Падрабязнасці
Праглядаў: 1121

Паводле старажытнага права ў Ізраэлі быў шэраг рэчаў,, якія лічыліся нячыстымі. Ежа, рэчы да якіх нельга было дакранацца, паганскія ідалы, гоі (людзі, якія не былі габрэямі) - усё гэта рабіла габрэя нячыстым перад Богам і патрабавала спецыяльных рытуалаў ачышчэння, якія вярталі чалавеку яго годнасць і чысціню перад Божым абліччам.
Сёння Езус  перш за ўсё паказвае, што тое, што робіць чалавека нячыстым, гэта сэрца, сапсаванае грахом. Грэх, прысутны ў жыцці чалавека, які адварочвае яго ад памяці пра Бога. Грэх чыніць жорсткім сэрца чалавека, і менавіта там нараджаецца зло, якое пасля здзяйсняе чалавек. Сапраўднае навяртанне пачынаецца ад зразумення чалавекам сваёй грэшнасці. Наступным этапам з’яўляецца адкрыццё таго факту, што любоў і  міласэрнасць Божая заўсёды большая за людскі грэх. Бог палюбіў чалавека і не перастае яго любіць, нават тады, калі ён не бачыць свайго граху. Ласка Божая, якая ў стане перамяніць жыццё чалавека, заўсёды дзейнічае. Дастаткова толькі адкрыцца на яе.
Ці усведамляю я сабе сваю грэшнасць?
Рахунак сумлення, які можа мне дапамагчы спазнаць свой грэх, - ці раблю я яго сумленна?
Ці ўсведамляю я сабе веліч міласэрнасці Божай, якую Ён праяўляе ў адносінах да мяне?


Бр. Максім Варанюк OFMCap, Беларусь

 

 

Падрабязнасці
Праглядаў: 958

Цярпенне і смерць. Дзве рэчаіснасці, прысутныя ў чалавечым жыцці. Дзве рэчаіснасці, сэнс якіх чалавеку вельмі цяжка зразумець. Сёння мы бачым прыклад жанчыны і кіраўніка сінагогі. Абое перажываюць у сваім жыцці цярпенне з-за хваробы, якая ў большай ці меншай ступені закранае іх. І ў першым, і ў другім выпадку аздараўленне - гэта, перш за ўсё, вынік іх уласнай веры.
Часам нам здаецца немагчымым  пераадолець нашыя праблемы. Хвароба і цярпенне настолькі ўваходзяць у нашае жыццё, што чалавек ужо не верыць у добры канец. Ён настолькі засяроджваецца на праблеме і на тым, як яе вырашыць, што забываецца на Бога, Які побач з ім. Вера, сапраўдная надзея ў тое, што Бог трымае нашае жыцце ў сваіх далонях, можа змяніць усё. І нават не маецца тут на ўвазе пазбаўленне чалавека цярпенняў ці аздараўленне. Перш за ўсё вера дае магчымасць зразумець, навошта ў маім жыцці ёсць цярпенне. Зразумець, што цярпенне - гэта таксама пэўны час, каб нанава адкрыць Бога і сябе самога.
Наколькі моцная мая вера ў тое, што Бог апякуецца мною?
Ці магу я таксама праслаўляць майго Бога ў цярпенні так, як і ў радасці?


Бр. Максім Варанюк OFMCap, Беларусь

 

 

Падрабязнасці
Праглядаў: 953

Сённяшняе Евангелле расказвае нам пра сустрэчу Езуса з апантаным чалавекам. Гэты чалавек быў моцны і небяспечны. Тое, што ён жыў пасярод магілаў, толькі падкрэслівае яго нячыстасць. Але нават наймацнейшы са злых духаў не можа вынесці Божай прысутнасці. Злы дух гатовы нават заклінаць Богам, каб толькі пазбавіцца прысутнасці Езуса. Але важнае тут таксама рэакцыя людская. Пастухі, якія бачылі, што Хрыстус размаўляе з апантаным, якія бачылі, што сталася са статкам свіней, не ўбачылі Божай моцы, а ўбачылі небяспеку. Яны не змаглі адкрыць сэрцы для надыходзячага Пана. Яны прасілі, каб Ён адышоў ад іх, бо яны спалохаліся. Апантаны чалавек, наадварот, спазнаўшы на сабе гаючую ласку Божай прысутнасці, хацеў быць заўсёды пры Езусе. Але Езус паслаў яго сведчыць, з’яўляючыся рэальным сведкам Божай моцы. Кожны з нас у сваім жыцці атрымліваў Божую ласку. Праблема ў тым, каб яе распазнаць. Бо толькі тады, калі чалавек убачыць у сваім жыцці канкрэтную Божую руку, ён можа сведчыць і сведчанне яго будзе сапраўдным.
Ці задумваўся я калі-небудзь над тым, як Бог дзейнічае ў маім жыцці?
Ці я дазваляю Яму перамяняць мяне праз сакрамэнты?


Бр. Максім Варанюк OFMCap, Беларусь

 

 

Падрабязнасці
Праглядаў: 1138

Божае аб’яўленне  ў Старым Запавеце заўсёды праяўлялася з вялікаю моцаю. Нават калі чалавек не мог спазнаць усёй велічы Пана, тое, што ён бачыў, напаўняла яго жахам і трымценнем. Ізраэльскі народ, які ўбачыў Божую славу  на гары Хорэб, які пачуў  Яго голас, не мог прыняць той сілы, той велічы, якія аб’явіў ім Пан. Бог, бачачы людзей, якія не могуць вытрымаць Яго прысутнасці, праз Майсея паабяцаў народу Прарока. Таго, хто прыйдзе, і з моцаю будзе абвяшчаць словы Пана, навучаць шляхам справядлівасці.
У Евангеллі паводле Мацвея сустрэчы Езуса з людзьмі, апантанымі нячыстымі духамі, маюць сваю канкрэтную мэту. Нячыстыя духі мусяць аб’явіць, кім ёсць на самой справе Еэус. Праз гэта евангеліст падкрэслівае, што нават нячыстыя духі вызнаюць тое, што Езус Хрыстус з’яўляецца Сынам Божым, Які прыйшоў на зямлю. Ён не прарок, які павінен абвясціць словы Бога, ён Сын Божы, Які прыйшоў, каб аб’явіць чалавеку Божае аблічча. Ён той, хто прыйшоў нагадаць чалавеку, што Бог - гэта Айцец, а чалавек з’яўляецца Яго сынам.
Ці ўсведамляю я сябе Божым дзіцём?
Ці гатовы я, спадчыннік Нябеснага Валадарства, вызнаваць перад іншымі сваю веру ў Нябеснага Айца?


Бр. Максім Варанюк OFMCap, Беларусь

 

 

Падрабязнасці
Праглядаў: 1111

Евангеліст не дае нам інфармацыі, якія вучні дакладна былі ў чаўне, ён робіць гэта для таго, каб чытач або слухач Евангелля сам знайшоў сябе ў гэтым месцы сустрэчы з Хрыстом.

Пасля працоўнага дня Езус бярэ ініцыятыву ў свае рукі і прапануе вучням пераправіцца на іншы бераг. Запрашэнне небяспечнае, бо ўжо настаў вечар, тым больш, што на самым возеры хутка ўзнікаюць буры. Звязана гэта з геаграфічным становішчам Галілейскага возера. Яно на 200 м ніжэй узроўню Міжземнага мора. Цемра, моцны вецер і бура нагадваюць падобнае здарэнне з Кнігі прарока Ёны. Як прарок, так і вучні, апынаюцца перад абліччам смерці. Здзіўленне ахоплівае іх, калі яны бачаць Езуса, Які адпачывае на карме падчас небяспекі, таму звяртаюцца да Яго з папрокам, нібы з абвінавачваннем (“не хвалюе цябе, што мы гінем”). Езус адказвае на словы роспачы, боязі і недаверу вучняў, але Яго адказ зусім іншы, чым у Ёны. Езус не просіць Бога супакоіць буру, але сам дае загад. Пасля суцішэння буры, дакараючы вучняў, Хрыстос звяртае ўвагу на іх страх як вынік недахопу веры.

Гэтая сітуацыя паказвае, што сэнс хрысціянскай веры не толькі ў словах, але ў даверы Хрысту ў кожнай жыццёвай сітуацыі.

Страх вучняў пасля таго, як яны ўбачылі цуд, зусім іншы, чым той, які яны адчувалі падчас буры. У вялікай цішыні страх іх ахоплівае ад таго, што у сваім настаўніку яны спазналі моц Бога.

Чаго ты баішся больш за ўсё?

У якой сітуацыі ты адчуў (адчула) моц Бога?

Бр. Юрый Краўчанка OFMCap, Беларусь

 

 

Падрабязнасці
Праглядаў: 1047

Абвяшчаючы Евангелле праз прыпавесці, Езус паступова дапамагае нам зразумець Божае Валадарства, якое распачалося разам з Яго прыходам  (пар. Мк 1, 15). Адначасова, Ён сам для нас з’яўляецца Словам, Евангеллем, якое, як малое зерне, мы можам, не заўважыўшы, адкінуць, але аднойчы ўкінутае ў зямлю зерне ўзрастае і гэты рост можа быць нябачным нас. Праз гэтую прыпавесць мы шмат чаго можам убачыць у сваім жыцці. Мы часта недаацэньваем тое, што атрымалі: ласку хросту, Евангелле, Эўхарыстыю, падчас якой спажываем Цела і Кроў Хрыста і г.д. Божае жыццё, нябачнае напачатку, прыносіць плод у цішыні.

Зерне гарчыцы меншае за макавае. Такі слабы і малы пачатак Божага Валадарства мае ў сабе вялікую жыццёвую моц. Найважнейшы сэнс прыпавесці такі: тое, што спачатку малое і слабае, становіцца вялікім дрэвам. Галоўнае - не знешні эфект, а плод,  які мы прынясём у свой час.

Важна звярнуць увагу і на сам працэс узрастання зерня для тых, хто хоча хуткіх вынікаў. Мы павінны слухаць і захоўваць слова ў сваім сэрцы, як робіць зямля з зернем. Для нас у гэтай справе прыкладам з’яўляецца Марыя (пар Лк 2,19).

Ці веру я ў моц Божага слова?

Ці дазваляю слову ўзрастаць ува мне?

Якое слова сёння запрашае мяне да малітвы?

Бр. Юрый Краўчанка OFMCap, Беларусь

 

 

Падрабязнасці
Праглядаў: 1316

У свята навяртання святога апостала Паўла варта звярнуць увагу на першае чытанне, якое расказвае нам пра пераломны момант у яго жыцці. Адбыўся ён пасля забойства святога Стэфана і, як заўважае аўтар, Саўл (тады так звалі св. Паўла) жыў пагрозамі і забойствамі ў адносінах да хрысціянаў. Тое, што з Паўлам адбылося, ён сам каментуе некалькі разоў у пасланні да карынцянаў (1 Кар 9, 1; 15, 3-8). Св. Павел кажа, што “бачыў Пана” (1 Кар 9, 1), праз што падкрэслівае сваю сувязь са сведкамі ўваскрослага Хрыста: Марыяй Магдаленай, апосталамі, якія атрымалі ласку бачыць Пана. У момант навяртання бачанне Саўла не было фізічным, гэта была асабістая сустрэча, якая дазволіла будучаму Апосталу народаў убачыць праўду пра сваё жыццё. У гэтай сустрэчы адбыўся гвалтоўны пераварот каштоўнасцяў, які паўплываў на далейшую апостальскую дзейнасць. Духоўнае вымярэнне сустрэчы пацвярджае і тое, што Саўл не бачыў фізічна (“я перастаў бачыць ад бляску таго святла”).

Асабістая сустрэча з уваскрослым Панам фармуе ў св. Паўлу перакананне, што Той, Які быў укрыжаваны пры Понцію Пілаце, жывы. Досвед прысутнасці Уваскрослага вядзе яго да навяртання і канчатковай перамены свайго жыцця. Памірае ў Саўле сляпая нянавісць і помста, а нараджаецца бачанне ў Духу, плодам якога ёсць: “любоў, радасць, спакой, доўгацярплівасць, лагоднасць, дабрыня, вернасць, далікатнасць, стрыманасць” (Гал 5, 22). З гэтага моманту Саўл становіцца старанным сведкам Хрыста, які сведчыць,  абапіраючыся не на нейкую мудрасць, а на асабістае аб’яўленне Хрыста.

Ці адбыўся ў тваім жыцці момант перавароту ўласных каштоўнасцяў пасля сустрэчы з Хрыстом?

Да чаго Хрыстус кліча цябе цяпер?

Бр. Юрый Краўчанка OFMCap, Беларусь

 

 

Падрабязнасці
Праглядаў: 1037

У сваёй навуцы Езус карыстаецца вобразам, знаёмым для ўсіх. Аднак не ўсе здольныя яго зразумець. Спачатку Хрыстос заклікае паслухаць. У біблійным разуменні гэты працэс звязаны не толькі з інтэлектуальным успрыманнем слоў, але і з адкрыццём сэрца. Менавіта сэрца з’яўляецца глыбінёю людскога жыцця і ўсіх яго вымярэнняў: духоўнага, інтэлектуальнага, маральнага, пачуццёвага. У сэрцы чалавек вядзе дыялог з Богам, прымаючы Яго, або адкідваючы.

Добрай весткай для нас ёсць тое, што слова трапляе да усіх, незалежна ад магчымасцяў слухача. Аднак яно, як зерне, можа быць па-рознаму прынята чалавекам - усё залежыць ад стану яго сэрца.

Спачатку мы бачым параўнанне сэрца і дарогі. Гэта тыя людзі, якія абвінавачваць не толькі сябе, але нават і Евангелле, яны паддаюцца сатане (літаральна – “абвінаваўцу”). Успомнім адказ Езуса Пятру, калі той паддаўся спакусе: “Адыдзі ад мяне сатана” (Мк 8, 33), што літаральна азначае “адыдзі за мяне”. Хрыстос так адказаў, бо Пётр хацеў сам пакіраваць і вызначыць, якім шляхам павінен ісці Езус.

Другое параўнанне паказвае нестабільнае сэрца. Чалавек з такім сэрцам прымае з радасцю Добрую вестку, але боязь перад вызнаваннем веры, магчымае неразуменне людзьмі, пераслед робяць такога чалавека няздольным прымаць станоўчыя рашэнні.

Наступны вобраз - зняволенае сэрца. Людзі з такім сэрцам засяроджваюцца на сваіх клопатах, лёгка паддаюцца спакусам, пажадлівасці. Гэта ўсё перапаўняе сэрца і не дае дзейнічаць Слову, бо  заглушае яго.

Апошняя алегорыя – трывалае сэрца. Такое сэрца маюць людзі, якія ўважліва слухаюць Бога і прымаюць Яго слова як сваё. Прыняцце Слова робіць вучняў роднымі Езусу, братам сястрою, маці (Мк 3,34-35).

Якое тваё сэрца?

Які плод ты прыносіш?


Бр. Юрый Краўчанка OFMCap, Беларусь

 

 

Падрабязнасці
Праглядаў: 1099

Езус, выкарыстоўваючы сітуацыю са сваімі родным і сваякамі, кажа пра тое, што неабходна, каб стаць членам Яго сям’і. Для гэтага трэба (толькі, або, наадварот, ажно) выконваць Божую волю. Блізкія Езуса, пра якіх кажа евангеліст у пачатку і ў канцы ўрыўка Евангелля, дапамагаюць тым, хто ідзе за Хрыстом, зразумець тое, што спаўненне волі Божай становіцца рэальнай і сапраўднай роднасцю з Езусам.

Што хоча ад цябе Бог у тваёй сённяшняй жыццёвай сітуацыі?


Бр. Юрый Краўчанка OFMCap, Беларусь

 

 

Падрабязнасці
Праглядаў: 922

Пасля сустрэчы з роднымі, якія хацелі, каб Езус спыніў сваю дзейнасць, кніжнікі з Ерузалема абвінавачваюць Яго ў тым, што Ён дзейнічае пад уплывам злога духа, Бэльзэбуба. Гэты злы дух у разуменні габрэяў з’яўляўся князем злых духаў, а раней гэта было імя фінікійскага бога. Хрысціянская традыцыя зрабіла тоесным імя Бельзэбуб са значэннем сатана.
Езус, абвяргаючы зласлівыя і недарэчныя абвінавачванні, кажа сваю навуку ў прыпавесці. Працягваючы далей размову пра зло, Езус дае магчымасць, каб людзі ацанілі тое дабро, якое Ён зрабіў. Марк евангеліст апісаў на пачатку дзейнасці Езуса шмат цудаў і аздараўленняў. Толькі праз Божага Духа можна такое зрабіць, на чым Езус акцэнтуе ўвагу у сваёй навуцы.
Спрэчкі адносна дзейнасці Езуса, абвінавачванні ў тым, што Ён дзейнічае пад уплывам злога духа, будуць прабачаныя кожнаму, хто пакаецца. Аднак адкідванне збаўлення, якое Бог дае чалавеку, не будзе прабачана ніколі. Езус кажа пра такую зацвярдзеласць сэрца, якая не дапусціць нават думкі пра патрэбу навяртання.
Як ты рэагуеш на абвінавачванні?
У чым табе сёння патрэбна навяртанне?
Што табе дапамагае твайму сэрцу пакаяцца?


Бр. Юрый Краўчанка OFMCap, Беларусь

 

 

Падрабязнасці
Праглядаў: 940

Пасля падрыхтоўкі, якую здзейсніў Ян Хрысціцель як найвялікшы і апошні з прарокаў, Езус ідзе ў Галілею. Распачынаецца новы этап – абвяшчэнне і рэалізацыя Валадарства Божага. Евангеліст адзначае, што Езус ў гэты час абвяшчае радасную вестку (гр. эвангэліон). Першапачаткова Марк пісаў Евангелле для людзей рымскага менталітэту. У іх разуменні Евангелле азначала перамогу над ворагам і прадвяшчала трывалы супакой у дзяржаве. Такая вестка дае радасць, пасля якой хочацца жыць, дзейнічаць, бо нішто ўжо не можа перашкодзіць. Глыбей разумеючы Евангелле, можна упэўнена казаць, што яно змяняе не толькі тую хвілінку жыцця, калі цалкам захапляе нас, але таксама Евангелле мае моц падштурхнуць для змены усяго жыцця. Такое Евангелле абвяшчае Езус для тых людзей, якія не маюць ніводнай магчымасці для лепшага жыцця.
Далей Езус звяртаецца да канрэтных людзей: Сымона і Андрэя, Якуба Зэбэдэевага і Яна. Евангеліст адзначае, што яны былі рыбакамі. Праца стала часткаю іх тоеснасці і ўжо нічога не магло ў іх змяніцца.
“Ідзіце за Мною, і Я зраблю вас рыбакамі людзей”, - гэтымі словамі Езус хоча інакш пакіраваць іх жыццём. Ён абяцае перамену іх тоеснасці, якую яны самі змяніць не змогуць ніколі. Яны будуць далей рыбакамі, але ўжо іншымі. Яны адрэагавалі адразу на Яго заклік і пайшлі за Ім. Тут мы бачым канкрэтны прыклад навяртання, калі рыбакі змяняюць разам з Хрыстом сваё жыццё. Словы “пайшлі за” азначаюць ідэнтыфікацыю з Хрыстом і наследаванне Яму.
Які для цябе Бог?
Што ты думаеш пра Яго?
Як ідзеш за Хрыстом?


Бр. Юрый Краўчанка OFMCap, Беларусь

 

 

Падрабязнасці
Праглядаў: 872

Езус затрымаўся хутчэй за ўсё ў Капернауме, ў доме Пятра. Людзі нават на хвіліну не даюць Яму спакою. Яго папулярнасць у народзе хутка расце, а для Яго сваякоў, якія не разумелі Ягонай місіі, гэта быў трывожны знак – баяліся, што Езус сапсуе рэпутацыю сям’і. Яны магчыма баяліся таксама, што ім самім трэба будзе забіць Езуса, калі акажацца, што Ён фальшывы прарок, бо такімі былі патрабаванні старадаўняга закону (гл. Дрг 13, 5-9; 18, 20; Зах 13, 2-3). Таму вырашылі прадухіліць гэтую небяспеку загадзя.
Езус у гэты момант спазнае на сабе тое, пра што папярэдзіць сваіх вучняў і вызнаўцаў на ўсе часы: давядзецца цярпець незразуменне і непрыняцце з-за веры нават ад некаторых найбліжэйшых людзей. Езус, вядома, не паддаўся націскам - ні цяпер, ні ў садзе аліўным, ні нават на крыжы. Тым большую каштоўнасць мае Яго ахвяра. З дзяцінства аж да смерці Ён заставаўся верным прыцыпу: “Трэба мне быць у тым, што належыць Майму Айцу” (Лк 2, 49).
З якімі цяжкасцямі свайго асяроддзя змагаюся я з-за сваёй веры?
Ці імкнуся знайсці сабе блізкіх па духу веруючых сяброў?


Бр. Андрэй Квяцінскі OFMCap, Беларусь

 

 

Падрабязнасці
Праглядаў: 865

Мы ўсе пакліканыя быць вучнямі, але не ўсе вучні пакліканыя быць апосталамі. На гары, якая ў Бібліі звычайна з'яўляецца месцам боскіх аб'яўленняў, Езус выбірае дванаццаць вучняў, каб яны сталі апосталамі. Апостал азначае «пасланы»,  Хрыстус надзяляе іх сваім аўтарытэтам. Апосталы нясуць адказнасць  за Касцёл. Ён абраў дванаццаць, каб яны былі з Ім, каб, як Ён, неслі Добрую Навіну, аздараўленні і выганялі злых духаў. Дванаццаць - гэта сімвал дванаццаці пакаленняў Ізраэля. Яны з'яўляюцца тымі, якія будуць падтрымліваць новы Божы народ, заснаваны Хрыстом. Касцёл - апостальскі, таму што грунтуецца на апосталах. Усе яго члены ўдзельнічаюць у апостальстве, прыносячы святло і надзею людзям. Апостал і вучань маюць адну і тую ж мэту, нават калі іх служэнне адрозніваецца. Яны абвяшчаюць Евангелле аб Божым Валадарстве ўсім  і да ўсіх пакаленняў. Сярод дванаццаці Езус выбірае таксама Юду, каб зрабіць яго сапраўдным Апосталам, распарадчыкам сваіх таямніцаў (сакрамэнтаў), служыцелем Хрыста, цалкам прысвечаным Евангеллю! Чаму Бог выбраў яго? Няўжо не ведаў, што Юда будзе здраднікам? Езус выбраў яго, таму што не глядзіць на будучыню чалавека, а на тое, які ён сёння. Езус выбірае яго, таму што хоча паказаць усю сваю любоў, вось таму і дае яму сваю ласку.
Ці магу я назваць сябе вучнем Хрыста?
Якая мая місія ў Касцёле?


Бр. Ігар Колзун OFMCap, Беларусь

 

 

Падрабязнасці
Праглядаў: 926

З якой жа заўзятасцю кідаліся да Езуса людзі, абяздоленыя хваробамі і іншымі бедамі! Хацелі абавязкова дакрануцца да Яго, бо “пачулі, што Ён рабіў”. Ён нават быў змушаны сесці ў човен, каб Яго не заціснуў натоўп. Гэтая рашучасць моцна кантрастуе з абыякавасцю да Езуса многіх сучасных людзей. Чаму так адбываецца? Чаму так шмат касцёлаў у свеце пустуюць? Чаму нават у краінах, дзе Добрая Навіна гучала на працягу дзвюх тысяч год да святых сакрамэнтаў не кідаецца і чвэрць тых, што чулі пра Езуса? Магчыма таму, што не бачаць сваёй хваробы. Магчыма таксама, яны не вераць, што “дотык” да Езуса можа іх па-сапраўднаму аздаравіць.
“Прыйдзіце да Мяне ўсе спрацаваныя і абцяжараныя і Я супакою вас” (Мц 11, 28)
Ці памятаю я асаблівыя моманты свайго жыцця, калі я “дакранаўся” да Езуса?
Колькі ўва мне заўзятасці ў шуканні Бога і Ягонага збаўлення?


Бр. Андрэй Квяцінскі OFMCap, Беларусь

 

 

Падрабязнасці
Праглядаў: 914

Перш чым Езус аздаравіў хворую руку чалавека, ён прапанаваў фарысеям аздаравіць іхнія сэрцы з хваробы вузкасці ў межах закону. Божы закон (у дадзеным выпадку закон пра суботні адпачынак) быў дадзены для таго, каб бараніць Божую славу і дабро чалавека. Фарысеі ж да гэтага закону ставіліся як да інструменту рэпрэсій, якім хацелі асудзіць Езуса на смерць. Калі б яны не былі такімі ўпартымі і азлобленымі, пытанні Езуса пра дабро і зло, а таксама пра згубу і ўратаванне магло б пашырыць іх разуменне Божага закону.
Не заўсёды тое, што справядліва па законе, адначасова справядліва і па любові. Часам любоў да Бога ці да чалавека патрабуе ад нас чагосьці большага, чым выкананне літары закону. Таму Бог, хочучы нас вызваліць з юрыдычнага мінімалізму, запрашае да любові і велікадушнасці.
Ці не бываюць у мяне сітуацыі, калі ў спрэчцы я намагаюся любой цаной даказаць сваю рацыю, нават за кошт прыніжэння іншага чалавека?
Ці гатовы я любіць і чыніць дабра болей, чым таго павінен па нейкіх законах?


Бр. Андрэй Квяцінскі OFMCap, Беларусь

 

 

Падрабязнасці
Праглядаў: 882

Бог дае свой закон для таго, ён каб служыў жыццю, бяспецы і шчасцю чалавека. Але самая важная функцыя закону – стварыць спрыяльную прастору сустрэчы Бога з чалавекам. Калі закон выкарыстоўваюць для нейкіх іншых мэтаў, ён становіцца беззаконнем. Так у часы Езуса фарысеі часам злоўжывалі законам, калі выкарыстоўвалі яго для атакі на чалавека, а не для яго дабра.
Езус - сапраўдны Бог і можа па праву сказаць: “Я - Гаспадар суботы”. Гэта менавіта Бог падарыў людзям закон пра суботу. Каб кожны сёмы дзень чалавек, свабодны ад мітусні, мог прыхінуцца да Яго і адпачыць. Таму, калі вучні знаходзяцца блізка каля Божага Сына, для іх асноўная мэта суботы і так спаўняецца, хоць яны і дасягнулі яе іншым спосабам. Яны сустрэліся з Богам непасрэдна – у Езусе Хрысце.
Для нас, хрысціянаў, мэта святога дня тая ж – сустрэцца з Богам, гэта значыць, з Езусам Хрыстом. Таму святкаванне нядзелі ў ідэале павінна для нас быць не столькі абавязкам, колькі прывілеем і дарам. Святы дзень – гэта калі мы дазваляем Богу накарміць нас хлебам вечнага жыцця.
Ці не выкарыстоўваю я прадпісанні Божага закону або чалавечыя правілы супраць іншага чалавека?
Ці аддаю я дастаткова часу і ці ўкладваю сэрца ў нядзельнае святкаванне Пасхі? 


Бр. Андрэй Квяцінскі OFMCap, Беларусь

 

 

Падрабязнасці
Праглядаў: 968

Каб глыбей адчуць нейкую страту, людзі здаўна пазбаўлялі сябе розных радасцяў. Рабілі гэта, напрыклад, у жалобе па памерлым, у якасці пакуты за грахі, ці для лепшай падрыхтоўкі да нейкай важнай справы. Рэлігійны ж пост быў скіраваны на тое, каб нават целам адчуць цяжар страты стасункаў з Богам. Чалавек адмаўляўся ад ежы, забаваў ці сексуальных адносінаў, каб ніякія радасці нават не спрабавалі наталіць голад па Богу.
Вучні Езуса слухаюць Яго ў вандроўках і прыглядаюцца да Ягоных адносінаў з Айцом і з людзьмі. Для іх гэта непаўторны прывілей. Яны такім чынам маюць самы непасрэдны доступ да Бога. Прысутнасць Езуса, Сына Божага, з’яўляецца іх найбольшаю радасцю. Тут няма сэнсу пасціць, бо іншыя радасці нават не могуць параўнацца з найвышэйшай радасцю: “Мы знайшлі Месію!”
Калі хтосьці па нейкіх прычынах не бачыць Бога ў сваім жыцці, то пост як адмова ад усяго таго, што можа засланіць сабой Яго, безумоўна, патрэбны.
Ці не спрабую я заглушыць цялеснымі ці эмацыянальнымі «ласункамі» тугу па Богу і вечных каштоўнасцях?
Ці клапачуся я пра святочны настрой духа, ідучы на сустрэчу з Хрыстом ў Эўхарыстыі?


Бр. Андрэй Квяцінскі OFMCap, Беларусь

 

 

Падрабязнасці
Праглядаў: 892

Андрэй ды іншы вучань, пачуўшы словы Яна Хрысціцеля, атрымалі ўпэўненасць, што вось тут праходзіць Месія. А калі гэта сапраўды Месія, то дзеля Яго варта пакінуць нават тое, да чаго ты прызвычаены. Бо Ён – самая вялікая каштоўнасць, Ён варты, каб выбраць менавіта Яго. Гэтыя вучні шчаслівыя, бо яны пазналі Праўду і пайшлі за Ім (пар. Ян 14, 6). Езус адкрывае праўду не толькі пра Бога, але і пра чалавека.
Адным з першых, пра каго Езус адкрыў праўду, быў Сымон. Тоеснасць гэтага чалавека праяўлялася ў розных жыццёвых функцыях – галілеец, рыбак, брат, зяць. У Сымона, вядома, было выпрацавана нейкае меркаванне пра сябе. Але яно не было аб’ектыўным, бо ні ён сам, ні тым больш людзі звонку не бачылі ўсяго Сымонавага патэнцыялу, закладзенага ў ім Богам. Езус глянуў на Сымона Пятра як ніхто іншы, і з дапамогай новага імені трапна акрэсліў яго тоеснасць і пакліканне. Яно аказалася нашмат больш узнёслым, чым усё, што ён уяўляў пра сябе.
На падставе чыіх меркаванняў я будую сваю тоеснасць?
Ці бяру я пад увагу меркаванне Бога пра мяне?


Бр. Андрэй Квяцінскі OFMCap, Беларусь

 

 

Падрабязнасці
Праглядаў: 839

Якія ж кароткія простыя словы: “Ідзі за Мною”, а якая рашучая рэакцыя. Божы дар і імгненнае прыняцце з боку чалавека. Ці ж не было тут ранейшай падрыхтоўкі, чакання, суму па тым, што Божае? Чарговае цудоўнае аздараўленне – Езус вызваляе духа чалавека, прыгнечанага матэрыяй. Левій выражае Езусу сваю ўдзячнасць такім простым людскім спосабам: робіць для Езуса гасціну. Але ёсць там таксама калегі Левія. Езус прагнуў не іх тлустых страваў ці дарагога віна, а іх несмяротных, пакалечаных душаў. Падобным чынам, як не патрэбна Яму была вада самаранкі ці ежа, якую тады прынеслі вучні. Патрэбныя Яму перш за ўсё душы загубленай самаранкі і яе землякоў. Як і не патрэбна Яму было віно ў Кане Галілейскай (Ян 4, 1-42), якое Ён  сам учыніў з вады, як і не патрэбны быў той хлеб на пустыні, які Ён мог атрымаць з камянёў (Мц 4,3).

Пане Езу, я не адважваюся залічваць сябе да праведнікаў, залічваю сябе хутчэй да грэшнікаў: “Няма ніводнага праведніка, бо ўсе зграшылі…” (Рым 3,10). Таму Ты патрэбны мне як Лекар. Залічваючы сябе да грэшнікаў, я непахісна перакананы, што Ты будзеш са мною. Займаючы месца за эўхарыстычным сталом, агледзь мае раны і аздараві іх.

Ля якой “мытні” я часта праседжваю сваё жыццё?

Ці заклік “ідзі за Мной” не заглушаецца дакорамі сумлення, расчараваннямі, няўдачамі?

Да каго я адчуваю сябе найбольш падобным: да мытнікаў, фарысеяў ці Левія?

Бр. Тадэвуш Кавальскі OFMCap, Беларусь

 

 

Падрабязнасці
Праглядаў: 988

Фарысеі кажуць праўду, што грахі можа дараваць толькі Бог. Гэтую праблему вырашае толькі вера ў Езуса з Назарэта як Божага Сына. Менавіта ў гэтым кірунку Езус вядзе размову з тагачаснымі сведкамі цуду аздараўлення і гэтага таксама Ён чакае ад нас. Да гэтай веры Хрыстос прыводзіць дзякуючы фізічнаму аздараўленню паралізаванага. Такога аздараўлення чакаў хворы, чакалі чатыры мужчыны, якія неслі яго, чакаў натоўп людзей, сабраных усярэдзіне і звонку дома і, нарэшце, найбольш недаверлівыя фарысеі. І раптам нягледзячы на свае спадзяванні яны чуюць дзіўныя словы: “Дзіця, даруюцца табе грахі твае”. Ці разумеў хворы сваю грэшнасць, а можа, прагнуў аднаго толькі аздараўлення цела, ці таксама і душы – не ведаем гэтага… Але ж дзякуючы прысутнасці Езуса адбыліся дзівосныя навяртанні, як, напрыклад, грэшная жанчына, мытнік Закхей, “добры” злачынца, таму можна зрабіць выснову, што так было і ў гэтым выпадку, калі Сын Божы вызваляе яго з грахоў.

Пане Езу, нямала ў мяне цяжкасцяў, клопатаў, хваробаў, але перш за ўсё я прашу Цябе, каб Ты падрыхтаваў мяне да расставання з маімі грахамі, каб я не трымаўся за іх, а ахвотна пазбаўляўся ад іх. Дзякую Табе, што Ты вызваляеш мяне ад іх і аздараўляеш.

Якія ў мяне прагненні, на што я спадзяюся?

Ці стаўлю я на першае месца прагненне вызвалення з грахоў?

Што, паводле мяне, лягчэй здзейсніць: аздаравіць з фізічнай хваробы ці аздаравіць душу ад грахоў?

Ці ўдзячны я Пану Езусу за тое, што магу хадзіць і насіць свае цяжары?

Бр. Тадэвуш Кавальскі OFMCap, Беларусь

 

 

Падрабязнасці
Праглядаў: 896

Чалавек, якога звалі “пракажоным”, кім ён быў, якой была гісторыя яго жыцця, адкуль ён быў родам – не ведаем, але можам з упэўненасцю сказаць, што ён вельмі пакутаваў і фізічна, і маральна. Адзін толькі яго выгляд абуджаў агіду, страх, магчыма, напрошвалася пытанне: “чым ён награшыў?”. А што пры гэтым адчуваў Езус? Ён злітаваўся над ім. Святы Францішак Асізскі ў сваім “Тастаменце, зробленым у старасці” піша: “… калі я быў у грахах, выгляд пракажоных быў для мяне горыччу…”, з гэтага можна зрабіць, што ў Божым сэрцы не было агіды, а была літасць, якая выплывае з Любові.

Кожная хвароба вонкава з’яўляецца прыкрым адзеннем, але ўрэшце яна мае свой сэнс, сваю мэту. Яна нагадвае пра першародны грэх, але таксама і паказвае драматычнасць кожнага граху, выгляд якога горшы, чым праказа, бо яго наступствы могуць трываць вечна. Ідэальна, калі да граху мы ставімся, як пракажоны да сваёй хваробы, бо тады Бог “літуецца” і кажа: “Будзь ачышчаны”.

Дух Святы, скажы мне, чым з’яўляецца грэх. Уласнымі чалавечымі сіламі спасцігнуць яго я не магу, калі Ты мяне ў гэтым не пераканаеш. Дазволь мне ўбачыць яго ў правільным святле, каб агіда да яго скрушыла мяне.

Ці ўмею я па-божаму спачуваць хворым, думаючы, што ў пэўным сэнсе яны за мяне нясуць цяжар?

“Што вы зрабілі аднаму з гэтых братоў Маіх меншых, вы Мне зрабілі”. Якім чынам я дапамагаю тым, унутры каго пакутуе Сын Божы?

Чым з’яўляецца для мяне грэх?                      

Бр. Тадэвуш Кавальскі OFMCap, Беларусь

 

 

Падрабязнасці
Праглядаў: 974

Асабліваю апекаю Пан Езус ахінае людзей, якія пакутуюць ад розных хваробаў і зняволення злымі духамі. Таму людзі “прыносілі да Яго ўсіх нядужых і апантаных”. Езус вылечвае, бо Ягонае Валадарства будзе канчаткова вечным Валадарствам радасці і супакою. Збаўца не дазваляе злу нават адзывацца: “не дазваляў злым духам казаць”. Што яны маглі гаварыць і што спрабавалі казаць? Былі гэта вядомыя заклікі: “чаго хочаш ад нас…”, “ведаем хто Ты”, “Ты прыйшоў загубіць нас”, “пакінь нас у спакоі”, “хочам жыць як жылі” і іншыя падобныя словы. На жаль, такога кшталту тэндэнцыі моцна адчуваюцца ў сучасным свеце, між іншым, у розных формах лібералізму, для якога характэрная талерантнасць да справаў злога духа. Таму ён можа спакойна падманваць чалавека наконт істотных справаў вечнага збаўлення душы.

Як вучні Хрыста мы павінны будзем прыняць адпаведную пазіцыю. Перш за ўсё мы не можам баяцца, мы павінны ў супакоі прадстаўляць сваю пазіцыю. Аднак нам трэба быць чыстымі маральна, каб станавіцца годнымі даверу і моцнымі ў барацьбе са злом. Пан Езус паказвае нам сродак нашага ўзмацнення: “устаўшы, выйшаў і пайшоў у пустыннае месца і там маліўся”. Такім чынам, малітва – нашая сіла і святло.

Учыні, Пане, каб сярод штодзённай мітусні я мог выходзіць у “пустыннае месца”, у Тваю пустынную прастору, каб маліцца. Учыні, каб я мог быць з Богам, як Ты быў з Айцом у Духу Святым. Дай мне моц і супакой супраць сілаў зла, як знешніх, так і ўнутраных.

Як уплывае на мяне злы шум сучаснага свету, ці вучуся я сутыкацца з ім Божай моцаю?

Якім чынам і з якімі перажываннямі я прамаўляю словы: “Прыйдзі Валадарства Тваё”?

Што азначаюць для мяне словы: “пустыннае месца” і “малітва”?

Бр. Тадэвуш Кавальскі OFMCap, Беларусь

 

 

Падрабязнасці
Праглядаў: 919

У гэтым фрагменце Евангелля можна заўважыць дзве рэчаіснасці: першая – Божая, з Езусам і Ягоным моцным, адназначным, вучэннем, другая – крыклівы і растрапятаны нячысты дух. Падыход Езуса рашучы, моцны, без ніякіх кампрамісаў: “Змоўкні і выйдзі з яго”. Вынікі ёсць адразу - пашыраецца Божае Валадарства, чалавек вызвалены ад злога. Існуе мноства дэманаў, якія, на жаль, намагаюцца ўціснуцца ў нашае асабістае жыццё, або ўжо ўціснуліся. Пазіцыя Езуса тая ж самая, пра якую пачуў нядаўна памерлы кс. Густаў Курт: “Няхай змоўкнуць у табе дэманы, імя якіх: пыха, прагненне ўлады, дух перавагі над іншымі, агрэсія, разнастайныя формы эратызму, якія азмрочваюць розум і робяць жорсткім сэрца…” (“Любите друг друга”№ 2(10) 2016, стар. 18). Такая пазіцыя Езуса часта адрозніваецца ад нашай, чалавечай пазіцыі і блакіруе Божыя планы. Напрыклад, замест “маўчы”, нашая чалавечая натура спадзяецца: “няхай штосьці скажа, гэта ж так цікава”; замест “выйдзі з яго”, гучыць: “пазней, не зараз”. Але Езус настолькі добры, што заўсёды гатовы дзейнічаць, адразу пасля таго, як мы змяняем меркаванне.

Езу, дай мне свайго Духа, напоўні мяне супакоем, учыні, каб змоўклі ўва мне агрэсіўныя, злыя духі. Учыні, каб я не ўваходзіў у дыялог з імі, а толькі з Табою размаўляў. Дай, каб я распраўляўся з імі рашуча, тут і зараз, а не потым ці заўтра.

Ці баюся я злога духа, калі я з Панам Езусам, Які мае вялікую моц?

Ці не нудзіць мяне цішыня, ці з’яўляецца яна для мяне прастораю маёй сустрэчы з Богам?

Дрэнныя думкі, прагненні, эмоцыі… Ці рашучы я ў адносінах да іх, або, наадварот, ліберальны?

Бр. Тадэвуш Кавальскі OFMCap, Беларусь

 

 

Падрабязнасці
Праглядаў: 969

“Наблізілася Валадарства Божае”, наколькі ж моцную надзею могуць абуджаць гэтыя словы. Вось страчаны старазапаветны рай становіцца так неверагодна блізкім. Аднак жа рэчаіснасць Божага Валадарства чакае ад нас дваякай пазіцыі: волі адвярнуцца ад таго, што Божым Валадарствам не з’яўляецца, звяртаючыся да яго сапраўдных каштоўнасцяў, а таксама пазіцыі веры, якой супярэчыць сумненне і адкладанне на потым. Такую рашучую пазіцыю і адкрытасць на Божае Валадарства прадстаўляюць пакліканыя Езусам браты.

Варта заўважыць, што Пан Езус не ігнаруе таго, што чалавечае, зямное. Прафесія рыбака – не перашкода ў працы для неба: “Адгэтуль будзеш лавіць людзей”. Набытыя людскія навыкі набываюць новую якасць, вышэйшую мэту, набываюць новую вартасць, якая “не праміне”.

Пане Езу, я хацеў бы нанава перажыць і ўсвядоміць сабе, што гэта азначае, што Валадарства Божае блізка. Каб я на гэтую ісціну правільна рэагаваў – адпаведным навяртаннем і палымянаю верай.

Як выглядае ў маім жыцці еднасць паміж штодзённымі высілкамі, прафесійнай дзейнасцю і справамі Божага Валадарства?

Якія пачуцці абуджае ўва мне заклік “навяртайцеся”?

Ці выказваю я гатоўнасць у розных акалічнасцях маёй штодзённасці падпарадкоўваць свае прыватныя планы патрабаванням агульнага дабра?

Бр. Тадэвуш Кавальскі OFMCap, Беларусь

 

 

Падрабязнасці
Праглядаў: 1368

Якія ж яны былі блізкія адзін да другога: Езус з Назарэта і Ян Хрысціцель, якія былі злучаныя повяззю сваяцтва і мелі той самы ўзрост. Але якое ж здзіўленне выклікаюць у гэтым кантэксце словы св. Яна: “…я не варты, нахіліўшыся, развязаць раменьчык на ягоных сандалях”, Ян ведае, што Езус – Сын Божы. Уваходзім у пачуццё сакральнасці, чагосьці святога. Езус ужо ахрысціў святога Яна Духам Святым падчас той дзівоснай сустрэчы Марыі і Альжбеты. Якія ж блізкія тут словы захаплення св. Францішка Асізскага: “Хто Ты такі, Пане?! А хто я такі?”. Гэтае малітоўнае здзіўленне вядзе мяне да адкрыцця ісціны пра Бога і пра чалавека. Ісціна гэтая збаўляе, аздараўляе і фармуе новага чалавека.

Вершы 9-11 уводзяць нас у яшчэ больш інтэнсіўнае здзіўленне, бо вось новая Незвычайная Постаць прымае ад Яна хрост як звычайны смяротны, прымаючы на сябе людзкія грахі. Такім чынам “умілаваны Сын Айца” становіцца пакутуючым за чалавецтва Слугою Пана (Іс 42, 1).

Езу, Сыне Бога Жывога, як жа моцна Ты здзіўляеш мяне, не магу спасцігнуць Тваю веліч, Тваё неверагоднае прыніжэнне. Уваходзячы ў ваду, Ты мяне ў яе ўводзіш, ачышчаючы і прыводзячы да мяне Духа Святога. Будзь услаўлены за таямніцу вызвалення падчас святога хросту і за дар Святога Духа.

Ці адчуваю я ў сваім сэрцы ўдзячнасць за дар святога хросту і ці дзякую за гэты асноўны сакрамэнт?

Ці спрабую я захапіцца веліччу Бога ў Езусе Хрысце?

Якім чынам самапрыніжэнне Езуса Хрыста фармуе маё мысленне?

Бр. Тадэвуш Кавальскі OFMCap, Беларусь

 

 

Падрабязнасці
Праглядаў: 1002

“І вось зорка, якую яны бачылі на ўсходзе”. О Божая Міласэрнасць, якая ніколі не забудзецца пра таго, каму патрэбная! Бо яна заўжды гатовая прыняць таго, хто вяртаецца да Бога… І вось – сказана – зорка. Мудрацы павярнулі да Ірада, згубілі зорку. Тыя, хто адпадае, адыходзіць да д’ябла, да смяротнага граху, - губляюць ласку. Але тыя ж, хто адыходзіць ад злога, зноў знаходзяць ласку, якую яны раней згубілі.

“І вось зорка ішла перад імі”. Пра тое ж гаворыцца і ў Кнізе Зыходу: “Пан ішоў прад імі днём у воблачным слупе, каб паказаць дарогу, а ноччу ў слупе агню, каб свяціць ім, каб быў правадыр у дарозе днём і ноччу” (Зых 13, 21)

“Пакуль не прыйшла і не стала над месцам, дзе было Дзіця”. Вось канец працы, завяршэнне шляху, радасць таго, хто робіць адкрыццё, знаходка таго, што шукаў. Дык узрадуецца ж сэрца тых, хто шукаў Цябе, Езу; а калі [радуецца сэрца] тых, хто шукае, то тым больш [узрадуецца сэрца] тых, “хто знайшоў” (пар. Пс 105 [104], 3). Зорка ідзе прад імі, слуп ідзе прад імі. Зорка паказвае шлях да калыскі Збаўцы, а слуп – да Зямлі Абяцанай, дзе ліецца мёд Божай сутнасці і малако людской [прысутнасці]. Дык спяшайся ж за зоркай, кроч за слупом, бо яны вядуць цябе ў жыццё. Папрацуеш крыху - і дасягнеш хутка і здабудзеш тое, чаго прагнуць сабе святыя і тое, чым радуюцца анёлы.

Святы Антоній Падуанскі. In Epiphania Domini.

 

У якіх асобах, падзеях ці іншых знаках я бачу ў сваім жыцці Божае спадарожніцтва?
У якім абліччы сёння мне аб’яўляецца Бог? Якія духоўныя дары я Яму прыношу?

 

 

Падрабязнасці
Праглядаў: 891

Ізраэль – “той, які змагаўся з Богам”. Такое новае імя атрымаў пасля цяжкай духоўнай барацьбы Якуб – адзін з родапачынальнікаў абранага народу (Быц 32, 28-30). Ён змагаўся з Богам, каб атрымаць Яго благаслаўленне. “Сапраўдны ізраільцянін” – так называе Натанаэля Езус. Магчыма, Ён называе яго так таму, што пад таямнічаю смакоўніцаю адзін толькі Бог бачыў нейкае Натанаэлева змаганне. Магчыма, Езус сваімі Божымі вачыма бачыў не толькі змаганне Натанаэля, але і ягонае пачуццё адзіноты. Гэта і растапіла ў сэрцы Натанаэля пачатковы лёд недаверу.
Калі дзесьці ўнутры сябе з мы з нечым змагаемся, то часта навакольныя людзі гэтага не бачаць і не разумеюць, таму гэта можа стаць прычынаю пачуцця адзіноты. Бог жа ўсё бачыць і разумее, нават тое, што закрыта прад людзьмі. Калі запрасіць Збаўцу “пад сваю смакоўніцу”, ў сваю нябачную для іншых барацьбу, Ён адкрые яшчэ большыя таямніцы: “Сапраўды, сапраўды кажу вам: убачыце неба расчыненае і анёлаў Божых, якія ўзыходзяць і сыходзяць на Сына Чалавечага”
Якую духоўную барацьбу вяду я? Супраць сваіх грахоў і слабасцяў? Можа, я змагаюся ў пошуках благаслаўлення на свае жыццёвыя праекты?
Ці не пазбягаю я духоўнай барацьбы з-за пачуцця адзіноты? Ці не з’яўляюся я мінімалістам у сваім духоўным жыцці?


Бр. Андрэй Квяцінскі OFMCap, Беларусь

 

 

Падрабязнасці
Праглядаў: 819

Калі нас хтосьці прываблівае і ўзнікае жаданне зблізіцца з гэтым чалавекам - стаць яму сябрам або братам, - тады не дастаткова проста ведаць, дзе ён жыве або што ў яго ёсць. Добра і хораша, калі цікавяць нас не столькі даброты, якія можам атрымаць ад гэтага чалавека, колькі ён сам. Для сапраўднай роднаснасці душаў трэба таксама ведаць чым гэты чалавек жыве, што яго радуе, што яму баліць, аб чым ён марыць, што больш за ўсё цэніць.

Ян Хрысціцель паказаў сваім вучням Ягнё Божае – Месію. Гэта іх настолькі прывабіла і зацікавіла, што яны пайшлі за Ім. Найперш Езус пытаецца ў вучняў: “Чаго шукаеце?”. Гэтае пытанне павінна выявіць іх сапраўдныя намеры: што яны хочуць атрымаць ад Езуса? Але які ж прыгожы адказ даюць на гэтае пытанне Янавы вучні! У сустрэчным пытанні: “Дзе жывеш?” - гаворка ідзе не толькі пра месца жыхарства, яны гэтым пытаннем нібыта кажуць: “Мы хочам ведаць, чым Ты, Настаўнік, жывеш. Мы хочам зразумець, якой руплівасцю Ты прасякнуты”. Калі ж вучні пайшлі і ўбачылі, дзе Ён жыве, то захацелі падзяліцца з іншымі сваім захапленнем. Так пачала ўтварацца супольнасць тых, каму цікава, дзе жыве Езус.

Наколькі глыбокія мае адносіны з Езусам?

Ці ведаю я, што радуе, а што засмучае Яго Найсвяцейшае Сэрца?

Бр. Андрэй Квяцінскі OFMCap, Беларусь

 

 

Падрабязнасці
Праглядаў: 793

Ян Хрысціцель верна выконваў сваю місію - прарочым словам заклікаў людзей да навяртання. Затым ён хрысціў - гэта значыць, абмываў іх ад бруду папярэдняга жыцця і рыхтаваў да новага жыцця. Янаў хрост ачышчаў розум і душу чалавека ад грахоўнага менталітэту, але не даваў той унутранай моцы, каб жыць па-новаму. Для гэтага патрэбны хрост Духам Святым. А такі хрост можа ўдзяліць толькі Той, хто сам памазаны гэтым жа Духам. Ян разумеў, што ягонага хросту вадою не дастаткова для поўні жыцця ў Богу, і таму вельмі чакаў прыходу Месіі.

Цяпер жа спаўняецца Яго чаканне: Езус, нібы ціхае Ягнё, стаіць ужо незаўважна сярод свайго народу на беразе Ярдану. Місія Яна завяршаецца. Ён паказвае людзям сапраўднага Пана і адпускае іх да Яго. Для Яна Хрысціцеля гэта момант супакою, бо прыйшоў Той, Які мацнейшы, Ён дапоўніць усё, чаго не хапала.

Ідучы па жыцці і пераходзячы з аднаго этапу на іншы, мы можам спазнаваць як радасць паўнаты, так і нейкі недахоп. Усведамляючы тое, што толькі Бог можа ўчыніць усё ідэальна і ў паўнаце, для нас надыходзіць момант супакою. Гэта Ён сапраўдны Пан і Збаўца.

У чым я шукаю супакой, калі нягледзячы на ўсе старанні разумею сваю недасканаласць?

Ці адпусціў я папярэднія этапы свайго жыцця і ці аддаў іх у рукі Бога?

Бр. Андрэй Квяцінскі OFMCap, Беларусь

 

 

Падрабязнасці
Праглядаў: 886

Існаваў у старажытных габрэяў звычай, які абараняў чалавека і яго маёмасць ад небяспекі прысваення чужымі людзьмі. Калі хтосьці трапляў у цяжкія даўгі і быў змушаны прадаць сваю маёмасць або калі хтосьці паміраў, пакідаючы пасля сябе базабаронную ўдаву, змушаную прадаць маёмасць мужа, то яго бліжэйшы сваяк павінен быў выкупіць гэтую маёмасць і паклапаціцца пра ўдаву. Калі ж не хацеў або не мог зрабіць гэтага, тады далейшы сваяк сімвалічна здымаў з яго сандаль і такім чынам першынство выкупу браў на сябе (Гл. Рут 4, 7) “Сярод вас стаіць той, каго вы не ведаеце, той, хто ідзе за мною, якому я не варты развязаць раменьчык на сандалях ягоных”, – гэтымі словамі Ян Хрысціцель сімвалічна акрэсліў сваю ролю ў адкупленні людзей ад граху і ролю Езуса. Ян тлумачыць сваім суразмоўцам, што ён не варты таго, каб прымаць на сябе функцыю Адкупіцеля Ізраэля, бо першынство выкуплення належыць Ягняці Божаму, Які прыйдзе на Ярдан заўтра (Ян 1,29).

Мудрасць і пакора Яна Хрысціцеля патрэбна таксама і нам тады, калі хочацца любой цаной выратаваць свет ці прынамсі сваіх блізкіх ад розных зняволенняў. Але часцей за ўсё мы бачым сваё бяссілле. Тады застаецца толькі гэта - заклікаць да дабра, маліцца і нават пасціцца, каб ў сэрцы былі Божы спакой і надзея – як у Яна Хрысціцеля. Бог – Адкупіцель, а я - толькі голас.
Ці не бяру я на сябе празмерную адказнасць за асабістыя жыццёвыя выбары іншых людзей? Ці хапае мне пакоры і адвагі даручаць сваіх блізкіх Езусу Адкупіцелю?

Бр. Андрэй Квяцінскі OFMCap, Беларусь

 

 

Падрабязнасці
Праглядаў: 1369

 

 

Радуйся, Валадарка, Святая Каралева, Святая Багародзіца, Марыя, Ты заўсёды Дзева, абраная Найсвяцейшым Айцом з неба. Цябе Ён асвяціў умілаваным Сынам сваім і Духам Суцяшальнікам. У Табе была і ёсць поўня ўсялякай ласкі і ўсялякага дабра. Радуйся, Палац Ягоны! Радуйся, Сховішча Ягонае! Радуйся, Шацёр Ягоны! Радуйся, Аблачэнне Ягонае! Радуйся, Слуга Ягоная! Радуйся, Маці Ягоная! І вы, усе святыя цноты, якія ласкаю і асвятленнем Духа Святога  праліваюцца ў сэрцы верных, каб няверных учыніць вернымі Богу.

Святы Францішак Асізскі “Прывітанне Найсвяцейшай Багродзіцы Марыі”

“Марыя захоўвала ўсе гэтыя словы, разважаючы ў сэрцы сваім” (Лк 2, 19). Ці можна маё сэрца, мой дом і маю дзейнасць назваць жыллём для Бога?

Якія цноты могуць яшчэ ўпрыгожыць маю душу, каб яна была больш утульным жыллём для Бога?