Skip to main content

31 кастрычніка, серада

Прыйдуць з усходу і з захаду, і сядуць за стол у Валадарстве Божым

ЕВАНГЕЛЛЕ

Лк 13, 22–30

Прыйдуць з усходу і з захаду, і сядуць за стол у Валадарстве Божым

+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.

У той час:

Накіроўваючыся ў Ерузалем, Езус праходзіў праз гарады і вёскі і навучаў.

І нехта сказаў Яму: Пане, няўжо мала тых, хто будзе збаўлены? 

Ён жа сказаў ім: Імкніцеся прайсці праз вузкую браму, бо, кажу вам, многія будуць спрабаваць увайсці, але не змогуць. 

Калі гаспадар дому ўстане і зачыніць дзверы, тады вы, стоячы па-за домам, пачнеце стукаць у дзверы і казаць: Пане, адчыні нам. Але Ён скажа ў адказ: Не ведаю вас, адкуль вы. 

І пачнеце казаць: Мы елі і пілі перад Табою, і на вуліцах нашых навучаў Ты. Але Ён скажа вам: Не ведаю вас, адкуль вы; адыдзіце ад Мяне ўсе, хто чыніць несправядлівасць. 

Там будзе плач і скрыгатанне зубоў, калі ўбачыце Абрагама, Ісаака і Якуба, і ўсіх прарокаў у Валадарстве Божым, а сябе — выкінутых вон. І прыйдуць з усходу і з захаду, з поўначы і з поўдня, і сядуць за стол у Валадарстве Божым. І    вось будуць апошнія, якія стануць першымі, і будуць першыя, якія стануць апошнімі.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Цяперашні час - гэта адзіны час, які трывае і ў які можа ажыцявіцца маё навярнтанне. Езус праходзіў праз гарады і вёскі, навучаў і аздараўляў. Гэта адбываецца і сёння ў маім жыцці, ў маёй сучаснасці. Езус прагне увайсці ў маё жыццё. Нават больш, Ён сваім словам і Эўхарыстыяй прагне спадарожнічаць мне ў кожную хвіліну майго жыцця. Але я часта заняты сабой, сваімі справамі не заўважаю, калі Ён прыходзіць, калі запрашае мяне да адносін з Ім.

Брамай з’яўляецца Ён - Езус. Гэта дзякуючы Яму ўсе збаўленыя. Я збаўлены. Езус відучы праз свет, выходзіць насустрач кожнаму чалавеку: хвораму, нячыстаму, пазбаўленаму надзеі. Ён выходзіць насустрач таксама мне. Адзіным пропускам да Яго з’яўляецца маё прагненне сустрэцца з Ім. Звонку застаецца толькі той, хто “адчувае сябе добра”. Для таго ж каб увайсці, дастаткова  прызнаць сябе грэшнікам прад абліччам Божага прабачэння. Прызнаць сваю мізэрнасць, слабасць і залежнасць ад Створцы. Перш за ўсё адкрыць і прызнаць сваю тоеснаць Божага дзіцяці і зведаць у адносінах з Богам, што Ён мой Айцец, мой Тата, які трымае мяне ў сябе на каленях, які прагне для няме дабра.

Пан называе браму цеснай, таму што я і капрызы майго “я” не могуць прайсці праз яе. Яны павінны застацца, або яшчэ лепш, памерці звонку. Тады найлепш прыбегчы да Божай Міласэрнасці і ўсклікаць “Езу, давяраю Табе”.

 Ці я ўсім сэрцам прагну блізкіх адносін з Езусам? Ці запрашаю Яго ў маё жыццё, маю штодзённасць? Ці прызанаю сябе грэшнікам, якому неабходна Божая Міласэрнасць?

С. Адрыяна Обрык, капуцынка НСЕ, Польшча

  • Праглядаў: 616

30 кастрычніка, аўторак

Вырасла зерне і стала вялікім дрэвам

ЕВАНГЕЛЛЕ

Лк 13, 18–21

Вырасла зерне і стала вялікім дрэвам

+ Чытанне cвятога Евангелля паводле Лукі.

У той час:

Езус сказаў: Да чаго падобнае Валадарства Божае, і з чым параўнаю яго? Яно падобнае да гарчычнага зерня, якое ўзяў чалавек і пасадзіў у садзе сваім. І вырасла яно, і стала вялікім дрэвам, і птушкі нябесныя хаваліся ў галлі ягоным.

І зноў сказаў: З чым параўнаю Валадарства Божае? Яно падобнае да закваскі, якую жанчына ўзяла і паклала ў тры меры мукі, аж ўсё скісла.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Жыццё сучасных хрысціян, як і ўсіх людзей складаецца з мноства падзей і сустрэч, радасных і сумных перажыванняў, набыткаў і страт. Сярод гэтай разнастайнасці, вера для многіх становіцца ўсяго толькі эпізодам, прычым далёка не самым значным. Вера, з яе рэлігійнымі практыкамі, часта становіцца пэўнай перыферычнай з’явай сярод імкненняў чалавека да шчасця, быццам некалькі грамаў прыправы сярод шматлікіх інгрыдыентаў у сноўнай страве.

Езус прапануе зусім іншы падыход да веры і яе развіцця, якое акрэслівае як рост Валадарства Нябеснага. У евангельскіх метафарах бачым як маленькае гарчычнае зерне, становіцца найбольшым дрэвам у садзе, а закваска мяняе ўсе тры меры мукі ў цесце. Пры нармальным развіцці вера толькі пачаткова з’яўляецца ў жыцці чалавека чымсьці маленькім і слабым. Калі ж яна па-сапраўднаму ўзрастае, становіцца ўжо не дадаткам да жыцця, а самім жыццём. І гэта не якісьці рэлігійны фанатызм, а нармальны здаровы працэс, калі чалавек зыходзячы з меркаванняў веры штораз больш вызначае жыццёвыя прыярытэты і каштоўнасці. Веруючы чалавек намагаецца так уладкаваць сабе жыццё, каб яно станавілася штораз больш спрыяльнай прасторай зносін з Богам.

Ці не паддаюся я спакусе выцясніць справы Божага Валадарства кудысьці на ўскраіны свайго жыцця? Наколькі мае зносіны з Богам развіваюцца? Як мая вера ўплывае на мой светапогляд, на фарміаванне іерархіі каштоўнасцяў, на выбар спадарожнікаў жыцця?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

  • Праглядаў: 696

29 кастрычніка, панядзелак

Езус навучаў у суботу ў адной з сінагог

ЕВАНГЕЛЛЕ

Лк 13, 10–17

Гэтую дачку Абрагама, ці не трэба было вызваліць ад путаў у дзень шабату?

+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.

У той час:

Езус навучаў у суботу ў адной з сінагог. І вось была там жанчына, якая васемнаццаць гадоў мела духа немачы: яна была згорбленая і зусім не магла выпрастацца. Езус, калі ўбачыў яе, паклікаў і сказаў ёй: Жанчына, ты вызвалена ад немачы сваёй. І ўсклаў на яе рукі, і яна адразу выпрасталася, і пачала славіць Бога.

Але кіраўнік сінагогі, абураючыся, што Езус аздаравіў у суботу, сказаў народу: Ёсць шэсць дзён, у якія трэба працаваць: тады і прыходзьце аздараўляцца, а не ў дзень шабату.

Тады Пан сказаў яму ў адказ: Крывадушнік, ці не адвязвае кожны з вас у суботу вала, ці асла свайго ад жолаба і не вядзе піць? А гэтую дачку Абрагама, якую звязаў сатана ўжо васемнаццаць гадоў назад, ці не трэба было вызваліць ад гэтых путаў у дзень шабату?

Калі ж Ён сказаў так, усе праціўнікі Яго засаромеліся, а ўвесь народ радаваўся ўсім слаўным учынкам Ягоным.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Адкрываючы сённяшняе Евангелле, з зацікаўленасцю гляджу, што Бог для мяне сёння падрыхтаваў. Чытаю адпаведныя радкі і перашае ўражанне, якое ў мяне складаецца, гэта: “якая прыгажосць” і задавальненне - “спрытна Ён паставіў на месца фарысеяў!” Аднак задумваючыся глыбей і прыслухоўваючыся да гэтага слова далей, пачынаю разумець, што не ўсё так проста.

Бачу жанчыну. Гэтая постаць для мяне найбліжэйшая. Гэта хворая жанчына, яна зламаная і прыгнечаная. Яе пакуты трываюць васемнаццаць гадоў! А яна ўсцяж верна прыходзіць ў сінагогу. Езус яе ўбачыў. Узрушваюць мяне гэтыя словы. Я таксама хачу быць заўважана Езусам! Хачу быць заўважана з маёй немаччу. Езус бачыць гэтую жанчыну, бачыць яе хваробу, згорбленае цела і працяты болем твар. Езус не адварочвае ад яе зрок, не прыкідваецца нібыта яе не бачыць, што яе няма. Наадварот. Падобным чынам і ў адносінах з намі. Езус глядзіць на мяне і цябе. Глядзіць з любоўю, хочучы даць нам свабоду ад нашага граху і слабасці. Хрыстос змагаецца за нас так, як змагаўся з фарысеямі за пазнанне Божай любові замест закону, у якім няма месца для чалавека.

Гэтае слова заклікае нас чарговы раз пераглядзець наш вобраз Бога. Гэтае слова заахвочвае нас аддаць Езусу ўсё тое, што з’яўляецца для нас барацьбой, немаччу, грахом, тое, чаго я саромеюся, што мяне прыніжае. Гэтае слова заахвочвае таксама знайсці сэнс доўгай, здавалася б бясплённай малітвы. Станьма перад Езусам на малітву шчырую, без маскі праведніка, такога “прылізанага” чалавека. Бог ведае нас. Ведае да глыбіні настолькі, што мы самі сябе ажно так не ведаем. Ён хоча, каб мы свабодна ажыцяўлялі гэтае слова.

Складана нам паверыць у гэта, таму што часта складана нам прыняць саміх сябе з нашай слабасцю. Сучасны свет вучыць нас, што неабходна быць паспяховым чалавекам, які спраўляецца з любымі цяжкасцямі. Штодзённасць аднак жорстка паказвае, што ня гледзячы на рашучыя абяцанні, увесь час здзяйсняем памылкі. Падаем. Грэшым. Месяцамі спавядаемся з тых самых грахоў і не бачым, каб штосьці змянялася.

Езус дае нам сёння надзею, што шчырае трыванне з Ім прынясе свой плён. Ён дасць мне сваё аздараўленне. Калі? Не ведаю, але калі хачу быць веруючым чалавекам, неабходна даверыцца Яму, бо Ён бачыць мяне і ведае. 

Ці я па-сапраўднаму адчуваю, што Хрыстос мяне бачыць і любіць нават ня гледзячы на грахі? Ці ведаю ўжо як расказаць Езусу пра тое, што з’яўляецца для мяне найбольшай пакутай і болем? Ці веру я, што Езус можа мяне аздаравіць?

С. Магдалена Сіткоўская, капуцынка НСЕ, Польшча

  • Праглядаў: 811

28 кастрычніка, 30 нядзеля звыч. Перыяду

Настаўнік, каб я зноў бачыў

ЕВАНГЕЛЛЕ

Мк 10, 46–52

Настаўнік, каб я зноў бачыў 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.

У той час:

Калі Езус выходзіў з Ерыхона са сваімі вучнямі і з вялікім натоўпам, Бартымэй, сын Тымэя, сляпы жабрак, сядзеў каля дарогі.

Пачуўшы, што гэта Езус Назаранін, ён пачаў крычаць: Езусе, Сыне Давіда, змілуйся нада мною. Многія загадвалі яму замоўкнуць, але ён яшчэ мацней крычаў: Сыне Давіда, змілуйся нада мною.

Езус спыніўся і сказаў: Паклічце яго. І паклікалі сляпога, кажучы яму: Смялей, уставай, Ён кліча цябе. Скінуўшы плашч, той падскочыў і падышоў да Езуса. 

І адказваючы яму, Езус сказаў: Што хочаш, каб Я зрабіў табе? Сляпы сказаў Яму: Настаўнік, каб я зноў бачыў. Езус сказаў яму: Ідзі, вера твая вылечыла цябе. І той адразу пачаў бачыць, і пайшоў за Езусам па дарозе.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Прыглядзімся, з кім з дзеючых асобаў сённяшняга Евангелля мы атаясамліваемся ? Можа са сляпым Барымэем, які самотна сядзіць пры дарозе і жабруе? А можа з кімсьці з натоўпу? З кімсьці ананімным ў натоўпе, хто суцішае Бартымэя, каб замоўк і не выхіляўся? Кожная з гэтых постацяў у большай ці меншай ступені жыве ў нас, толькі ў розны час і з рознай інтэнсіўнасцю.

Жабрак - гэта сімвал нашага жыцця. Мы таксама жабруем, часта несвядома выпрошваем любоў, прыняцце і ўсё, што ратуе нас ад адзіноты. Ананімны натоўп, які ідзе за Езусам суцішае крыкі Бартымэя. Але ўжо праз хвіліну гэты ж натоўп загадвае яму смела ўставаць і вядзе яго да Езуса. Аднак Езус аздараўляе не натоўп, а сустракае канкрэтнага чалавека. Ён чуе ягоны кліч і пытаецца: Што хочаш, каб Я зрабіў табе? Пытанне досыць дзіўнае, бо чаго ж можа хацець сляпы чалавек? “Настаўнік, каб я зноў бачыў” - гучыць адказ. Езус ведае, што яму патрэбна, але хоча пачуць яго поўнасцю. Падобным чынам адбываецца і з намі. Бог добра ведае нас, але хоча, каб мы заглядалі ў сваё сэрца і называлі свае патрэбы і прагненні. Бог хоча нас пачуць.

Вяртанне зроку датычыць аднак пэўнай глыбіні. Яно датычыць не толькі звычайнага, вонкавага бачання, але таксама распазнавання, ацэньвання і здзяйснення выбараў. Асноўным крытэрыем гледжання па-евангельску заўсёды з’яўляецца любоў. Любоў, якая бачыць сябе ў аднясенні да Бога і іншага чалавека.

Што я хачу, каб Хрыстос ўчыніў мне? Ці веру я, што Езус зацікаўлены маімі справамі? Які ўплыў на мае адносіны з Езусам аказвае меркаванне людзей? Што з’яўляецца асноўным крытэрыем маіх штодзённых выбараў?

С. Магдалена Сіткоўская, капуцынка НСЕ, Польшча

  • Праглядаў: 708

27 кастрычніка, субота

Калі не пакаецеся, усе таксама загінеце

ЕВАНГЕЛЛЕ

Лк 13, 1–9

Калі не пакаецеся, усе таксама загінеце

+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.

У той час прыйшлі некаторыя і расказалі Езусу пра галілеян, кроў якіх Пілат змяшаў з іх ахвярамі. Езус сказаў ім на гэтае: Думаце, што гэтыя галілеяне былі большымі грэшнікамі за ўсіх галілеян, бо так пацярпелі? Не, кажу вам, але калі не пакаецеся, усе таксама загінеце. Думаеце, што тыя васемнаццаць, на якіх звалілася сілаамская вежа і забіла іх, былі больш вінаватыя за ўсіх людзей, якія жылі ў Ерузалеме? Не, кажу вам, але калі не пакаецеся ўсе таксама загінеце.

І расказаў вось якую прыпавесць: Адзін чалавек меў у вінаградніку сваім пасаджаную смакоўніцу і прыйшоў шукаць плоду на ёй, і не знайшоў. І сказаў вінаградару: Вось я трэці год прыходжу шукаць плоду на гэтай смакоўніцы, і не знаходжу. Ссячы яе. Навошта яна займае зямлю?

Але той сказаў яму ў адказ: Пане, пакінь яе на гэты год. Я абкапаю яе і абкладу ўгнаеннем. Можа, прынясе плод у будучым, а калі не, ссячэш яе.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Назіраючы за бядой, якая з кімсьці здарылася, людзі часта інтэрпрэтуюць гэты факт з дапамогай прымітыўнай логікі закону. Напрыклад, хтосьці загінуў або захварэў, гэта азначае, што ён быў пакараны Богам за нейкія грахі. Гэтае страшнае, нават забойчае мысленне аўтаматычна ставіць нас у пазіцыю суддзі чалавека. Яно схіляе шукаць у гэтым няшчасным чалавеку грэх, які стаў прычынай няшчасця. З такім мысленнем і Бог уяўляецца хутчэй як сляпая Феміда, чым як міласэрны Айцец.

Да Езуса прыходзяць нейкія людзі і паведамляюць, што вось Пілат зарэзаў галілеян, якія складалі ў Ерузаліме ахвяры. Езус ведаў, што Яго суразмоўцы ў сваім мысленні перакананыя, нібыта на галілеянах тых быў нейкі грэх, і вось насцігла іх Божая кара. Езус аднак выразна гэтаму запярэчвае. Ён кажа, што людзі тыя былі не большымі грэшнікамі, за тых, якія засталіся ў жывых. Далей Хрыстос сам прыводзіць іншы падобны прыклад пра восемнаццаць загінулых пад руінамі сілаамскай вежы. І знову ж пераконвае, што іх пагібель не была карай за грахі. Два разы Хрыстос таксама асцерагае сваіх слухачоў перад гэтым асуджэннем, якое трымаюць у сэрцы: “Кажу вам, але калі не пакаецеся, усе таксама загінеце”. У гэтым выпадку слова “пакаецеся” (metanohete) літаральна азначае “зменіце мысленне”.

Але паўстае пытанне: калі логіка закону памылковая, то як Бог рэагуе на чалавечы грэх? Ён рэагуе доўгацярплівай міласэрнасцю, якая вобразна паказана ў прыпавесці пра бясполодную смакоўніцу. Вінградар не толькі пакінуў яе расці, але яшчэ абкапаў і аблажыў угнаеннем. Гэтак і міласэрны Бог - не проста пакідае пры жыцці грэшніка, але яшчэ больш укладае ў яго сваёй любові, каб мог нарэшце прыносіцць добрыя плады праведнасці.

Ці не інтэрпрэтую я чужыя або ўласныя беды як Божую кару? Як фарміруецца ўва мне вобраз Бога, паводле чалавечых уяўленняў ці паводле хрыстовага Евангелля?

Бр. Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва

  • Праглядаў: 832

26 кастрычніка, пятніца

Аблічча зямлі і неба распазнаваць умееце, як жа часу гэтага не пазнаеце

ЕВАНГЕЛЛЕ

Лк 12, 54–59

Аблічча зямлі і неба распазнаваць умееце, як жа часу гэтага не пазнаеце?

+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.

У той час:

Езус сказаў народу: Калі бачыце хмару, якая падымаецца з захаду, адразу кажаце «дождж будзе», і так адбываецца. А калі дзьме паўднёвы вецер, кажаце «спякота будзе», і так адбываецца. Крывадушныя, аблічча зямлі і неба распазнаваць умееце, як жа часу гэтага не пазнаеце? Чаму ж вы і па саміх сабе не судзіце, што слушнае? 

Калі ідзеш з праціўнікам тваім да кіраўніка, то па дарозе пастарайся пазбыцца яго, каб ён не прывёў цябе да суддзі, а суддзя не аддаў цябе дазорцу, а дазорца не ўкінуў цябе ў вязніцу. Кажу табе: не выйдзеш адтуль, пакуль не аддасі апошняга гроша.

Гэта слова Пана.

catholic.by

У дзяцінстве, падчас летняга сенакосу, мой дзед часта паглядаў на гарызонт. Ён сачыў, ці не набліжаецца хмара. Калі ж прыходзіў да высновы, што хутка пойдзе дождж, падымаў унукаў “па трывозе”, і мы імчалі на роварах, каб паспець злажыць сена ў копы, не даць яму змокнуць.

Хрыстос у сённяшнім Евангеллі папракае сваіх слухачоў у тым, што яны ў духоўным жыцці не карыстаюцца вопытам так спрытна, як ў практычным штодзёным жыцці. Бог, ствараючы чалавека, не выпадкова надзяліў яго розумам, здольным прагназаваць будучыню. Як хмара на гарызонце сігналізуе пра тое, што хутка будзе дождж, так наша сумленне, ацэньваючы ўчынкі папярэджвае пра іх паступствы. Таму Хрыстос пытаецца: “Чаму ж вы і па саміх сабе не судзіце, што слушнае?”.

Далей Езус прыводзіць канкрэтны прыклад такога мудрага карыстання ўласным сумленнем. Гэта дазваляе загадзя прадпрыняць такія дзеянні, якія дазволяць пазбегнуць шкодных наступстваў. Але выраз “пазбыцца праціўніка пакуль не прывёў цябе да суддзі” азначае вядома, не знішчыць праціўніка, а памірыцца з ім. Тады чалавек гэты проста перастае быць тваім праціўнікам.

Як бачым, не варта ігнараваць голас уласнага сумлення. Лепш аднак слухаць сігналы сумлення перад грахом, чым яго дакоры пасля граху. Сумленне калі і дакарае, то не дзеля таго, каб нам папсаваць настрой, а дзеля таго, каб было прынята мудрае і бяспечнае рашэнне. Калі прыходзіць спакуса зграшыць, сумленне паказвае найлепшы варыянт - не грашыць. Калі ж зграшыў - лепшы варыянт, гэта як мага хутчэй пакаяцца.

Ці трэнірую я сваё сумленне ў дробных справах, каб яно правільна спрацавала ў справах сур’ёзных? Ці не ігнарую папярэджанні ўласнага сумлення? Ці дзякую Богу за тое, што так добра стварыў мяне?

Бр. Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва

  • Праглядаў: 734

25 кастрычніка, чацвер

Прыйшоў даць не спакой, але раздзяленне

ЕВАНГЕЛЛЕ

Лк 12, 49–53

Прыйшоў даць не спакой, але раздзяленне

+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Агонь прыйшоў Я кінуць на зямлю і як жа хачу, каб ён ўжо разгарэўся. Хростам павінен Я ахрысціцца і як жа пакутую, пакуль гэта не споўніцца. Думаеце, што Я прыйшоў даць зямлі спакой? Не, кажу вам, не спакой, але раздзяленне. Бо з гэтага часу пяцёра ў адным доме будуць падзеленыя, трое супраць дваіх і двое супраць траіх.
        Бацька будзе супраць сына,
        і сын супраць бацькі,
        маці супраць дачкі,
        і дачка супраць маці,
        свякроў супраць нявесткі сваёй,
        і нявестка супраць свякрові сваёй.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Звычайна, калі чуем пра ганенні на хрысціян, гэта асацыюецца з ісламскімі або камуністычнамі краінамі. Аднак нават у еўрапейскіх краінах, у тым ліку і ў Беларусі, здараюцца не менш драматычныя гісторыі з-за веры кагосьці з членаў сям’і. Так бывае, калі адзін жыве святымі сакрамэнтамі, а другі сам не хоча і астатнім дакучае. Здзекі з каштоўнасцяў веры, папрокі за любыя, нават дробныя слабасці - гэта толькі некаторыя з формаў ціску, якім падвяргаюцца хрысціяне.
            Падобныя сітуацыі нараджаюць мноства пытанняў. Што рабіць, калі я сам апынуся ў падобнай сітуацыі? Як ў супольнасці можна дапамагчы тым братам і сёстрам, якія пакутуюць ва ўласнай сям’і за вернасць Хрысту? Ці ёсць сэнс ў гэтых пакутах? Можа варта абмежавацца толькі да веры ў падполлі, ніяк не выражаючы яе? На гэтыя пытанні складана даць хуткі і адназначны адказ. На кожную гісторыю трэба нам шукаць адказ напоўнены любоўю і салідарнасцю.

Варта аднак звярнуць ўвагу на пэўны факт. Мучанікі, ў класічным значэнні гэтага слова, гэта значыць тыя, якія пралілі кроў за веру, заўсёды былі ў Касцёле крыніцай натхнення для братоў слабейшых ў веры. Але ж сярод нас, ў нашых парафіях ёсць такія браты і сёстры, якія гадамі незаўважальна пакутуюць за веру і застаюцца вернымі. Напрыклад, жанчына збіраючыся ў нядзелю на Імшу, за кожным разам выслухоўвае мноства праклёнаў, а часамі нават церпіць і фізічны гвалт, але ўсё роўна ідзе. На гэтым фоне неяк недарэчна пачынаюць выглядаць чыесьці смешныя апраўданні або звычайная лянота, абы толькі не пайсці ў касцёл. З гэтай перспектывы лепш відаць сапраўдная цана вернасці Хрысту.

Ці бачу я ў вернацсці Хрысту і Ягонаму слову такую каштоўнасць, дзеля якой мог бы плаціць нават высокую цану варожасці з боку сваякоў?

Бр. Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва

  • Праглядаў: 760

24 кастрычніка, серада

Каму дадзена шмат, і спагнана будзе шмат

ЕВАНГЕЛЛЕ

Лк 12, 39–48

Каму дадзена шмат, і спагнана будзе шмат

+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Ведайце ж, што калі б гаспадар дому ведаў, у якую гадзіну прыйдзе злодзей, то не спаў бы і не дазволіў бы ўварвацца ў дом свой. Будзьце ж і вы гатовыя, бо ў гадзіну, аб якой не думаеце, прыйдзе Сын Чалавечы.

Тады сказаў Пётр: Пане, гэтую прыпавесць расказваеш нам, ці ўсім людзям?

Пан жа сказаў: Хто ж ёсць верным і разумным эканомам, якога гаспадар паставіў над слугамі сваімі раздаваць ім у свой час меру хлеба? Шчаслівы той слуга, якога гаспадар, калі прыйдзе, знойдзе, што ён так робіць. Сапраўды кажу вам, што паставіць яго над усёй маёмасцю сваёй. Калі ж слуга гэты ў сэрцы сваім скажа: “не хутка прыйдзе гаспадар мой”, – і пачне біць слугаў і служанак, есці, і піць, і ўпівацца, то прыйдзе гаспадар слугі гэтага ў той дзень, калі ён не чакае, і ў гадзіну, аб якой не ведае. І жорстка пакарае яго, і спаткае яго лёс няверных. А той слуга, які ведаў волю гаспадара свайго, але не быў гатовы і не рабіў паводле волі яго, будзе моцна пабіты. А той, які не ведаў і зрабіў вартае пакарання, будзе пабіты мала. З кожнага, каму дадзена шмат, і спагнана будзе шмат з яго; і каму даручана шмат, ад таго больш і запатрабуюць. 

Гэта слова Пана.

catholic.by

Калі Хрыстос расказвае чарговую прыпавесь пра чуванне і трыванне ў гатоўнасці на да Божага суду, Пётр на ўсякі выпадак удакладняае: “Пане, гэтую прыпавесць расказваеш нам, ці ўсім людзям?” З далейшай прыпавесці вынікае, што да Апосталаў будуць асаблівыя падрабаванні, але не толькі да іх.

У прыпавесці пра вернага і нявернага слугу Езус дае Апосталам зразумець, што перш за ўсё яны павінны быць вернымі і прадбачлівымі эканомамі. Менавіта ім Бог даручыў свой народ, каб “раздаваць ім у свой час меру хлеба”, гэта значыць, каб жывілі людзей словам жыцця, якое самі пачулі ад Збаўцы. Гэтае заданне па-ранейшаму выконваюць біскупы на чале з наступцам св. Пятра, Папам рымскім. Але ў шырэйшым сэнсе за апостальства ў свеце адказныя ўсе ахрышчаныя. Безумоўна, адказнасць гэтая, як і спосабы апостальства для кожнага іншая. Амаль кожны дзень сустракаем людзей, якім патрэбна Добрая Навіна пра Хрыста. Аднак не заўсёды яны гатовыя прыняць пропаведзь духавенства, лекцыі высокай тэалогіі ці маральныя павучэнні. Чалавеку, далёкаму ад Касцёла на першы кантакт з Богам неабходна проста пачуць або ўбачыць тое, што Бог ужо зрабіў ў нашым асабістым жыцці. Толькі такім чынам можна чалавеку спадарожнічаць на яго шляху да Хрыста ў слове Евангелля, ў сакрамэнтах і ў супольнасці Касцёла.

“Каму даручана шмат, ад таго больш і запатрабуюць”. Бог шмат даручыў нам свабоды, аздараўлення, пачуцця сэнсу і надзеі на будучыню. Але ўсе гэтыя даброты дадзеныя не толькі дзеля нас, але і дзеля тых, хто павінен іх у нас убачыць і запрагнуць.

Ці не паддаюся я апраўданню, нібыта вера, гэта выключна мая асабістая справа? Ці ўсведамляю сабе, якія канкрэтна цуды Бог здзейсніў ў маім жыцці? Ці маё апостальства не ператвараецца ў напышлівае чытанне мараляў?

Бр. Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва

  • Праглядаў: 764

23 кастрычніка, аўторак

пан прыйшоўшы знойдзе ў чуванні

ЕВАНГЕЛЛЕ

Лк 12, 35–38

Шчаслівыя слугі, якіх пан прыйшоўшы знойдзе ў чуванні

+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Няхай сцёгны вашыя будуць падперазаныя і светачы запаленыя, а вы — падобныя да людзей, якія чакаюць вяртання свайго гаспадара з вяселля, каб, калі прыйдзе і пастукаецца, адразу адчыніць яму. 

Шчаслівыя тыя слугі, якіх гаспадар знойдзе ў чуванні, калі прыйдзе. Сапраўды кажу вам, што ён падпяражацца, і пасадзіць іх і, падышоўшы, пачне служыць ім. І калі ў другую варту і ў трэцюю варту прыйдзе і знойдзе іх так, то шчаслівыя яны.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Напэўна многім даводзілася бачыць звонку або нават непасрэдна ўдзельнічаць у такой камічнай сцэне, калі брыгада працаўнікоў у пустую топчацца на аб’екце. Яны кожныя пяць хвілін робяць “перакур”, пляткараць і ляніва п’юць каву. А тут раптам пад’язджае машына шэфа і ўсе пачынаюць працаваць па-сапраўднаму, або прынамсі сімуляваць працу. Разумны шэф па выніках працы і збянтэжанасці працаўнікоў бачыць, што яны зусім не рады ягонаму прыбыццю менавіта зараз.

Штосьці падобнае можа адбывацца і з нашым хрысціянскім жыццём. З аднаго боку верым, што кніга Апакаліпсіса гэта не проста літаратурны вымысел, на кожнай Імшы паўтараем “чакаем Твайго прыйсця ў хвале”. З іншага ж боку неяк бяспечна спадзяемся, што Хрыстос вернецца яшчэ не хутка. Нават больш - быццам у тых абібокаў-працаўнікоў, у глыбіні сэрца можа з’явіцца жаданне накшталт “лепш бы Ён зусім не прыйшоў”.

Сённяшняя прыпавесць Хрыста паказвае, што слуга аднак можа шчыра чакаць вяртання свайго гаспадара. Гэта не толькі таму, што чакае доўга і гэта ўжо надакучыла. Слуга ведае, што гаспадар вернецца з вяселля поўны радасці. Але тое, што ён зрабіў вярнуўшыся, перавысіла ўсе чаканні. Гаспадар сам накрывае для слугаў стол і робіць ім банкет, каб маглі ўдзельнічаць ў той радасці, якую і сам меў у сабе.

Гэтай прыпавесцю Хрыстос прагне і нам прывіць такую надзею ў чаканні Яго вяртання, як у першых хрысціян, якія шчыра ўсклікалі “Марана-та - прыйдзі, Пане Езу!” (1Кар 16,22; Ап 22,20). Для іх відавочна, што калі Хрыстос вернецца, гэта будзе радасць, якая чымсьці нагадвае вясельнае застолле, апісанае ў канцы Кнігі Апакаліпсіса.

Гэта не бяда, калі мы ў жыцці чагосьці не паспеем завяршыць да вяртання Хрыста. Важна, каб калі прыйдзе, Ён застаў нас не спалоханымі Яго вяртання, а ў шчырым чаканні сустрэчы з Ім.

Якія пачуцці выклікае ўва мне перспектыва другога прыйсця Хрыста? Што б я хацеў яшчэ паспець завяршыць ў сваім жыцці перад тым, як непасрэдна сустрэнуся з Езусам? Што я хацеў бы сказаць Яму на прывітанне?

Бр. Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва

  • Праглядаў: 923

22 кастрычніка, панядзелак

Каму ж дастанецца тое, што ты нарыхтаваў

ЕВАНГЕЛЛЕ

Лк 12, 13–21

Каму ж дастанецца тое, што ты нарыхтаваў?

+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.

У той час:

Нехта з натоўпу сказаў Езусу: Настаўнік, скажы брату майму, каб ён падзяліўся са мною спадчынай. Але Езус адказаў яму: Чалавеча, хто паставіў Мяне судзіць або раздзяляць вас?

Пры гэтым сказаў ім: Глядзіце, сцеражыцеся ўсялякай прагнасці, бо нават калі хтосьці мае дастатак, жыццё яго не залежыць ад ягонай маёмасці. 

І расказаў ім прыпавесць: у аднаго багатага чалавека добра ўрадзіла поле. І ён разважаў сам у сабе: Што мне рабіць? Няма куды мне сабраць ураджай мой. І сказаў: Вось што зраблю: паламаю засекі мае і збудую большыя, і збяру туды ўсё збожжа маё і ўсё дабро маё. І скажу душы маёй: Душа, шмат дабра ў цябе ляжыць на многія гады. Адпачывай, еш, пі і весяліся. Але Бог сказаў яму: Неразумны, гэтай жа ноччу забяруць душу тваю у цябе. Каму ж дастанецца тое, што ты нарыхтаваў? Так бывае з тым, хто збірае скарбы сабе, а не перад Богам багацее.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Дзяленне спадчыны ці якісьці іншы маёмасны канфлікт для многіх становіцца сур’ёзным выпрабаваннем. У асабліва складаных выпадках чалавеку часамі нават здаецца, што даводзіцца выбіраць паміж маёмасцю і адносінамі са сваякамі. Па розных прычынах не заўсёды магчыма падзяліць маёмасць так, каб усе засталіся задаволенымі. У такіх выпадках можна, вядома, адваяваць у брата маёмасць, але страціць самога брата. А можна дабравольна адмовіцца дзеля большага багацця - згоды ў сям’і.

Страшна чалавеку выбраць гэты апошні варыянт тады, калі ён глыбока перакананы, нібыта жыццё ягонае залежыць выключна ад колькасці маёмасці, якой павінен завалодаць. Хрыстос называе гэта прагнасцю. Гэта пэўная хвароба душы, якую распазнаць можна па вельмі канкрэтных сімптомах. Сквапны чалавек у справу ўзбагачэння інвестуе фактычна ўсё сваё жыццё - час, здароўе, адпачынак, спакой душы, адносіны з блізкімі і нават веру ў Бога. Хрыстос асцерагае, што гэта крайне недальнабачная інвестыцыя. Пра гэта ідзе гаворка ў прыпавеці пра наіўнага багацея, ў якога раптоўная смерць забрала тое, што ён так цаніў. “Так бывае з тым, хто збірае скарбы сабе, а не перад Богам багацее”.

Гэта не праўда, што на той свет нічога з сабой не забярэш. Аказваецца, ёсць такія даброты, якія не губляюць сваю каштоўнасць нават пасля нашай смерці. Хтосьці мудры сказаў, што Бог на судзе не будзе пытацца, наколькі вялікі дом ты здолеў пабудаваць, а спытаецца, колькі людзей ты ў ім прыняў. Евангелле выхоўвае нас, каб станавіліся па-сапраўднаму багатымі людьмі, якія перад Богам багацеюць. Такі чалавек, адыходзячы, бярэ з сабой удзячнасць сваякоў і чужых. Яшчэ больш, чалавек такі на працягу жыцця і для Бога становіцца “сваім”, і Бог прымае яго як “свайго”.

Выбіраючы, з кім сябраваць або чым заняцца, ці не кіруюся я выключна асабістай выгадай? Калі б гэтай жа ноччу давялося памерці, ці меў бы я што забраць з сабой?

 Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва

  • Праглядаў: 819

21 кастрычніка, 29 нядзеля звыч. перыяду

аддаць жыццё сваё для адкуплення многіх

ЕВАНГЕЛЛЕ

Мк 10, 42–45

Сын Чалавечы прыйшоў, каб аддаць жыццё сваё для адкуплення многіх 

+ Чытанне святога Евангелля паводле Марка.

У той час:

Езус паклікаў Дванаццаць і сказаў ім: Вы ведаеце, што тыя, хто лічацца князямі народаў, пануюць над імі і вяльможы іх уладараць над імі. Але не так няхай будзе між вамі: хто хоча быць найбольшым сярод вас, няхай будзе вам слугою; і хто хоча сярод вас быць першым, няхай будзе нявольнікам усіх.

Бо і Сын Чалавечы не на тое прыйшоў, каб Яму служылі, але каб служыць і аддаць жыццё сваё для адкуплення многіх.

Гэта слова Пана.

catholic.by

У сучасным свецкім грамадстве слова “міністр” асацыюецца з прадстаўніком палітычнай эліты, з чалавекам, які мае немалую ўладу ў дзяржаўных структурах. Аднак чыноўнікі на розных узроўнях досыць часта паддаюцца карупцыі, гэта значыць выкарыстоўваюць дадзеныя ім паўнамоцтвы для рэалізацыі асабістых інтарэсаў. З’ява гэтая, як вядома, зусім не новая. На жаль, карупцыя больш або менш была заўсёды.

Праблему гэтую выразна бачыў калісьці св. Францішак Асізскі. Таму супольнасць сваіх братоў, якая толькі фарміравалася, ён хацеў зберагчы ад гэтай спакусы карупцыі. З тых часоў і да сённяшняга дня ў францішканскіх ордэнах найвышэшы настаяцель называецца “генеральны міністр”, а ў паасобных рэгіёнах настаяцелямі з’яўляюцца “правінцыяльныя міністры”. Св. Францішак, прысвойваючы такі тытул настаяцелям супольнасці, выразна звязваў слова “міністр” з яго першасным  значэннем (лац. minister - слуга). Але найбольш Францішку падабалася ў гэтым слове тое, што яно добра выражае Евангелькае, гэта значыць Хрыстова стаўленне да ўлады над братамі.

Вось фрагмент першай Рэгулы св. Францішка: “У імя Пана! Усе браты, пастаўленыя міністрамі ў правінцыях і ў месцах прабывання, няхай размяшчаюць сваіх братоў, няхай часта наведваюць іх, духоўна павучаюць і падбадзёрваюць. І ўсе іншыя браты мае благаславёныя няхай падпарадкоўваюцца ім у тым, што датычыць ратунку душы і не пярэчыць нашаму жыццю. І няхай паступаюць між сабой так, як кажа Пан: “Усё, што хочаце, каб рабілі вамі людзі, і вы ім рабіце (Мц 7,12) а таксама “Чаго не хочаш, каб с табой было, не рабі іншаму”. І няхай памятаюць міністры і слугі, што кажа Пан: “Я не для таго прыйшоў, каб мне служылі, але каб служыць” (Мц 20,28), і што даручана ім апека над душамі братоў, за якія, калі хто загіне па іх віне або з-за дрэннага прыкладу, у дзень суда давядзецца ім даць адказ перад Панам Езусам Хрыстом.” (Regula non bullata. Cap. IV)

Колькі ўва мне прагнення служыць іншым ў духу Езуса Хрыста? Ці не намагаюся я падпарадкаваць уласным амбіцыям членаў сваёй сям’і або супольнасці? Ці гатовы я паслужыць бліжнім, падбадзёрваючы іх словам і ўчынкам?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва

  • Праглядаў: 824

20 кастрычніка, субота

Сын Чалавечы перад анёламі Божымі

ЕВАНГЕЛЛЕ

Лк 12, 8–12

Дух Святы навучыць вас у тую гадзіну, што трэба казаць

+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Кожны, хто вызнае Мяне перад людзьмі, таго прызнае і Сын Чалавечы перад анёламі Божымі. А хто адрачэцца ад Мяне перад людзьмі, ад таго адракуся і Я перад анёламі Божымі. Кожнаму, хто скажа слова на Сына Чалавечага, будзе адпушчана, а таму, хто блюзнерыць супраць Духа Святога, не будзе адпушчана. Калі вас прывядуць у сінагогі, і да кіраўнікоў, і да ўлады, не турбуйцеся, як або што адказваць, ці што гаварыць, бо Дух Святы навучыць вас у тую гадзіну, што трэба казаць.

Гэта слова Пана.

catholic.by

У кожнага этапу жыцця чалавека ці нейкай справы ёсць сваё ўвянчанне. Сам этап з’яўляецца свайго роду падрыхтоўкай да ўвянчання. Ну вось напрыклад: семестр і экзамен, сезон трэніровак і спаборніцтвы, перыяд заручын і сужэнства, фармацыя ў семінарыі і святарства. Жыццёвы вопыт паказвае, што поспех такога ўвянчання ў значнай ступені залежыць ад стараннасці падрыхтоўкі.

“А хто адрачэцца ад Мяне перад людзьмі, ад таго адракуся і Я перад анёламі Божымі”. Гучыць жорстка, але на працягу трох год Хрыстос рыхтаваў сваіх вучняў да “апошняга экзамену” такім чынам, што даваў ім мноства любові і ўвагі. Большасць вучняў добра ведалі, чаму яны да Яго настолькі прывязаныя. Вось прынамсі некалькі прыкладаў: мытніка Закхея Езус зняў са смакоўніцы і даў яму пашану, якой ніхто іншы яму не даваў, чужаложную жанчыну выратаваў ад каменавання, Яіру ўваскрасіў дачку. У кожнага была свая гісторыя з Езусам, проста Евангелісты не пра ўсіх напісалі.

Тым не менш ў далейшых раздзелах Евангелля чытаем, што перад смерцю Езус застаецца амаль поўнацю адзін, бо большасць апосталаў і вучняў ўсё ж такі спалохаліся і паўцякалі. Яны фактычна адракліся ад Яго. Пазней была Пасха і Пяцідзесятніца. Усе, акрамя Юды Іскарыёта, вярнуліся да Хрыста, каб ўжо застацца вернымі назаўсёды, нягледзячы на ганенні і забойствы.

Паўстае пытанне: а што я? Ці не адракуся я ад Хрыста, калі будзе небяспечна і вельмі страшна? Можа і адракуся. Але ці вярнуся? Гэта напэўна залежыць яшчэ ад таго, хто Ён для мяне на гэтым сённяшнім этапе. Калі Ён проста персанаж старых касцёльных легендаў, то хутчэй за ўсё не буду я за Яго паміраць. Але калі Езус для мяне ўжо стаў родным, то як жа я магу ад Яго адрачыся?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

  • Праглядаў: 835

19 кастрычніка, пятніца

У вас і валасы ўсе на галаве палічаны

ЕВАНГЕЛЛЕ

 Лк 12, 1–7

«У вас і валасы ўсе на галаве палічаны»

У той час:

Калі сабраліся тысячы людзей, так што цяснілі адзін  аднаго, Езус пачаў гаварыць спачатку вучням сваім: Сцеражыцеся закваскі крывадушнасці фарысейскай. Няма нічога схаванага, што б не выявілася, і патаемнага, пра што б не даведаліся. Таму ўсё, што вы сказалі ў цемры, будзе пачута пры святле, і што сказалі на вуха ў пакоях, будзе абвешчана з дахаў.

Кажу ж вам, маім сябрам: не бойцеся тых, хто забівае цела, а потым не можа нічога больш зрабіць. Я пакажу вам, каго трэба баяцца: бойцеся таго, хто пасля забойства мае ўладу ўкінуць у геену; сапраўды кажу вам, яго бойцеся.

Ці ж не пяць вераб’ёў прадаецца за два асы? І ніводзін з іх не забыты перад Богам. А ў вас і валасы ўсе на галаве палічаны. Не бойцеся: вы даражэйшыя за многіх вераб’ёў.

catholic.by

Існуюць такія віды махлярства, калі хтосьці выдае сябе за таго, кім ў рэчаіснасці не з’яўляецца. Пачынаецца ўсё з выпадковай дробнай хлусні, дзеля таго, каб стварыць добрае ўражанне ці ўратавацца ад непрыемнасцяў. Але далей першы поспех абуджае азарт і махляр штораз глыбей ўкручваецца ў гэтую салодкую гульню, чэрпаючы з яе пэўныя бонусы. У якісьці момант такі “хлестакоў” сам пачынае верыць, што ён “важная персона са сталіцы”. Гэта і становіцца пачаткам канца.

Езус рашуча асцерагае сваіх вучняў, каб не паддаваліся спакусе крывадушнічаць перад даверлівымі слухачамі, як гэта часта рабілі фарысеі. Быць шчырымі перад людзьмі, не прыкідвацца ідэальнымі - гэта павага да слухачоў і бяспека для іх саміх. “Няма нічога схаванага, што б не выявілася, і патаемнага, пра што б не даведаліся”.

Гэты хрыстовы заклік да шчырасці многія па-сапраўднаму святыя людзі (між іншымі св. Павел Апостал, св. Францішак Асізскі ці св. Фаустына Кавальская) выконвалі такім чынам, што без фальшывай сціпласці называлі сябе апошнімі грэшнікамі. Яны сапраўды выразна бачылі і свае грахі, і бясконцую Міласэрнасць Бога. Такім чынам святыя гэтыя застаючыся блізка да грэшнікаў, прыбліжалі ім і Божую Міласэрнасць, чынілі яе даступнай для кожнага.

Ці мая вера ў Бога і вернасць Ягоным запаведзям не становіцца нагодай для самаўзвялічвання перад няверуючымі? Ці мая “святасць” не знеахвочвае слабых грэшнікаў у іх імкненні да Божай Міласэрнасці?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

  • Праглядаў: 792

18 кастрычніка, чацвер. Свята св. Лукі, Евангеліста

ў турме ў Цэзарэі Палестынскай

ЕВАНГЕЛЛЕ

Лк 10, 1–9

Жніво сапраўды вялікае, а работнікаў мала 

+ Чытанне cвятога Евангелля паводле Лукі.

У той час:

Пан прызначыў семдзесят двух іншых вучняў і паслаў іх па двое перад сабою ў кожны горад і месца, куды сам хацеў ісці. І сказаў ім: Жніво сапраўды вялікае, а работнікаў мала, таму прасіце Гаспадара жніва, каб паслаў работнікаў на жніво сваё. 

Ідзіце, вось Я пасылаю вас, як ягнят сярод ваўкоў. Не бярыце ні машны, ні торбы, ні сандаляў і ў дарозе нікога не вітайце. У які б дом ні ўвайшлі, спачатку кажыце: Спакой гэтаму дому! І калі будзе там сын спакою, то на ім спачне ваш спакой. Калі ж не, то вернецца да вас. Заставайцеся ў тым доме, ешце і піце, што ёсць у іх, бо работнік заслугоўвае платы сваёй. Не пераходзьце з дому ў дом. 

І калі прыйдзеце ў які горад, і прымуць вас, ешце, што вам пададуць. І аздараўляйце ў ім хворых, і кажыце ім: Наблізілася да вас Валадарства Божае.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Хтосьці мудры сказаў, што добры настаўнік ніколі не перастае быць вучнем. Св. Лука Евангеліст доўга вучыўся, глядзеў і слухаў. Найперш ён вывучаў медыцыну і стаў лекарам. Потым спадарожнічаў ў місійных падарожжах Апосталам, асабліва Паўлу. Быў таксама ў жыцці Лукі такі перыяд, калі св. Павел апынуўся на два гады ў турме ў Цэзарэі Палестынскай. Тады ў св. Лукі было дастаткова часу, каб слухаць сведкаў жыцця і дзейнасці Хрыста. У той час жыў яшчэ св. Пётр, св. Якуб Старэйшы і была яшчэ на зямлі Найсвяцейшая Панна Марыя. Таму ад іх Лука зачэрпнуў унікальныя сведчанні, якіх няма ў іншых версіях Евангелля.

Св. Лука, будучы лекарам, валодаў таксама пэўнай каштоўнай рысай, дзякуючы якой і мы сёння можам убачыць Хрыста як найлепшага Лекара. Проста Лука меў чулае сэрца да людзей хворых. Ён ведаў, што такое чалавечая роспач, ведаў, што значыць апошняя або адзіная надзея на Бога. Таму ў вобразе Хрыста, які бачым у Евангеллі паводле Лукі, столькі міласэрнасці і спагадлівасці да чалавека з яго пакутамі.

Такім чынам Святы Лука Евангеліст стаў вельмі добрым настаўнікам, і цяпер многаму можа навучыць таксама нас. Па-першае, наша адукацыя і вопыт, якія б вялікія яны не былі, ніколі не ўчыняць нас усемагутнымі. Існуе пэўная мяжа, за якой дапамагчы можа толькі Бог. Па-другое, нават калі здавалася б, не давялося сустрэць Хрыста асабіста, вернае слуханне Марыі і іншых сведкаў адкрые нам Ягоны вобраз ва ўсёй красе.

Ці дастаткова ў мяне пакоры, каб я навучаючы іншых, сам няспынна вучыўся? Ці даручаю раны сваёй душы аздараўляльнаму ўздзеянню Евангелля, споведзі і Святой Камуніі? Наколькі часта звяртаюся да Маці Божай з просьбай аб дапамозе ў сустрэчы з Яе Сынам?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

  • Праглядаў: 1032

17 кастрычніка, серада

Гора вам фарысеям, і вам, кніжнікам, гора

ЕВАНГЕЛЛЕ

Лк 11, 42–46

Гора вам фарысеям, і вам, кніжнікам, гора

+ Чытанне святога Евангелля паводле Лукі.

У той час:

Сказаў Пан: Гора вам, фарысеям, што даеце дзесятую частку з мяты, руты і ўсякай гародніны, і абмінаеце суд і любоў Божую. І гэта трэба было рабіць, і таго не пакідаць. Гора вам, фарысеям, бо любіце першыя месцы ў сінагогах і прывітанні на рынках. Гора вам, бо вы, быццам магілы нябачныя, па якіх ходзяць людзі і не ведаюць гэтага.

У адказ адзін з кніжнікаў сказаў Яму: Настаўнік, кажучы гэта, Ты абражаеш нас. А Ён сказаў: І вам, кніжнікам, гора, бо накладаеце на людзей цяжары нязносныя, хоць самі і адным пальцам не кранаеце гэтых цяжараў.

Гэта слова Пана.

catholic.by

Найважнейшыя жыццёвыя выбары, такія як вера, сужэнства, святарства, манаства ці іншае служэнне, мы робім з любові і дзеля любові. Мы звычайна з вялікім энтузіязмам прымаем рашэнне быць вернымі гэтай любові. Абяцаем, што будзем пра гэтую любоў клапаціцца і развіваць яе ў словах і ўчынках. Аднак праходзяць гады, і першасная руплівасць падвяргаецца выпрабаванню руцінай. На жаль, здараецца і так, што хоць вонкавыя словы і нават дзеянні застаюцца з большага вернымі, аднак у сэрцы збіраюцца крыўды і прэтэнзіі, а на месца вялікадушнасці прыходзіць карыслівасць. Так пачынаецца крызіс.

Хрыстос бачыць, што падобныя працэсы адбываюцца і ў адносінах Абранага Народу з Богам. Рэгулярная дзесяціна з першых пладоў працы была калісьці выразам удзячнасці Богу за Яго дабрыню і апеку, а таксама выразам любові і адданасці Яму. Аднак прайшлі стагоддзі і прыгожыя жэсты любові сталі руцінным абавязкам. У выпадку ж фарысеяў і кніжнікаў, рэлігійныя практыкі сталі для іх яшчэ і нагодай для збірання пустога прэстыжу ў вачах акружэння. Вынікам гэтага крызісу стала крывадушша - гэта калі сэрца ўжо даўно халоднае, а словамі і ўчынкамі прыкідваешся, што па-ранейшаму любіш.

Варта аднак прыгледзецца, што прапануе Хрыстос ў якасці шляху выйсця з гэтага крызісу. “Даеце дзесятую частку з мяты, руты і ўсякай гародніны, і абмінаеце суд [справядлівасць] і любоў Божую. І гэта трэба было рабіць, і таго не пакідаць”. Езус гаворыць жорсткія словы праўды, якія шакіруюць і прычыняюць боль. Аднак такім чынам Ён схіляе не да “разводу” з Богам, а хутчэй да развіцця той першай любові на новым узроўні. Бо далей жыць так, як зараз проста нельга.

Колькі любові ў маіх рэлігійных практыках? Ці дазваляю я Божаму слову абуджаць мяне з руціны ў адносінах з Богам і людзьмі? Ці аднаўляю я час ад часу дадзеныя калісьці абяцанні?

Брат Андрэй Квяцінскі OFMCap, Літва.

  • Праглядаў: 686