пятра. Больш за тое, Ён прадвяшчае яго падзенне і адрачэнне. Такой была рэчаіснасць хвіліны арышту Пана Езуса. Здрада Юды сустрэлася са спробаю абароны апосталам Пятром. Юда не выкарыстаў папярэджанне Пана Езуса, а Пётр здолеў пакаяцца. Гэтыя дзве пазіцыі па-ранейшаму даюць пра сябе ведаць. Яны прысутнічалі на працягу ўсёй гісторыі Касцёла. Ці можам мы ўсвядоміць трагедыю Юды і пакаянне Пятра? Ці адважымся пакінуць зло? Св. Пётр, нягледзячы на слабасці, здолеў выказаць жаль, і Езус дацаніў вартасць гэтага ўчынку. Ён даручыў Касцёл Пятру, бо грэшнік, які навярнуўся, можа аказацца вялікадушным. Ці памятаем мы пра гэта, асабліва пасля кожнай споведзі? Ці становімся мы гатовымі цалкам даручыцца Езусу? Не забывайма пра Божую міласэрнасць!

Біскуп Антоні Пацыфік Дыдыч OFMCap, Польшча.

Падрабязнасці

Апублікавана 16 Сакавік 2018

Праглядаў: 668

ЕВАНГЕЛЛЕ

Пакінь яе; яна захавала гэта на дзень Майго пахавання

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

За шэсць дзён перад Пасхай прыйшоў Езус у Бэтанію, дзе быў Лазар, якога Езус уваскрасіў. Прыгатавалі Яму там вячэру, і Марта прыслугоўвала, а Лазар сядзеў разам з Ім пры стале. Марыя ж узяла фунт каштоўнага пахучага алею з сапраўднага нарду і намасціла Яму ногі, і абцёрла сваімі валасамі ногі Ягоныя. І ўвесь дом напоўніў пах алею. Сказаў тады Юда Іскарыёта, адзін з вучняў Ягоных, які збіраўся выдаць Яго: Чаму не прадалі гэтага пахучага алею за трыста дынараў і не раздалі ўбогім? А сказаў гэта не таму, што клапаціўся пра ўбогіх, але таму, што быў злодзеем і, маючы каліту, забіраў тое, што туды кідалі. Сказаў яму Езус: Пакінь яе; яна захавала гэта на дзень Майго пахавання. Убогіх заўсёды маеце пры сабе, а Мяне не заўсёды маеце.

І шмат хто з Юдэяў, даведаўшыся, што там Езус, прыйшоў не толькі дзеля Езуса, але каб таксама ўбачыць Лазара, якога Ён уваскрасіў з мёртвых. Першасвятары ж пастанавілі забіць і Лазара, бо многія з юдэяў адыходзілі ад іх і верылі ў Езуса.

Гэта слова Пана.

Catholic.by

Яшчэ ўчора мы затрымаліся мы ў Бэтаніі, прыглядаючыся да Езуса, Які спажывае вячэру. Сёння бачым Яго ў акружэнні сясцёр Марыі і Марты, а таксама іх брата Лазара, якога раней Пан Езус вярнуў да жыцця. І тут сустракаем Месію, Які ўдзельнічае ў гасціне. Бачым Марыю, якая намашчвае ногі Езуса. Праяўляюцца хцівасць Юды Іскарыёта і крывадушнасць юдэйскіх вяльможаў. Ёсць і натоўп, бо чуткі пра ўваскрашэнне Лазара разышлася па ваколіцах. Гэта і не дзіўна, хто ж з нас не пабег бы сустрэцца з Тым, Хто змог вярнуць жыццё памерламу? На жаль, усё гэта было перш за ўсё праявай цікаўнасці. Бо калі надыдзе выпрабаванне, верагодна, яны таксама будуць крычаць Пілату: «Укрыжуй!» А Юда, магчыма, ужо тады запланаваў пайсці на супрацоўніцтва з адкрытымі ворагамі Хрыста. І гэта асабліва балюча. Як жа часта здараецца, што мы забываемся пра дар жыцця, хоць маем яго дзякуючы Створцу. Не памятаем пра тое, каб заўсёды старацца пазбягаць любога гараху, каб жыць у праўдзе, паступаць сумленна і ўмець шчыра дзякаваць за атрыманыя дары. Не зайздросціць, калі нам здаецца, што хтосьці іншы атрымлівае больш, чым мы. Пан Бог справядлівы і кожнаму дае столькі, колькі патрэбна, каб жыць годна. Нам таксама.

Мы жывём у складаны час. Акалічнасці могуць быць не заўсёды спрыяльнымі для нас, але Пан Бог хоча быць з намі і дапамагаць нам. Як і нашым папярэднікам, якія, магчыма, больш за нас пакутавалі, аднак і ў іх было дастаткова Божай ласкі. Яны вытрывалі ў дабрыні, захавалі вернасць Пану Богу! Якое ж гэта для нас падбадзёрванне і якое павучальнае сведчанне! Памятайма пра гэта. Будзьма вернымі Пану Богу — і Ён нас не пакіне.

Біскуп Антоні Пацыфік Дыдыч OFMCap, Польшча.

Падрабязнасці

Апублікавана 16 Сакавік 2018

Праглядаў: 1412

ЕВАНГЕЛЛЕ Ў ГОД В

Мука Пана нашага Езуса Хрыста.

Ев. З самай раніцы першасвятары са старэйшынамі і кніжнікамі і ўся Высокая рада зрабілі нараду і, звязаўшы Езуса, павялі і аддалі Пілату. Пілат спытаўся ў Яго: І. Ты Кароль Юдэйскі? Ев. Ён жа сказаў яму ў адказ: І. Ты кажаш. Ев. І абвінавачвалі Яго першасвятары ў многім. Пілат жа зноў спытаўся ў Яго: І. Ты нічога не адказваеш? Паглядзі, колькі сведчыць супраць Цябе. Ев. Езус жа нічога больш не адказваў, таму дзівіўся Пілат. 

Езуса асуджаюць на смерць

На кожнае свята ён адпускаў ім аднаго вязня, якога прасілі. Быў жа нейкі Барабба, зняволены са сваімі саўдзельнікамі, якія падчас бунту ўчынілі забойства. І, падышоўшы, натоўп пачаў прасіць таго, што ён заўсёды рабіў ім. Пілат жа сказаў ім у адказ: І. Хочаце, адпушчу вам Караля Юдэйскага? Ев. Бо ведаў, што першасвятары выдалі Яго ад зайздрасці. Але першасвятары падбухторылі народ, каб адпусціў ім лепш Бараббу. Пілат, адказваючы, зноў сказаў ім: І.Што хочаце, каб я зрабіў з тым, каго вы называеце Каралём Юдэйскім? Ев. Яны зноў закрычалі: Л. Укрыжуй Яго! Ев. Пілат сказаў ім: І. Што дрэннага зрабіў Ён? Ев. Але яны яшчэ мацней закрычалі: Л. Укрыжуй Яго! Ев. Тады Пілат, хочучы дагадзіць людзям, адпусціў ім Бараббу, а Езуса пасля бічавання аддаў на ўкрыжаванне. 

Жаўнеры насміхаюцца з Езуса

Жаўнеры адвялі Яго ў сярэдзіну дзядзінца, гэта значыць, у прэторыю, і сабралі цэлую кагорту. І апранулі Яго ў пурпур, і, сплёўшы цярновы вянок, усклалі на Яго. І пачалі вітаць Яго: Л.Вітай, Кароль Юдэйскі! І білі яго па галаве трысцінай, і плявалі на Яго, і, згінаючы калені, кланяліся Яму. А калі насмяяліся з Яго, знялі пурпур і апранулі ў Ягонае адзенне, і павялі, каб укрыжаваць. 

Укрыжаванне Езуса 

І прымусілі нейкага прахожага Сымона кірынейца, бацьку Аляксандра і Руфа, які ішоў з поля, несці Ягоны крыж. І прывялі Яго на месца званае Галгота, што азначае: Месца чэрапа. І давалі Яму піць віно са смірнаю, але Ён не ўзяў.  І тыя, хто ўкрыжаваў Яго, дзялілі вопратку Ягоную, кідаючы жэрабя, каму што ўзяць. 
Была ж трэцяя гадзіна, калі ўкрыжавалі Яго. І быў надпіс з віной Ягонай: Кароль Юдэйскі. Разам з Ім укрыжавалі двух злачынцаў, аднаго з правага, другога з левага боку ад Яго. І збылося Пісанне, якое гаворыць: і да злачынцаў залічаны. Тыя, хто праходзіў міма, зневажалі Яго, ківаючы галовамі сваімі і кажучы: Л. Гэй! Ты, што руйнуеш святыню і за тры дні будуеш, уратуй сябе самога, сышоўшы з крыжа. Ев. Падобна і першасвятары з кніжнікамі, насміхаючыся, казалі адзін аднаму: Л. Іншых ратаваў, а сябе не можа ўратаваць! Хрыстус, Кароль Ізраэля, няхай сыдзе цяпер з крыжа, каб мы ўбачылі і паверылі. Ев. І тыя, хто быў укрыжаваны разам з Ім, зневажалі Яго. 

Смерць Езуса 

Калі надышла шостая гадзіна, цемра ахапіла ўсю зямлю аж да дзявятай гадзіны. Каля дзявятай гадзіны ўсклікнуў Езус моцным голасам: Е. Элі, Элі! лема сабахтані! Ев. Што азначае: Божа Мой, Божа Мой, чаму Ты Мяне пакінуў? Некаторыя з тых, хто стаяў там, чуючы гэта, казалі: Л. Ён кліча Іллю. Ев. А адзін пабег, намачыў губку воцатам і, насадзіўшы на трысціну, паіў Яго, кажучы: Л.Чакайце, паглядзім, ці прыйдзе Ілля зняць Яго. Ев. Езус жа, ускрыкнуўшы моцна, сканаў. 

Усе становяцца на калені і некаторы час захоўваюць маўчанне

І заслона ў святыні разарвалася надвое зверху аж данізу. Сотнік, які стаяў насупраць Яго, сказаў, убачыўшы як Ён канаў: І. Сапраўды Чалавек гэты быў Сынам Божым.

Гэта слова Пана.

Catholic.by

Гэта не быў звычайны дзень, калі Пан Езус заязджаў у Ерузалем. Апосталы не памяталі прароцтваў свайго Настаўніка. Яны радаваліся, бо не разлічвалі, што будзе настолькі гарачае прывітанне, галоўным чынам з боку дзяцей і маладых людзей. «Гасанна на вышынях», — разносілася па ўсёй ваколіцы. А Ён, Божы Сын, заязджаў у горад на пазычаным асляняці. Урачыста развейваліся аліўныя галінкі і чуліся напоўненыя прарочым духам воклікі: «Благаслаўлёны той, хто прыходзіць у імя Пана!» Вучням здавалася, што ўсё гэта з’яўляецца нейкім пачаткам трыумфу. Напэўна, многія маглі падумаць: «Добра, што мы зрабілі стаўку на Езуса». Толькі Пан Езус ведаў праўду. Вядома, ва ўсім гэтым быў і пачатак перамогі, але яна толькі пазней дасць пра сябе ведаць. Найперш трэба будзе аддацца страшэнным пакутам. Яны праявяцца ў арышце Езуса, у жорсткім абыходжанні з Ім, у пародыі судовага працэсу, у бічаванні і ўкаранаванні цернем. А таксама ў тых жахлівых знявагах, якія будуць на працягу ўсяго Крыжовага шляху ажно да смерці.

Такім чынам, амаль дваццаць стагоддзяў людзі перажываюць з аднаго боку энтузіязм Пальмовай нядзелі, а з другога — дні Хрыстовых пакутаў. Ці магчыма для нас спалучыць адно з другім? Ці намагаемся мы так разумець Пальмовую нядзелю, каб яна была для нас уводзінамі ў Пасхальны Трыдуум? Ці ў стане мы знайсці маральны пераход ад гэтай усё ж павярхоўнай радасці да сапраўднай жорсткасці і жахлівых пакутаў?! А як на гэта рэагуе сумленне? З паслання Пальмовай нядзелі выплывае для нас перасцярога. Мы не можам спыняцца толькі на павярхоўным энтузіязме. Трэба намагацца так зблізіцца з Езусам, каб удзельнічаць у Ягоных пакутах. Гэта ўсё дзеля таго, каб не было абясцэньвання Ягонай Ахвяры і Ягонай Перамогі. Дзеля гэтага нам неабходна чыстае сумленне і сакрамэнт пакаяння. Магчыма, гэта дзіўна, але найбліжэй да адкрыцця гэтай праўды пра Езуса была Марыя Магдалена. Што, зрэшты, Ён сам падкрэсліў у Бэтаніі, прадказваючы, што менавіта яна, ранейшая грэшніца, знойдзе сваё месца ў Евангеллі. Якая гэта важная для нас навіна! Памятайма пра яе ўсё жыццё!

Біскуп Антоні Пацыфік Дыдыч OFMCap, Польшча.

Падрабязнасці

Апублікавана 16 Сакавік 2018

Праглядаў: 745

ЕВАНГЕЛЛЕ

Каб рассеяных дзяцей Божых сабраць у адно

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У той час:

Многія з юдэяў, якія прыйшлі да Марыі і бачылі, што ўчыніў Езус, паверылі ў Яго. А некаторыя з іх пайшлі да фарысеяў і расказалі ім, што зрабіў Езус. Тады першасвятары і фарысеі сабралі Высокую раду і сказалі: Што нам рабіць, бо гэты чалавек робіць шмат цудаў? Калі пакінем Яго так, то ўсе павераць у Яго, і прыйдуць рымляне і знішчаць месца нашае і наш народ. А адзін з іх, Каяфа, які быў у той год першасвятаром, сказаў ім: Вы нічога не разумееце і не думаеце, што карысней вам, каб адзін чалавек памёр за людзей, чым каб увесь народ загінуў.

А сказаў ён гэта не ад самога сябе, але будучы ў той год першасвятаром, прарочыў, што Езус памрэ за народ, і не толькі за народ, але і за тое, каб рассеяных дзяцей Божых сабраць у адно. З гэтага дня вырашылі забіць Яго.

Таму Езус ужо больш не хадзіў адкрыта між юдэяў, але адышоў адтуль у ваколіцы каля пустыні, у горад, які называўся Эфраім, і там заставаўся з вучнямі.

Набліжалася юдэйская Пасха, і многія з усёй краіны прыйшлі ў Ерузалем перад Пасхаю, каб ачысціцца. Яны шукалі Езуса і, стоячы ў святыні, казалі адзін аднаму: Як вам здаецца? Хіба не прыйдзе Ён на свята?

А першасвятары і фарысеі загадалі кожнаму, хто даведаецца, дзе Ён, данесці, каб можна было схапіць Яго.

Гэта слова Пана.

Catholic.by

«Карысней вам, каб адзін чалавек памёр за людзей, чым каб увесь народ загінуў. А сказаў ён гэта не ад самога сябе, але будучы ў той год першасвятаром, прарочыў». Што хацеў сказаць Каяфа гэтымі словамі? З кантэксту мы можам зразумець, што яго меркаванне было цалкам зямным. Каяфа бачыў у прапаведаванні Хрыста палітычную пагрозу, таму думаў, што будзе лепш прынесці Яго ў ахвяру, каб выблытацца з непрыемнасцяў. Але Евангелле дадае слова «прарочыў», г. зн. гаварыў як прарок. У Бібліі прарок — гэта «той, хто бачыць» (1 Сам 9,9). Прарокі бачаць глыбінны сэнс рэальнасці, схаваны пад знешняй абалонкай. Тое ж адбываецца і ў гэтым выпадку. Як у адным чалавеку існуе грэх усіх людзей, так у адным чалавеку ўсім будзе прабачана. Апостал Павел гаворыць тое ж самае з Божага натхнення (Рым 5, 12 і наст.).

            Дык што ж, і Каяфа гаварыў з Божага натхнення? Св. Ян Евангеліст адзначае, што ён быў «першасвятаром» – прадстаўніком Божага народу Старога Запавету. Гэтае акрэсленне ў яшчэ большай ступені адносіцца да прадстаўнікоў Касцёла Новага Запавету. Іх словы паходзяць ад Божага Провіду, хоць гучаць як простыя чалавечыя словы.

            Фома Шпидлик. «Размышления о Евангелии» Том 1., Москва 2008.

Падрабязнасці

Апублікавана 16 Сакавік 2018

Праглядаў: 687

ЕВАНГЕЛЛЕ

Намагаліся схапіць Яго, але Ён ухіліўся ад рукі іхняй 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У той час: 

Юдэі зноў узялі камяні, каб укаменаваць Езуса. Але Езус сказаў ім: Шмат добрых учынкаў паказаў Я вам ад Айца. За які з гэтых учынкаў хочаце каменаваць Мяне?

Юдэі адказалі Яму: Не за добры ўчынак хочам укаменаваць Цябе, а за блюзнерства і за тое, што Ты, будучы чалавекам, робіш сябе Богам.

Езус адказаў ім: Ці не напісана ў Законе вашым «Я сказаў: вы багі»? Тыя, да каго было скіравана слова Божае, названы багамі, а Пісання нельга парушыць. То чаму ж вы гаворыце таму, каго Айцец асвяціў і паслаў у свет: Блюзнерыш, – за тое што Я сказаў: Я Сын Божы? Калі Я не раблю справы Айца Майго, не верце Мне. Аднак калі раблю, і не верыце Мне, паверце справам Маім, каб пазналі і ведалі, што Айцец ўва Мне, а Я ў Ім.

Тады яны зноў намагаліся схапіць Яго, але Ён ухіліўся ад рукі іхняй і пайшоў зноў за Ярдан, на месца, дзе спачатку хрысціў Ян. І заставаўся там. Многія прыйшлі да Яго і казалі: Ян не ўчыніў ніводнага цуду, але ўсё, што Ян казаў пра Яго, было праўдай. І шмат хто паверыў там у Яго.

Гэта слова Пана.

Catholic.by

На працягу доўгай гісторыі Ізраэля Бог паступова адкрываў перад гэтым народам Сваё аблічча. Яны выразна бычылі блізкасць Бога і Яго спадарожніцтва на розных этапах іх развіцця. Аднак сур’ёзнай праблемай у будаванні зносін Ізраэля з Богам была спакуса ідаласлужэння, якое квітнела сярод іншых народаў. Многія з гэтых народаў (у тым ліку і рымляне) сваім манархам прыпісвалі тытул багоў і як багам пакланяліся. Часам, на жаль, Ізраэль таксама заражаўся некаторымі элементамі язычніцтва. Таму Майсей і прарокі няспынна змагаліся з гэтай бядой. Такім чынам у юдэйскіх традыцыях і заканадаўстве выпрацаваўся пэўны імунітэт на ўсё, што нагадвае язычніцтва. На гэтым фоне сфармавалася прынамсі цвёрдая ўпэўненасць – ніводны цэзар, ніводны чалавек не з’яўлецца богам.

 Юдэі бачылі месіянскія знакі і цуды, якія чыніў Езус, і пачалі ўжо ставіцца да Яго як да патэцыяльнага кандыдата на Месію, якога, зрэшты, даўно чакалі. Аднак калі Ён загаварыў, што Бог гэта і ёсць Ён ва ўласнай асобе, гэта выклікала ў іх рашучы, нават агрэсіўны супраціў. Вярнуўся старадаўні страх, што ім чарговы раз навязваецца язычніцкая мадэль манархіі. Яны і Бога, і Месію ўяўлялі сабе зусім інакш. Юдэйскія старэйшыны не маглі змясціць у сабе праўду, што Бог увесь змяшчаецца ў Езусе з Назарэту. Сумна, што юдэі столькі часу чакалі Месію, нават адганялі ад сябе фальшывых багоў, аднак, калі «Айцец асвяціў і паслаў у свет» сапраўднага Збаўцу, многія з-за сваіх старадаўніх страхаў не распазналі Яго.

Усім людзям вельмі патрэбны Збаўца, многія нават ведаюць аб гэтым. Аднак столькі разоў ашуканыя фальшывымі «збаўцамі», яны не могуць прыняць Езуса Хрыста. Незалежна ад таго, колькі фальшывых багоў нас ужо паспела расчараваць, Езус і ёсць сапраўдны Бог, таму і Збаўца Ён сапраўдны. Ня варта Бога параўноўваць з раней спатканымі ідаламі і на гэтым досведзе будаваць свае ўяўленні пра Яго. Сапраўдны Бог — гэта Езус, і іншай магчымасці пазнання няма, як толькі сустрэцца з Ім.

У чым або ў кім я шукаю збаўленя ад сваіх праблемаў або пакутаў? Якім я ўяўляю сабе Бога? Наколькі гэты вобраз ідэнтычны з вобразам Езуса ў Яго словах і ўчынках?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

Падрабязнасці

Апублікавана 16 Сакавік 2018

Праглядаў: 708

ЕВАНГЕЛЛЕ

Абрагам, айцец ваш, рады быў убачыць дзень Мой 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У той час:

Езус сказаў юдэям: Сапраўды, сапраўды кажу вам: калі хто захоўвае Маё слова, той ніколі не ўбачыць смерці.
Тады юдэі сказалі Яму: Цяпер мы даведаліся, што ў Табе злы дух. Абрагам памёр, і прарокі, а Ты кажаш: Калі хто захоўвае Маё слова, той ніколі не пакаштуе смерці. Няўжо Ты большы за айца нашага Абрагама, які памёр? Прарокі таксама памерлі. Кім Ты сябе лічыш?                  

Езус адказаў: Калі Я сам сябе буду праслаўляць, то Мая слава — нішто. Але тым, хто праслаўляе Мяне, ёсць Айцец Мой, пра якога вы кажаце: Ён — наш Бог. Вы Яго не ведаеце, а Я ведаю Яго. І калі б Я сказаў, што не ведаю Яго, Я стаў бы падманшчыкам, падобным да вас. Але Я ведаю Яго і захоўваю Ягонае слова. Абрагам, айцец ваш, рады быў убачыць дзень Мой; і ўбачыў, і ўзрадаваўся.

На гэта юдэі сказалі Яму: Табе няма яшчэ пяцідзесяці гадоў, і Ты бачыў Абрагама?

Езус сказаў ім: Сапраўды, сапраўды кажу вам: раней, чым з’явіўся Абрагам, Я ёсць. І схапілі камяні, каб кінуць у Яго, але Езус укрыўся і выйшаў са святыні.

Гэта слова Пана.

Catholic.by

Чым бліжэй мы падыходзім да ўспаміну таямніцы мукі, смерці і ўваскрасення Езуса Хрыста, тым часцей у літургіі слова гучыць тэма таксама і нашай смерці. Сёння Хрыстос кажа: «Сапраўды, сапраўды кажу вам: калі хто захоўвае Маё слова, той ніколі не ўбачыць смерці». Многія іншыя пераклады Евангелля перадаюць гэтыя словы ў крыху іншым адценні: «… той не спазнае смерць навекі». Аднак гэтае абяцанне Езуса, як ведаем з уласнага вопыту, не праводзіць нас міма брамы смерці, і кожнаму чалавеку раней ці пазней давядзецца прайсці праз яе. Аднак Хрыстос абяцае, што паслухмянасць Ягонаму слову вызваляе ад вечнай смерці.

Святы Францішак Асізскі напрыканцы зямнога жыцця, калі ужо ляжаў цяжка хворы, завяршыў пісанне сваёй славутай «Песні брата Сонца». Апошнія строфы гэтай песні гучалі прыкладна так: «Хвала Табе, Пане, за сястру нашу Смерць цялесную, яе ж ніхто жывы не пазбегне. Бяда таму, хто памірае ў грахах смяротных. Шчаслівыя, каго нісцігне яна ў выканні Тваёй святой волі, бо смерць другая ўжо не прычыніць ім зла. Хваліце і благаслаўляйце майго Пана з усёй удзячнасцю і пакорай вялікаю».

Захоўваць слова Езуса, або, кажучы словамі св. Францішка, знаходзіцца ў «выкананні Тваёй сятой волі» — гэта і азначае быць гатовым на сустрэчу з «сястрой Смерцю». Такая перспектыва паказаве нам смерць ужо не як фатальную непазбежнасць, а як браму ў больш поўнае жыццё.

Ці клапачуся я пра свой рэгулярны стан асвячальнай ласкі, ці не жыву ў смяротным граху? Калі б зараз прыйшла смерць, то за выкананнем якога праекту яна спасцігла б мяне: майго асабістага ці Хрыстовага?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

Падрабязнасці

Апублікавана 16 Сакавік 2018

Праглядаў: 812

ЕВАНГЕЛЛЕ

Калі Сын вызваліць вас, будзеце сапраўды свабоднымі 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У той час:

Езус сказаў юдэям, якія паверылі ў Яго: Калі вы застанецеся ў слове Маім, то сапраўды будзеце вучнямі Маімі і спазнаеце праўду, а праўда вас вызваліць.

Тыя адказалі Яму: Мы нашчадкі Абрагама і ніколі не былі паднявольныя нікому. Як жа Ты кажаш: Вы станеце свабоднымі?

Езус адказаў ім: Сапраўды, сапраўды кажу вам: кожны, хто чыніць грэх, гэта нявольнік граху. А нявольнік не жыве ў доме вечна; сын застаецца вечна. Таму, калі Сын вызваліць вас, будзеце сапраўды свабоднымі. Ведаю, што вы нашчадкі Абрагама, аднак, шукаеце як Мяне забіць, бо слова Маё не змяшчаецца ў вас. Я кажу тое, што бачыў у Айца Майго, а вы робіце тое, што чулі ад айца вашага.

Тыя сказалі Яму ў адказ: Абрагам наш айцец.

Езус сказаў ім: Калі б вы былі дзецьмі Абрагама, рабілі б учынкі Абрагама. А цяпер шукаеце, як забіць Мяне, чалавека, які сказаў вам праўду, якую пачуў ад Бога. Абрагам гэтага не рабіў. Вы робіце ўчынкі айца вашага.

Яны адказалі Яму: Мы не з распусты народжаныя; мы маем аднаго Айца – Бога.

Езус сказаў ім: Калі б Бог быў вашым айцом, вы б і Мяне любілі. Бо Я ад Бога выйшаў і прыходжу; Я не сам ад сябе прыйшоў, але Ён паслаў Мяне.

Гэта слова Пана.

Catholic.by

На жаль, у гісторыі чалавецтва было нямала таталітарных рэжымаў і ўсе яны былі  пабудаваныя на хлусні. Кожны тыран заўсёды дасканала ведаў, што дзеля ўтрымання людзей у няволі, неабходна любымі спосабамі перакрыць ім доступ да праўды. Найбольш небяспечная хлусня — гэта калі нявольнік цвёрда перакананы, што ён свабодны. Такі чалавек жыве за высокімі сценамі вязніцы, а думае, што тут квітнеючы рай, што лепш нават не марыць выйсці па-за перыметр, бо там «кругом враги». На такога нявольніка і кайданаў не трэба, ён сам не хоча з вязніцы выходзіць.

Вынаходнікам, або – як кажа Хрыстос – «айцом хлусні» з’яўляецца д’ябал (Ян 8, 44). Гэта ён стаў першым тыранам, які сваё вынаходніцтва, быццам прапаганду, выкарыстоўвае ў якасці інструменту зняволення. Менавіта на такім фоне гучаць словы Езуса пра свабоду, неразрыўна звязаную з праўдай. Езус звяртаецца да юдэяў, якія памылкова перакананыя ў сваёй свабодзе толькі на той аснове, што яны нашчадкі Абрагама. Іх бяда, па-першае, у тым, што яны хочуць забіць Езуса, Які нясе ім праўду свайго Айца. Па-другое, яны сваёй хлуснёй, а затым і ўчынкамі, якія з яе вынікаюць, фактычна чыняць д’ябла сваім айцом і становяцца нявольнікамі граху.

Падобныя заканамернасці працуюць і ў зняволенні іншымі грахамі. Ніхто ж нармальны не хоча жыць у граху і злачынствах! Аднак калі беззаконне неяк інтэлектуальна апраўдаць ці ўпрыгожыць, назваць яго дабром, то яно становіцца прывабным. Такім чынам мы трапляем у пастку ілюзіі, і пачынаем ужо дабравольна грашыць, нават без знешняга націску.

Езус прыходзіць са сваім словам праўды, каб грэх назваць грахом, а Бога назваць Айцом. Пазнанне і прыняцце такой праўды – першы крок да сапраўднай свабоды і да жыцця вечнага. «Нявольнік не жыве ў доме вечна; сын застаецца вечна. Таму, калі Сын вызваліць вас, будзеце сапраўды свабоднымі».

Ці не паддаюся я ілюзіі кшталту: «Добра ўсё тое, што для мяне выгадна або прыемна»? Колькі ўва мне руплівасці ў пошуках праўды пра Бога, пра сябе і пра заканамернасці навакольнага свету? Ці дастаткова ў мяне адвагі, каб, пазнаўшы Праўду, па жыцці ісці за Ім? (Ян 14, 6)

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва

  бонус для суполкі VK «Каталіцкі малітоўнік»: https://www.facebook.com/photo.php?fbid=288842774829801&set=a.107053943008686.1073741826.100011122414504&type=3&theater

Падрабязнасці

Апублікавана 16 Сакавік 2018

Праглядаў: 552

ЕВАНГЕЛЛЕ

Калі ўзнімеце Сына Чалавечага, тады даведаецеся, што гэта Я 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У той час:

Езус сказаў фарысеям: Я адыходжу, а вы будзеце шукаць Мяне і памрэце ў граху вашым. Куды Я іду, туды вы не можаце пайсці.

Тады юдэі сказалі: Няўжо Ён заб’е самога сябе, што кажа «куды Я іду, туды вы не можаце пайсці»?

І сказаў ім: Вы з тых, хто ўнізе, а Я з тых, хто ў вышыні. Вы з гэтага свету, Я не з гэтага свету. Таму Я і сказаў вам, што памрэце ў грахах вашых. Бо, калі не паверыце, што Я ЁСЦЬ, памрэце ў грахах вашых.
Тады сказалі Яму: Хто Ты?

Езус адказаў ім: Той, пра каго Я казаў вам ад пачатку. Шмат чаго маю казаць пра вас і судзіць. Але той, хто паслаў Мяне, праўдзівы, і што Я чуў ад Яго, тое і кажу свету. А яны не разумелі, што Ён казаў ім пра Айца.

Тады сказаў ім Езус: Калі ўзнімеце Сына Чалавечага, тады даведаецеся, што гэта Я і што нічога не раблю ад сябе, але як навучыў Мяне Айцец, так і кажу. І той, хто паслаў Мяне, ёсць са Мною. Ён не пакінуў Мяне аднаго, бо Я заўсёды раблю тое, што Яму падабаецца.

Калі Ён казаў гэта, шмат хто паверыў у Яго.

Гэта слова Пана.

Catholic.by

Часам з людзьмі здараюцца такія трагічныя гісторыі, калі хтосьці вяртаецца з вайны або з турмы, а вяртацца ўжо фактычна няма куды. Уласнага дому ўжо няма, сям’і таксама. Тады некаторыя хочуць застацца там, адкуль выйшлі. Хтосьці шукае чарговую вайну, а хтосьці здзяйсняе чарговае злачынства толькі дзеля таго, каб вярнуцца ў прывычную для іх турму. Падобным чынам бывае з тымі, хто не верыць у жыццё пасля смерці або ў тое, што ён Божае дзіця і яму ёсць куды вярнуцца. Тады чалавек пачынае любой цаной змагацца з непазбежнасцю смерці, рознымі спосабамі ўладковацца назаўсёды тут, у гэтым жыцці. Тады сваё жыццё гэтыя людзі наладжваюць па «тутэйшых» стандартах выжывання: назапашванне багаццяў, барацьба за месца пад сонцам, выкарыстанне іншых дзеля сваіх амбіцый…

Сказаныя фарысеям словы Езуса павінны іх ацверазіць, каб зразумелі, што гуляюць у небяспечную для іх гульню, зусім не беручы пад увагу факт, што ў небе ёсць Айцец. Яны былі занадта занятыя юрыдычнымі казусамі, рэлігійнымі абрадамі і паказнымі малітвамі. Гэта і быў іх адзіны свет, які не камфортна пакідаць. «Куды Я іду, туды вы не можаце пайсці […] Вы з тых, хто ўнізе, а Я з тых, хто ў вышыні. Вы з гэтага свету, Я не з гэтага свету. Таму Я і сказаў вам, што памрэце ў грахах вашых».

 Езус прынёс ў гэты свет Добрую Навіну — нам ёсць куды вяртацца, і ня варта задавольвацца толькі тым, што ў нас ужо ёсць. Адзіны спосаб уратаваць жыццё — паверыць Езусу і стаць падобным да Яго. «Бо, калі не паверыце, што Я ЁСЦЬ, памрэце ў грахах вашых». «Калі Ён казаў гэта, шмат хто паверыў у Яго».

Калі б я ўявіў, што сёння мяне кліча ў неба Айцец, то што мяне яшчэ трымае тут?

Якія каштоўнасці ці грахі мяне абцяжарваюць?

Якія ўчынкі майго жыцця сведчаць, што я брат Езуса і дзіця Айца?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

Падрабязнасці

Апублікавана 16 Сакавік 2018

Праглядаў: 887

ЕВАНГЕЛЛЕ

Юзаф зрабіў, як загадаў яму анёл Пана 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

Якуб быў бацькам Юзафа, мужа Марыі, ад якой нарадзіўся Езус, званы Хрыстом. 

Такім было нараджэнне Езуса Хрыста: пасля заручынаў Маці Ягонай Марыі з Юзафам, перш чым пачалі жыць разам, яна зачала ад Духа Святога. Юзаф жа, муж яе, будучы справядлівым і не хочучы зняславіць, хацеў патаемна адпусціць Яе.

Калі ён надумаў гэта, вось анёл Пана з’явіўся яму ў сне і сказаў: Юзэфе, сыне Давіда, не бойся прыняць Марыю, жонку тваю, бо зачатае ў ёй ёсць ад Духа Святога. Яна ж народзіць Сына, і дасі Яму імя Езус, бо Ён збавіць народ свой ад ягоных грахоў.

Абудзіўшыся ад сну, Юзаф зрабіў, як загадаў яму анёл Пана, і прыняў жонку сваю.

Гэта слова Пана.

Catholic.by

Памятаю, у дзяцінстве на школьных уроках спеву мы развучвалі песенку, дзе былі словы: «Папа может все, что угодно: плавать брассом, спорить басом, дрова рубить…» Я назіраў за сваім татам і многае з гэтай песенкі спраўджвалася. Потым я прыглядаўся да іншых вобразаў мужчын. Адны вобразы былі натхняльныя, іншыя, наадварот, прыводзілі да высновы, якім мужчынам быць не варта. Можа, так і фармуецца ўяўленне аб ідэале мужчыны?

Сёння перад намі чарговы, магчыма, самы якасны вобраз Мужчыны – св. Юзаф. Існуе распаўсюджанае меркаванне, што ён западозрыў Марыю ў здрадзе. Аднак ёсць іншае разуменне ўчынкаў Юзафа. Не з-за падазрэння ён хацеў Яе «адпусціць патаемна». Ён здолеў адчуць, з якой неверагоднай таямніцай мае дачыненне. Перспектыва быць зямным бацькам і ахоўнікам Божага Сына збянтэжыла яго, напоўніла святым трапятаннем. Гэта стан пачуцця нягоднасці, падобна, як ў Альжбеты падчас адведзінаў Марыі (Лк 1,43), як у сотніка перад прыходам Езуса ў ягоны дом (Мц 8, 8), як у Пятра пасля цудоўнай лоўлі (Лк 5, 5). Такі стан духу не мае нічога супольнага з пазбяганнем адказнасці ці лянотай. Таму Бог пасылае Юзафу анёла, а той яго ўмацоўвае, нагадваючы, што ён нашчадак мужнага Давіда і зможа выканаць гэтую місію.

Мужчына можа спалохацца і сутыкнуцца са спакусай «даць задні ход», гэта нармальна. Але Юзаф прыслухаўся да голасу Божага анёла, таму засяродзіўся не на ўласных абмежаваннях, а на тым рэсурсе, які дае яму Бог.

Які вобраз мужчыны я нашу ў сабе? Ці не занадта ён ідэалізаваны?

Ці дацэньваю я моц Божай ласкі ва ўласнай духоўнай барацьбе?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

Падрабязнасці

Апублікавана 16 Сакавік 2018

Праглядаў: 730

ЕВАНГЕЛЛЕ

Калі пшанічнае зерне, упаўшы ў зямлю, памрэ, то прынясе багаты плён

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У той час:

Былі некаторыя грэкі сярод тых, хто прыйшоў пакланіцца Богу на свята. Яны падышлі да Філіпа, які быў з Бэтсаіды Галілейскай, і прасілі яго, кажучы: Пане, мы хочам бачыць Езуса. Філіп пайшоў і сказаў пра гэта Андрэю. І пайшлі Андрэй з Філіпам, і расказалі Езусу. 

А Езус сказаў ім у адказ: Настала гадзіна ўславіцца Сыну Чалавечаму. Сапраўды, сапраўды кажу вам: калі пшанічнае зерне, упаўшы ў зямлю, не памрэ, то застанецца адно, а калі памрэ, то прынясе багаты плён. Хто любіць жыццё сваё, загубіць яго; а той, хто ненавідзіць жыццё сваё на гэтым свеце, захавае яго для вечнага жыцця. Калі хто служыць Мне, няхай ідзе Маім шляхам; і дзе Я, там будзе і слуга Мой. І хто Мне служыць, таго ўшануе Айцец Мой. Цяпер усхвалявана душа мая; і што Мне сказаць? Ойча, захавай Мяне ад гэтай гадзіны. Але ж дзеля гэтай гадзіны Я і прыйшоў. Ойча, услаў імя сваё! І пачуўся з неба голас: Уславіў і ўслаўлю зноў. 

Народ, які стаяў і чуў гэта, казаў: Гэта гром. Іншыя ж казалі: Анёл гаварыў з Ім. А Езус адказаў, кажучы: Не дзеля Мяне быў гэты голас, але дзеля вас. Цяпер адбываецца суд над гэтым светам; цяпер князь гэтага свету будзе выкінуты вон. І Я, калі буду ўзняты над зямлёю, усіх прыцягну да сябе.
Казаў жа Ён гэта, прадказваючы, якою смерцю меўся памерці.

Гэта слова Пана.

Catholic.by

Сярод тых, хто прыходзіў на Пасху ў Ерузалем, былі грэкі – людзі язычніцкага паходжання. Іх прыцягнуў Бог, Які стагоддзямі аб’яўляўся ў Ізраэлі. Людзі гэтыя прыйшлі ў найбольш адпаведны гістарычны момант, пра які Езус гаворыць: «Настала гадзіна ўславіцца Сыну Чалавечаму». Яны хочуць убачыць Езуса, і менавіта ў гэтую Пасху ў іх будзе магчымасць глядзець на Езуса з розных ракурсаў: пакуты Вялікага тыдня, смерць на Галгофе, маўчанне Вялікай суботы і, нарэшце, трыумф уваскрасення. Такое гледжанне дае найбольш поўную карціну. Грэкі гэтыя нават у больш выгадным становішчы, чым тыя, што проста бачылі занакі і цуды Езуса або чулі Ягонае вучэнне.

Д’ябал на працягу доўгай гісторыі прыходзіў да язычнікаў у постаці разнастайных ідалаў і тэрарызаваў іх страшэннай хлуснёй: зямныя пакуты вядуць чалавека ў смерць і пустэчу, з якой няма выйсця. І вось менавіта цяпер Езус найперш словам, а затым і фактамі выяўляе старадаўнні падман і вызваляе людзей з яго змроку — «Цяпер князь гэтага свету будзе выкінуты вон». Аказваецца, што пакуты і смерць — як паміранне зерня, кінутага ў зямлю, з якога нараджаецца жыццё новае, нават паўнейшае, чым дагэтуль. Гэта сапраўдная перамога над фатальнасцю памірання!

Усе вялікія цуды і прыгожыя знакі, учыненыя Езусам дагэтуль, былі ўсяго толькі прадвеснікамі гэтай канчатковай барацьбы, у якой Езус перамагае ў гэтую гадзіну. Таму грэкі прыходзяць да Езуса ў набольш спрыяльную гадзіну – калі пакуты і прыніжэнне Пан пакажа як перамогу і ўзвышэнне.

Якія ідалы або грахі яшчэ мучаюць мяне, крадуць надзею і радасць жыцця?

Як я рэагую на ўласныя пакуты ці пакуты блізкіх мне людзей?

Ці ўцякаю я ад сваіх ідалаў да Хрыста на споведзь, на святую Імшу ці на слуханне Евангелля? Ці дазваляю «узнятаму над зямлёй» Хрысту прыцягнуць мяне да Ягонага крыжа?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

Падрабязнасці

Апублікавана 16 Сакавік 2018

Праглядаў: 643

ЕВАНГЕЛЛЕ

Хіба з Галілеі прыйдзе Месія? 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У той час:

Людзі з натоўпу, калі пачулі словы Езуса, казалі: Ён сапраўды прарок. Другія казалі: Гэта Месія. А іншыя казалі: Хіба з Галілеі прыйдзе Месія? Ці ж не сказана ў Пісанні, што Месія прыйдзе з роду Давіда і з мястэчка Бэтлеема, адкуль быў Давід? І вось адбылася з-за Яго спрэчка ў народзе. Некаторыя з іх хацелі схапіць Яго, але ніхто не ўсклаў на Яго рукі.

Вярнуліся слугі да першасвятароў і фарысеяў, а тыя сказалі ім: Чаму вы не прывялі Яго?

Слугі адказалі: Ніколі яшчэ ніхто не гаварыў так, як гэты чалавек.

Фарысеі сказалі ім: Няўжо і вас увялі ў зман? Можа, паверыў у Яго хто з кіраўнікоў або з фарысеяў? Але гэты натоўп, які не ведае Закону, пракляты.

Тады Нікадэм, які быў адным з іх, і прыходзіў да Езуса раней, сказаў ім: Ці наш Закон асуджае чалавека, пакуль не выслухаюць яго і не даведаюцца, што ён робіць?

На гэта адказалі яму: Можа, і ты з Галілеі? Даследуй і ўбачыш, што з Галілеі не паўстане прарок.
І разышліся кожны да свайго дому.

Гэта слова Пана.

Catholic.by

«І вось адбылася з-за Яго спрэчка (грэч.“схізма”) ў народзе». Здавалася б, што гэта асоба Езуса стала прычынай раздзялення між рознымі людзьмі. Аднак прычына гэтага падзелу насамрэч не ў тым, што Езус неяк неадназначна акрэсліўся, а ў саміх людзях. Высновы, якія яны рабілі з Ягоных слоў і ўчынкаў, былі абумоўленыя становішчам, якое яны займалі, іх ладам жыцця і поглядамі. Напрыклад, стражнікі выразна бачылі, што маюць дачыненне з Кімсьці выключным, аднак функцыя, якую яны выконвалі ў грамадстве, не дазваляла стаць вызнаўцамі Хрыста. Падобным чынам першасвятары і большасць фарысеяў – калі б прызналі Езуса Месіяй, значна змянілася б іх роля як настаўнікаў і правадыроў народу. Яны гэтага баяліся і моцна трымаліся сваёй «афіцыйнай версіі».

У сучасным свеце Езус, уцелаўлёны ў Касцёле, зноў становіцца «схізмай» між калегамі, сябрамі ці нават сваякамі. Адныя кажуць, што Касцёл — гэта адзіная мудрасць у ашалелым свеце. Іншыя кажуць, што гэта тварэнне людской культуры ці проста адна са шматлікіх ідэалогій, а многія сцвярджаюць, што Касцёл — гэта паспяховы бізнес-праект. Але прычына гэтага рознагалосся — знову ж, не ў Касцёле як такім. Як і тады, калі людзі спрачаліся пра Езуса, так і цяпер, іх пункт гледжання ў асноўным грунтуецца на раней прысвоеных шаблонах, характэрных для той ці іншай групы інтарэсаў. Калі прызнаць, што Касцёл – гэта жывое Цела Хрыста, сапраўднага Бога, Які клапоціцца пра лёс чалавека, калі таксама прызнаць, што той Хрыстос, Якога Касцёл нясе свету, — гэта адзіны спосаб ратунку ад смерці, то давядзецца многае ў жыцці памяняць, а на гэта не кожны адважыцца.

Сярод гэтай барацьбы шаблонаў ёсць, аднак, прыклад чалавека, які здольны да самастойнага фармавання сваіх поглядаў, – гэта Нікадэм. Ён, нягледзячы на свой статус фарысея, усё ж такі прадпрыняў раней высілак асабіста наладзіць дыялог з Езусам (Ян 3, 1-2). Таму, калі іншыя фарысеі шчыравалі ў сваёй прадузятасці, Нікадэм змог ужо сказаць, што ўсё не так проста з гэтым Езусам, як ім здаецца. Проста Нікадэм адважны чалавек, які дзеля праўды не пабаяўся страціць уласны камфорт. Далейшая яго гісторыя паказвае, што ён не памыліўся.

Адкуль у мяне веды пра Езуса і пра Ягоны Касцёл: з чутак ці з асабістай сустрэчы?

Ці дастаткова крытычна я ўспрымаю выказванні маіх суразмоўцаў пра іншых людзей?

Ці гатовы я мяняць сваё жыццё, кіруючыся словамі і ўчынкамі Езуса?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

Падрабязнасці

Апублікавана 28 Люты 2018

Праглядаў: 822

ЕВАНГЕЛЛЕ

Намагаліся схапіць Яго, але яшчэ не настаў Ягоны час

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У той час:

Езус хадзіў па Галілеі. Ён не хацеў хадзіць па Юдэі, бо юдэі намагаліся забіць Яго.

Набліжалася юдэйскае свята Шатроў. Калі браты Ягоныя пайшлі на свята, тады і Ён пайшоў, аднак не адкрыта, а як бы патаемна.

Некаторыя з жыхароў Ерузалема казалі: Ці не той гэта, якога шукаюць, каб забіць? I вось Ён гаворыць адкрыта, і нічога не кажуць Яму. Можа кіраўнікі на самой справе пераканаліся, што Ён Месія? Але мы ведаем Яго, адкуль Ён, а калі прыйдзе Месія, то ніхто не будзе ведаць, адкуль Ён.

Тады Езус, які навучаў ў святыні, усклікнуў, кажучы: I Мяне ведаеце, і ведаеце адкуль Я. Але Я прыйшоў не сам ад сябе; і праўдзівы той, хто паслаў Мяне, якога вы не ведаеце. Я ведаю Яго, бо Я ад Яго, і Ён паслаў Мяне.

I намагаліся схапіць Яго, але ніхто не ўсклаў на Яго рукі, бо яшчэ не настаў Ягоны час.

Гэта слова Пана.

Catholic.by

Калісьці кардыналу Ёзэфу Рацынгеру заходне-еўрапейскія ліберальныя журналісты стварылі вобраз такога «суровага немца», адлюстраваннем чаго была нават мянушка Panzer-Kardinal (браніраваны кардынал). Адзін з нашых братоў капуцынаў расказваў, як яму пашчасціла сустрэцца з новаабраным тады папам, Бэнэдыктам XVI. Той брат ішоў на аўдыенцыю, несучы ў сабе вось гэты медыйны вобраз строгага ватыканскага чыноўніка. Аднак калі сустрэўся з ім асабіста, калі пачуў ужывую ягоны голас, калі ўбачыў ягоныя жэсты, то з’явілася нават невялікае сумненне, ці гэта сапраўды перад ім папа Бэнэдыкт XVI. Ён убачыў перад сабою вельмі сціплага, ціхага чалавека, які ніяк не падыходзіў да таго вобразу.

            Жыхары Ерузалема неслі ў сабе гатовы вобраз Месіі, сфармаваны, з аднаго боку, старадаўнімі прароцтвамі, а з другога боку, шматлікімі фальклорнымі паданнямі і чуткамі. Вось, напрыклад, юдэі казалі: «Калі прыйдзе Месія, то ніхто не будзе ведаць, адкуль Ён». Таму калі яны сустрэлі Езуса, пра Якога ведалі, што Ён з Галілеі і нават ведалі Ягоных сваякоў, то ім было складана паверыць, што перад імі сапраўды Месія. І многія гэтую цяжкасць, на жаль, так і не пераадолелі.

            Езус на гэтую іхнюю ўпартасць адрэагаваў наступнымі словамі: «I Мяне ведаеце, і ведаеце адкуль Я [маецца на ўвазе Яго зямное паходжанне]. Але Я прыйшоў не сам ад сябе; і праўдзівы той, хто паслаў Мяне, якога вы не ведаеце. Я ведаю Яго, бо Я ад Яго, і Ён паслаў Мяне». У гэтых сказах варта падкрэсліць фактычнае няведанне юдэямі Бога, хоць яны думалі, што ведаюць Яго. Вось адкуль гэты бунт у адносінах да Езуса.

Можа і я, сучасны чалавек, таксама бунтуюся на Бога, калі гляджу, напрыклад, на свае няспоўненыя капрызы ці на зло і несправядлівасць у свеце. Паводле нейкіх маіх наіўных уяўленняў Бог павінен быў неяк інакш дзейнічаць... А можа гэта з уяўленнямі штосьці не так? Адзіны спосаб пераадолець гэтую цяжкасць – прызнаць, што Бога па-сапраўднаму акрэсліваюць не мае ўяўленні пра Яго, а Езус, Які сапраўды ведае Яго знутры. Езус – гэта адзіны шанец на тое, каб няведанне стала ведамі. Ён – адзіны Выказнік Бога. Тады стане магчымым супакой паміж мною і Богам.

            Можа, і ў мяне былі ўнутраныя бунты супраць Бога? Ці адбылося маё прымірэнне з Ім?

            Адкуль або ад каго я чэрпаю свае ўяўленні пра Бога?

            Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

Падрабязнасці

Апублікавана 28 Люты 2018

Праглядаў: 898

ЕВАНГЕЛЛЕ

Майсей — вось абвінаваўца ваш, на якога вы спадзеяцеся

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У той час:

Езус сказаў юдэям: Калі б Я сведчыў пра самога сябе, то сведчанне Маё не было б праўдзівае. Але ёсць іншы, хто сведчыць пра Мяне. І Я ведаю, што праўдзівае сведчанне, якім ён сведчыць пра Мяне.

Вы пасылалі да Яна, і ён засведчыў аб праўдзе. Я ж не ад чалавека прымаю сведчанне, але кажу гэта, каб вы былі збаўленыя. Ён быў светачам, які гарэў і свяціў, а вы хацелі нейкі час парадавацца пры святле ягоным.
Я ж маю сведчанне большае за Янава. Бо справы, якія Айцец даў Мне здзейсніць, тыя справы, якія раблю, сведчаць пра Мяне, што Айцец паслаў Мяне. І Айцец, які паслаў Мяне, сам засведчыў пра Мяне. Вы ніколі не чулі голасу Ягонага, і не бачылі аблічча  Яго; і не маеце слова Ягонага, якое б жыло ў вас, бо не верыце ў таго, каго Ён паслаў.

Вы даследуеце Пісанне, бо думаеце, што ў ім вы маеце жыццё вечнае; а яны і ёсць тым, што сведчыць пра Мяне. Але вы не хочаце прыйсці да Мяне, каб мець жыццё.

Я не прымаю славы ад людзей, але ведаю, што вы не маеце ў сабе любові Божай. Я прыйшоў у імя Айца Майго, і вы не прымаеце Мяне. Калі б іншы прыйшоў ва ўласнае імя, вы прынялі б яго. Як вы можаце верыць, калі прымаеце славу адзін ад аднаго, а славы, якая паходзіць ад адзінага Бога, не шукаеце?

Не думайце, што Я буду абвінавачваць вас перад Айцом. Майсей – вось абвінаваўца ваш, на якога вы спадзеяцеся. Бо калі б вы верылі Майсею, паверылі б і Мне, бо ён пісаў пра Мяне. А калі не верыце пісанням ягоным, як паверыце Маім словам?

Гэта слова Пана.

 Catholic.by

Столькі ў нас прагненняў, столькі глыбокіх імкненняў! Нават з цяжкасцю верыцца, што любое з іх і ўсе разам можа споўніць Бог. Ён можа і хоча насыціць любы наш голад. Толькі не заўсёды Бог хоча рабіць гэта такім чынам, як мы сабе гэта ўяўляем. Таму часта мы ўпарта трымаемся за ўласны рэцэпт шчасця. Аднак па сапраўднаму шчаслівы той, хто даверыцца Богу і Ягонай мудрасці, гэта значыць — паверыць, што Божы план заўсёды ідэальны.

У юдэяў, сучаснікаў Езуса, таксама былі свае мары: яны хацелі быць шчаслівымі, паспяховымі, хацелі пазнаць Бога, дачакацца нарэшце Месію. Напэўна, у іх было яшчэ шмат іншых прыгожых і добрых прагненняў. Калі ж Бог і доўгачаканы Месія прыйшоў да іх ва ўласнай асобе, то аказалася, што яны гэта інакш сабе ўяўлялі. Ён так і не змясціўся ў іхніх квадратных схемах.

Варта і нам ўсведамляць сабе магчымыя стэрэатыпы, якія затарможваюць, а можа і блакіруюць наша развіццё. Без такога ўсведамлення людзі навокал ніколі нас не здзівяць чымсьці неверагодным, чымсьці новым. Без такой свабоды не здзівіць нас нават Бог, хоць Ён вельмі чакае ад нас такой магчымасці.

Калі я прыходжу да Бога з нейкай сваёй праблемай, то ці гатовы прыняць Ягоны варыянт яе рашэння?

Сутыкнуўшыся з кімсьці або чымсьці для мяне дагэтуль невядомым, ці дапускаю я верагоднасць, што гэта можа мяне ўзбагаціць?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

Падрабязнасці

Апублікавана 28 Люты 2018

Праглядаў: 731

ЕВАНГЕЛЛЕ

Як Айцец уваскрашае мёртвых і ажыўляе іх, так і Сын ажыўляе тых, каго хоча 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У той час:

Езус адказаў юдэям: Айцец Мой дзейнічае дагэтуль, і Я дзейнічаю. За гэта юдэі яшчэ больш намагаліся забіць Яго, бо Ён не толькі парушаў шабат, але таксама называў Бога ўласным Айцом, робячы сябе роўным Богу. 

Тады Езус сказаў ім у адказ: Сапраўды, сапраўды кажу вам: Сын нічога не можа рабіць сам ад сябе, калі не ўбачыць Айца, які робіць. Бо што робіць Ён, тое і Сын робіць падобным чынам. Бо Айцец любіць Сына і паказвае Яму ўсё, што сам робіць, і пакажа Яму справы большыя, чым гэта, каб вы дзівіліся.

Бо, як Айцец уваскрашае мёртвых і ажыўляе іх, так і Сын ажыўляе тых, каго хоча. Бо Айцец нікога не судзіць, але ўвесь суд аддаў Сыну, каб усе шанавалі Сына, як шануюць Айца. Хто не шануе Сына, той не шануе Айца, які паслаў Яго. 

Сапраўды, сапраўды кажу вам: Хто слухае Маё слова і верыць у таго, хто паслаў Мяне, мае жыццё вечнае і не прыходзіць на суд, але перайшоў ад смерці да жыцця. 

Сапраўды, сапраўды кажу вам: надыходзіць гадзіна, і ўжо настала, калі мёртвыя пачуюць голас Сына Божага, і тыя, хто пачуе, будуць жыць.

Бо, як Айцец мае ў сабе жыццё, так і Сыну даў мець жыццё ў сабе. І даў Яму ўладу вяршыць суд, бо Ён Сын Чалавечы.

Не здзіўляйцеся гэтаму, таму што надыходзіць гадзіна, калі ўсе, хто ў магілах, пачуюць голас Ягоны. І тыя, хто чыніў дабро, уваскрэснуць для жыцця, а тыя, хто рабіў зло, уваскрэснуць для асуджэння.

Я нічога не магу рабіць ад сябе. Як чую, так суджу, і суд Мой справядлівы, бо Я не шукаю сваёй волі, але волі таго, хто паслаў Мяне.

Гэта слова Пана.

 Catholic.by

У старажытнасці гандлёвыя ці дзяржаўныя зносіны досыць моцна адрозніваліся ад сучасных. Сын купца ці караля меў усю ўладу свайго бацькі. Гэта нашмат большыя паўнамоцтвы, чым сёння, напрыклад, у намесніка дырэктара якога-небудзь прадпрыемства ці міністра замежных спраў пэўнай краіны. Калі хтосьці звяртаўся да сына купца або прынца нейкай дзяржавы, то мог з ім вырашаць любыя пытанні, як з самім купцом або каралём. Менавіта такое разуменне было ў юдэяў, якія чулі словы Езуса: «Айцец Мой дзейнічае дагэтуль, і Я дзейнічаю». Таму юдэі правільна зразумелі словы Езуса, што Ён — Бог. Аднак не паверылі Яму, і таму самі сябе залічылі ў бязбожнікі. «Хто не шануе Сына, той не шануе Айца, які паслаў Яго».

            На гэты дыялог юдэяў з Езусам трэба яшчэ паглядзець у кантэксце ўсёй Ягонай місіі. Езус з Назарэту — гэта адзіная і выключная магчымасць для людзей сустрэцца з сапраўдным Богам. Езус Хрыстус і ёсць Бог, даступны у сваім целе, каб быць для нас адзінай дарогай да Бога (Ян 10, 7-10. 14, 6-7). Іншых шляхоў да Бога проста не існуе. Гэта значыць, што і іншых магчымасцяў атрымаць жыццё таксама не існуе. «Сапраўды, сапраўды кажу вам: Хто слухае Маё слова і верыць у таго, хто паслаў Мяне, мае жыццё вечнае і не прыходзіць на суд, але перайшоў ад смерці да жыцця».

            Многія сучасныя людзі, на жаль, паддаюцца ілюзіі кшталту: «Мне для кантакту з Богам пасрэднікі не патрэбны», «Бог – так, Касцёл – не», «Я ў душы або на прыродзе Бога сустракаю самастойна». Падобна, як юдэі глядзелі на Езуса, а бачылі толькі чалавека, так і сучасныя «натуралісты» глядзяць на Касцёл, містычнае Цела Хрыста, а бачаць рэлігійную арганізацыю. У выніку адныя і другія фактычна становяцца бязбожнікамі і не маюць у сабе жыцця. Шкада, бо гэта хоць і адзіная, але надзейная Дарога.

            Ці задумваюся я пра сваё жыццё пасля смерці?

            Ці прымаю я ўдзел ў жыцці Касцёла (сакрамэнты, супольнае слуханне слова Божага, дабрачынная дзейнасць і інш.)?

            Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва

Падрабязнасці

Апублікавана 28 Люты 2018

Праглядаў: 800

ЕВАНГЕЛЛЕ

І адразу выздаравеў той чалавек 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

Было юдэйскае свята, і Езус прыйшоў у Ерузалем.

А ў Ерузалеме, каля Авечай Брамы ёсць купальня, якая па-габрэйску называецца Бэтэзда і якая мае пяць бабінцаў. У іх ляжала мноства хворых, сляпых, кульгавых, паралізаваных.

Быў там адзін чалавек, які хварэў трыццаць восем гадоў. Калі Езус убачыў, што ён ляжыць, і даведаўся, што ён хварэе ўжо доўгі час, кажа яму: Ці хочаш быць аздароўленым?

Хворы адказаў Яму: Пане, я не маю чалавека, які апусціў бы мяне ў купальню, калі ўзварушыцца вада. Пакуль я іду, іншы ўжо сыходзіць перада мною.                   

Езус кажа яму: Устань, вазьмі ложа сваё і хадзі. І адразу выздаравеў той чалавек, узяў ложа сваё і пачаў хадзіць.                                      

А ў гэты дзень быў шабат. Таму юдэі сказалі аздароўленаму:

Сёння шабат, нельга табе насіць тваё ложа.

Ён адказаў ім: Той, хто аздаравіў мяне, сказаў мне: вазьмі ложа сваё і хадзі. У яго спыталіся: Хто той чалавек, які сказаў табе: вазьмі і хадзі? Але аздароўлены не ведаў, хто гэта быў, бо Езус знік у натоўпе, які быў у гэтым  месцы.

Потым Езус знайшоў яго ў святыні і сказаў яму: Вось ты выздаравеў. Не грашы больш, каб не здарылася з табою чаго горшага. Чалавек гэты пайшоў, расказаў юдэям, што гэта Езус аздаравіў яго. Таму юдэі пераследавалі Езуса, бо Ён зрабіў гэта ў шабат.

Гэта слова Пана.

 Catholic.by

Калі ізраэльскія разведчыкі на чале з Калебам вярнуліся пасля разведкі ў зямлі абяцанай (Дрг 1, 22-36.), шматлікія ізраэліты не пранікліся іх апавяданнем пра прыгажосць той краіны. Наадварот, яны спалохаліся цяжкасцяў, якія іх чакалі ў новай зямлі. Таму на трыццаць восьмым годзе вандроўкі яны памерлі (Дрг 2, 14-15), так і не ўвайшоўшы ў зямлю абяцаную.

Нешта падобнае адбылося і з гэтым хворым, якога пасля трыццаці васьмі год аздаравіў Езус. Аднак падабенства тут не толькі ў лічбах. Гэты чалавек, нягледзячы на тое, што праз цуд аздараўлення мог збудаваць трывалую еднасць з Богам, застаўся ўсё ж дастаткова абыякавым да Езуса. Цуд аздараўлення ён не ўспрыняў як знак Божай прысутнасці ў Езусе. Сведчыць пра гэта той факт, што ён не бароніць Езуса ад выразных нападкаў з боку юдэяў, калі тыя асуджаюць Хрыста. Зусім інакш было з большасцю іншых аздароўленых Хрыстом: напрыклад, з прыдворным, якому Езус аздаравіў сына (Ян 4, 53), або са сляпым ад нараджэння (Ян 9, 35-38). Для іх цуды Езуса сталі толькі пачаткам сапраўдных дабротаў. Можам вобразна сказаць, што яны атрымалі ад Езуса сваю «зямлю абяцаную», якая бясконца пераўзыходзіць фізічнае аздараўленне. Гэты ж хворы, хоць і быў фізічна аздароўлены, аднак, на трыццаць восьмым годзе сваіх пакутаў, не здолеў распазнаць часу адведзінаў сваіх (пар. Лк 19, 44).

Бог часта наведвае нас і дае нам шмат шанцаў на тое, каб мы усім сэрцам прыхінуліся да Яго. Часта з намі здараюцца падзеі, якія выглядаюць, як цуды, і іх можна інтэпрэтаваць па-рознаму: як прадукт нашай кемлівасці ці ўмення неяк у жыцці «круціцца», ці проста як удалую выпадковасць. Але калі мы здолеем заўважаць знакі міласэрнага Божага Провіду, што моцна з’яднае нас з Богам, тады мы не затрымаемся на сваім «трыццаць восьмым годзе», а атрымаем ад Бога ўсё, што Ён прагне нам даць.

Як мяне сфармавалі розныя жыццёвыя цяжкасці? Навучылі самаўпэўненасці? Можа, учынілі мяне суровым да сябе ці да іншых? Ці паказалі, што Бог клапоціцца і дае больш, чым я спадзяваўся?

 Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

Падрабязнасці

Апублікавана 28 Люты 2018

Праглядаў: 1024

ЕВАНГЕЛЛЕ

Ідзі, сын твой жывы 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

У той час:

Езус выйшаў з Самарыі і накіраваўся ў Галілею. Бо сам Езус сведчыў, што прарок не мае пашаны ва ўласнай бацькаўшчыне. Калі ж прыйшлі ў Галілею, то галілейцы прынялі Яго, убачыўшы ўсё, што Ён зрабіў у Ерузалеме на свята, бо і яны хадзілі на свята.  

Так Езус зноў прыйшоў у Кану Галілейскую, дзе перамяніў ваду ў віно. У Кафарнауме быў адзін прыдворны, у якога хварэў сын. Пачуўшы, што Езус прыйшоў з Юдэі ў Галілею, ён прыйшоў да Яго і прасіў прыйсці і вылечыць ягонага сына, які паміраў. 

Езус жа сказаў яму: Калі не ўбачыце знакаў і цудаў, не паверыце. 

Прыдворны кажа Яму: Пане, прыйдзі, пакуль не памерла дзіця маё. 

Езус адказаў яму: Ідзі, сын твой жывы. Чалавек гэты паверыў слову, якое сказаў яму Езус, і пайшоў.  Па дарозе сустрэлі яго слугі ягоныя і сказалі, што сын ягоны жывы. Тады распытваў іх, аб якой гадзіне яму палепшала? Яму сказалі: Учора а сёмай гадзіне гарачка пакінула яго. Тады бацька зразумеў, што гэта была тая самая гадзіна, калі Езус сказаў яму: Жывы сын твой. І паверыў ён сам і ўвесь дом ягоны. 

Гэта быў другі цуд, які ўчыніў Езус, вярнуўшыся з Юдэі ў Галілею.

Гэта слова Пана.

 Catholic.by

Евангеліст Ян апісвае другі цуд, здзейснены Езусам ў Галілеі пасля перамянення вады ў віно падчас вяселля ў Кане. Вынікам таго цуду, як і належыць, стала тое, што ў Хрыста паверылі Ягоныя вучні. Аднак слугі на вяселлі засяродзіліся толькі на колькасці віна, а большасць гасцей не заўважыла нават і гэтага. Таму другі цуд у Галілеі пачынаецца з далікатнага папроку Езуса: «Калі не ўбачыце знакаў і цудаў, не паверыце». Вядома, што недастаткова проста бачыць знакі, якія дае Бог. Каб не былі яны для нас пустой сенсацыяй ці магіяй, трэба каб знакі спрыялі нам у прыняцці Езуса як Збаўцы і Пана.

Прыклад гэтага прыдворнага, які прыйшоў да Езуса з просьбай аб цудзе, яскрава паказвае, што чалавек можа і павінен пераадолець дзівоснасць Божых знакаў, каб Бог мог надзяліць яго яшчэ большымі дабротамі. Гэтую кароткую гісторыю Евангеліст Ян завяршае радаснымі словамі: «І паверыў ён сам [прыдворны] і ўвесь дом ягоны».

Гэтая гісторыя вельмі павучальная, і з яе вынікаюць як мінінум дзве праўды. Па-першае, калі прыбягаем да Бога са сваёй трывогай, а дзесьці ў глыбіні сэрца сядзіць такое жаданне, маўляў, «Божа, вырашы гэтае пытанне — і можаш быць свабодны», то гэта азначае, што мы моцна недаацэньваем Божую шчодрасць. Бог не проста хоча нас здзівіць сваім цудам або выручыць у бядзе, Ён хоча, каб мы назаўсёды паверылі Яму і сталі з Ім па-сапраўднаму блізкімі. У іншым выпадку цуд не мае сэнсу. Па-другое, калі чуем пра нейкага народнага «аздаравіцеля», які таямнічымі шаптаннямі «лечыць» ад хваробаў, то варта прыглядзецца, што адбываецца з яго пацыентамі пасля такіх сеансаў. Яны набліжаюцца да Бога, да святых сакрамэнтаў, да малітвы? Калі не, то не Божы гэта «цуд», і гэта не лячэнне, а небяспечны падман.

Ці не паддаюся я спакусе сенсансацыі ў пошуках цудаў або надзвычайных прыватных аб’яўленняў?

Якія знакі сваёй любові Бог мне паказвае? Ці дапамаглі яны мне мацней прывязацца да Яго?

Ці ёсць ува мне ўдзячнасць Богу і прывязанасць да Яго, як вынік «вялікіх рэчаў, якія ўчыніў мне Усемагутны»? (пар. Лк 1,49)

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

Падрабязнасці

Апублікавана 28 Люты 2018

Праглядаў: 985

ЕВАНГЕЛЛЕ

Бог паслаў Сына, каб свет быў збаўлены праз Яго

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

Езус сказаў Нікадэму: 

Як Майсей узвысіў змяю ў пустыні, так павінен быць узвышаны Сын Чалавечы, каб кожны, хто верыць у Яго меў жыццё вечнае. Бо так палюбіў Бог свет, што аддаў Сына свайго Адзінароднага, каб кожны, хто верыць у Яго, не загінуў, але меў жыццё вечнае. Бо не паслаў Бог Сына свайго ў свет, каб судзіць свет, але каб свет быў збаўлены праз Яго. Хто верыць у Яго, не будзе асуджаны, а хто не верыць, той ужо асуджаны, таму што не паверыў у імя Адзінароднага Сына Божага. 

А суд у тым, што святло прыйшло на свет, але людзі больш палюбілі цемру, чым святло, бо ўчынкі іхнія былі дрэннымі. Таму кожны, хто чыніць зло, ненавідзіць святло і не ідзе да святла, каб не адкрыліся яго дрэнныя ўчынкі. А хто паступае па праўдзе, ідзе да святла, каб яўнымі былі ўчынкі ягоныя, бо яны здзейсненыя ў Богу.

Гэта слова Пана.

 Catholic.by

Хораша, калі чалавек у словах выказвае сваю любоў да іншага чалавека. Яшчэ лепш, калі любоў выражаецца штодзённымі ўчынкамі. Але найглыбей любоў можна выразіць, калі аддаеш любімай асобе ўсяго сябе. Езус кажа: «Так палюбіў Бог свет, што аддаў Сына свайго Адзінароднага», — гэта значыць, што Бог напачатку прамовіў да нас ўцелаўлёным Словам любові (Ян 1, 1). Затым Ён здзяйсняе для нас безліч канкрэтных ўчынкаў любові. І нарэшце, увянчаннем гэтай любові становіцца ўзвышэнне Езуса на крыжы, дзе Ён аддае людзям ужо ўсяго Сябе, сваё жыццё.

Калі ў нашым сямейным, святарскім ці манаскім жыцці штосьці ідзе не так, то, верагодна, між намі не хапае словаў ці ўчынкаў, якія выражаюць любоў. Гэта бяда, якая крадзе ў нас прыгажосць жыцця, а часам і наогул жаданне жыць. Таму Езус, хочучы, каб мы не загінулі, але ўсё ж такі мелі жыццё вечнае, запрашае сёння адвесці позірк ад уласных інтарэсаў і паглядзець на Яго, узвышанага на крыжы. Гэта адзіны ратунак для нас, каб не загінуць ад эгаізму. Як Бог аддаў свету свайго Сына, гэта значыць усяго Сябе, так і нашая любоў у сям’і ці супольнасці толькі тады будзе сапраўднай, калі мы згодзімся нашым любімым аддаць усё, ў тым ліку і ўсё сваё жыццё.

Калі ў мяне здараецца канфлікт з іншымі, з чаго ён часцей за ўсё пачынаецца?

Ёсць многа нагодаў на працягу дня «глянуць» на крыж: знак крыжа, якім ахінаю сябе, пачынаючы малітву, або на крыжык, які нашу на грудзях, або крыж на вежы касцёла, які бачу, ідучы праз горад. Ці разумею я, што Бог прамаўляе да мяне праз гэты знак?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

Падрабязнасці

Апублікавана 28 Люты 2018

Праглядаў: 934

ЕВАНГЕЛЛЕ

Мытнік пайшоў у дом свой апраўданы, а не фарысей

+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.

У той час:

Езус расказаў такую прыпавесць некаторым упэўненым у сваёй праведнасці, якія пагарджалі іншымі: Два чалавекі зайшлі ў святыню памаліцца; адзін фарысей, а другі мытнік. Фарысей, стаўшы, маліўся сам сабе так: Божа, дзякую Табе, што я не такі, як іншыя людзі, рабаўнікі, несправядлівыя, распуснікі або як гэты мытнік. Пашчуся два разы на тыдзень, даю дзесяціну з усяго, што набываю. 

А мытнік, стоячы воддаль, не адважваўся нават падняць вачэй да неба, але, б’ючы сябе ў грудзі, казаў: Божа, будзь міласцівы да мяне, грэшніка. 

Кажу вам, што менавіта гэты пайшоў у дом свой апраўданы, а не той, бо кожны, хто ўзвышае самога сябе, прыніжаны будзе, а хто прыніжае сябе, узвысіцца.

Гэта слова Пана.

 Catholic.by

«Міласэрнасці хачу, а не ахвяры, пазнання Бога, а не ўсеспалення». Бог прагне міласэрнасці і хоча, каб мы Яго пазнавалі. На малітве мы выказваем сваю любоў і пазнаём Бога, хто Ён і які Ён. Аднак малітва становіцца таксама прасторай пазнання самога сябе.

Пасля таго, як Хрыстус расказаў прыпавесць пра несправядлівага суддзю, які паддаўся просьбам удавы і абараніў яе, Ён задаў таксама пытанне: «Аднак Сын Чалавечы, прыйшоўшы, ці знойдзе веру на зямлі?» Выразам веры з’яўляецца малітва. Таму, калі Сын Чалавечы прыйдзе на зямлю, ці знойдзе яшчэ каго-небудзь, хто ўмее маліцца?

У прыпавесці Хрыста мы сустракаемся з дзвюма асобамі: фарысеем, які павінен умець маліцца, якога вучылі малітве, і мытнікам. Фарысей пачынае з малітвы падзякі за тое, што праведны і не грашыць: злодзеі сквапныя, таму рабуюць іншых, злачынцы не захоўваюць закон, бо клапоцяцца толькі пра ўласныя інтарэсы, а чужаложнікі няверныя сваім жонкам, бо не пануюць над сваёй пажадлівасцю. Мытніка фарысей не ведае. Ён бачыць мытніка, але невядома, рабуе ён іншых ці бярэ столькі, колькі яму загадалі. Невядома, захоўвае ён закон ці не. Фарысей яго асуджае, прызнае сябе лепшым, бязгрэшным, праведным, а гэтым чалавекам пагарджае. Фарысей не лічыць, што яму патрэбна навяртанне, ён навернуты.

Мытнік таксама стаіць на нагах, ён не на каленях. Толькі стаіць ён далёка ад сярэдзіны святыні. Стоячы, не асмельваецца вочы падняць у бок неба, бо сорамна яму знаходзіцца ў месцы прысутнасці Святога Бога. Адзінае, што можа рабіць мытнік у прысутнасці Бога — гэта біць сябе ў грудзі (жэст пакаяння) і выказваць сваю грэшнасць: «Божа, будзь міласцівы да мяне, грэшніка». Ён не разглядае іншых, а глядзіць на ўласныя грахі і ў святле Божай святасці каецца за іх. Ён таму і адыйшоў апраўданы Богам, што сам сябе не апраўдваў, а спадзяваўся, што Бог яго апраўдае. Мытнік не давяраў сваім учынкам і сваёй праведнасці. Ён скарыўся перад Богам, каб у пакоры пазнаць Яго святасць. У гэтым і заключаецца вера, якую будзе шукаць Хрыстус, калі прыйдзе.

Колькі ў табе самаўпэўненасці? Ці не спадзяешся ты на сваю праведнасць?

Што цябе пабуджае да малітвы? Што твая малітва выражае?

Ці судзіш ты людзей на малітве?

Якім чынам Божая прысутнасць дапамагае табе пазнаць самога сябе?

Брат Юліуш Пырэк OFMCap, Польшча

Падрабязнасці

Апублікавана 28 Люты 2018

Праглядаў: 906

ЕВАНГЕЛЛЕ

Пан Бог наш — Пан адзіны; любі Яго

+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.

У той час:

Адзін кніжнік, падышоў да Езуса і спытаўся ў Яго: Якая запаведзь першая з усіх? Езус адказаў: Першая такая: слухай, Ізраэль, Пан Бог наш — Пан адзіны; любі Пана Бога твайго ўсім сэрцам тваім, і ўсёю душою тваёю, і ўсім розумам тваім, і ўсёй моцаю тваёй. Другая: Любі бліжняга твайго, як самога сябе. Няма іншай запаведзі, большай за гэтыя.

І сказаў Яму кніжнік: Добра, Настаўнік, Ты праўду сказаў, што ёсць адзін і няма іншага, апроч Яго. Любіць Яго ўсім сэрцам, і ўсім розумам, і ўсёю душою, і ўсёю моцаю; і любіць бліжняга, як самога сябе — гэта больш за ўсе ахвяры і ўсеспаленні. Езус, убачыўшы, што той разумна адказвае, сказаў яму: Недалёка ты ад Валадарства Божага. І ніхто ўжо больш не адважваўся пытацца ў Яго.

Гэта слова Пана.

 Catholic.by

Кніжнік пачуў, як Езус абвясціў, што Бог ёсць Богам жывых, а не памерлых. У адказ на «загадку», чыёй жонкай будзе ў раі жанчына, якая мела сем мужоў, Хрыстус сказаў: «Ці не таму памыляецеся, што не ведаеце ні Пісання, ні моцы Божай? Бо калі ўваскрэснуць, не будуць ні жаніцца, ні выходзіць замуж, але будуць як анёлы ў нябёсах. А наконт таго, што мёртвыя ўваскрэснуць, ці не чыталі вы ў кнізе Майсея, як Бог з цярновага куста прамаўляў да яго, кажучы: “Я Бог Абрагама, Бог Ісаака і Якуба”? Бог не ёсць Богам мёртвых, але жывых! Таму вы моцна памыляецеся».

Чаму кніжнік запытаўся, якая запаведзь найбольшая? Справа ў тым, што ў юдэяў 613 запаведзяў і ад часу, калі іх акрэслілі, яны ўсцяж вялі спрэчкі, якія з іх найважнейшыя. Першая запаведзь сярод усіх азначае, што з яе вынікаюць усе іншыя. Выкананне гэтай запаведзі дазваляе захаваць увесь закон. Запомніць усе 613 запаведзяў складана, таму засваенне адной найважнейшай спрашчае заданне.

Першая запаведзь — «Слухай, Ізраэль». Менавіта ад слухання прыходзіць любоў усім сэрцам, усёй душою, усім розумам і ўсімі сіламі, таму што Бог адзіны варты такой адданасці. Дзякуючы гэтай любові да Бога мы адкрываем другую запаведзь, якая «правярае» выканенне першай: любі бліжняга, як сябе самога. Менавіта калі слухаеш Бога, то ведаеш, як любіць самога сябе, а значыць — як любіць і бліжняга. Часам ты сам для сябе з’яўляешся перашкодай, калі, напрыклад, не можаш сабе прабачыць, а як тады ў адносінах да іншага?  Любоў да самога сябе, ажно да ступені любові да ворагаў, заключана ў першай запаведзі. Любіць бліжняга трэба не толькі тады, калі ён да цябе добры, але і тады, калі ён цябе крыўдзіць. Немагчыма, аднак, любіць бліжняга без апоры на запаведзь «Слухай, Ізраэль». Таму абедзьве запаведзі ўзаемна тлумачаць сябе.

Кніжнік падкрэсліў, што любоў да Бога і бліжняга каштоўная значна больш, чым усе ўсеспаленні і ахвяры, якія складаліся ў Ерузалемскай святыні. Такім чынам, на першым месцы ставіцца ўнутраны культ Бога. Што не азначае, быццам усеспаленні і ахвяры страцілі сваё значэнне. Яны напаўняюцца значэннем пры ўмове любові ў сэрцы чалавека.

Тое, чаго хоча Бог, — гэта разумнае дзеянне чалавека, які свабодна любіць Яго ўсім сэрцам, усёй душою, усім розумам і ўсімі сваімі сіламі, якія ёсць ўнутры яго, у тым ліку ірацыянальнымі сіламі: запалам, жаданнямі і прагненнямі.

Па чым ты пазнаеш, што любіш бліжняга як сябе самога?

Чаму панаванне над сабой звязанае з любоўю да Бога і бліжняга?

Брат Юліуш Пырэк OFMCap, Польшча

Падрабязнасці

Апублікавана 28 Люты 2018

Праглядаў: 916

ЕВАНГЕЛЛЕ

Хто не са Мною, той супраць Мяне

+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.

У той час:

Езус выганяў злога духа нематы. А калі злы дух выйшаў, нямы чалавек загаварыў, і людзі здзівіліся. Але некаторыя з іх казалі: Ён выганяе дэманаў сілаю Бэльзэбула, князя дэманаў. А іншыя, выпрабоўваючы, патрабавалі ад яго знаку з неба.

Але Ён, ведаючы іх думкі, сказаў ім: Усялякае валадарства, якое падзялілася ў самім сабе, спусташаецца, і дом падае на дом. Калі ж і сатана раздзяліўся ў сабе, як устаіць валадарства ягонае? Вы ж кажаце, што Я сілаю Бэльзэбула выганяю злых духаў. А калі Я сілаю Бэльзэбула выганяю злых духаў, то сыны вашыя сілаю каго выганяюць іх? Таму яны будуць вашымі суддзямі. Калі Я пальцам Божым выганяю злых духаў, то прыйшло да вас Божае Валадарства. Калі ўзброены асілак пільнуе свой двор, у бяспецы маёнтак ягоны. Калі ж мацнейшы за яго нападзе і пераможа яго, то возьме ўсю зброю яго, на якую той спадзяваўся, і раздасць здабычу сваю. Хто не са Мною, той супраць Мяне, і хто не збірае са Мною, той раскідвае.

Гэта слова Пана.

 Catholic.by

Валадарства зла эфектыўна наладжанае і непадзеленае ў сабе, таму нельга недаацэньваць яго сілу. Калі недаацэньваеш праціўніка, то можаш прайграць амаль завершаную бітву ці нават вайну. «Ён навучыць бітве рукі мае, і пальцы мае – вайне» (Пс 144, 1). Аднак, змагаючыся, трэба ведаць, на чыім ты баку. Хрыстус надзяліў Апосталаў уладай выганяць злых духаў Божай моцаю, а не ўласнай сілай. Калі дэман не дазваляе чалавеку гаварыць, то Хрыстус мацнейшы і адкрывае чалавеку вусны. Дэман пазбаўляў апантанага кантакту з іншымі, бо мова — гэта магчымасць аддаваць сябе іншай асобе, а Хрыстус вярнуў чалавеку здольнасць наладжваць кантакт.

Чалавек можа ўчыніць цвёрдым свой карак, стаць упартым і не слухаць Бога, можа стаць нават горшым за сваіх продкаў. Чалавек здольны не толькі вырачыся Божага слова, але і самога Бога, набліжаючыся гэтак да Бэльзэбула і абвінавачваючы Бога ў тым, быццам Ён — уладар цемры. Бог ёсць святло і няма ў Ім ніякае цемры. Таму, калі Бог кліча, а чалавек не адказвае, становіцца нямым, варта прыйсці па дапамогу да Хрыста, які вяртае мову і вызваляе з путаў нематы. Хрыстус прыходзіць, каб знішчыць перамогу д’ябла, у тым ліку і гэтую нямогласць адказаць на Божы заклік.

Той, хто распазнаў прыход Бога і ўдзельнічае ў святле, якім ёсць Бог, будзе суддзёю гэтага свету. Той, хто адказаў на Божае пакліканне, будзе судзіць свет. Калі бачыш зло і перамагаеш яго моцаю дабра, то ты на добрым шляху. Зла не пераможаш злом, а толькі дабром. Таму варта быць з Хрыстом, бо без Яго мы рассейваем нашыя сілы на розныя рэчы і занядбоўваем збіранне дабра на вечнасць. Часам мы можам так зацягнуцца ў барацьбу са злом, што ўжо не хапае часу на дабро. Трэба чыніць добрыя ўчынкі і пазбягаць зла.

Калі Хрыстус ведае твае думкі, то што ты робіш з адказамі, якія Ён дае на твае пытанні, жаданні і суджэнні?

Ці ведаеш ты сваё пакліканне?

Чаму Апосталы будуць суддзямі? Чыёй моцаю яны выганяюць злых духаў?

Што ты робіш у сваім жыцці: збіраеш ці рассейваеш?

Брат Юліуш Пырэк OFMCap, Польшча

Падрабязнасці

Апублікавана 28 Люты 2018

Праглядаў: 776

ЕВАНГЕЛЛЕ

Хто ж выканае і навучыць, той вялікім назавецца ў Валадарстве Нябесным

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Не думайце, што Я прыйшоў адмяніць закон ці прарокаў: не адмяніць прыйшоў Я, але выканаць. Бо сапраўды кажу вам: пакуль не праміне неба і зямля, ніводная ёта, ніводная рыска не знікне з закону, пакуль не збудзецца ўсё. Таму, калі хто парушыць адну з гэтых найменшых запаведзяў і навучыць гэтаму людзей, той найменшым назавецца ў Валадарстве Нябесным. Хто ж выканае і навучыць, той вялікім назавецца ў Валадарстве Нябесным. 

Гэта слова Пана.

 Catholic.by

Часта малады чалавек сумняваецца ў мэтазгоднасці дзесяці Божых запаведзяў, думае, што варта абыходзіцца без іх. Аднак адмяніць запаведзі спрабавала калісьці Вялікая   французская рэвалюцыя, калі замест дэкалогу ўстанавіла «скрыжалі правоў чалавека». Рэвалюцыянеры хацелі змяніць маральны закон і распачаць новую эру. Сапраўды, многае змянілася. Але палілася кроў...

Такім чынам, былі ўжо спробы адмовіцца ад Божага закону не толькі ў сэрцах моладзі. Бог сказаў: не забівай, а чалавек усцяж робіць аборты… і г. д.

Хрыстос не хацеў адмяняць закон, а хацеў выканаць яго. Ён не ўчыніў граху, а дзеля нас стаўся грахом. Ён памёр смерцю злачынцы згодна з законам і яго разуменнем юдэямі.

Чалавек не можа быць Богам, таму Хрыстос памёр згодна з правам, бо той, хто зласловіць і называе чалавека Богам, — ідалапаклоннік, таму заслугоўвае смерці. Хрыстос, аднак, — сапраўдны Божы Сын, гэта значыць Бог, Які стаў чалавекам і пацвердзіў гэта сваёю смерцю і ўваскрасеннем. Ці з-за гэтага нам трэба адмяніць закон або навучаць чамусьці іншаму? Не. Больш за тое, Хрыстос хоча, каб мы вучылі Божаму закону і вучылі выконваць яго. За гэта ёсць узнагарода ў Валадарстве Нябесным. Гэта нашая мудрасць і ўмеласць, закон ахоўвае нас і робіць жыццё справядлівым. Адначасова дзякуючы Божаму закону мы набліжаемся да праўдзівага Бога і становімся святымі, як Ён святы.

Да якой катэгорыі людзей ты прыналежыш: да тых, хто навучае Божаму закону і спаўняе яго, ці да тых, хто хоча яго змяніць?

Брат Юліуш Пырэк OFMCap, Польшча

Падрабязнасці

Апублікавана 28 Люты 2018

Праглядаў: 812

ЕВАНГЕЛЛЕ

Калі не даруеш брату свайму, Айцец не даруе табе

+ Чытанне святога Евангелля паводле Мацвея.

У той час:

Пётр падышоў да Езуса і сказаў Яму: Пане, калі мой брат будзе грашыць супраць мяне, колькі разоў я павінен прабачаць яму? Ці аж сем разоў? Езус адказвае яму: Не кажу табе, што аж сем разоў, але ажно семдзесят сем разоў. 

Таму Валадарства Нябеснае падобнае да караля, які захацеў разлічыцца са сваімі слугамі. Калі ён пачаў разлічвацца, прывялі да яго аднаго, які вінен быў яму дзесяць тысячаў талантаў. Паколькі той не меў чым заплаціць, то гаспадар загадаў прадаць яго і жонку, і дзяцей, і ўсё, што ён меў, і заплаціць. Тады, упаўшы, слуга кланяўся перад ім і казаў: Будзь велікадушны да мяне, і ўсё табе аддам. Гаспадар, злітаваўшыся над гэтым слугою, адпусціў яго і дараваў яму доўг. А калі гэты слуга выйшаў, знайшоў аднаго з сабратоў сваіх, які вінен быў яму сто дынараў, і, схапіўшы яго, душыў, кажучы: Аддай мне, што вінен. Тады сабрат яго ўпаў да ног ягоных і маліў яго, кажучы: Будзь велікадушны да мяне, і аддам табе. Але той не захацеў, а пайшоў і пасадзіў яго ў вязніцу, пакуль не аддасць доўгу. 

Сабраты яго, убачыўшы, што здарылася, засмуціліся і, прыйшоўшы, расказалі гаспадару свайму ўсё, што cталася. Тады гаспадар ягоны паклікаў яго і сказаў: Нягодны слуга! Увесь твой доўг я дараваў табе, таму што ты папрасіў мяне; ці ж не належала і табе змілавацца над сабратам тваім, як і я змілаваўся над табою? I, разгневаўшыся, гаспадар ягоны аддаў яго мучыцелям, пакуль не верне яму ўсяго доўгу. Так і Айцец Мой Нябесны зробіць вам, калі кожны з вас ад сэрца вашага не даруе брату свайму.

Гэта слова Пана.

 Catholic.by

У сённяшнім свеце ў многіх людзей ёсць даўгі. Студэнт бярэ студэнцкі крэдыт. Маладая сям’я бярэ крэдыт на жыллё, уладальнік фірмы бярэ крэдыт на выкананне запланаванага праекту. Усе яны даўжнікі. Часам людзі вяртаюць гэтыя даўгі, а часам з-за гэтага бывае шмат праблемаў, бо калі чалавек губляе працу, то яму няма чым плаціць, тады пачынаецца бяда.

Аднак гэтыя матэрыяльныя даўгі з’яўляюцца вобразам іншага доўгу, які чалавек мае перад Богам. Шмат хто думае, што гэта вельмі розныя рэчы і паміж імі няма нічога супольнага. Аднак усе яны адбываюцца ў сэрцы чалавека. Думкі, як вярнуць доўг, як выплаціць крэдыт, жывуць у сэрцы, але ж і грахі таксама ў сэрцы.

Колькі разоў я павінен прабачыць? Гэтае пытанне Пятра ёсць таксама і ўнутры нас. Можа, і ў нашых сэрцах мы носім перакананне, што прабачаць мы не абавязаны, што яно нікому не патрэбна, а добра жыць можна і нікому не прабачаючы. Дастаткова забыць крыўду, выпіхнуць яе ў небыццё. Аднак бываюць такія крыўды, што іх немагчыма выцясніць, і яны ўсцяж будуць нас пабуджаць да помсты. Інакш кажучы: або прабачэнне, або помста, гэта значыць памнажэнне няправеднасці. Ён цябе абразіў, прычыніў крыўду, дык і ты можаш яму прычыніць крыўду, бо гэта ж нейкая вымяральная справядліваць, вока за вока, зуб за зуб. 

Бог, аднак, паказвае шлях прабачэння, даравання даўгоў. Ён сам даруе нам тыя дзесяць тысяч талантаў. Гэта сума даніны, якую Карфаген заплаціў Рыму за пунічныя войны. Цэлая дзяржава не магла эканамічна справіцца з такім доўгам, а што ўжо казаць пра аднаго чалавека. Велічыня доўгу паказвае таксама глыбіню літасці Пана. «Гаспадар, злітаваўшыся над гэтым слугою, адпусціў яго і дараваў яму доўг». Чалавек не меў з чаго аддаць, нават продаж усяго дома не аддавала гэтага доўгу, але асуджала слугу на няволю. Просьба слугі «будзь велікадушны да мяне, і ўсё табе аддам» паказвае адсутнасць рэалізму ў ягоным сэрцы. Можа, менавіта таму ён «душыў» іншага за сто дынараў — чатырохмесячную плату работніка ў вінаградніку — бо спадзяваўся, што той верне доўг. У той час як яго ўласны доўг быў дараваны з ласкі, але ён тае ласкі не прыняў, бо хацеў сам аплаціць свае даўгі. Праблема тут не толькі ў прабачэнні, але таксама ў прыняцці прабачэння.

«Ці ж і ты не павінен быў злітавацца над сабратам тваім, як і я злітаваўся над табою?» Як Бог літуецца над намі, так і мы — над вінаватымі перад намі. Такім чынам, Бог вучыць нас, што кожнаму трэба з усяго сэрца прабачыць свайму брату, а ў жыцці вельмі важнаю з’яўляецца не толькі справядлівасць, але таксама і міласэрнасць. Жанчыне, якая была ў сварцы з мужам, святы Францішак сказаў: «Ідзі скажы мужу ад Бога і ад мяне, што цяпер час збаўлення, а ў канцы будзе час справядлівасці». І яны прымірыліся. 

Чаму грахі з’яўляюцца такім вялікім доўгам, што мы не можам яго аплаціць?

Ці ёсць у табе ўдзячнасць Богу за бясплатнае дараванне даўгоў граху?

Каму са сваіх бліжніх ты павінен яшчэ прабачыць крыўды?

Чаму прабачэнне бліжняму магчымае?

Якую ролю ў тваім прабачэнні адыгрывае ўдзячнасць Богу за дараванне тваіх правінаў?

Ці дараваў ты каму небудзь у сваім жыцці матэрыяльныя даўгі? Чаму ты зрабіў гэта?

Брат Юліуш Пырэк OFMCap, Польшча

Падрабязнасці

Апублікавана 28 Люты 2018

Праглядаў: 664

ЕВАНГЕЛЛЕ

Езус, як Ілля і Елісей, не быў пасланы толькі да юдэяў

+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.

Калі Езус прыйшоў у Назарэт, Ён звярнуўся да людзей у сінагозе: Сапраўды кажу вам: ніводзін прарок не з’яўляецца пажаданым на сваёй бацькаўшчыне. Па праўдзе кажу вам: шмат ўдоваў было ў Ізраэлі ў дні Іллі, калі замкнёным было неба тры гады і шэсць месяцаў, так што быў вялікі голад па ўсёй зямлі. І да ніводнай з іх не быў пасланы Ілля, а толькі да аўдавелай жанчыны ў Сарэпту Сідонскую. Шмат таксама было пракажоных у Ізраэлі ў часы прарока Елісея, і ніводзін з іх не быў ачышчаны, апрача Наамана сірыйца.

Пачуўшы гэта, усе ў сінагозе напоўніліся гневам і, устаўшы, выгналі Яго прэч з горада, і павялі на вяршыню гары, на якой быў пабудаваны іх горад, каб скінуць Яго. 

Але Ён, прайшоўшы паміж іх, адышоў.

Гэта слова Пана.

 Catholic.by

Надзвычайным і велічным чалавекам лягчэй прызнаць кагосьці з незнаёмых табе людзей, чым бліжняга. Уяві сабе, што твой сусед прыходзіць у касцёл і кажа ўсім: «Я прарок і кажу вам слова ад Бога», або «Я бачыў сон сёння ноччу, і Пан мне сказаў...». Калі ты ведаеш, што гэты чалавек сварыцца з жонкай, што ягоныя дзеці шкодзяць на падворку, а яго самога часта бачаць п’яным, то як будзеш ставіцца да яго словаў?

У суботні дзень Хрыстос прыйшоў у сінагогу ў Назарэце, калі юдэі чыталі пісанні, а той, хто гэта рабіў, лічыўся прарокам. Народ слова — прароцкі народ. Хрыстос абвяшчае сваім знаёмым і блізкім, што вось цяпер споўніліся словы прароцтва Ісаі. Кажа, што сёння споўніліся словы пісання: «Дух Пана на Мне; бо Ён намасціў Мяне абвяшчаць добрую навіну ўбогім, паслаў Мяне абвяшчаць вызваленне палонным і сляпым вяртаць зрок, каб выпусціць спакутаваных на свабоду, каб абвясціць год ласкі Пана». А яны пачалі крычаць: «Ці не сын Юзафа гэта?» Ці ж гэта не наш сусед, знаёмы?

Хрыстус узгадаў тады прымаўку: «Лекар, вылечы самога сябе; зрабі і тут, у тваёй бацькаўшчыне тое, што, як мы чулі, сталася ў Кафарнауме». І тады дадае тое, што мы чытаем сёння: «Ніводнага прарока не прымаюць на бацькаўшчыне яго…». А пасля Езус  прыводзіць прыклады з гісторыі Ізраэля, якія сведачаць пра гэта: удава з Сарэпты Сідонскай і сірыец Нааман. Чаму Бог выбраў гэтых дваіх, а не ўзяў каго-небудзь з таго народу, які чытаў Тору (Божы закон) у сінагозе? Што было ў той удаве і ў Наамане, што Бог іх выбраў?

Падчас вялікага голаду прарок Ілля не павінен быў памерці. У той цяжкі час, калі немагчыма было купіць ні хлеба, ні іншай ежы, Бог шукаў чалавека, які б выканаў місію ратавання жыцця прарока. І знайшоў менавіта ўдаву ў Сарэпце Сідонскай, язычніцу, у якой было столькі веры, што яна спякла прароку ляпёшку з апошняй жмені мукі і рэштак алею, кожны дзень рызыкуючы, што ежы не хопіць яе дзіцяці і ёй самой. У Ізраэлі такога чалавека не знайшлося, бо сярод сваіх прарока не цэняць. Менавіта гэта раззлавала народ, які чытаў Тору.

Праказа — сур’ёзная хвароба. Шмат было пракажоных у Ізраэлі, але Бог узглянуў на Наамана, правадыра сірыйскіх войскаў, які неаднойчы перамагаў Ізраэль. Нааман як военачальнік быў непераможны. Як муж ён быў клапатлівы, бо з баявога паходу прывёз сваёй жонцы служанку. І ад гэтай дзяўчыны Нааман даведаўся, як чытаем у першым чытанні, што Елісей — прарок. Нааман паверыў і рушыў у дарогу, хоць у яго быў палітычны канфлікт з каралём Ізраэля. Аднак Елісей паклікаў яго і даў яму слова, якое трэба было выканаць: «Ідзі і абмыйся сем разоў у Ярдане, і загоіцца цела тваё, і будзеш ачышчаны». Трэба памятаць, што праказа Наамана перайшла да Гехазія, елісеевага вучня, які хацеў нажыцца за кошт Наамана. І ніводны з ізраэльцаў не быў ачышчаны ад праказы, толькі сірыец Нааман спазнаў аздараўленне.

Менавіта гэтыя прыклады — пра Наамана і ўдаву — разгневалі народ, які шанаваў Божы закон. Рэагуючы менавіта на гэтыя словы, ізраэліты выгналі Хрыста прэч з горада, і павялі на вяршыню гары, каб скінуць Яго. 

Сёння Езус гаворыць у Касцёле. Касцёл — супольнасць веруючых людзей — з’яўляецца прарокам, якому супраціўляецца свет. Ворагі Касцёла не сядзяць на месцы, а ўстаюць у гневе барацьбы з Богам, выкідваючы Божыя знакі з горада. Сёння людзі супраціўляюцца знаку крыжа, які спартсмен робіць перад скачком, а ў канчатковым выніку мэта злога праз людзей — забіць веру і забіць Касцёл як супольнасць. Але Бог мацнейшы і дазваляе Касцёлу прайсці і адыйсці ў іншыя месцы, як адышоў Езус ад разгневаных ізраэльцаў.

Пра што гаворыць табе постаці ўдавы з Сарэты Сідонскай і Наамана? Чаму Бог даручыў ім важную місію ў гісторыі?

На чыім ты баку? Ці слухаеш навучанне Касцёла, ці, можа, затыкаеш вушы на голас праўды?

Чаму гнеў на дабро і праўду прыходзіць так проста, а чыніць дабро так складана?

Брат Юліуш Пырэк OFMCap, Польшча

Падрабязнасці

Апублікавана 28 Люты 2018

Праглядаў: 778

ЕВАНГЕЛЛЕ

Зруйнуйце святыню гэтую, і Я за тры дні ўзнясу яе

+ Чытанне святога Евангелля паводле Яна.

Набліжалася юдэйская Пасха, і Езус прыйшоў у Ерузалем. І знайшоў у святыні тых, хто прадаваў валоў, авечак і галубоў, і мянялы сядзелі там. І зрабіў бізун з вяровак і павыганяў усіх са святыні, а таксама авечак і валоў, грошы мянялаў парассыпаў, а сталы папераварочваў. А прадаўцам галубоў сказаў: Забярыце гэта адсюль і не рабіце дому Айца Майго домам гандлю. І прыгадалі вучні Ягоныя, што напісана: Клопат аб доме Тваім з’ядае Мяне.

На гэта юдэі сказалі Яму ў адказ: Які знак пакажаш нам, што можаш гэтак рабіць? Езус сказаў ім у адказ: Зруйнуйце святыню гэтую, і Я за тры дні  ўзнясу яе.  

І сказалі юдэі: Гэтая святыня будавалася сорак шэсць гадоў, а Ты ўзнясеш яе за тры дні?

Казаў жа Ён пра святыню цела свайго. І калі Ён уваскрос з мёртвых, то вучні Ягоныя ўспомнілі, што Ён казаў гэта, і паверылі Пісанню і слову, якое казаў Езус.

І калі Ён быў у Ерузалеме на свяце Пасхі, многія, убачыўшы ўчыненыя Ім цуды, паверылі ў імя Ягонае. Але сам Езус не давяраўся ім, бо сам ведаў усіх і не меў патрэбы, каб хто сведчыў пра чалавека, бо сам ведаў, што было ў чалавеку.

Гэта слова Пана.

 Catholic.by

Напэўна, большасць з нас хацела б, каб пра наш бацькоўскі дом можна было сказаць так, як спявае Лявон Вольскі ў песні «Простыя словы». Езус таксама хоча, каб Яго бацькоўскі дом быў такой прасторай, дзе шмат любові, дзе людзям «ёсць чым сагрэцца, ёсць дзе схавацца». Аднак Хрыстос прыходзіць і бачыць, што святыню ператварылі ў дом гандлю. Ён абурыўся не толькі таму, што людзі там гандлявалі ахвярнымі жывёламі і мянялі валюту між сабой. Але яны ж і з Богам спрабавалі гандляваць! Маўляў, «вось Табе, Божа, два тлустыя бараны, а Ты мне — шчасця, здароўя…». Не так павінна быць у сапраўдным бацькоўскім доме, дзе Бог — Айцец, а не партнёр па бізнесу. Калі вучні ўбачылі рэакцыю Езуса, то ўзгадалі словы псальму: «Руплівасць аб доме Тваім з’ядае мяне» (Пс 69, 10). Як жа рупліва Хрыстос клапоціцца пра святыню — ажно змагаецца!

Духоўнае жыццё хрысціянаў таксама можна ўмоўна назваць святыняй, гэта значыць, такім месцам, дзе дзеці сустракаюцца з нябесным Айцом. Існуе, аднак, спакуса спрабаваць падкупіць Бога дзеля дасягнення нейкіх сваіх смешных мэтаў, амбіцый ці капрызаў. Езус не толькі хоча ачысціць нашую святыню ад гандлярскага менталітэту, але таксама хоча навучыць нас, як прыходзіць да Айца па-сыноўску — сэрца да Сэрца. 

Ці ёсць ува мне сыноўні давер да Бога, калі я прашу Яго аб чымсьці?

Ці прыходжу я на Імшу або адарацыю Найсвяцейшага Сакрамэнту, каб проста пабыць з Богам, быццам у бацькоўскім доме?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

Падрабязнасці

Апублікавана 28 Люты 2018

Праглядаў: 818

ЕВАНГЕЛЛЕ

Гэты брат твой быў мёртвы і ажыў 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.

У той час:

Набліжаліся да Езуса ўсе мытнікі і грэшнікі, каб паслухаць Яго. А фарысеі і кніжнікі наракалі, кажучы: Ён прымае грэшнікаў і есць з імі.

Але Езус расказаў фарысеям і кніжнікам наступную прыпавесць, кажучы: 

У аднаго чалавека было два сыны. Малодшы з іх сказаў бацьку: Ойча, дай належную мне частку маёмасці. І той падзяліў паміж імі маёмасць. Праз некалькі дзён малодшы сын забраў усё і ад’ехаў у далёкі край, і там растраціў сваю маёмасць, жывучы распусна.

А калі ён аддаў усё, настаў вялікі голад у тым краі, і ён апынуўся ў нястачы. Тады пайшоў і наняўся да аднаго жыхара гэтага краю, а той паслаў яго на свае палі пасвіць свіней. Ён жадаў напоўніць жывот свой стручкамі, што елі свінні, але ніхто не даваў іх яму.

Апамятаўшыся, ён сказаў: Колькі наймітаў у бацькі майго маюць удосталь хлеба, а я гіну тут з голаду. Устану і пайду да бацькі майго, і скажу яму: Ойча, я зграшыў супраць неба і перад табою. Я ўжо не варты называцца тваім сынам. Прымі мяне як аднаго з наймітаў тваіх. І ён ўстаў, і пайшоў да свайго бацькі.

А калі быў яшчэ далёка, убачыў яго бацька ягоны, і зжаліўся, і, пабегшы, кінуўся яму на шыю, і пацалаваў яго. А сын сказаў яму: Ойча, зграшыў я супраць неба і перад табою. Я ўжо не варты называцца тваім сынам.

Бацька ж сказаў слугам сваім: Прынясіце хутчэй найлепшую вопратку і апраніце яго, і дайце пярсцёнак на руку яго і сандалі на ногі. Прывядзіце адкормленае цяля і зарэжце. Будзем есці і весяліцца, бо гэты сын мой быў памерлы і ажыў, прапаў і знайшоўся. І пачалі весяліцца.

А старэйшы сын ягоны быў на полі. І калі, вяртаючыся, падышоў да дому, пачуў музыку і танцы. Паклікаўшы аднаго са слугаў, спытаўся: Што гэта такое. Той адказаў яму: Брат твой вярнуўся, і бацька твой зарэзаў адкормленае цяля, бо атрымаў яго назад здаровым.

Ён разгневаўся і не хацеў уваходзіць. Тады выйшаў бацька ягоны і пачаў прасіць яго. Але ён адказаў бацьку: Вось я столькі гадоў служу табе і ніколі не парушыў загаду твайго, але ты ніколі не даў мне нават казляня, каб я павесяліўся з маімі сябрамі. А калі вярнуўся гэты сын твой, які змарнаваў тваю маёмасць з распусніцамі, ты зарэзаў для яго адкормленае цяля.

Ён жа адказаў яму: Дзіця, ты заўсёды са мною, і ўсё маё — тваё. А цешыцца і весяліцца трэба было таму, што гэты брат твой быў мёртвы і ажыў, прапаў і знайшоўся.

Гэта слова Пана.

 Catholic.by

Айцы Касцёла казалі, што гэты фрагмент Евангелля з’яўляецца адлюстраваннем усяго Езусавага паслання, гэта быццам Евангелле ў таблетцы. Езус скіроўвае сваю прыпавесць да двух вельмі розных асяроддзяў. З аднаго боку — грэшнікі і мытнікі, а з іншага — фарысеі і кніжнікі. Езус нібы кажа: «Убачце сябе ў гэтым слове, пашукайце сябе ў кімсьці з гэтых сыноў». Праблема ўзнікае тады, калі аказваецца, што абодва сыны — грэшнікі і што Добрая Навіна, якую абвяшчае Езус, прызначаецца менавіта грэшнікам. Як міласэрны Айцец з прыпавесці, Езус бяжыць да грэшніка, схіляецца да яго і падымае. Падняць, аднак, можна толькі таго, хто прызнае сваё падзенне і хоча пакаяння. Малодшы сын з прыпавесці настолькі моцна прыніжаны ўласным грахом, што сцвярджае сваю нягоднасць называцца сынам: «Прымі мяне як аднаго з наймітаў тваіх». Але Айцец не пагаджаецца на такія адносіны. Ён не можа яго любіць неяк інакш, чым як свайго сына.

Бяда для хрысціяніна — прыняць пазіцыю іншага сына. Ні разу з яго вуснаў не выходзіць слова «Айцец». Чаму так адбываецца? Старэйшы сын хоча сказаць адно: «Я б усталяваў лепшы парадак, калі б Цябе не было, без Цябе было б лепш». Старэйшы сын нібыта заслеплены, ён не бачыць любові Айца. Ён сцвярджае, што той не варты называцца яго Айцом.

Езус ніколі не адмаўляецца ад чалавека. Евангелле пра міласэрнага Айца выразна паказвае нам гэтую праўду: Бог любіць нас і хоча, каб мы жылі.

Ці з’яўляюцца мае адносіны з Богам сыноўскімі адносінамі?

Якім чынам я даю адчуць сваім бліжнім, што люблю іх і хачу каб яны жылі?

Хто я ў прыпавесці пра міласэрнага Айца?

Брат Борыс Карчмажык OFMCap

Падрабязнасці

Апублікавана 28 Люты 2018

Праглядаў: 661

ЕВАНГЕЛЛЕ

Гэта спадкаемца. Хадземце, заб’ём яго

+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.

У той час:

Езус сказаў першасвятарам і старэйшынам народа: Паслухайце іншую прыпавесць: Быў адзін гаспадар дому, які пасадзіў вінаграднік, абнёс яго агароджаю, вычасаў у ім давіла, пабудаваў вежу і, аддаўшы яго вінаградарам, адышоў. Калі ж наблізіўся час збіраць ураджай, ён паслаў слугаў сваіх да вінаградараў, каб забраць плады свае. А вінаградары, схапіўшы слугаў ягоных, аднаго пабілі, другога забілі, а іншага закідалі камянямі. Ён зноў паслаў яшчэ больш слугаў, і з імі ўчынілі тое самае. Урэшце ён паслаў да іх свайго сына, кажучы: Пасаромеюцца сына майго. Але вінаградары, убачыўшы сына ягонага, сказалі адзін аднаму: Гэта спадкаемца. Хадземце, заб’ём яго і завалодаем спадчынай ягонай. І, схапіўшы яго, выкінулі з вінаградніку і забілі. Калі ж прыйдзе гаспадар вінаградніку, што зробіць ён з гэтымі вінаградарамі? Кажуць Яму: Злодзеяў гэтых пакарае ліхою смерцю, а вінагараднік аддасць іншым вінаградарам, якія будуць аддаваць яму плады ў адпаведны час. Езус кажа ім: Няўжо ж вы ніколі не чыталі ў Пісаннях: Той камень, які адкінулі будаўнікі, стаўся галавою вугла; праз Пана гэта сталася і дзіўнае ў вачах нашых. 

Таму кажу вам, што адымецца ў вас Валадарства Божае і дадзена будзе народу, які прынясе плады яго.

Калі першасвятары і фарысеі пачулі Ягоныя прыпавесці, зразумелі, што Ён гаворыць пра іх. І намагаліся схапіць Яго, але баяліся людзей, бо тыя лічылі Яго прарокам.

Гэта слова Пана.

 Catholic.by

«Ізраэль любіў Юзафа больш за ўсіх сваіх сыноў», — гэтыя словы з першага чытання ўтвараюць «фон» для сённяшняй літургіі слова. Любоў з’яўляецца найважнейшым і асноўным вопытам у жыцці кожнага з нас. Дзякуючы гэтаму вопыту мы можам любіць іншых і саміх сябе. Калі няма любові, то прыняцце іншага чалавека і самога Бога становіцца вялікім выклікам. Таму слова Божае датычыць кожнага з нас. Напэўна, ніхто з нас не можа сказаць, што яму хапае любові. Не… Мы толькі слабыя людзі.

Калі браты Юзафа ўбачылі, як бацька любіць яго, то напоўніліся нянавісцю да брата ды так, што «не маглі нават спакойна размаўляць з ім». Гэта вельмі дзіўна. Здавалася б, чалавек глядзіць на любоў, але вынікам гэтага становіцца нянавісць, зайздрасць. Здавалася б, выгляд любячых асобаў напаўняе надзеяй і радасцю, вучыць любіць. Аднак не заўсёды. Пасля першароднага граху чалавек з цяжкасцю праяўляе любоў да іншых. Мы часта памыляемся наконт таго, што такое любоў. Нават больш за тое, нам нашмат лягчэй хацець таго, што дрэннае.

Дык што ж такое любоў? Айцы Касцёла гавораць, што Юзаф — гэта вобраз Хрыста. Як Юда прадаў Езуса, так і Юзафа прадалі ягоныя браты. Асоба Езуса — гэта ключ, які дазваляе зразумець гэтую гісторыю і адказаць на пытанне, што такое любоў. Каб пачуць адказ, трэба сустрэцца з Езусам, паглядзець на Яго жыццё і прасіць, каб Яго Дух дапамагаў нам. І менавіта тут разважанні заканчваюцца, а пачынаецца час майго асабістага спаткання з Богам...

Ці заўважаю я ўласныя слабасці, калі асуджаю іншых?

Ці памятаю я цуды і знакі, якія Езус зрабіў у маім жыцці?

Ці прагну ад ўсяго сэрца прабачаць маім бліжнім, якія мяне пакрыўдзілі? Ці малюся я за іх?

Брат Міхал Бачкура OFMCap, Польшча.

Падрабязнасці

Апублікавана 28 Люты 2018

Праглядаў: 749

ЕВАНГЕЛЛЕ

Ты атрымаў ужо сваё дабро ў жыцці сваім, таксама і Лазар — ліха. Цяпер жа ён тут суцяшаецца, а ты пакутуеш

+ Чытанне cвятога Евангелля паводле Лукі.

У той час:

Езус сказаў фарысеям: Быў адзін багаты чалавек, які апранаўся ў парфіру і тонкае палатно і кожны дзень цудоўна банкетаваў. А нейкі жабрак, па імені Лазар, ляжаў каля ягонай брамы ў струпах і хацеў насыціцца тым, што падала са стала багацея. Сабакі ж прыходзілі і лізалі струпы ягоныя. 

Памёр жабрак і ўзнесены быў Анёламі на ўлонне Абрагама. Памёр і багаты і быў пахаваны. У пекле, будучы ў пакутах, ён узняў вочы свае, убачыў здалёк Абрагама і Лазара на ўлонні ягоным. І, усклікнуўшы, сказаў: Ойча Абрагаме, злітуйся нада мною і пашлі Лазара, каб памачыў канец пальца свайго ў ваду і ахаладзіў язык мой, бо я пакутую ў полымі гэтым. Але Абрагам сказаў: Дзіця, успомні, што ты атрымаў ужо сваё дабро ў жыцці сваім, падобным чынам і Лазар — ліха. Цяпер жа ён тут суцяшаецца, а ты пакутуеш. І да ўсяго гэтага паміж намі і вамі пакладзена вялізная прорва, так што тыя, хто хоча, не могуць перайсці адсюль да вас, ні адтуль да нас не могуць перайсці. 

Тады сказаў ён: Дык прашу цябе, ойча, пашлі яго ў дом бацькі майго, бо ў мяне пяць братоў. Няхай засведчыць ім, каб і яны не прыйшлі ў гэтае месца пакуты. Абрагам адказаў: У іх ёсць Майсей і прарокі, няхай слухаюцца іх. А ён сказаў: Не, ойча Абрагаме, толькі калі хтосьці з мёртвых прыйдзе да іх, пакаюцца. Тады Абрагам сказаў яму: Калі Майсея і прарокаў не слухаюцца, то, калі хто і ўваскрэсне з мёртвых, не павераць.

Гэта слова Пана.

Catholic.by

Сёння ў першым чытанні параўноваюцца два тыпы людзей. Першы - нешчаслівы, а другі - шчаслівы. Чаму першы нешчаслівы? Таму што думае толькі пра сябе. Насамрэч з’яўляецца ён нявольнікам уласнага “Я”, з якога хоча чэрпаць сілы. Ягонае “Я” быццам пустыня, якая не прыносіць жыццядайнай вільгаці. Аднак ён падманвае сам сябе, што ўсё інакш. У гэтай ілюзіі і заключаецца яго распачлівае становішча.

Чаму другі шчаслівы? Бо ён вольны ад сябе. Ён давярае Пану. Дзякуючы гэтаму, яму хапае вады. Ён з’яднаны з Айцом, Які дае яму сілы. Не мусіць перажываць, што пустыня, сярод якой ён знаходзіцца заб’е яго. Ён давярае Богу, а Бог яго благаслаўляе і клапаціцца пра яго.

З гэтым чытаннем вельмі сугучна Евангелле. Падобным чынам як у першым чытанні прарок Ерамія, Езус прадстаўляе нам двух людзей: Багача і Лазара. Першы задаволены на зямлі, але так, як чалавек з першага чытання, намагаецца чэрпаць сілу з самога сябе. Лазар выглядае як нешчаслівы, але ён адданы Ласцы Божай, давярае Богу. У канцы Адхлань - няшчасце для анаго, і ўлонне Абрагама – шчасце для другога. Шчасце Багача ператвараецца ў прагненне, а нястача Лазара ў поўню. Ілюзія, якой жыў Багач, развейваецца, яго сілы абмежаваныя. Сіла Бога - вечная, і гэта яна пабуджае Лазара да жыцця.

З якім з гэтых прыкладаў я магу на дадзены момант атаясамлівацца?

Ці не пакутую з-за таго, што чэрпаю сілы з сабе самога?

Называю рэчы сваімі імёнамі ці жыву ілюзіяй?

Што з’яўляецца маім найбольшым прагненнем?

бр. Кшыштоф Фабіх OFMCap, Польшча