Што  ж там бялее на фоне нябёсаў,
Што ззяе ў золаце сонечных косаў?
Куды  вядзе   той  гасцінец-дарога?
– То да святыні, услаўленай цудам,
Ўзнесенай   некалі  з  вераю людам
На   чэсць  Марыі  –  на хвалу Бога!
Габрыэля Пузыня

 

Адно  ў  чалавека  ёсць  жыццё,
Адна  душа,  адна  ў  яго  радзіма,
Дзе  узнікае  раптам  пачуццё,
Што з ёй спавіты моцна пупавінай.

Не  кожны  разумее  аднаго,
Што гэта  месца  Бог сам выбірае,
І  толькі  Ён  адкажа,  для  чаго
Такі нам лёс з нябёсаў назначае...
Алена Котава

“Нас клічуць святыні –
Душы – Супакой і Надзея,
Дарогу ў вечнасць яны дапамогуць знайсці.
Дабром і спагадай
Напоўняцца нашыя сэрцы,
І з Божаю ласкай пакрочым далей па жыцці!”

  

Крынічкі, ціхія крынічкі,

Як я люблю вас, як люблю!

Жывы струменьчык невялічкі

Мне апявае ўсю зямлю.

Кастусь Кірыенка

 

 

Пакуль жывеш, развітвайся з жыццём
Штогодна, штогадзінна, штохвілінна,
Твой кожны дзень,
Забраны забыццём,
Лічы сваім найбольшым адкрыццём,
Ты – з дрэва часу
Кволая галіна…
Р. Барадулін

Кожны чалавек рана ці позна задумваецца пра смерць, бо гэта натуральны і непазбежны этап у жыцці. Аднак, спосаб успрымання смерці можа быць вельмі розным у залежнасці ад культуры, рэлігіі, асабістых перакананняў і жыццёвага вопыту.